De bio-bak

Vanochtend moest ik een half uurtje invallen voor een collega, die het niet over haar hart kon verkrijgen om haar jarige dochtertje bij de crèche te dumpen om zelf door te racen naar school en het meiske alleen in de versierde stoel het ritueel te laten ondergaan van verhaal vertellen en zingen en trakteren etc. Ik kon daar helemaal inkomen en heb toegezegd dat ik er zou zijn om de leerlingen in de klas te laten en vast aan het werk te zetten.
Helaas sliep ik vannacht nacht uitermate slecht, doordat ik me er niet overheen kon zetten dat me de mond was gesnoerd in een vergadering gisteravond. Typisch geval van zure wijn in de oude zakken van de voorzitter, allemaal heel begrijpelijk maar behoorlijk onverteerbaar vor mij. Dat bleek wel, want ik lag helemaal te stuiteren in bed van de gedachten over wat een volgende stap zou moeten zijn.
En toen ik dan eindelijk insliep, was er die superenthousiaste voorjaarsmug die om mijn hoofd bleef dansen en me prikte ondanks dat ik me had ingesmeerd met een stinkend spulletje. Wat een verschrikkelijke kwelling! Met donkere kringen onder rode, waterige oogjes stond ik dus vanochtend voor de klas.
Eerst maar eens uitgelegd waarom ik er überhaupt was en niet die andere juf. Ze vonden het heel begrijpelijk en vanzelfsprekend eigenlijk. Daarna vertelde ik ze over de opdracht die ik had doorgekregen: ze moesten een balans maken van inkomsten en uitgaven. Gelukkig wist een meisje me te vertellen wat daarmee bedoeld kon worden, want ik ben niet zo'n ster in economie en/of licht als het gaat om evenwicht in wat dan ook. Al helemaal niet aangaande geld.
We kwamen te spreken over baantjes en zakgeld, waaruit o.a. bleek dat folders rondbrengen in Almere slechter betaalt dan in Naarden dan in Amsterdam en dat het toch echt niet geheel risicovrij is om je kleine kinderen te laten bewaken door pubers van een jaar of dertien... En in het kader daarvan vertelde een meisje dat ze 3 Euro per week verdiende door de bio-bak buiten te zetten voor de buren. Ik vond dat heel apart.
"Waarom zet jij die bio-bak buiten voor ze?" vroeg ik en verwachtte iets over de lichamelijke handicaps van de buren te horen.
"Nou, ze hadden eerst een hond en die liet ik uit voor geld, maar toen ging die hond dood en hebben ze gevraagd of ik dan maar de bio-bak voor ze buiten wil zetten," was het opgewekte antwoord.
Waarschijnlijk kwam het door het slaapgebrek en de daaruit voortkomende vloeibaarheid in mijn hoofd, maar ik zag ineens dat meisje (toevallig de kleinste van de klas) met zo'n groene bio-bak achter zich aansleurend door de straten van Almere-Haven zwoegen, als een soort Elisa-had-een-hond videoclip en ik flapte eruit: "Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar om een bio-bak uit te laten."
Het bleef helemaal stil in de klas en ik hoorde mezelf een beetje voor me uit grinniken. Toen begonnen er ook wat leerlingen te lachen en op het laatst was iedereen er vrolijk van. Ik zou alleen niet met zekerheid kunnen zeggen of dat nou door mij of door mijn opmerking kwam...