Cursus

Ik geef toe. Het is vast wat moeilijk te begrijpen, maar ik heb me eind juni opgegeven voor een cursus die met mijn werk op school te maken heeft: koorzang, schilderen, maan- en zonnekarma, het innerlijk (be)leven van een brugklasser, wat een leerling (maar ook een docent) aan hindernissen en talenten meebrengt naar school en hoe daarmee om te gaan, etc. Wie doet dat nou? Je zomervakantie onderbreken, in twee stukken knippen, om je vijf dagen lang van 8.30-20.30 uur in dat soort zaken te verdiepen? In Zutphen nog wel?
Nou, ik dus!
Maar het kostte me gisteren echt wel wat, om weer mee te doen en me te wìllen verbinden met al die zweverige types die nou eenmaal in mijn soort onderwijs de dienst uitmaken. Al die terminologie, al die liefdevolle glimlachjes, al die fletse kleding... zo anders dan wat ik normaal gesproken opzoek en waar ik vandaan kom. (Zusje zou hier gillend gek worden.)
Daarnaast vond ik het een hele omschakeling om me plotseling -na drie weken van relatieve eenzaamheid en de daarbij behorende rust- weer tussen zoveel mensen een houding te geven.
En wat het nog eens extra lastig maakte, was een speciale omstandigheid in het logeerhuis waar mijn nieuwe collega en ik samen waren ondergebracht. Een hele lieve familie had ons via de organisatie de sleutel doen toekomen, omdat ze zelf pas 's avonds laat thuis zouden zijn. We vonden het een goed idee om tussen de inschrijving en de inleidende avondvoordracht door onze spullen vast af te leveren. Vol goede moed gingen we op weg en het adres was gemakkelijk gevonden. Niet al te ver van het centrum, in een rustige buurt. We waren benieuwd naar de brief die voor ons op het aanrecht klaar zou liggen.
Ik maakte de voordeur open en terwijl er een kat mee naar binnen glipte, werden we overvallen door een dikke, onwelriekende geur: een mengsel van dieren en stront. De familie bleek vier poezen en een hond te hebben en niet zoveel notie te bezitten over hoe een huis met zulke inwoners fris te houden...
Het was -zonder overdrijven- een verschrikkelijke lucht. In de keuken nog het ergst, waarschijnlijk doordat daar de kattenbak staat.

Gisteravond zijn G. en ik voor de gezelligheid, maar ook een beetje van erremoei, naar de kroeg gegaan, totdat het echt bedtijd was. De familie was inmiddels thuis en ontving ons hartelijk. Vader, moeder en puberdochter wilden graag een babbeltje maken en lieten ons enthousiast zien waar in de keuken(!) de ontbijtspullen te vinden waren. Daar stonden we dan, op de meest stinkende plek van het hele huis, over eten te praten in een lucht waar je plakken van kon snijden.
"Dit lijkt wel een film," dacht ik nog, om me direct daarna te realiseren dat je zoiets in een film nauwelijks kunt overbrengen.

"Waarom hebben antroposofische vrouwen nooit een bh aan?" vroeg mijn collega zacht, toen we niet lang daarna in onze kamer waren. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven.

Vanochtend bleek haar allergie voor katten behoorlijk op te spelen en ik heb dat enthousiast aangegrepen om bij de organisatie een verzoek tot herplaatsing in te dienen. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat we vanavond waarschijnlijk ergens anders onderdak zullen krijgen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel!
Het blijft wonderlijk te beseffen hoe een dergelijk samenleven met dieren, inclusief de daarmee samenhangende penetrante en allesoverheersende lucht, voor bepaalde mensen "thuis" kan betekenen... Is dat nou maan- of zonnekarma?
Zucht.