Kanker

Leerlingen mogen bij ons op school hun mobiele telefoon, gameboys en audio-apparatuur niet zichtbaar dragen: in de gang noch in de les. Als ze betrapt worden op overtreding van deze regel, moeten ze hun "speelgoed" inleveren en zijn ze het drie weken kwijt.
Vanmiddag liep ik van het ene lokaal naar het andere toen ik mijn naam hoorde roepen. Toen ik me omdraaide, stonden er twee leerlingen voor mijn neus: een jongen uit de tweede, wiens moeder afgelopen woensdag is gediagnostiseerd met longkanker, en een meisje uit dezelfde klas. Ze hijgden allebei een beetje van het rennen.
"Mathilde," zei de jongen met opgewekte stem en een ietwat olijke blik in zijn ogen, "mijn telefoon is vorige week afgepakt. Maar nu heeft mijn moeder kanker. Mag ik hem dan nu al terug?"
Ik was zo verbouwereerd, dat ik bijna in de lach schoot. Gelukkig kon ik me goed houden. Ik zei dat hij dat maar even met zijn mentor moest overleggen. En terwijl we naar de docentenkamer liepen om haar te zoeken, heb ik even mijn arm om zijn schouders geslagen en gezegd dat ik het had gehoord van zijn moeder en dat ik zo geschrokken was van het slechte nieuws.
"Ja, mijn vader en moeder en zusje waren ook al zo geschrokken. Mijn moeder ging huilen toen ze het ons vertelde en mijn vader en zusje ook."
Nog steeds die schelle stem.
"En jij dan? Moest jij ook niet huilen dan?" vroeg ik.
"Jawel, ik ook wel. Toen iedereen huilde, moest ik ook huilen."
Even klonk hij zachter.
Maar toen snel weer snerpend: "Wil jij even kijken of mijn mentor in de docentenkamer zit?"
Zo'n jochie toch.

maggie and milly and molly and may

by E. E. Cummings

maggie and milly and molly and may
went down to the beach (to play one day)

and maggie discovered a shell that sang
so sweetly she couldn't remember her troubles,and

milly befriended a stranded star
whose rays five languid fingers were;

and molly was chased by a horrible thing
which raced sideways while blowing bubbles:and

may came home with a smooth round stone
as small as a world and as large as alone.

For whatever we lose (like a you or a me)
it's always ourselves we find in the sea

Dit gedicht heb ik gisteren voorgelezen, over laten schrijven en besproken in een klas met 13 à 14 jarige pubers. Het was wonderlijk om de gezichten van bepaalde leerlingen op te zien lichten bij de zin "as small as a world and as large as alone" en anderen te zien gniffelen bij "a horrible thing which raced sideways while blowing bubbles". We hebben gesproken over hoe iets vergeten verschilt van je iets niet meer kunnen herinneren.
Als huiswerk heb ik ze de volgende vraag meegegeven: If you had lost a you or a me, what would you find in the sea? Ik ben heel benieuwd!