Het concert begon met een fijne roze neonweergave van haar naam en de Supremes die door Paradiso "Stop in the Name of Love" schalden. Na een paar minuten kwam ze op in een lichtblauw jurkje, waarin haar blote ronde armen (erg prettig om eens een keer niet tegen zo'n levensmoe skeletje aan te hoeven kijken) mooi uitkwamen. Zwarte maillot en dito schoenen met een loopbaar hakje. Beetje meisjesachtig, maar niet tè. Wat mannen op drums en gitaren op de achtergrond, zij achter de piano. Met een big smile all over her face begon ze aan het eerste liedje.
De drums waren iets te hard, waardoor ze niet altijd goed te verstaan was. En soms voelde ik me oud, omdat ik bang was migraine te krijgen van de stroboscopische lichteffecten. Maar verder was het heerlijk om meegesleept te worden in de wereld van prille, soms hopeloze verliefdheden en onzekerheden over uiterlijk en innerlijk. Alles raak getypeerd, met veel humor en poëzie, soms op het randje van de gekte balancerend. Vooral heel eerlijk en vol van intelligente schoonheid.
Geen wonder dat ik veel aan Dochter moest denken. Ze had eigenlijk met me mee zullen gaan, want zij is tenslotte degene die me überhaupt attent heeft gemaakt op het bestaan van Kate.
(Maanden geleden zat ze achter haar laptopje en vroeg, me met haar grote glimmende bruine ogen aankijkend, "Mam, zal ik je eens iets heel moois laten horen?". Ik weet uit ervaring dat ik er dan maar beter even bij kan gaan zitten, omdat er iets gaat komen dat me echt raakt.)
Maar ze voelde zich gisteren helemaal niet lekker en allesbehalve in staat om in een volle trein vanuit Rotjeknor naar Amsterdam te reizen en dan in een afgeladen, want uitverkocht Paradiso te gaan "genieten" en dan nog weer helemaal terug naar haar nieuwe stulpje dat ze deelt met Vriend. Daarom stond ik daar met mijn zeer gewaardeerde collega J.
Hij kende Kate nog niet, maar is nu ook verkocht.
Zoals ik al verwachtte, was "The Nicest Thing" het meest ontroerend. De eerste keer dat ik dat hoorde, zat ik in de auto op de snelweg, vlakbij Arnhem waar het dusdanig heuvelachtig is, dat je met een beetje fantasie kunt denken dat je in het buitenland en dus op vakantie bent. Ik voelde me zo overweldigd door de combinatie van tekst, stem en muziek, dat ik even heb overwogen uit te wijken naar de vluchtstrook...
Maar Kate had er naast de meer ingetogen akoestische liedjes net zo veel plezier in om lekker op haar toetsen te raggen. Ze maakte grapjes met het publiek en ging grijnzend uit haar dak in een semi-punk liedje dat ze schreeef naar aanleiding van een afschuwelijk feestje. Het heet : "You don't need to suck dick to succeed." Fucking brilliant.
Voor wie nieuwsgierig is geworden plak ik hier de link naar Fabchannel waar binnen enkele dagen de registratie van het hele concert van de geweldige, mooie, talentvolle, ontroerende en prettig gestoorde Kate Nash te bekijken zal zijn.
Van harte aanbevolen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten