Ain't he sweet?

Hij heeft heerlijk geslapen volgens mij en nu gaat ie helemaal uit zijn dakje met twee bospeentjes-met-het-groen-er-nog-aan.

Seks

Ik zit hier nu ruim een uur helemaal in mijn ééntje aan de bar. "Wat een hopeloos geval" zal iedereen wel denken. Ik bestel nog maar een glas rode wijn (mijn derde?) en steek een sigaret op. Wat is dat toch, waardoor eenzame mannelijke drinkers interessant lijken en vrouwen die precies hetzelfde doen meer een zielige, zelfs hysterische uitstraling hebben? Kan ik dat ongestraft op het patriarchaat schuiven of is er meer aan de hand?
Toen Ingrid me onlangs verzekerde dat het voor iemand zoals ik "zo'n mooie, intelligente, geestige vrouw, waar de seks van afdruipt" toch geen enkele moeite moest zijn om een leuke man aan de haak te slaan, hebben we nog een zeer genoeglijke avond beleefd door haast puberale plannetjes te ontwikkelen over hoe dat nou eens concreet aan te pakken. Daarom zit ik nu hier…
Mwa, tot zover waren de voorbereidingen opwindender te noemen.

Want wat zit er aan potentiëel mannelijks om me heen? Drie aantrekkelijke exemplaren die samen veel plezier hebben, zijn nèt iets te bruin en goed verzorgd om in vrouwen geïnteresseerd te zijn. Dan hebben we daar nog een ruime veertiger met een pafferig, al te blozend gezicht boven afhangende schouders en een flinke buik. Ik zie al uit de verte hoe hij ruikt: of het nou uit een flesje komt of van hemzelf is, het is in ieder geval te sterk. OK, ik heb mijn beste, strakke jaren gehad, dus ik mag een ander niet al te zeer op het uiterlijk beoordelen, maar… Het is dan ook voornamelijk zijn energie waar ik op afknap, bedenk ik me net op tijd. De rest van het aanwezige spul is te jong voor mij (die zien me aankomen!) of duidelijk voorzien. Bovendien: hoe pak je zoiets eigenlijk aan, als je geen prooi maar jager wilt zijn?
Ik herinner me hoe ik onlangs bij de kapper las hoe jonge vrouwen tegenwoordig een man versieren. De eerste vraag die dan gesteld wordt, is bijvoorbeeld "heb je een beetje een lekkere pik?". Jezuschristus, dat krijg ik toch nooit uit mijn strot zonder onmiddellijk in een onbedaarlijke lachbui uit te barsten. En dan kan ik het natuurlijk wel schudden; dat staat gelijk aan geestelijke castratie!
En trouwens, een lekkere pik: wat moet ik daar mee? Aan zo'n orgaan zit nog een heel levensverhaal vast. Ben ik daar in geïnteresseerd? Zelfs maar in onderdelen ervan? Dat verhaal moet je dan aanraken en het raakt jou aan. In latex -eventueel met aarbeiensmaak- gehuld, dringt het zelfs bij je binnen.
Ik kan mezelf in bed (of onder de douche, of in de vrije natuur, of bij de bushalte: ja echt, dat heb ik ook een keer gedaan, dat was met die reclameposter voor bronwater) prima bedienen. Het gaat altijd zoals ik het wil, al zijn de situaties waarin ik verzeild raak soms nog zo onverwacht.
Weet je wat? Ik ga afrekenen, naar huis, lekker douchen, mijn bed verschonen en dan heerlijk genieten van alle seks die nu alweer van me afdruipt.

Timmie

Z'n ene oortje hangt naar beneden, het andere staat half rechtop. Z’n zachte velletje heeft allerlei kleuren: wit, beige, grijs, zwart. Donkere kraaloogjes en een rusteloos neusje. Hij past makkelijk in één hand. Sinds dinsdag heeft Dochter een klein konijntje van zes weken oud. Ze heeft hem de naam Tim gegeven.
Vanavond is Dochter naar Rotterdam afgereisd om te gaan moshen in de pit van club Baruch. Dat heeft iets te maken met punkachtige hardrock en je daarop niet al te zachtzinnig bewegen. Dan wordt het laat, te laat voor de terugtocht, dus blijft Dochter slapen bij vrienden en komt pas morgen in de middag weer naar Mokum. En daarom logeert Timmie even bij mij. Ik heb een bos winterpeen voor hem gekocht en lekker zachte bodembedekker voor zijn improvisorische hok. Daar scharrelt hij wat in rond. Het is wel een gezellig geluid. Hij is nog een beetje te klein voor zijn naam, vind ik. Ik noem hem nog even Timmie.

Juf is er mooi klaar mee!

Het was een druk weekend. Allereerst moesten al die proefwerken nagekeken worden..... maar ook wasjes gedraaid en eten gekookt en kinderen vertroeteld en katten gevoederd. Druk en ook heel gezellig. Want toen ik de beoordelingen voor de rapporten ging vaststellen, kwamen al mijn leerlingen bij me aan tafel zitten. Als het ware, natuurlijk. Maar toch: om de beurt waren ze even aanwezig.
Ik keek ze in gedachten allemaal diep in de ogen, probeerde de ontwikkeling te peilen. En de één gaf ik iets meer dan hij verdiend had, om als het ware mijn vertrouwen in een stijgende lijn uit te spreken. Terwijl de ander misschien juist een flinke trap onder haar kont nodig had om nou eindelijk eens ècht aan het werk te gaan. Haar gemiddelde werd naar beneden afgerond.
Of dat eerlijk is? In ieder geval rechtvaardig.
Om 21.17 uur zondagavond was ik klaar met mijn karwei: bijna 11 uur voor het verstrijken van de dead-line. Het kunstje was weer geflikt. Leuk man!

Rapportentijd

Vóór zondagavond moeten er nog 132 Engelse proefwerken nagekeken worden door moi. De zon schijnt buiten, het is uitzonderlijk zacht en mooi weer voor de tijd van het jaar, maar juf zit binnen strepen en krullen te zetten en punten op te tellen... Af en toe gaat ze even los met de Scissor Sisters en dan kan ze er weer een uurtje tegen aan. Maandagochtend om 8 uur verstrijkt de deadline voor de invoer van rapportcijfers van de klassen die ik lesgeef: dat zijn 189 leerlingen. Die krijgen een beoordeling op zowel inzet als resultaat. Vandaar. Ik zie wel waar het schip strandt en wie weet dobberen we wel net op tijd de haven binnen.
Have a nice weekend!

Minister-president

Kofi Annan treedt binnenkort af als Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties. Als we hem nou vragen om onze nieuwe minister-president te worden? Een held aan het roer van onze natie, een fijne man om naar te kijken en ik durf er heel wat onder te verwedden dat hij goed raad weet met het integratievraagstuk.
Zoals hij -met licht gebogen hals- glimlachte naar iemand naast hem op een persconferentie over Sudan... daar kunnen die krachteloze mond van JP en die zuinig-strakke lippen van Wouter ècht niet tegenop!

Mama

Kindje/dreumes moest kotsen op de hoek van de Koninginneweg en de Willemsparkweg. Papa hield het kindje op de arm en liet het schuin voorover hangen, zodat de drab half tegen de gevel van het reisbureau en half op de stoep belandde. Mama stond er ietwat hulpeloos en gelaten bij. Toen kindje was uitgespuugd en zielig huilde, voelde papa –terwijl hij het kindje op de arm hield- in al zijn zakken totdat hij een zakdoek had gevonden. Daarmee veegde hij de mond van het kindje af, terwijl hij troostende woorden sprak. Mama boog zich voorover om de drab te inspecteren. Kindje moest weer spugen, bijna op mama’s lange blonde haar, maar ze trok nèt op tijd haar hoofd weg. Het licht sprong op groen en ik vervolgde mijn weg. Wat een gekke mama.

Democratie

Gisteren is er 52 euro op mijn rekening gestort als "tegemoetkoming in de gestegen energiekosten". Als bekend zou worden dat er ergens in een land in Afrika, Zuid-Amerika of Oost-Europa zo'n 10 dagen voor de verkiezingen geld werd uitgedeeld door de regerende partijen... zou daar dan geen schande over gesproken worden? Zou het woord electorale fraude dan niet vallen, zeker in combinatie met het gedoe rondom de stemcomputers?
Die 52 euro zullen verdwijnen in één van de vele zwarte gaten die mij omringen, dankzij of ondanks het kabinetsbeleid. Dat boeit me allemaal niet zo. Wat me werkelijk fascineert is de politieke draaikonterij. Hoe kunnen mensen die het beleid in ons land (willen gaan) bepalen er over het algemeen zo'n lage moraal op na houden? Je ziet aan hun gezichten dat ze van zichzelf vinden dat ze het spel heel goed spelen. En o, de benepenheid rond mondhoeken en ogen als ze even uit hun rol vallen... terwijl ik juist op die momenten opveer en een gemene grijns niet kan onderdrukken. Haha, betrapt! Jij bent ook maar een sukkel!
Maar op zo'n moment ben ik ook teleurgesteld, want ik wil geen knoeiers die in mijn naam het land besturen. Ik wil helden die in meerdere opzichten verheven zijn boven ons allen. Omdat ze kennis, visie, liefde, moed, inzicht, wijsheid, humor, mededogen, etc. in overvloed hebben en daardoor beter zijn dan wij, de kiezers. Hebzucht, eigenbelang, bekrompenheid: laat dat maar aan ons over.
Democratie betekent letterlijk "het volk regeert". Liever niet, dank u zeer beleefd.

St. Maarten

Ingrid en ik hadden afgesproken om naar Club 11 te gaan op zaterdagmiddag om half drie. Aan de voet van het oude TPG-gebouw (nu tijdelijk onderkomen van het Stedelijk Museum) omhelsden we elkaar weer sinds een maand of twee.
"Je ruikt naar Sinterklaas." zei ze, want ik had net een mandarijntje gegeten. Ingrid is dol op traditionele familiefeesten, maar de verjaardag van de oude man uit Spanje spant de kroon. En hoezeer ze ook oog heeft voor de noden van de gediscrimineerde medemens: Zwarte Piet moet zwart blijven. Er zijn grenzen.
Met de lift gingen we helemaal naar boven en bewonderden eerst maar eens het uitzicht. We zagen in de verte de gebouwen bij het WTC-station liggen, het Okura en ook de Zuiderkerk. Het IJ glansde in de middagzon, met prachtig dreigende herfstwolken erboven. Op een heldere dag kun je vast tot aan de zee kijken.
Midden in de ruimte staat een grote bar. Daar zijn we gaan zitten en terwijl we praatten en dronken en rookten, werd het buiten langzaam donker en deed de stad haar lichtjes aan. We hadden het over het individualisme in onszelf, onze kinderen, de leerlingen op school en de hele wereld. En of het vroeger nou beter was of alleen maar anders. En dat het antwoord op die vraag ervan afhangt hoe je de toekomst ziet. Hoe mooi zou het zijn als de mensheid opnieuw voor het belang van het geheel kiest. Niet vanuit angst voor hel en verdoemenis of omdat het zo hoort, maar uit eigen vrije keuze en het inzicht dat er geen andere mogelijkheid ìs. Het is goed filosoferen zo hoog boven alles verheven.
Op weg naar huis zag ik zingende kinderen met lampions, die door hun ouders in kleine optochtjes langs de deuren werden geleid. Allemaal ter ere van St. Maarten, die ooit zijn mantel in tweeën sneed om een arme bedelaar te beschermen tegen de kou.

Buurmeisje

De sleutels zaten nog in het slot van de buitendeur van de benedenburen. Zoiets heeft een gezellige charme als je in een dorp woont, maar in Amsterdam is het geen ideale situatie. Ik belde dus aan. De dochter des huizes deed open. Ongeveer 15 jaar oud, klein van stuk, het haar strak naar achteren in een paardenstaart, ogen zwart omrand, een zilveren knopje vlak onder de onderlip, trainingspakachtige outfit.
"Hallo" zei ik en wees met een vriendelijke glimlach naar de sleutelbos.
"Kut!"
Het kwam uit haar tenen.
Ze haalde de sleutels uit het slot.
"Bedankt. Doeidoei."
En de deur werd dicht geknald, voordat ik iets terug kon zeggen.
Zo'n meisje toch...

Verkiezingen

De laatste tijd kijk ik soms-maar toch nog vaker dan me de volgende ochtend, als de wekker om 7.00 uur gaat, lief is- naar Pauw en Witteman. Ik vind ze veel beter dan Barend en van Dorp (R.I.P.) en dat realiseerde ik me pas goed toen die brulaap van een Jan Mulder laatst te gast was bij Jeroen en Paul. Er is een tijd geweest dat ik het heerlijk vond, dat er eens iemand was die politici flink "de waarheid" zei. Maar nu zit ik met plaatsvervangende schaamte te kijken naar het onbeschofte zo niet ontremde gedrag van deze man op leeftijd. Het lijkt wel een dronkelap of een licht-dementerende... Wie wil nou met zo iemand overspel plegen?
Affijn.
Gisteravond was mw. Verdonk te gast bij Pauw en Witteman. Een interessante vraag die haar gesteld werd, was of ze de 239 (ze had zelf omstandig voorgerekend dat het om dit aantal gaat)vreemdelingen-zonder-status, die al jarenlang in Nederland wonen en geïntegreerd zijn, niet beter een verblijfsvergunning kon geven. Omdat dat wel zo humaan is.
Nee, was het antwoord (had u iets anders verwacht van haar? nee, maar je blijft toch hopen, nietwaar?), want dat zou maar een aanzuigende werking hebben, zo'n generaal pardon. Dat was in Spanje ook gebeurd, daar hadden zich zo'n 600.000 illegalen gemeld en daardoor stapten ook al die Afrikanen in gammele bootjes om de zee naar het Europese continent over te steken.
Wat een briljante analyse: het is dus eigenlijk allemaal de schuld van Spanje!
"Maar het gaat niet om een generaal pardon, het gaat niet om de mensen die hier nog heen gaan komen. Het gaat om mensen en gezinnen met kinderen die hier op school zitten, de Nederlandse taal beheersen, verwesterd zijn, enz. U hebt het net zelf voorgerekend: het gaat om 239 mensen die u status zou kunnen geven, zodat ze kunnen blijven. Waarom doet u dat niet?" vroeg Jeroen.
En daar ging ze weer met haar verhaal. Een dom verhaal. Jeroen en Paul lachten haar volgens mij stiekem een beetje uit. Dat was veel effectiever dan geschreeuw en gescheld.
Want wat is er nou simpeler dan 239 mensen welkom te heten in ons land? Eindelijk, na zoveel jaar van onzekerheid, krijg je dan rust in je hoofd en in je hart. Kun je je echt gaan richten op de toekomst. Is het gesodemieter voorbij.
Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen. Bijvoorbeeld dat elke asielaanvraag helemaal niet individueel beoordeeld wordt. En dat Verdonk met haar beleid een aantal internationale verdragen en afspraken schendt. En dat ze onschuldige kinderen op laat sluiten in gevangenissen.
Waar het natuurlijk om gaat, is dat ze er allemaal mee weg komt. Wij vinden met zijn allen -democratisch!!- dat andere onderwerpen belangrijker zijn.
Maar stellen we ons dan wel eens werkelijk voor hoe het zou zijn om in een arm of door oorlog geteisterd land te moeten leven? Of een land waarin je vervolgd of bedreigd wordt, omdat je een bepaalde religie of politieke lijn aanhangt, of van de herenliefde bent? En dat je dan via een lange moeizame weg naar Nederland komt om te horen, dat je best terug kunt naar Afghanistan. Gewoon een burqua dragen, dan heb je nergens last van...

In ieder geval heb ik vanavond maar eens een stemtest gedaan. Volgens mij is hij veel betrouwbaarder dan de bekende stemwijzer en dat maakt het de moeite en benodigde tijd echt waard.
Nog 15 nachtjes slapen en dan gaat Nederland stemmen. Ik hoop op een uitslag, waardoor ik me niet meer hoef te schamen voor mijn eigen land en mijn regering als het gaat om buitenlanders, vreemdelingen, allochtonen: mensen die anders zijn dan "wij".
Bij zo'n "wij" wil ik niet eens horen.

Oudjaar

Zo'n 40 jaar geleden zat mijn lieve Kleine Oma op de rand van mijn bed en vertelde me na het voorlezen van Pinkeltje iets dat ik daarna nooit ben vergeten.
"Vanavond is je eigen Oudejaarsavond." zei ze.
Ik begreep niet wat ze bedoelde.
"Je eigen Oud & Nieuw. Morgen ben je jarig, dan begint er voor jou een nieuw jaar. Dus moet je vanavond eigenlijk terugdenken aan wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd en wat je jezelf wenst voor het komende."
Ik voelde me heel erg speciaal. Van alle mensen en kinderen die ik kende, was ik niet alleen de enige die morgen jarig was, maar ook nog eens de enige die haar eigen Oudejaarsavond had.
Als kind leefde ik zó toe naar mijn verjaardag. De nog te slapen nachtjes werden afgeteld, ik was weken in de weer met een verlanglijstje en de uitnodigingen voor mijn partijtje. De spanning 's ochtends (veel te vroeg wakker worden hoorde er bij!) om het cadeau dat ik van mijn ouders ging krijgen. Soms stond er dan zomaar een spiksplinternieuwe fiets in de kamer! Wat een feest... Maar ook het diep doorleefde besef dat het aftellen na afloop van alle festiviteiten weer helemaal opnieuw moest beginnen bij 365.
Wanneer en waardoor de omslag heeft plaatsgevonden weet ik niet precies, maar ik vind er tegenwoordig niet veel meer aan om jarig te zijn. Vaak is het ineens zover en schrik ik er eigenlijk een beetje van. Verwachten 'ze' dat ik een feestje of borrel geef? Of klaarzit met koffie, thee en gebak?
Jammer dan.
Taart eten met Zoon en Dochter vind ik wèl fijn en daarom heb ik vandaag de kweeperen verwerkt tot moes en heb er vervolgens wat van gebakken. Het hele huis rook ouderwets en ik voelde me een Oervrouw in eigen keuken. En straks ga ik in bed in het donker mijn eigen Oudejaarsavond vieren, zoals mijn lieve Kleine Oma me dat geleerd heeft.

Kweeperen

Grappig zien ze eruit, hè? Beetje obsceen ook wel, vind ik... Kweeperen heten ze en sinds vorige week heb ik er een hele schaal vol van op mijn eettafel staan. In de herfstvakantie plukte ik ze bij een boerderij in Hessen, Duitsland, in de buurt van Marburg.
De boerderij wordt bewoond door één van mijn beste vriendinnen, haar echtgenoot en hun twee-jarig zoontje. C. is een jaar of vijf geleden geëmigreerd. Ze ging een zomerseizoen werken op de camping van haar broer, wandelde de tweede dag van haar verblijf in de velden om de honden uit te laten en liep daar in the middle of nowhere een man tegen het lijf. Ze raakten aan de praat, van het één kwam het ander en toen ik haar na anderhalve maand op kwam zoeken, wilde die man van mij leren hoe je in het Nederlands iemand ten huwelijk vraagt. C. heeft niet meteen "ja" gezegd, want het was ontzettend wennen daar. Maar uiteindelijk heeft ze zich met hem, zijn boerderij en zijn land verbonden en is met hem getrouwd.
Toen ik er vorige week was en gemoedelijk meehobbelde met haar leven, realiseerde ik me hoezeer ze die man moet liefhebben (en hij haar), anders houd je het daar gewoon niet vol: het kost veel energie om een nieuw bestaan op te bouwen. Zeker in zo'n omgeving. Het landschap is mooi met heuvels en bossen en akkervelden, maar er hangt een zwaarte in de lucht, die heel benauwend werkt.
Maar goed, die kweeperen. Ze liggen prachtig opgetast en verspreiden een herfstig, zurig aroma. Je kunt er gelei van maken en compote, jam, taart, wijn en likeur. Eens kijken hoe ver we komen a.s. weekend. De Latijnse benaming voor de kweepeer -Cydonia oblonga- is trouwens afkomstig van de Griekse stad Kydonia, tegenwoordig Chania, dat in het noordwesten van het eiland Kreta ligt. En laat ik twee jaar geleden in de herfstvakantie nou met een andere één-van-mijn-beste-vriendinnen op vakantie geweest zijn in de buurt van Chania! Een hele week van stralende zonneschijn, verpletterend paarse bougainville, bedwelmende jasmijn, knappende granaatappels, de glorieuze Middellandse Zee en mensen die van het leven weten te genieten. Als Broer daar nou eens een camping begon...