Het was bijzonder goed toeven bij Aloha met elkaar en muntthee, ijskoffie, smoothies, een verdwaalde cocktail, prosecco en witte wijn. Prachtig uitzicht over het water, rust en intelligente edoch lichtvoetige conversatie. Het was dermate fijn, dat we besloten om er te eten.
Zul je altijd zien.
Het Paradijs duurt niet eeuwig.
Op het moment dat we onze bestelling hadden geplaatst, ploften naast ons twee overjarige, blonde, Westfries knauwende (ik dacht even dat één van hen Sonja Bakker was) moeders neer, met in hun kielzog een stuk of wat luidruchtige kindertjes tussen de zes en tien jaar. De leeftijd dat ze nèt niet meer schattig zijn als ze hard praten, rennen, schreeuwen of huilen, terwijl ze dat in die fase juist heel veel doen. De moeders bestelden wat en lieten de kinderen voor wat ze waren: onopgevoede, asociale lawaaimakers. Ze hadden blijkbaar even recht op een moment voor zichzelf. Djiezzz.
Het is dan niet eens zozeer de ergernis om al het lawaai die mijn pret verstoort, alswel de vragen die me naar aanleiding daarvan door het hoofd tollen: zal ik hier nu wat van zeggen of zozeer zen zijn dat ik het allemaal niet eens meer hoor? en als ik er dan wat van zeg, welke woorden gebruik ik dan? of moeten we ergens anders gaan zitten? hoe kun je zozeer zen worden dat je hier geen last meer van hebt?
Uiteindelijk verdwenen de kinderen richting vloedlijn en keerde de rust weer. Sommige problemen lossen zichzelf op.
Toen we om een uur of negen huiswaarts togen, maakte ik de volgende opnames van de ondergaande zon. Ik kan niet kiezen welke ik de mooiste vind. Wie wel?
Nummer 1
Nummer 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten