Zusje in Zuid-Spanje

Deze kreeg ik vanmiddag opgestuurd en ik moet heeeeeeeeeeel erg mijn best doen om niet ontzettend jaloers te zijn!

De hoelahoep

Vanmiddag reed ik rond de klok van drie door het zonovergoten Vondelpark. Overal in het gras lagen verliefde mensen om elkaar heen gedrapeerd te genieten van het mooie, warme weer en elkaar.
Ik daarentegen was op weg naar de tandarts.
(En mijn linkermondhoek voelt nog steeds nergens naar door de verdoving, die ik me als laffe vrouw tot drie keer toe heb in laten spuiten. Als ik lach of praat zie ik eruit alsof ik een beroerte heb gehad.)
Twee vullingen, het vastzetten van een jacket en het aanmeten van een nieuwe kroon voor mijn achterste kies lagen voor mij in het verschiet. Daarvoor moest ik met tegenwind naar de Keizersgracht fietsen. Geeft niet, is goed voor de conditie en het figuur.
Zo somberde ik een beetje voort.
Totdat ik hèm zag. Een neger met een hoofdletter.
Een Neger dus.
Lang en zwart, gespierd maar niet tè, mooie schouders in een strak rood shirt met korte mouwen, rechte trotse rug, prachtige billen in een donkere broek, een verblindende smile van oor tot oor, kort haar op een edele schedel, ergens tussen de 30 en 40 jaar oud. Om zijn middel had hij een hoepel, die hij met sensuele bewegingen van zijn soepele maar strakke heupen eindeloos rondjes liet draaien. Het leek wel in slow motion te gaan...
Ik was niet de enige die van deze aanblik genoot.
Om hem heen stonden in een cirkel van adoratie zo'n vijf echt-Hollandse vrouwen van dik boven de veertig. Helemaal amechtig staarden ze naar hem en naar zijn kunstje, onderwijl hun eigen hoepel (blijkbaar vormden ze een trainingsclubje?) stevig met de handen omklemmend. Ze hadden hem ook ergens op één van hun brede, uitgezakte welvingen kunnen laten rusten, maar blijkbaar zochten ze houvast in hun verrukking.
Het was al met al een ontroerend tafereeltje. En het had ook wel iets genants.
Misschien ligt het aan mijn perverse brein, maar ik bedacht meteen dat het dus als alleenstaande vrouw van in de veertig niet meer nodig is om op "exotische" vliegvakantie te gaan naar Ghana. Je kunt nu ook gaan hoelahoepen in het Vondelpark om aan je gerief te komen. Scheelt weer een paar centen èn het is beter voor het milieu!

De bio-bak

Vanochtend moest ik een half uurtje invallen voor een collega, die het niet over haar hart kon verkrijgen om haar jarige dochtertje bij de crèche te dumpen om zelf door te racen naar school en het meiske alleen in de versierde stoel het ritueel te laten ondergaan van verhaal vertellen en zingen en trakteren etc. Ik kon daar helemaal inkomen en heb toegezegd dat ik er zou zijn om de leerlingen in de klas te laten en vast aan het werk te zetten.
Helaas sliep ik vannacht nacht uitermate slecht, doordat ik me er niet overheen kon zetten dat me de mond was gesnoerd in een vergadering gisteravond. Typisch geval van zure wijn in de oude zakken van de voorzitter, allemaal heel begrijpelijk maar behoorlijk onverteerbaar vor mij. Dat bleek wel, want ik lag helemaal te stuiteren in bed van de gedachten over wat een volgende stap zou moeten zijn.
En toen ik dan eindelijk insliep, was er die superenthousiaste voorjaarsmug die om mijn hoofd bleef dansen en me prikte ondanks dat ik me had ingesmeerd met een stinkend spulletje. Wat een verschrikkelijke kwelling! Met donkere kringen onder rode, waterige oogjes stond ik dus vanochtend voor de klas.
Eerst maar eens uitgelegd waarom ik er überhaupt was en niet die andere juf. Ze vonden het heel begrijpelijk en vanzelfsprekend eigenlijk. Daarna vertelde ik ze over de opdracht die ik had doorgekregen: ze moesten een balans maken van inkomsten en uitgaven. Gelukkig wist een meisje me te vertellen wat daarmee bedoeld kon worden, want ik ben niet zo'n ster in economie en/of licht als het gaat om evenwicht in wat dan ook. Al helemaal niet aangaande geld.
We kwamen te spreken over baantjes en zakgeld, waaruit o.a. bleek dat folders rondbrengen in Almere slechter betaalt dan in Naarden dan in Amsterdam en dat het toch echt niet geheel risicovrij is om je kleine kinderen te laten bewaken door pubers van een jaar of dertien... En in het kader daarvan vertelde een meisje dat ze 3 Euro per week verdiende door de bio-bak buiten te zetten voor de buren. Ik vond dat heel apart.
"Waarom zet jij die bio-bak buiten voor ze?" vroeg ik en verwachtte iets over de lichamelijke handicaps van de buren te horen.
"Nou, ze hadden eerst een hond en die liet ik uit voor geld, maar toen ging die hond dood en hebben ze gevraagd of ik dan maar de bio-bak voor ze buiten wil zetten," was het opgewekte antwoord.
Waarschijnlijk kwam het door het slaapgebrek en de daaruit voortkomende vloeibaarheid in mijn hoofd, maar ik zag ineens dat meisje (toevallig de kleinste van de klas) met zo'n groene bio-bak achter zich aansleurend door de straten van Almere-Haven zwoegen, als een soort Elisa-had-een-hond videoclip en ik flapte eruit: "Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar om een bio-bak uit te laten."
Het bleef helemaal stil in de klas en ik hoorde mezelf een beetje voor me uit grinniken. Toen begonnen er ook wat leerlingen te lachen en op het laatst was iedereen er vrolijk van. Ik zou alleen niet met zekerheid kunnen zeggen of dat nou door mij of door mijn opmerking kwam...

Keet Nesj

Het concert begon met een fijne roze neonweergave van haar naam en de Supremes die door Paradiso "Stop in the Name of Love" schalden. Na een paar minuten kwam ze op in een lichtblauw jurkje, waarin haar blote ronde armen (erg prettig om eens een keer niet tegen zo'n levensmoe skeletje aan te hoeven kijken) mooi uitkwamen. Zwarte maillot en dito schoenen met een loopbaar hakje. Beetje meisjesachtig, maar niet tè. Wat mannen op drums en gitaren op de achtergrond, zij achter de piano. Met een big smile all over her face begon ze aan het eerste liedje.
De drums waren iets te hard, waardoor ze niet altijd goed te verstaan was. En soms voelde ik me oud, omdat ik bang was migraine te krijgen van de stroboscopische lichteffecten. Maar verder was het heerlijk om meegesleept te worden in de wereld van prille, soms hopeloze verliefdheden en onzekerheden over uiterlijk en innerlijk. Alles raak getypeerd, met veel humor en poëzie, soms op het randje van de gekte balancerend. Vooral heel eerlijk en vol van intelligente schoonheid.
Geen wonder dat ik veel aan Dochter moest denken. Ze had eigenlijk met me mee zullen gaan, want zij is tenslotte degene die me überhaupt attent heeft gemaakt op het bestaan van Kate.
(Maanden geleden zat ze achter haar laptopje en vroeg, me met haar grote glimmende bruine ogen aankijkend, "Mam, zal ik je eens iets heel moois laten horen?". Ik weet uit ervaring dat ik er dan maar beter even bij kan gaan zitten, omdat er iets gaat komen dat me echt raakt.)
Maar ze voelde zich gisteren helemaal niet lekker en allesbehalve in staat om in een volle trein vanuit Rotjeknor naar Amsterdam te reizen en dan in een afgeladen, want uitverkocht Paradiso te gaan "genieten" en dan nog weer helemaal terug naar haar nieuwe stulpje dat ze deelt met Vriend. Daarom stond ik daar met mijn zeer gewaardeerde collega J.
Hij kende Kate nog niet, maar is nu ook verkocht.

Zoals ik al verwachtte, was "The Nicest Thing" het meest ontroerend. De eerste keer dat ik dat hoorde, zat ik in de auto op de snelweg, vlakbij Arnhem waar het dusdanig heuvelachtig is, dat je met een beetje fantasie kunt denken dat je in het buitenland en dus op vakantie bent. Ik voelde me zo overweldigd door de combinatie van tekst, stem en muziek, dat ik even heb overwogen uit te wijken naar de vluchtstrook...

Maar Kate had er naast de meer ingetogen akoestische liedjes net zo veel plezier in om lekker op haar toetsen te raggen. Ze maakte grapjes met het publiek en ging grijnzend uit haar dak in een semi-punk liedje dat ze schreeef naar aanleiding van een afschuwelijk feestje. Het heet : "You don't need to suck dick to succeed." Fucking brilliant.
Voor wie nieuwsgierig is geworden plak ik hier de link naar Fabchannel waar binnen enkele dagen de registratie van het hele concert van de geweldige, mooie, talentvolle, ontroerende en prettig gestoorde Kate Nash te bekijken zal zijn.
Van harte aanbevolen!