Da tasjch

Hij kostte ooit 60 Euro, maar in de uitverkoop ging daar zomaar een heleboel vanaf. In ieder geval genoeg om hem zonder al teveel nadenken aan te schaffen. Ik vind hem fantastisch mooi: brutaal, op het randje van ordi, grappig. Niet voor mezelf maar voor Dochter. Omdat zij de looks en de leeftijd heeft om dit kunstwerk met stijl te dragen!

PS Het is Zoon die hem hier voor de foto vasthoudt en onherkenbaar is gemaakt voor het grote publiek.

Heldendom

Nooit geweten dat er een Carnegie Heldenfonds bestaat, maar vandaag las ik erover in de Volkskrant, gezeten op een schaduwrijk bankje in het Vondelpark. Dit Fonds heeft besloten twee meisjes uit Dordrecht te belonen met een bronzen medaille en nog zowat, omdat ze met gevaar voor eigen leven het leven van een ander hebben gered. Heldinnen van 17 jaar, die op een woensdagmiddag in september vorig jaar een vrouw hulpeloos in haar rolstoel zagen zitten op een spoorwegovergang, waarvan de spoorbomen al dicht waren.
"Van beide kanten naderden treinen. Omstanders grepen aanvankelijk niet in, maar de twee tieners aarzelden niet en slaagden erin (samen met een te hulp schietende volwassen man) de vrouw van het spoor te trekken."
Wat een waanzinnige situatie, wat een moed en daadkracht. Daar kan menig mens nog een puntje aan zuigen. Wat een geweldige meiden. Daar word je toch stil van? Zijn een medaille, een loffelijk getuigschrift, een bos bloemen en wat VVV-bonnen wel genoeg om zoiets te markeren als een heldendaad?
Maar dan nog een alinea uit het artikel: "De aan de dood ontsnapte vrouw kon de reddingsactie minder waarderen: zij was naar de plek gegaan om zelfmoord te plegen."
Isn't it ironic!

Bloemetje, buur?

Bloemetje, buur? is een bedrijfje dat zichzelf als missie heeft gesteld om zoveel mogelijk balkons, dakterrassen en vensterbanken in Amsterdam te versieren met bloembakken. Voor 19 Euro wordt er een bak met bloeiende planten en ophanghaken bij je thuis bezorgd. Als de bak voor je buren bedoeld is (bijvoorbeeld omdat ze voor je planten en huisdieren hebben gezorgd tijdens de vakantie, of als je ze wil belonen voor het eindeloze geduld dat ze hebben opgebracht voor de overlast veroorzaakt door de ingrijpende verbouwing die je net achter de rug hebt...), krijg je 2,50 korting. Heel sympathiek! Er is keuze uit verschillende arrangementen met namen als Tiroler Rood en Roze, Flower Power, Als een Pauw zo Blauw, Mellow Yellow of Op een Roze Wolk. Er zijn ook bakken met kruidenplantjes: een Hollandse en Italiaanse variant.
Het bedrijf is opgezet door een Egyptisch-Nederlandse jongeman die na allerlei studies en omzwervingen tot de conclusie kwam dat hij niet geschikt is voor een kantoorbaan.
Zo geinig vind ik dit. Het heeft wel wat weg van de overbodige luxe (in mijn ogen dan) om bijvoorbeeld je boodschappen laten bezorgen, omdat je zelf geen tijd hebt/maakt. Want wat is er nou leuker dan zèlf je plantjes uit te zoeken en met je handen in de pootaarde te graaien om vervolgens te genieten van het mooie resultaat?! Maar het idee dat hele buurten en wijken in Amsterdam binnenkort misschien volhangen met kleurige bloembakken fleurt mijn wereldbeeld enorm op.

Alles wordt anders...

Over vier weken heb ik vanmiddag kennis gemaakt met mijn nieuwe collega's, weet ik welke lessen ik wanneer ga geven en hopelijk heb ik een eigen lokaal gekregen en ingericht... En dan is er morgen de ontmoeting met leerlingen die hun boeken en lesrooster op komen halen.
Een paar dagen later, op maandag 18 augustus om precies te zijn, begint mijn nieuwe leven als leerkracht op een zwarte school in Slotervaart. Ik heb inmiddels "Onzichtbare ouders" van Margalith Kleijwegt en "Juf met staarten op een zwarte school" van Eefje Pleij gelezen en ben nu bezig met één van de twee boeken van Kees Beekmans, die een jaar of tien les heeft gegeven op een zwarte praktijkschool, ook ergens in Amsterdam West.
Ik weet niet hoe ik me verder nog zou moeten voorbereiden.
Ik ben bezig om mijn huis op te ruimen en ik zuig me helemaal vol met films, bijvoorbeeld:
* Elsa en Fred, over twee bejaarde mensen in Madrid die verliefd op elkaar worden en samen naar Rome afreizen om de mooiste scène uit La Dolce Vita na te spelen in de Trevi fontein. Ik kreeg er bijna zin in om alvast zó oud te zijn.
* 21 grams, van dezelfde regisseur als Babel, met Naomi Watts, Sean Penn en Benicio del Toro over leven, dood en verlossing met een heftig, ietwat melo-dramatisch verhaal dat niet langs chronologische lijn wordt verteld. Heel indrukwekkend: nu wil ik Amores Perros ook nog zien.
* The Kite Runner, naar het boek dat ik vorig jaar met zoveel plezier heb gelezen: de film is zeker net zo goed. Mooiste scène vond ik het wassen van voeten voor het gebed in de moskee. Nooit eerder kon ik zo duidelijk navoelen wat zo'n ritueel eigenlijk betekent.
* Good Night, and Good Luck, over de tijd van senator McCarthy en zijn jacht op communisten en hoe een televisiejournalist daar weerstand tegen probeerde te bieden. Zo lang is het nog niet geleden dat de Verenigde Staten geregeerd werd door paranoia: mensen werden gestimuleerd om elkaar te verraden, net als in het Oostblok. De regie is van George Clooney, die ervoor koos om de film geheel in zwart-wit te draaien.
* Michael Clayton, met in de hoofdrol George Clooney... dus hij is veel in beeld. Need I say more?
* No Country for Old Men van de gebroeders Coen: spannend en bloederig met een ietwat sullige, schietgrage held. Hij viel me een beetje tegen vergeleken met bijvoorbeeld Fargo, the Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou? of Intolerable Cruelty, maar ach...
* Alles is Liefde, eindelijk gezien: leuke film, zit goed in elkaar, met fijne grappen en prettige acteurs.
* Charlie Wilson's War, over hoe de VS in Afghanistan betrokken raakten en de Taliban (zie The Kite Runner) in het zadel hielpen om de Russen aldaar te verdrijven. Uiteindelijk kwam daardoor het communisme ten val en werd de wereld verlost van de Koude Oorlog. Verhelderend om het weer eens allemaal voorbij te zien komen.
* Auf der Anderen Seite, een interessante film van een Turkse regisseur. Het verhaal speelt voornamelijk in Hamburg en Istanbul en gaat over migratie, roots en identiteit. Hanna Schygulla was verrrassend: nu niet als vamp, maar als matrone van middelbare leeftijd.
* Love Liza, met in de hoofdrol Philip Seymour Hoffman als een nerd wiens vrouw zelfmoord pleegt. Daarover is hij zó ontroostbaar, dat hij totaal de kluts kwijtraakt en zichzelf verdooft met de dampen van benzine voor modelvliegtuigjes. Het levert een aantal hilarische situaties op, maar het totaal is toch voornamelijk schrijnend.
Vandaag heb ik achter elkaar alle afleveringen gezien van Angels in America van Mike Nichols. Het plan was om er hooguit twee te bekijken, maar ik werd volledig gegrepen door het verhaal, dat halverwege de jaren '80 speelt in homo-kringen in New York. Liefde, dood (aids!) en vergeving zijn de thema's waar alles om draait. En tegelijkertijd is het een lesje geschiedenis. Waanzinnige koortsdromen met een enorme engel die door het plafond afdaalt worden verbeeld op weergaloze wijze. Om maar eens wat te noemen...
Al die beelden, al die verhalen, al die schoonheid: het is ook een manier om me voor te bereiden. Denk ik nu.

Land in oorlog

Sinds bijna 10 jaar nu koop ik groene pitloze olijven met heel veel knoflook en peterselie bij hetzelfde winkeltje bij mij in de buurt. Het is gelegen op de hoek van de Aalsmeerweg en de Rietwijkerstraat en het heeft achtereenvolgens toebehoord aan een Marokkaanse, een Pakistaanse en tegenwoordig weer een andere -ook gebrekkig Nederlands sprekende- eigenaar. Het recept wordt blijkbaar samen met de inventaris doorgegeven, want de olijven blijven onveranderd lekker: in de salade of zomaar los uit 't handje.
Sinds een jaar of twee staat er een Arabische, tanige, trotse man van een jaar of veertig achter de toonbank van de winkel. Zwart haar, diepbruine ogen, scherpe blik en dito gelaatstrekken. Gelukkig heeft hij een bijzonder vriendelijke glimlach, anders zou hij met dit uiterlijk en zijn diepe basstem een onverzettelijke, bijna dreigende indruk maken. Zijn vrouw is ronduit mooi met haar lange zacht-krullende haren. Alles lijkt wel zacht aan haar: haar wangen, haar ogen, haar mond, haar welvingen, haar stem. Les extrèmes se touchent...
Het heeft lang geduurd, voordat ik durfde te vragen waar ze vandaan komen. Ik weet namelijk dat veel buitenlanders een dergelijke vraag opvatten als een terechtwijzing of een verkapt verwijt dat ze niet in hun eigen land zijn gebleven. Hoe dan blijk te geven van mijn belangstelling?
Op een dag biedt de televisie in de winkel uitkomst. Die staat namelijk bijna altijd aan op een zender waarop voor mij onverstaanbaar wordt gesproken en uit de letters kan ik ook geen wijs. Dit keer lijkt het -aan de heftigheid van de emoties, de beperkte cameravoering en de eenvoudige aankleding van de set te zien- op een soap.
"Drie scheppen?" vraagt de eigenaar, terwijl hij een plastic zakje richting de bak met mijn favoriete olijven beweegt en de grote lepel alvast pakt. Ik bestel altijd hetzelfde.
"Ja, graag," antwoord ik en concentreer me weer op de gebeurtenissen op het televisiescherm, die hij ook met een half oog blijft volgen. Op een gegeven moment hoor ik hem aanstekelijk grinniken. Ik draai me naar hem om.
"Waar gaat het over?"
Hij kijkt me aan met glimmende ogen van de pret en wil het me uit gaan leggen, maar haalt dan hoofdschuddend zijn schouders op en zegt lacherig: "Eigenlijk allemaal domme dingen, veel te ingewikkeld."
We grinniken allebei een beetje, terwijl hij het zakje met olijven op de weegschaal legt. En dan durf ik het.
"Waar komt u eigenlijk vandaan?" vraag ik.
"Uit Irak." zegt hij en het lijkt alsof zijn ogen ineens doffer zijn geworden.
"Ooooh, uit Irak."
Er valt een zware stilte.
Shit, wat moet ik nou zeggen?
"Het is 3 Euro 45," redt hij mij.
Ik geef hem een vijfje en krijg wisselgeld terug.
Maar ik wil het hier niet bij laten. Dat zou te makkelijk zijn.
Dan: "En woont er nu nog steeds familie van u?"
"Mijn moeder woont daar."
"Kan zij niet ook hierheen komen?"
"Nee, zij wil dáár blijven. Zij is oud."
"Maar dan maakt u zich zeker wel vaak zorgen om haar?"
"Elke dag." Hij zucht diep.
"En kunt u haar bellen?"
"Soms. Soms kunnen wij bellen."
Nadat ik hem veel sterkte heb gewenst, verlaat ik de winkel.

Een volgende keer is er een voetbalwedstrijd op de televisie. De eigenaar begroet me weliswaar als ik binnenkom, maar kan vervolgens nauwelijks zijn aandacht verschuiven naar de verkoop van olijven. Bij navraag blijkt Irak een kwalificatiewedstrijd te spelen voor het WK van 2010. Ze spelen thuis tegen Qatar, vertelt de eigenaar.
"Thuis? In Bagdad?" vraag ik verbaasd.
"Neenee, niet in Irak. Dat kan niet, door oorlog. In Dubai. Irak speelt al 20 jaar alle thuiswedstrijden in Dubai. Is al 20 jaar, oorlog in Irak."

Een paar weken later kom ik de winkel binnen op het moment dat hij nèt bezig is om de olijven te vermengen met knoflook en peterselie. Het is zo klaar, zegt hij. Terwijl hij doorwerkt, bekijk ik de schappen eens nader. Rozenwater uit Libanon, kikkererwten uit Turkije, zeezout uit Griekenland, couscous uit Marokko, verschillende chutney's uit India, rijst uit Suriname: de hele wereld lijkt wel vertegenwoordigd. Er is ook Maggi aardappelpuree... Mijn oog valt op een potje dadelstroop uit Basra.
Als ik het op de toonbank zet, draait hij het etiket naar zich toe en vraagt me of ik weet waar Basra is.
"Ja, in Irak."
Een goedkeurende knik.
En dan vertelt hij me dat het daar gemiddeld 48 graden is, bijna te heet voor mensen. Maar ideaal voor dadels. En hoe er daar vroeger 150 verschillende soorten dadels groeiden, miljoenen bomen, die ieder jaar weer een ongelofelijk rijke oogst opleverden. Het is duidelijk merkbaar hoe fijn hij het vindt om eens iets anders over zijn land te melden dan de gebruikelijke ellende.
"Maar ja," besluit hij, "nu, door oorlog is bijna niets meer van al die dadelbomen. Allemaal plat door de bommen."
Even kijkt hij me ietwat moedeloos aan.
's Winters eten veel mensen in Irak dadelstroop, gaat hij vervolgens snel door, omdat er zoveel energie in zit. Je wordt er helemaal warm van als je een lepeltje eet met wat brood. En dan nog wat tahin (sesampasta) erbij... het is zo lekker: dat moet ik echt eens proberen.
De melancholie is bijna tastbaar.
Kloteoorlog.

Betsy & kids

Voor het eerst in haar dertienjarige leven is Nicht uit de plattelandsomgeving van Nijmegen bij Tante in de grote stad komen logeren. Heel stoer. Ze wilde graag naar het Vondelpark om de groene halsbandparkieten te spotten en een beetje wandelen door de stad.
Het hele park doorgelopen, geen parkiet gezien. Gelukkig wel veel eendjes (bij haar in de buurt zijn er alleen maar gakkende ganzen), een reiger, de ooievaars en een paar zwervers. De twee gedichten die we in het kader van een poëzieproject hebben beluisterd vielen niet echt in goede aarde, maar ja, je kunt niet alles hebben.
In de Leidsestraat hebben we geneusd bij de Body Shop. Nicht is een fervent natuur- en dierenbeschermster en dus was zij blij te horen dat de welriekende producten niet op dieren worden getest. Als aandenken kreeg Nicht een royale pot body butter met kokosgeur cadeau. Verder een ijsje gehaald bij Ben en Jerry's en wat leesvoer ingeslagen bij Scheltema. Tegen die tijd brandden de blaren in mijn nieuwe schoenen en was ik dolblij dat Nicht graag een ritje wilde maken met de tram.
's Middags stond een bezoek aan de geitenboerderij op het programma. Nicht heeft geitjes de fles gegeven en natuurlijk ook nog geitenijs geproeft, maar de grootste verrassing bestond uit het feit dat hangbuikzwijn Betsy een paar dagen daarvoor was bevallen van negen kleine hangbuikbiggetjes. Wat een vrolijk geritsel in het stro, wat een grappige vlekken op die krijsende beestjes en wat een moederlijk geknor van die imposante Betsy!

Say what?!

Aangetroffen op de ruit van de avondwinkel in de Zeilstraat...

Avontuur!

Gisteren heeft het zich allemaal voltrokken... en ik kan het nog steeds maar nauweljks geloven. Het ging ook allemaal zo snel. Om 9.15 uur had ik de afspraak voor een gesprek en twee uur later stond ik weer buiten met een fulltime baan als Engelse en Nederlandse leraar op die zwarte school, waarvan ik steeds maar het gevoel kreeg: "daar moet je heen, daar moet je wezen", alsof ik er naar toe gedúwd werd. Voor een veel beter salaris dan dat ik nu heb, in een school met een onderwijsvisie waarin de dialoog met de leerling centraal staat waardoor er aan het zelfbeeld gewerkt kan worden en deze school heeft zelfs een vijfjarenplan!
Helemaal beduusd ben ik ervan. Alsof ik droom.
Ik vind het heel spannend...