Weer thuis

Vanmiddag heeft de afsluiting plaats gevonden van een enerverende week. Anderen hebben zich vast en zeker als een vis in het water gevoeld, maar ik heb me geregeld afgevraagd:"Waarom ben ik hier? Wat heb ik hier te zoeken?". Tijdens de lunch vandaag vertelde ik daar schoorvoetend over, maar kreeg een zeer vlot en ook wel bemoedigend antwoord van mijn tafeldame.
"Mensen als jij, meer praktijkgericht en concreet, zijn ontzettend hard nodig. Sofen zitten veel te veel in hun hoofd, hebben prachtige idealen en ideeën, maar weten niet hoe ze uit te voeren en dan blijft het allemaal zo in de lucht hangen."
Tja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar die eigenschappen van mij komen natuurlijk op nog veel meer andere plaatsen van pas... dan moet er voor mij dus ook iets te halen zijn. Anders zou ik even goed ergens anders kunnen gaan werken.
In ieder geval heb ik vier middagen met volle overgave lessen genoten in schilderen: kleuren en vormen laten ontstaan, dóórschilderen, niet gaan tekenen en op die manier -keihard werkend met rood hoofd en bonkend hart- wachten op het moment dat er iets op komt doemen. Wat een worsteling kon dat zijn en wat een euforie als het inderdaad lukte!Elke dag zongen we 's ochtends na de koffiepauze onder leiding van een vakkundige en bevlogen vrouw met een kleine driehonderd conferentiegangers meerstemmige liedjes en canons. Eerst wat stemoefeningen, waarbij de "kathedralenbouw" door middel van toonladders in verschillende soorten (sopranen, alten en bassen) me soms tot tranen roerde. Daarna lekker los met allerlei repertoire. Vrolijkmakend.
En dan is er nog de liefde en het respect voor leerlingen en hun ontwikkeling. En het streven om los te komen van een oordeel door eerst maar eens heel nauwkeurig waar te nemen wat de feiten zijn, waardoor onderscheid tussen mijn en dijn ontstaat. En dan kun je voelen hoeveel ruimer de wereld wordt met zoveel meer mogelijkheden.
Dat zijn zaken die mij van huis uit vreemd zijn...

"A dirty mind is a joy forever," heb ik van mijn moeder geleerd.
Bij de afsluiting was er een kleine presentatie door een aantal leerkrachten die zich op het bespelen van de blokfluit hadden gericht. Ik kan niet zo goed tegen dat geluid, maar met enige inspanning en concentratie lukte het me om rustig te blijven zitten en in een soort vegetatieve toestand te geraken. Het opperhoofd van de conferentie, dat de verschillende onderdelen van de laatste bijeenkomst aan elkaar praatte, vermeldde na afloop van het concertje met een uitgestreken gezicht en zorgvuldig articulerend: "Meer informatie is te verkrijgen bij het Pijpersgilde." Ik schrok wakker van het laatste woord, maar dacht even dat ik het niet goed gehoord had. Het bleef zo wollig stil in de zaal. Snel keek ik naar mijn collega naast mij. Had ik beter niet kunnen doen. Tranen over de wangen. Bijna gestikt van het lachen.
Zou wel erg jammer zijn geweest.