Talent

's Middags hoor ik in de catacomben van het schoolgebouw iets ongewoons achter me. Eigenlijk klinkt het heel vertrouwd, maar ik realiseer me al snel dat ik het op deze school nog nooit gehoord heb. Zingende leerlingen.
Als ik me omdraai, komen er vier wat oudere meisjes en een jongen de hoek omgelopen: 3e, waarschijnlijk 4e klas. Zodra ze me zien, stoppen ze met zingen. Alsof het afgesproken werk is.
Ik stap op ze af en zeg: "Wat mooi! Wat klonk dat waanzinnig mooi. Waarom stoppen jullie nou? Toe, alsjeblieft, zing nog een beetje verder?!"
Ze grijnzen trots, lopen door en ik loop mee. Ik gooi er nog wat smeekbedes bovenop. We hebben er alle vijf plezier in. Als we een hoek omslaan en een lange verlaten gang inlopen, zingen ze weer. Het is duidelijk waar ze hun inspiratie vandaan halen: R&B van MTV. De hoofd- en handbewegingen worden net zo feilloos gekopieerd als de harmonieën.
"Waar hebben jullie dit geleerd? Hoe vaak oefenen jullie? Hebben jullie wel eens opgetreden? Dat moeten jullie doen, hoor. Jullie zijn echt heel goed!" Ik vuur mijn vragen op ze af, zó blij ben ik met deze ontmoeting. Het geeft het sombere gebouw onverwachte glans.
"Ashraf kan pas echt zingen, juffrouw," zegt één van de meisjes en knikt in de richting van de jongen, die een gezicht heeft met opvallend zachte trekken. Ik herken hem nu van de keer dat ik in de aula een petjes-akkefietje had met vrienden van hem, maar kies ervoor om dat even te negeren. Dit is een veel te mooie gelegenheid voor positieve bevestiging!
"Is dat zo, Ashraf? Laat je me wat horen?"
Hij kijkt een beetje verlegen naar de grond en glimlacht, terwijl de meiden hem, luid door elkaar heen pratend, loven en prijzen.
"Zing dan voor de juffrouw, Ashraf," komt er ééntje op het idee en we vallen haar allemaal bij. Gelukkig laat hij zich overhalen.
"Maar dan moeten jullie me niet aankijken."
Even later staan we allemaal met de rug naar hem toe.
"Echt niet kijken hoor," zegt hij nog een keer.
En dan begint hij te zingen. Hij heeft een tere stem, maar met een prachtige, warme klank waarmee hij de hoge en lage tonen moeiteloos en helder haalt. Zijn uitspraak van het Engels is nog wat onbeholpen, maar de strekking van het lied is duidelijk: droefenis tussen een vader en een zoon.
Ik luister met tranen in mijn ogen van ontroering, kippenvel op de armen. De meiden en ik staan daar doodstil en onbeweeglijk, totdat de laatste toon is weggeklonken. Dan draaien we ons tegelijkertijd om en beginnen te klappen en te joelen.
Ashraf straalt door zijn verlegenheid heen en de meiden zijn oprecht blij voor hem.
Wat een mooi gezicht.