Koop een eend van ongeveer 5 Kg voor 6 personen, twee grote flessen schotse whisky, spekreepjes en een fles olijfolie. De eend larderen en de binnenkant inwrijven met peper en zout. De oven 10 minuten voorverwarmen op 180 graden.
Een longdrinkglas voor de helft vullen met whisky.
De whisky opdrinken gedurende het voorverwarmen van de oven.
De eend op een muur...vuurvaste schotel leggen en een tweede glas whisky inschenken.
Het tweede glas whisky opdrinken en de eend in de oven zetten. Na 20 minuten de oven op 200 graden zetten en 2 glaven vubben met whisky.
De glaven opdlinken en de scherven van et eelste glav oplaapen. Nog en nalff glav insjenke en opdlinke.
Na en nalff uul de hoven opedoen om deend te sjekkn.
Blantwondezalf in de padkamer ganaale en opde povekand van de linkerand toen.
Denove nen sgop geve.
Twee glave wiskiinsjenke en tmiddelste glaf leegdwinke.
De nove opedoen naa dattet eerste glaf leeggis en de sjotel vastpakke.
De blantwondezalf op de binnekand van de regtehantoen en deent oprape.
Deent nogis oprape en met nen nantdoek de bwantwondesalv van deent vege.
Ze hande ontvette me viskey en de tupe ssalf veeroprape.
Tkapotte glazzopvege endeent terug in dehove doen.
Deheent oprape en dove eers opedoen.
De twwwiede fles biski opedoen en overeindzette.
Opstaan van de vloer ent vetssspek ondrde kas vege.
Nogis opstaan van de vloer en tochma blijve zitte.
De bles op de grondzette.
Uide bles drinke wande glave sijn op of kabot.
Denove afzette, deooge sluiten en omvalle.
De volgende late voormiddag de eend aansnijden met het zilveren
feestbestek en degusteren met citroen en mayonaise.
De hele rest van de middag en de vroege avond de rotzooi in de keuken opruimen.
De glasscherven en lege flessen naar de glasbak brengen en op de
terugweg paracetamol en maagzout kopen.
zondag, augustus 12, 2007
vrijdag, augustus 10, 2007
De mooiste
Afgelopen dinsdag kwam M. om een uur of vier 's middags voorrijden met haar supertweedehandse Peugeotje 106 diesel om Dochter en mij mee te nemen naar het strand bij Wijk aan Zee. Altijd weer vervreemdend om op weg naar de zee zoveel industriële schoonheid te moeten aanschouwen... Duinen of bergen vind ik op de één of andere manier toch passender.
Het was bijzonder goed toeven bij Aloha met elkaar en muntthee, ijskoffie, smoothies, een verdwaalde cocktail, prosecco en witte wijn. Prachtig uitzicht over het water, rust en intelligente edoch lichtvoetige conversatie. Het was dermate fijn, dat we besloten om er te eten.
Zul je altijd zien.
Het Paradijs duurt niet eeuwig.
Op het moment dat we onze bestelling hadden geplaatst, ploften naast ons twee overjarige, blonde, Westfries knauwende (ik dacht even dat één van hen Sonja Bakker was) moeders neer, met in hun kielzog een stuk of wat luidruchtige kindertjes tussen de zes en tien jaar. De leeftijd dat ze nèt niet meer schattig zijn als ze hard praten, rennen, schreeuwen of huilen, terwijl ze dat in die fase juist heel veel doen. De moeders bestelden wat en lieten de kinderen voor wat ze waren: onopgevoede, asociale lawaaimakers. Ze hadden blijkbaar even recht op een moment voor zichzelf. Djiezzz.
Het is dan niet eens zozeer de ergernis om al het lawaai die mijn pret verstoort, alswel de vragen die me naar aanleiding daarvan door het hoofd tollen: zal ik hier nu wat van zeggen of zozeer zen zijn dat ik het allemaal niet eens meer hoor? en als ik er dan wat van zeg, welke woorden gebruik ik dan? of moeten we ergens anders gaan zitten? hoe kun je zozeer zen worden dat je hier geen last meer van hebt?
Uiteindelijk verdwenen de kinderen richting vloedlijn en keerde de rust weer. Sommige problemen lossen zichzelf op.
Toen we om een uur of negen huiswaarts togen, maakte ik de volgende opnames van de ondergaande zon. Ik kan niet kiezen welke ik de mooiste vind. Wie wel?
Nummer 1
Nummer 2
Het was bijzonder goed toeven bij Aloha met elkaar en muntthee, ijskoffie, smoothies, een verdwaalde cocktail, prosecco en witte wijn. Prachtig uitzicht over het water, rust en intelligente edoch lichtvoetige conversatie. Het was dermate fijn, dat we besloten om er te eten.
Zul je altijd zien.
Het Paradijs duurt niet eeuwig.
Op het moment dat we onze bestelling hadden geplaatst, ploften naast ons twee overjarige, blonde, Westfries knauwende (ik dacht even dat één van hen Sonja Bakker was) moeders neer, met in hun kielzog een stuk of wat luidruchtige kindertjes tussen de zes en tien jaar. De leeftijd dat ze nèt niet meer schattig zijn als ze hard praten, rennen, schreeuwen of huilen, terwijl ze dat in die fase juist heel veel doen. De moeders bestelden wat en lieten de kinderen voor wat ze waren: onopgevoede, asociale lawaaimakers. Ze hadden blijkbaar even recht op een moment voor zichzelf. Djiezzz.
Het is dan niet eens zozeer de ergernis om al het lawaai die mijn pret verstoort, alswel de vragen die me naar aanleiding daarvan door het hoofd tollen: zal ik hier nu wat van zeggen of zozeer zen zijn dat ik het allemaal niet eens meer hoor? en als ik er dan wat van zeg, welke woorden gebruik ik dan? of moeten we ergens anders gaan zitten? hoe kun je zozeer zen worden dat je hier geen last meer van hebt?
Uiteindelijk verdwenen de kinderen richting vloedlijn en keerde de rust weer. Sommige problemen lossen zichzelf op.
Toen we om een uur of negen huiswaarts togen, maakte ik de volgende opnames van de ondergaande zon. Ik kan niet kiezen welke ik de mooiste vind. Wie wel?
Nummer 1
Nummer 2
maandag, augustus 06, 2007
Restje Frankrijk
Ik heb nog wat foto's in de aanbieding van het tripje Frankrijk met Zoon, alweer zo'n drie weken geleden.
Op een dag reden we naar Mont St. Michel. Volgens de verhalen heeft de aartsengel Michael een bisschop tot drie keer toe bezocht en hem met steeds dwingender kracht verzocht om een klooster te bouwen op een plek die in de oude Keltische godsdienst al heilig was. De bisschop, die wat schijterig was aangelegd, durfde in eerste instantie niet zo goed. Het Christendom was in die tijd (begin 8e eeuw) nog niet zo stevig verankerd in Normandië en hij was bang dat de bevolking zich tegen hem zou keren. Pas toen Michael bij zijn laatste bezoek zijn vinger in het voorhoofd van de bisschop priemde, ging deze overstag.
In juli zijn er blijkbaar nog veel meer mensen die willen zien wat dat initiatief uiteindelijk heeft opgeleverd. Zoon en ik waren gelukkig al heel tevreden om vanuit de verte te genieten van het indrukwekkende bouwwerk. Zo bespaar je jezelf een hoop narigheid, nietwaar? Vervolgens zijn we langs de kust naar het noorden gereden, her en der stoppend om het landschap goed in ons op te nemen.
Op deze foto is de heilige berg tot een klein frutseltje gereduceerd.
Dit was het uitzicht naar de andere kant toe. Het was overduidelijk eb en het deed sterk denken aan de Waddenzee.
Een dag na dit alles reden we naar Bayeux om daar de Tapisserie te bezichtigen die Koningin Madeleine maakte -samen met haar hofdames, neem ik maar even aan- om de Slag bij Hastings in 1066 te verbeelden. Haar man Willem de Veroveraar voerde daar de Franse troepen aan en kreeg er na de overwinning nog een koninkrijk bij. Zo ging dat in die tijd.
In de kathedraal van Bayeux werd de Tapisserie regelmatig getoond, zodat gelovigen op de hoogte konden blijven van de vorderingen.
Later in de middag kwamen we aan in Rouen om daar ook nog de kathedraal te bezoeken, maar kwamen "per ongeluk" eerst in de kerk van St.-Ouen (geen typefout) terecht.
Zeer indrukwekkend door de eenvoud, al het licht en de enorme verticaliteit, waardoor de hoogte immens leek. Heel stil en rustig konden we een kaarsje opsteken voor onszelf en Dochter en Vriend (die in Spanje waren) om zo een veilige thuisreis voor ons allen te vragen. Daarna gingen we ook nog naar de "echte" kathedraal: afgeladen met luidruchtige toeristen...
En op donderdag 18 juli, rond de klok van vijven, waren we inderdaad allemaal weer veilig thuis. Het voelde alsof ik heel lang weg was geweest en na berekening bleek dat we 10 kerken (gemiddeld één per dag) hadden bezocht en 3000 km afgelegd. Wowie!
Op een dag reden we naar Mont St. Michel. Volgens de verhalen heeft de aartsengel Michael een bisschop tot drie keer toe bezocht en hem met steeds dwingender kracht verzocht om een klooster te bouwen op een plek die in de oude Keltische godsdienst al heilig was. De bisschop, die wat schijterig was aangelegd, durfde in eerste instantie niet zo goed. Het Christendom was in die tijd (begin 8e eeuw) nog niet zo stevig verankerd in Normandië en hij was bang dat de bevolking zich tegen hem zou keren. Pas toen Michael bij zijn laatste bezoek zijn vinger in het voorhoofd van de bisschop priemde, ging deze overstag.
In juli zijn er blijkbaar nog veel meer mensen die willen zien wat dat initiatief uiteindelijk heeft opgeleverd. Zoon en ik waren gelukkig al heel tevreden om vanuit de verte te genieten van het indrukwekkende bouwwerk. Zo bespaar je jezelf een hoop narigheid, nietwaar? Vervolgens zijn we langs de kust naar het noorden gereden, her en der stoppend om het landschap goed in ons op te nemen.
Op deze foto is de heilige berg tot een klein frutseltje gereduceerd.
Dit was het uitzicht naar de andere kant toe. Het was overduidelijk eb en het deed sterk denken aan de Waddenzee.Een dag na dit alles reden we naar Bayeux om daar de Tapisserie te bezichtigen die Koningin Madeleine maakte -samen met haar hofdames, neem ik maar even aan- om de Slag bij Hastings in 1066 te verbeelden. Haar man Willem de Veroveraar voerde daar de Franse troepen aan en kreeg er na de overwinning nog een koninkrijk bij. Zo ging dat in die tijd.
In de kathedraal van Bayeux werd de Tapisserie regelmatig getoond, zodat gelovigen op de hoogte konden blijven van de vorderingen.Later in de middag kwamen we aan in Rouen om daar ook nog de kathedraal te bezoeken, maar kwamen "per ongeluk" eerst in de kerk van St.-Ouen (geen typefout) terecht.
Zeer indrukwekkend door de eenvoud, al het licht en de enorme verticaliteit, waardoor de hoogte immens leek. Heel stil en rustig konden we een kaarsje opsteken voor onszelf en Dochter en Vriend (die in Spanje waren) om zo een veilige thuisreis voor ons allen te vragen. Daarna gingen we ook nog naar de "echte" kathedraal: afgeladen met luidruchtige toeristen...En op donderdag 18 juli, rond de klok van vijven, waren we inderdaad allemaal weer veilig thuis. Het voelde alsof ik heel lang weg was geweest en na berekening bleek dat we 10 kerken (gemiddeld één per dag) hadden bezocht en 3000 km afgelegd. Wowie!
zaterdag, augustus 04, 2007
vrijdag, augustus 03, 2007
Weer thuis
Vanmiddag heeft de afsluiting plaats gevonden van een enerverende week. Anderen hebben zich vast en zeker als een vis in het water gevoeld, maar ik heb me geregeld afgevraagd:"Waarom ben ik hier? Wat heb ik hier te zoeken?". Tijdens de lunch vandaag vertelde ik daar schoorvoetend over, maar kreeg een zeer vlot en ook wel bemoedigend antwoord van mijn tafeldame.
"Mensen als jij, meer praktijkgericht en concreet, zijn ontzettend hard nodig. Sofen zitten veel te veel in hun hoofd, hebben prachtige idealen en ideeën, maar weten niet hoe ze uit te voeren en dan blijft het allemaal zo in de lucht hangen."
Tja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar die eigenschappen van mij komen natuurlijk op nog veel meer andere plaatsen van pas... dan moet er voor mij dus ook iets te halen zijn. Anders zou ik even goed ergens anders kunnen gaan werken.
In ieder geval heb ik vier middagen met volle overgave lessen genoten in schilderen: kleuren en vormen laten ontstaan, dóórschilderen, niet gaan tekenen en op die manier -keihard werkend met rood hoofd en bonkend hart- wachten op het moment dat er iets op komt doemen. Wat een worsteling kon dat zijn en wat een euforie als het inderdaad lukte!
Elke dag zongen we 's ochtends na de koffiepauze onder leiding van een vakkundige en bevlogen vrouw met een kleine driehonderd conferentiegangers meerstemmige liedjes en canons. Eerst wat stemoefeningen, waarbij de "kathedralenbouw" door middel van toonladders in verschillende soorten (sopranen, alten en bassen) me soms tot tranen roerde. Daarna lekker los met allerlei repertoire. Vrolijkmakend.
En dan is er nog de liefde en het respect voor leerlingen en hun ontwikkeling. En het streven om los te komen van een oordeel door eerst maar eens heel nauwkeurig waar te nemen wat de feiten zijn, waardoor onderscheid tussen mijn en dijn ontstaat. En dan kun je voelen hoeveel ruimer de wereld wordt met zoveel meer mogelijkheden.
Dat zijn zaken die mij van huis uit vreemd zijn...
"A dirty mind is a joy forever," heb ik van mijn moeder geleerd.
Bij de afsluiting was er een kleine presentatie door een aantal leerkrachten die zich op het bespelen van de blokfluit hadden gericht. Ik kan niet zo goed tegen dat geluid, maar met enige inspanning en concentratie lukte het me om rustig te blijven zitten en in een soort vegetatieve toestand te geraken. Het opperhoofd van de conferentie, dat de verschillende onderdelen van de laatste bijeenkomst aan elkaar praatte, vermeldde na afloop van het concertje met een uitgestreken gezicht en zorgvuldig articulerend: "Meer informatie is te verkrijgen bij het Pijpersgilde." Ik schrok wakker van het laatste woord, maar dacht even dat ik het niet goed gehoord had. Het bleef zo wollig stil in de zaal. Snel keek ik naar mijn collega naast mij. Had ik beter niet kunnen doen. Tranen over de wangen. Bijna gestikt van het lachen.
Zou wel erg jammer zijn geweest.
"Mensen als jij, meer praktijkgericht en concreet, zijn ontzettend hard nodig. Sofen zitten veel te veel in hun hoofd, hebben prachtige idealen en ideeën, maar weten niet hoe ze uit te voeren en dan blijft het allemaal zo in de lucht hangen."
Tja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar die eigenschappen van mij komen natuurlijk op nog veel meer andere plaatsen van pas... dan moet er voor mij dus ook iets te halen zijn. Anders zou ik even goed ergens anders kunnen gaan werken.
In ieder geval heb ik vier middagen met volle overgave lessen genoten in schilderen: kleuren en vormen laten ontstaan, dóórschilderen, niet gaan tekenen en op die manier -keihard werkend met rood hoofd en bonkend hart- wachten op het moment dat er iets op komt doemen. Wat een worsteling kon dat zijn en wat een euforie als het inderdaad lukte!
Elke dag zongen we 's ochtends na de koffiepauze onder leiding van een vakkundige en bevlogen vrouw met een kleine driehonderd conferentiegangers meerstemmige liedjes en canons. Eerst wat stemoefeningen, waarbij de "kathedralenbouw" door middel van toonladders in verschillende soorten (sopranen, alten en bassen) me soms tot tranen roerde. Daarna lekker los met allerlei repertoire. Vrolijkmakend.En dan is er nog de liefde en het respect voor leerlingen en hun ontwikkeling. En het streven om los te komen van een oordeel door eerst maar eens heel nauwkeurig waar te nemen wat de feiten zijn, waardoor onderscheid tussen mijn en dijn ontstaat. En dan kun je voelen hoeveel ruimer de wereld wordt met zoveel meer mogelijkheden.
Dat zijn zaken die mij van huis uit vreemd zijn...
"A dirty mind is a joy forever," heb ik van mijn moeder geleerd.
Bij de afsluiting was er een kleine presentatie door een aantal leerkrachten die zich op het bespelen van de blokfluit hadden gericht. Ik kan niet zo goed tegen dat geluid, maar met enige inspanning en concentratie lukte het me om rustig te blijven zitten en in een soort vegetatieve toestand te geraken. Het opperhoofd van de conferentie, dat de verschillende onderdelen van de laatste bijeenkomst aan elkaar praatte, vermeldde na afloop van het concertje met een uitgestreken gezicht en zorgvuldig articulerend: "Meer informatie is te verkrijgen bij het Pijpersgilde." Ik schrok wakker van het laatste woord, maar dacht even dat ik het niet goed gehoord had. Het bleef zo wollig stil in de zaal. Snel keek ik naar mijn collega naast mij. Had ik beter niet kunnen doen. Tranen over de wangen. Bijna gestikt van het lachen.
Zou wel erg jammer zijn geweest.
Abonneren op:
Posts (Atom)