Microkrediet

Het is dat mijn credit card momenteel geblokkeerd is (gisteren een ongelofelijk irritant telefoongesprek gevoerd met een abn/amro meisje over de kafkaïaanse procedures: ondanks dat mijn saldo nu is aangevuld, moet ik nog tot 5 april wachten totdat ìk kan bellen om te vragen of ie weer gedeblokkeerd kan worden... waarom gebeurt dat niet automatisch gvd??!! en later: ook zielig, als je je brood moet verdienen met zo'n klotebaantje in een call-center), maar anders was ik nu voor minimaal 25 dollar geld aan het lenen aan een kleine ondernemer m/v in bijvoorbeeld Tanzania, Samoa, Ghana of Azerbeizjan.
Las op bladzijde 5 in de Volkskrant van donderdag een column van Nicholas D. Kristof over hoe je op een heel directe manier een bijdrage kunt leveren aan armoedebestrijding: via Kiva, een organisatie opgezet door Matthew en Jessica Flannery, een jong Amerikaans echtpaar dat in Afrika heeft gewerkt. "Zij beseften dat het gebrek aan betaalbare leningen een groot obstakel was voor de economische ontwikkeling. Liefdadigheid is het volgens Flannery niet. Je wordt zakenpartner van iemand aan de andere kant van de wereld."
Hoe leuk is dat?!!
Ik heb al een beetje rondgsnuffeld op die site (waar je ook het artikel, dat oorspronkelijk in de NY Times verscheen, kunt downloaden) en heb me ingeschreven. Kreeg onmiddellijk een mailtje:

Dear Mathilde Dollekens,
Thank you for registering at http://www.kiva.org/
We look forward to partnering with you, and hope you will someday choose to 'sponsor a business' with us by loaning to an entrepreneur.
We believe this is one of the best ways to empower our neighbors, giving them opportunities to become economically independent, improve their standard of living, and alleviate poverty for themselves and their communities.
If you have any questions or concerns, please email us anytime at contactus@kiva.org
Thank you,
Kiva

Nu is het wachten (klotebank!!) op 5 april en dan kan ik aan de slag, waardoor iemand anders de kans krijgt om aan de slag te gaan.

Beste Geert,

Ik vind dat het trouwens ook maar eens afgelopen moet zijn met die allochtone hangvrouwen. Met lange rokken en dikke jassen om hun onbestemd gevormde lijven gedrapeerd en met hoofddoekjes op, zit dat maar op onze bankjes in onze lentezon te kletsen en te giechelen... Ze hebben gewoon plezier! Grote, goed gevulde boodschappentassen blokkeren de stoep zodanig, dat je er niet meer overheen kunt fietsen. Als je ze aankijkt, lachen ze naar je! Ik vind het bedreigend en ik vind het een schande. Waarschijnlijk hebben ze ook nog eens allemaal twee paspoorten. Zijn we nou helemaal gek geworden met zijn allen, dat we dat zomaar over ons kant laten gaan??!!

Zo zat ik gistermiddag op de fiets een nieuw hot issue voor meneer Wilders te verzinnen, nadat ik op het bankje bij de brug over de Schinkel een vrolijk clubje Marokkaanse buurtbewoonsters had aangetroffen. Het zag er zó gezellig en relaxed uit, dat ik er graag even bij was gaan zitten. Misschien had ik dat ook gewoon moeten doen of ze in ieder geval moeten vragen of ik een foto van ze mocht maken.
Anyway... het is dus maar gewoon hoe je naar de dingen kijkt. En ik dank God en Allah en Alles op mijn blote knietjes dat hier niet alleen blonde blauw-ogige mensen leven, maar dat er veel meer te ontdekken valt in ons platte, vlakke land.

Het is....

Lente. Of niet?!!

Hoeveel van die prachtig bloeiende magnoliabomen zouden er op dit moment in Amsterdam te bewonderen zijn? Deze staat op de Koninginneweg, vlakbij het politiebureau, dat vroeger ooit brandweerkazerne was (hebben we destijds nog bijna gekraakt :-)toen het net een maand leegstond ofzo...).
De bloei van de magnolia duurt maar even, daarna leidt de boom een vrij onbenullig bestaan. Gewoon een boom, met een stam en groene bladeren, verder niks.
Maar zo rond deze tijd, met zijn allen tegelijk, zijn de magnolia's onnavolgbaar, oogverblindend, overweldigend en zinnelijk mooi. Vooral in de late middagzon, met een strakblauwe hemel erachter.
Ik hoor net op het weerbericht dat we morgen weer eens regen krijgen. Waarschijnlijk klopt er niets van die voorspelling, dus kunnen we er morgen nòg een dag van genieten.

Pauw en Witteman

Al eerder maakte ik er melding van: Jeroen en Paul maken goede programma's met gasten die iets te melden hebben. Zo hadden ze gisteren een flinke groep jongeren in de studio die mee hadden gedaan aan het Atalanta-project in Marokko. Het project waarvan Geert Wilders, geïnformeerd door kwaliteitskrant de Telegraaf (hoeveel contradictio's in terminis kun je hebben in één bijzin?!), in de Tweede Kamer schande had gesproken. Immers, op kosten van de staat zouden Marokkaanse hangjongeren, die zich schuldig hebben gemaakt aan licht criminele vergrijpen, een plezierreisje aan het maken zijn...
Niets bleek gisteravond minder waar. De Nederlandse jongeren (waarvan een aantal van Marokkaanse afkomst) volgen opleidingen op MBO, HBO en WO-niveau. Daarnaast hebben ze bijbaantjes en hobby's: geen tijd om rond te hangen. Ze zijn nog nooit met de politie in aanraking geweest, maar wèl geïnteresseerd geraakt in het milieu-project dat onderzoek doet naar de mogelijkheden van eco-toerisme in Marokko. Ter plekke hebben ze hard gewerkt (o.a. een vlindertuin aangelegd) en hier in Nederland zullen ze tijdens het Dunja-festival de resultaten van hun onderzoek presenteren in de vorm van onder meer een documentaire, een rap en een toneelstuk. In hun eigen Afrikaanderwijk in Rotterdam gaan ze ook nog een vlindertuin aanleggen. Er werd smakelijk gelachen om de afgang van Wilders.
Lijkt me trouwens een heel goede strategie: geen cordon sanitaire, geen discussie op argumenten, maar gewoon iedere keer keihard gaan lachen als Wilders iets zegt in de Tweede Kamer!

Maandagavond was Andrée van Es te gast. Al sinds mijn jonge jaren in de provincie heb ik haar hoog zitten: als mooiste en slimste meisje in de politiek (PSP), als ongehuwde moeder van een gekleurde zoon (en dat zo'n 30 jaar geleden!), als directeur van de Balie. Vlak na het overlijden van haar man Maarten van Traa in 1997, zag ik haar eens lopen op station WTC. Zo waardig en trots en toch zo verdrietig en alleen. Ik had haar graag gegroet, maar dorst haar beschermende eenzaamheid niet te doorbreken.
Sinds 2002 is ze directeur van de GGZ en kwam in Pauw en Witteman vertellen over de week van de Psychiatrie die dit jaar als thema "Voel je veilig" heeft. In Nederland worden meer psychiatrische patiënten in de isoleer geplaatst dan in andere Europese landen. Oorzaak: in die andere landen worden patiënten rustiger gehouden met behulp van medicatie. "Maar," zei Andrée "er worden goede resultaten geboekt door hulpverleners te trainen in het hanteren van aggressief gedrag."
Ze is nog steeds verstandig en ziet er prachtig uit met bouwjaar 1953.
En.... ze is grijs!
(Met excuses voor de strepen door het beeld, maar even niks aan te doen. We're working on it, Andrée.)

AbFab

Gisteravond weer eens genoten van Edina en Pats. Edina had dochter Saf beloofd te zullen stoppen met drinken.
"Wat drink je dan als je geen alcohol drinkt?" vroeg haar beste vriendin Pats.
"Water."
"Water?"
"Ja, water. Je weet wel: waar je de whiskey mee aanlengt! Trouwens, jij bent toch ook wel eens gestopt met drinken?"
Reactie van Pats:
Needless to say lukt het Edina voor geen meter om de fles te laten staan en komt Saf erachter. Wrange ruzies volgen.
Aan het einde van de aflevering gaat de telefoon en Saf neemt op. Na even geluisterd te hebben, geeft ze de hoorn verheugd aan haar moeder. "Het is de Betty Ford kliniek, je kunt deze week nog komen voor een in-take." Edwina kijkt heel serieus en vraagt om wat privacy, waarop Saf mild glimlachend de ruimte verlaat.

PS Foto's van de beeldbuis zijn gemaakt met de 2 megapixel-camera van mijn nieuwe telefoontje waar ik o, zo blij mee ben!

Weekend papa's

Op vele plaatsen in Nederland op dit moment een wrede werkelijkheid...

Lang geleden

Mijn modem deed het niet meer... Meer dan een hele week had ik thuis geen internet en het was geen onverdeeld ongenoegen (=een verdeeld genoegen?). Er gaat een hoop tijd zitten in het checken van andere blogs, bankrekeningen, horoscopen etc. en ook het zoeken van "belangrijke" informatie. Net zoals wanneer de televisie stuk is, gaf het dus ook wel rust.
Maar vanochtend zijn Zoon en ik naar het postkantoor gefietst alwaar een nieuw modem (kosteloos ter beschikking gesteld door über-provider xs4all) op ons lag te wachten. Na een hoop geklooi met snoertjes en splitters en toch ook een beroep doen op de Helpdesk is alles weer bij het oude. Joechei!!
Waar waren we gebleven?
Onder andere bijwaar ik op 14 maart naar toe ging met M. Eerst heel fijn gegeten en uitgebreid bijgekletst bij Marci Panis: waanzinnig lekkere biefstuk met rucola en zelfgemaakte frieten voor een habbekrats.
Daarna naar Carré voor een ietwat vervreemdende ervaring. De zaal lag namelijk regelmatig plat, waarna wij elkaar slechts aankeken met een vragende uitdrukking op het gezicht "hebben we iets gemist?" Bij het bier na afloop kwamen we tot de conclusie dat JJ jong is met zijn 27 jaren en waarschijnlijk daardoor zijn programma nog niet in evenwicht heeft. Geen goede balans tussen... ja wat eigenlijk? Belerende vertogen over ontwikkelingshulp, ontroerende verhaaltjes over de kracht van Afrikanen, het neerzetten van typetjes, grove-opmerkingen-over moslims-die-gewoon-gemaakt-moeten-kunnen-worden: er kwam van alles voorbij. Maar het was niet scherp genoeg voor mij, hij nam niet ècht positie in. Hij bleef misschien wel een beetje buiten schot?

In ieder geval moet ik nu stoppen met bloggen want Zoon wil ook wel weer eens wat, zegt hij.

Viktor en Rolf

Normaal gesproken ben ik niet zo dol op ze, maar afgelopen week stond er een foto in de krant van een stuk uit hun nieuwe collectie, waardoor ik ze nu van een zekere vorm van genialiteit verdenk. Niet eens zozeer op hun vakgebied, maar meer in het pakken van de tijdsgeest en die met een zekere humor vertalen naar een beeld. Kunst dus, en niet persé mooie kleding.
We zien een mannequin in een jurk van authentieke, traditionele stof van Zeeuwse makelij. In de jurk zijn wat klederdrachtdétails verwerkt, maar verder is het een modern ontwerp. De mannequin loopt op hooggehakte(!) klompen. Het meest bijzondere vind ik nog de metalen stellage met lampen en geluidsboxjes, die onderdeel uitmaakt van de creatie. Hij doet me denken aan het houten juk, waaraan de melkmeisjes in vervlogen tijden hun emmers konden ophangen, om zo het dragen van hun last te vergemakkelijken.
Wat wordt er gedragen met het juk van Viktor en Rolf? De last van de individualiteit, verbeeld door eigen muziek en een eigen lichtshow. De individualiteit is in dit ontwerp verbonden met symbolen van een verleden waarin het groepsleven zo belangrijk was.
Voor mij hebben Viktor en Rolf een beeld geschapen voor de vraag waarvoor de moderne mens zich geplaatst ziet: hoe je individualiteit te beleven in samenleving met de anderen?
Hoe jezelf te zijn zonder geïosoleerd te raken?
Of geven ze zelfs al een antwoord op die vraag?

Maansverduistering

Om iets voor middernacht bewees Zus zich wederom als veel verstandiger dan ik door te zeggen dat ze naar huis wilde. Daardoor is de kater op deze zondag heel goed handelbaar. Maar bovendien waren we nu juist op tijd buiten om de maansverduistering te kunnen aanschouwen, terwijl we in een rustig tempo richting Oud-Zuid fietsten. Wat ik zag, lijkt nog het meeste op Meer prachtige foto's van het bijzondere natuurverschijnsel zijn bij bbc.com te vinden.
Op 21 februari 2008 zal opnieuw vanuit Nederland te zien zijn hoe de aarde precies tussen de zon en de maan inschuift. Het is dus een minder zeldzaam gebeuren dan een zonsverduistering. Toch gaf het me vannacht een heel bijzonder gevoel om de hemel, met daarin het spel der planeten, te aanschouwen. Het universum, de kosmos, het heel-al (bestaat er een mooier woord?!): je bent er een piepklein onderdeel van en tegelijkertijd het onmiskenbare centrum.

Prijsvraag

Is deze foto vanmiddag genomen in Amsterdam of in Parijs? En waar dan precies?
Stuur je ideeën z.s.m. in via de Comments onder aan deze pagina. Oplossingen worden behandeld in volgorde van inzending.
De winnaar wordt door mij meegenomen naar Dos op de hoek van de Nwe Willemsstraat en de Marnixstraat, alwaar wij op mijn kosten zullen genieten van de sfeer (alsof je in een café in Madrid bent), de flamenco-muziek, heerlijke Spaanse tapas (vooral de salade met spinazie en gehaktballetjes in komijn-tomatensaus zijn bijzonder aan te bevelen) en wijn.
P.S. Familieleden en bekenden van mij zijn uitgesloten van mededinging, evenals kinderen, vrouwen en domme, onaantrekkelijke, humorloze mannen buiten de leeftijdscategorie van 40-55 jaar.

Na Pasen

Als we nog een beetje misselijk zijn van de Paaseieren (van kip of chocolade) ga ik op dinsdag 10 april met Broer, Zoon en Dochter naar de Melkweg om deze supervrolijke Britpop-jongens, the Fratelli's, heel intens te beleven.

(Die met die krullen hebben ze niet voor niets vooraan gezet op de foto: hij is duidelijk de leukste.) Ik kan me nu al verheugen over hoe Zoon uit zijn dak zal gaan op de muziek, vooral Henrietta spreekt daarbij tot mijn verbeelding, met deze als goede tweede. Ritmisch wat ingewikkelder, maar dat kan hij wel aan. Zeker weten.

Uitgeput

Dochter en moi stapten vol opgewekte verwachting Vredenburg binnen. We waren er helemaal klaar voor na ons lichte maar toch voedzame diner, met onze verse pakjes Lucky Strike en Dunhill op zak. Ik sprak de gedenkwaardige woorden: "Ik ga deze avond heel intens beleven."
En toen bleek het volgende:
Ik grijnsde vol ongeloof.
Maar ach, uitgeput... da's toch zielig? Zo'n meiske maakt natuurlijk ook veel te veel mee: zo lang van huis, de hele wereld over en maar zingen. Als het dan nodig is, moet je de tijd nemen om gewoon even te chillen op je eigen bank ergens in Londen. En ze ziet er inderdaad ook wel een beetje moe en kwetsbaar uit, of niet?

Nou ja, we hebben Leo maar weer uit de parkeergarage gehaald en zijn richting huis gereden, terwijl Dochter steeds aan me vroeg: "Kan ik iets voor je doen?"
Ze is zó lief.
Nog veeeeeeeeeel liever dan Lily.
Mooier ook.
Morgenavond gaat ze naar Parijs met Vriend, die daar met zijn maten gaat worstelen. Maar voordat ze vertrekt belt ze me nog even, zodat ik haar goede reis kan wensen en veel plezier. Dan zal ik nog eens zeggen hoe gezellig ik het vandaag vond. En dat ik zo verschrikkelijk veel van haar houd.