Talpa

Is er dan toch gerechtigheid in deze vunzige wereld? Het lijkt erop, want nog geen week nadat ik voor het eerst naar de Gouden Kooi had gekeken en vervolgens neigingen kreeg om John de Mol eens keihard in zijn ballen te trappen (wat een ongelofelijke lul moet dat zijn, dat hij geld wil verdienen aan het creëren en vertonen van een door mensen bewust tot stand gebrachte hel), is Talpa opgeheven.
Joepiedefuckingpoepie!
Ik hoop van ganser harte dat dit nu betekent dat de Gouden Kooi uit de lucht gaat èn dat het met de Nederlandse kijkers en platvloersheid nog wel meevalt.

Mutti

Dochter had vandaag een heerlijke dag. Met mij gaat het wat minder vanwege de stress op school, zo vlak voor de rapporten en de vakantie. En bovendien heb ik nu naast de hoest, die nog steeds niet helemaal over is, ook nog een stijve nek gekregen. Kutterdekut. Des te leuker dan als Dochter na het boksen lopend door de stad deze tube ergens tegenkomt en hem voor mij koopt, als klein presentje. We weten geen van tweeën meer wat de aanleiding was, maar ooit is ze mij "Mutti" gaan noemen. De lieve schat.

Concert

Zoon zit in een jeugdorkest en speelt daar viool op lang niet onverdienstelijke wijze. Vandaag gaf dat orkest een concert in de Amstelkerk te Ouderkerk a/d Amstel. Ik zag ergens op een plakkaat hangen dat de allereerste hervormde predikant al in 1586 was benoemd: twee jaar na de dood van Willem van Oranje en zo'n twintig jaar na het begin van de 80-jarige Oorlog. Ze waren er dus vroeg bij daar aan de Amstel. Weliswaar niet in de huidige kerk, want die is in de 18e eeuw gebouwd, maar wel op dezelfde plaats. Altijd fijn om op een plek te vertoeven waar de geschiedenis wat verder teruggaat.
De jonge mensen speelden Vivaldi, Grieg, Mendelsohn en Janacek alsof het niets was, gewoon onder de kansel, foutloos, vervoerend, ontroerend. En dat helemaal gratis èn terwijl ik gistermiddag pas tot de ontdekking kwam dat het überhaupt plaats ging vinden! Zoon vergeet wel vaker dat soort dingen door te geven...
Totaal onverwacht werd het een geweldige zondag.

Wasknijpers

Ik rook niet meer. Sinds 17 mei, toen ik zo naar begon te hoesten, heb ik er geen één meer opgestoken. Van alle kanten wordt er enthousiast gereageerd als ik vertel hoe ik zonder enige moeite (het werd gewoon afgedwongen door mijn fysiek kun je wel stellen) van mijn nicotineverslaving af ben gekomen. Het is zo veel beter voor mijn gezondheid, conditie en portemonnee dat ik wel gek zou zijn als ik weer zou beginnen. En ik heb het tij mee, natuurlijk. Zelfs minister Klink helpt me met zijn betuttelende beleidsvoornemens.
Onlangs besprak ik de kwestie met Dochter. Wij hebben namelijk vaak van die fijne momenten, als we samen een sigaretje opsteken in de keuken en zo -al paffend en pratend- diverse chaotische elementen van het leven op een rijtje krijgen. Voldaan zuchtend kunnen wij dan de wereld weer in.
Maar hoe moet dat nou als ik niet meer rook?
Zij roken en ik punniken bijvoorbeeld?
Of breien?
Nee, Dochter had een veel beter idee: thuiswerken.
"Thuiswerken?" lachte ik ongelovig.
"Ja, wasknijpers in elkaar zetten ofzo. Dan stop ik ook met roken, in ieder geval als ik bij jou ben. En dan besparen we niet alleen het sigarettengeld, maar we verdienen nog geld extra ook. Misschien worden we wel rijk en het lijkt me vet gezellig bovendien!"
Hoe regel je zoiets? Hoe kom je aan thuiswerk?
Effe google-en.

Een Man, een Zoon.

Ongeveer acht jaar geleden schreef ik het volgende:
"Ik loop zachtjes zijn kamer binnen. Er hangt een zoete slaapgeur in het donker. Hij draait zich om in zijn bed en zucht diep. Als ik hem in mijn armen neem, vlijt hij zich dicht tegen mij aan: hij hoort nog steeds bij mij. Met mijn neus in zijn haren en mijn lippen op zijn wangen geniet ik met volle teugen. Voor mij hoeft hij niet onmiddellijk wakker te worden. Eerst even dit. Mijn ventje. Zo lief.

Toen de weeën zo'n zes jaar geleden op gang kwamen, zag ik het beeld van mezelf als oudere vrouw, lopend op een zonnig plein aan de arm van een lange, knappe jongeman. We spraken niet met elkaar, we liepen daar alleen maar in een liefdevolle stilte.
De bevalling was zwaar, maar ik herinner me hoe ik, tussen de golven van pijn door, euforisch heb gelachen. Bij de eerste blik op mijn pasgeboren zoon voelde ik een explosie van licht in mijn borst, zo ongeveer waar mijn hart zit. Hij huilde, totdat ze hem bij me brachten en ik iets tegen hem zei.

Als product van de tweede feministische golf heb ik me vaak afgevraagd hoe je een jongetje opvoedt tot een vrouwvriendelijke man. Ik zorgde ervoor dat hij net zo'n lieve zachte pop kreeg als zijn oudere zus en leerde hem hoe heerlijk je pannenkoeken kan bakken op het kinderfornuisje. Daar heb ik allemaal aandacht aan besteed.
Het was dan ook bijna schokkend om te zien hoe hij -nauwelijks in staat om te lopen- naast zijn vader ging staan en feilloos imiteerde hoe deze op nonchalante wijze tegen de muur leunde. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Om van die Y-chromosomen nog maar te zwijgen…

Ik kus en streel hem net zolang totdat hij in beweging komt. Hij moet nog even plassen en ik zet hem met zijn voeten (het lijkt nog niet eens zolang geleden, dat ze in mijn mond pasten) op de vloer. Met de ogen gesloten staat hij heen en weer zwiepend voor me. Hij valt net niet om, want ik vang hem op met gespreide armen. Zo lekker zacht en warm. Onzin pratend duw ik hem voor me uit naar de wc. Hij gaat zitten, slaapt gewoon door. Met zijn blonde haar en blozende wangen is hij net een engeltje. Knikkebollend reageert hij op mijn aanmoedigende geluiden en plast.
"Word jij nou later een grote sterke man?" vraag ik mezelf hardop af, een beetje giechelend.
Plotseling spert hij zijn ogen wijd open, kijkt me recht aan en zegt heel resoluut, zelfs gretig: "Ja!".

Ik vind hem de allerliefste jongen van de hele wereld. Mij noemt hij de allerliefste moeder van alle heelallen. Ooit zal hij voor een ander de allerliefste man op aarde zijn."


Nu is hij langer dan ik. Ik mag hem niet meer bloot zien. Soms doen we samen boodschappen of gaan we naar een concert of de film en dan lopen we wel eens over een plein... Elke zaterdagmorgen als hij bij mij is gaan we buiten de deur ontbijten en geven cijfers voor de sfeer, de bediening en de kwaliteit van het eten (meestal bagels).
Oja, we kunnen nog steeds de grootste lol hebben met elkaar. Maar hij wordt stiller, meer teruggetrokken in zichzelf. Hij zingt niet meer zomaar, lacht minder, is soms zelfs ronduit sjacharijnig 's ochtends. Het puberleven valt hem best zwaar, gaf hij laatst toe.

Jezus, waarom gaat de tijd zo snel?!!

KNO

Vanochtend ging ik naar de KNO-arts om toch even na te gaan of er iets bijzonders aan de hand was in mijn keel. Het hoesten is wel wat minder geworden en mijn stem komt langzamerhand terug, maar al met al duurt het nu toch alweer zo'n vier weken. Mag ik les gaan geven of moet ik nog even zoveel mogelijk non-verbaal door het leven?
Na een kort onderzoek waarbij een snoertje met koplampje via mijn neus in mijn keelholte werd gestuurd (heeeeeel onaangenaam!), vertelde de dokteres me dat alles in orde was: geen poliepjes of andere ongewenste extraatjes.
"Proberen de hoest te onderdrukken met slokjes water en voorlopig zuinig met de stem omgaan zijn de meest zinnige remedies," zei ze.
Ik had niet echt verwacht dat er iets ernstigs aan de hand zou zijn, maar voelde me desondanks toch uitermate opgelucht en ook ineens een stuk beter, energieker.

Toen ik in de wachtkamer zat, kwam er een oudere man binnen met wild grijs haar en een wat morsig pak. Hij gaf wat papieren aan de receptioniste. Ze bekeek zijn documentatie en murmelde iets.
"Wat zegt u?" vroeg de man.
"Dat we u zometeen een gehoortest af gaan nemen!" antwoordde ze met stemverheffing.
Was dit een grap?
Blijkbaar niet, want niemand lachte.
Behalve ik.
Geluidloos.

Duende

Gedurende de afgelopen week heb ik L., een leerling uit de 5e klas, intensief begeleid bij het voorbereiden van de presentatie van haar eindwerkstuk. Ze wilde het hebben over "duende". L. had een stevig onderzoek gedaan naar het onderwerp en behoorlijk wat informatie verzameld.
Maandagmiddag was er de eerste doorloop. Ik kreeg filmpclipjes te zien van respectievelijk twee flamencozangers en een danser. Daarna was er nog een kleine dia-show te bewonderen. Haar vader zou live op de Spaanse gitaar spelen.
"Maar wat ga je nou zeggen tegen je publiek?" vroeg ik haar ietwat bezorgd, want de generale was over 24 uur en de uitvoering de daaropvolgende avond. Ik vond het veel en veel te mager en bovendien ver onder haar niveau.
O, dat was helemaal geen probleem, probeerde ze me te doen geloven. Dat was gewoon een kwestie van er even voor gaan zitten, het in haar hoofd stampen en het dan doen.
En dan was ze er vanaf...
Als je gevraagd wordt door een leerling om begeleider te zijn van een eindwerkstuk is dat volgens mij een hele eer. Het is een blijk van vertrouwen: in een goede samenwerking, in je ondersteunende vermogen en ook in je oordeel of de uiteindelijke presentatie kwaliteit heeft. Wordt er voldoende inhoud gepresenteerd, is de vorm interessant genoeg en laat de leerling iets van zichzelf zien (is het persoonlijk genoeg)... dat zijn zoal vragen die positief beantwoord moeten worden.
Dat lukte me op maandagmiddag in de verste verte niet en na de generale repetitie heb ik definitief gezegd dat ik het zo niet door kon laten gaan, omdat het niet goed genoeg was. Dat was voor ons allebei geen gemakkelijke boodschap; voor mij om hem te brengen en voor haar om hem te ontvangen. In onderling overleg stelden we het uit tot vrijdag, zodat ze drie dagen extra voorbereidingstijd zou hebben.
Woensdagmiddag troffen we elkaar om de verdere gang van zaken te bespreken. Eindelijk hadden we de tijd om ècht in de materie te duiken, te onderzoeken wat ze nou precies over wilde brengen en wat daarvoor de beste manier was. Gaandeweg raakte ook ik helemaal enthousiast over flamencomuziek en het krachtige verlangen dat erin klinkt. Het mooiste lied, dat ik hoorde was La Leyenda del tiempo, gezongen door Camarón. De tekst is een gedicht van Federico Garcia Lorca (nooit geweten dat hij homo was en tijdens de Spaanse Burgeroorlog in 1936 is gefusilleerd door aanhangers van Franco...).

El sueño va sobre el tiempo (De droom gaat over de tijd)
flotando como un velero (drijvend als een zeilboot)
nadie puede abrir semillas (niemand kan zaden openen)
en el corazón del sueño (in het hart van de droom)
El tiempo va sobre el sueño (De tijd gaat over de droom)
hundido hasta los cabellos (weggezonken tot aan zijn haren)
Ayer y manaña comen (gisteren en morgen eten)
oscuras flores de duelo (donkere bloemen van rouw)
Sobre la misma columna (Op dezelfde pilaar)
abrazados sueño y tiempo, (omarmen droom en tijd)
cruza el gemido del niño (kruist het gekerm van het kind)
la lengua rota del viejo (de gebroken tong van de grijsaard)
Y si el sueño finge muros (En als de droom muren veinst)
en la llanura del tiempo, (in de vlakte van de tijd)
el tiempo le hace creer (doet de tijd hem geloven)
que nace en aquel momento (dat hij op dat moment geboren wordt.)
(vertaling: Marlies Jansen)

Dat is nog eens iets anders dan: wat zijn je ogen blauw,
o, ik hou zoveel van jou
en ik blijf je eeuwig trouw.

Na hard en intensief werken is de presentatie vrijdagavond mooi èn interessant geworden. Duende is een extatisch gevoel, veroorzaakt door het samenspel van flamencomuziek, de zanger(s) en danser(s). L. had dat graag aan haar publiek gepresenteerd, maar het is niet te beleven via film- of muziekclips in een schooltheaterzaal gevuld met ouders, leerlingen en leerkrachten.
Echte kunstenaars die je langzaam meevoeren zijn essentiëel en daarom gaat L. deze zomer naar Andalusië. Het verlangen is zó sterk: ze wil proberen om duende te beleven.
"En misschien verandert het mijn leven compleet en kom ik nooit meer terug." eindigde ze met sterretjes in haar ogen. Applaus!

Ice Pops II

Ik kreeg bericht over mijn zakenpartner in de Stille Zuidzee:

Dear Mathilde,
The business you have loaned to, Ice Pops, has made a repayment of $71.00. The total amount repaid up to now is $71.00. The payment was collected and deposited by South Pacific Business Development.
This repayment will be divided amongst all the lenders who helped to fund this business, depending upon the percentage each lender contributed. Note that you cannot actually withdraw or reloan these funds until after the loan term is complete.
To view your Kiva loan portfolio go to: www.kiva.org/app.php?page=account.

Ik ben zo ontzèttend trots op Siuta: ze heeft me nu dus eigenlijk al $2.09 van de $25 terugbetaald!

Hij doet 't weer.

Mijn televisie was stuk. Ik moest een beslissing nemen. De mogelijkheden waren:
1) gewoon zo laten en het hoognodige bekijken op een antiek zwart-wit toestelletje;
2) een nieuwe aanschaffen;
3) een tweedehandstoestel bemachtigen, via een kringloopwinkel of Marktplaats.
Nummer 3 had mijn voorkeur vanuit financiële èn milieuoverwegingen. De kringloopwinkel leek te bewerkelijk in verband met mijn aanhoudende fysieke zwakte, dus Marktplaats maar eens opgedreuteld. Allemaal vage fotootjes en aanbiedingen bekeken en het viel eerlijk gezegd nogal tegen: de prijzen verschilden niet eens zoveel met een spiksplinternieuw exemplaar. Bovendien zag ik er vreselijk tegenop om in mijn toestand bij wildvreemde mensen aan te bellen.
Toen viel mijn oog op een advertentie van de Firma Guttges in de Gerard Doustraat: een ouderwetse reparateur van televisies. Dat die nog bestaan in deze wegwerptijden: ik werd er helemaal blij van!
Ik belde op donderdagmiddag om 12.30 uur en kon mijn oude bakkie meteen komen brengen. Geweldig.
En helemaal geweldig was dat ik hem om half vier alweer kon komen halen! Het heeft me maar 44 euri gekost en twee keer een ritje naar de Pijp en m'n televisie doet het weer als vanouds.
Tel 6794691, Gerard Doustraat 32, tussen de Frans Halsstraat en de Ferdinand Bol in, van harte aanbevolen.

Ziek

Het is niet te geloven, maar ik ben ziek. Al twee weken en de dokter weet niet hoe lang het nog gaat duren. Ik kan me niet herinneren dit eerder bij de hand te hebben gehad in mijn volwassen leven. Een blaasontsteking op mijn 26ste staat me bij. Maar dat was met een antibioticakuurtje zo uit de wereld geholpen.
Met Hemelvaart in Vlieland begon ik te hoesten, vooral 's nachts. Een droge, irritante kriebelhoest. Ik kon er niet van slapen. Dropjes en stoppen met roken leken me een uitstekende remedie. Niet dus.
Een week later -vlak voor Pinksteren- schreef de dokter me codeïne voor om de hoestprikkel weg te nemen, zodat ik kon slapen. Eerst maar eens met de minimale dosis begonnen. Toen naar het maximum. Maar ik bleef hoesten. Zelfs met oxazepam in mijn donder lig ik elke nacht tussen 11 en 5 te blaffen. De ene keer wat minder dan de andere keer, maar inmiddels heb ik zo'n 14 dagen niet normaal geslapen.
Deze week ben ik door de dokter naar het OLVG gestuurd om een thorax-foto te laten maken. Hart en longen zijn helemaal in orde. Ook geen longkanker dus.
Vandaag dan maar aan de antibiotica, voor het geval het tóch een bacteriële infectie is (alhoewel ik geen koorts heb en ook geen slijm ophoest).
We zullen zien wat er gebeurt. Over een paar dagen zou er iets van positieve verandering te bespeuren moeten zijn.