Einde herfstvakantie

Wat doet een vrouw die de balen heeft dat ze over twee nachtjes slapen weer elke ochtend vroeg op moet om te gaan werken? Die niet eens zozeer opziet tegen de lessen die ze gaat geven aan luidruchtige pubers, maar veel meer tegen de volwassenen die ze vanuit haar coördinerende functie aan moet spreken op hun verantwoordelijkheden. Tot vervelens toe.
En maar geduldig blijven.
En de moed er inhouden.
En er de humor van blijven inzien.
En niet gaan schelden, schreeuwen of schoppen.
En het allemaal weer loslaten 's avonds.
Pffffffff...
Zo'n vrouw gaat schoenen kopen!
Eerst op de site van Ecco kijken, een merk waarmee ze al vaker (voor het eerst in Wenen in de jaren '90) comfortabel en toch enigszins modieus geslaagd is voor niet al te veel geld. En ja hoor, bij de business afdeling vond ze de volgende zwartlederen pump, mèt hak voor als het de komende tijd eventueel toch serieus mocht worden op school.
Met m'n credit card en mijn fiets was ik binnen een kwartier in de winkel en tien minuten later stond ik weer buiten, met mijn nieuwe schoenen aan.
Omdat de hak 6 cm hoog is en ik al minstens een half jaar op platte zolen door het leven ga, verwacht ik dat mijn voeten behoorlijk pijn zullen gaan doen. Mijn rug misschien ook wel. Maar dat zal helemaal opwegen tegen het klakkende geluid dat weerkaatst wordt in de lange gangen van de school, als ik daar streng en strijdlustig doorheen stap, op weg naar weer een collega die ik op onnavolgbare wijze een trap onder z'n hol ga geven.
Figuurlijk gesproken. Naturellement!

Gedachte in de supermarkt

Hoe zou dat nou komen?
Sta ik in de rij bij de kassa een beetje voor me uit te mijmeren op een herfstvakantieachtige manier en plop! daar is ze in mijn hoofd:Veneranda Nzambazamariya uit Ruanda. Jaren geleden heb ik haar ontmoet. Het moet in 1995 geweest zijn toen ik in New York was om daar te lobbyen bij een Commissie over Vrouwenzaken van de Verenigde Naties. Vrouwen uit het Westen sloten bondjes met vrouwen uit Afrika, Azië en Latijns Amerika om samen van alles voor elkaar te krijgen op het gebied van mensenrechten van vrouwen: economische rechten, politieke rechten, reproductieve rechten en nog veel meer.
Het was altijd hard en lang werken tijdens zulke bijeenkomsten. Er moesten alternatieve teksten voor verdragspassages worden geformuleerd waar zo veel mogelijk organisaties en landen zich in konden vinden. Dat betekende eindeloos veel discussies en vervolgens het nauwkeurig zoeken naar de juiste woorden. Soms ging dat door tot diep in de nacht.
Veneranda maakte veel indruk op mij. Ze was ongeveer van mijn leeftijd, maar leek zo ontzettend veel wijzer. Ze was haar land Ruanda ternauwernood ontvlucht tijdens de genocide van april 1994, waarbij meer dan een miljoen mensen werden afgeslacht. Zij was één van de zeer weinigen van haar familie die het hadden overleefd. En toch was ze zo snel mogelijk weer teruggekeerd naar haar land om te werken aan de wederopbouw. Ze had zo'n lief en zacht gezicht en je kon zo heerlijk met haar lachen. Ik begreep niet hoe ze dat voor elkaar kreeg, na zoveel gruwelijke ellende meegemaakt te hebben. Maar het was geen kwestie van voor elkaar krijgen: zo was ze "gewoon".
Op een ochtend, na veel te weinig slaap na veel te lang doorwerken en dan-maar-ontspannen-met-alcohol, kwam ik aan in het gebouw van de Verenigde Naties. Daar was een actie gaande: vrouwen uit de hele wereld vormden een levende slinger door de gangen, droegen spandoeken bij zich en riepen "We want peace".
Ik voelde me verre van fit genoeg om deze softe demonstratie te kunnen appreciëren en was blij om Veneranda ergens op een bankje aan te treffen. Ik plofte naast haar neer en verzuchtte: "I don't want peace, I want coffee!"
Toen de woorden de wereld al in waren, realiseerde ik me pas tegen wìe ik ze eigenlijk had gezegd en sloeg m'n hand voor mijn mond. Geschrokken keek ik Veneranda aan.
Maar ze lachte giechelend en zei dat er minstens twee personen in mij leefden: de ene was een wijze oude vrouw, de ander een ondeugend meisje van een jaar of acht en ze was op beiden evenveel gesteld. Als ik het me goed herinner ben ik vervolgens voor ons beiden koffie gaan halen.
Voor meer feitelijke info over Veneranda kun je hier verder kijken. Ze is in 2000 jammerjammer genoeg verongelukt met een vliegtuig en heeft posthuum nog een belangrijke onderscheiding gekregen voor haar vredeswerk: de Millennium Peace Prize for Women.
Maar waarom kwam ze nou zo plotseling tevoorschijn uit mijn geheugen, terwijl ik in alle rust stond te wachten totdat ik mijn boodschappen kon betalen?
Misschien omdat ik stond na te denken over het gesprek dat M. en ik gisteravond hadden over de misvattingen als het gaat over interculturele communicatie. Het is daarbij helemaal niet zo belangrijk om precies te weten wat iemands religieuze achtergrond is. Waar het om draait is of je je open wilt en kunt stellen voor de ander. Afstemmen. En terwijl Veneranda en ik uit totaal verschillende werelden kwamen, was dat voor ons totaal geen probleem.
Het was hartverwarmend om weer even aan haar te denken!

Mooi man!

Herfst in Vorden. Zonneschijn van 's morgens vroeg tot laat in de middag, waardoor ik gisteren om 18.00 uur achter Hotel Bakker op het terras bij een klaterend fonteintje in de zon zat te wachten op Zusje, die elk moment terug kon keren van haar dagtocht op een Tinkerpaard. Glaasje droge witte wijn erbij, wat lekkere hapjes, een paar ongelezen kranten: heerlijk!
Ik had de hele dag op een fiets gezeten en allerlei interessante, grappige en/of mooie dingen gezien onderweg: kasteeltjes, paddestoelen, poëtische wegnaambordjes en (historische) bomen in herfsttooi. Hieronder een greep uit de collectie.
Het allerfijnste dat ik meemaakte, heb ik niet vast kunnen leggen. Ik weet niet of ik het in woorden uit kan drukken. Het heeft te maken met een dusdanige stilte in een dichtbeloverd donker bos waar op enkele plekken -als door God zelf gezonden- lichtbundels door het gebladerte kliefden, dat ik kon horen hoe een blaadje loskwam van een tak om zachtkens naar beneden te zweven en daar met een relatief oorverdovende klap neer te komen. Zulke stilte...
In the middle of nowhere trof ik dit minimarktje aan, zonder personeel, een glazen pot met deksel als zelfbedieningskassa: alles in vertrouwen. Vanavond appelmoes maken en morgen walnootcake!

Nergens meer last van

Infofilter helpt echt. Ik ben al daaaaaaaagen niet meer gebeld met wat voor onzinnige enquetes of aanbiedingen dan ook. Wat een rust!