Meestal ('s avonds en op maandag) is hij dicht als ik er langs rijd: ArtiChoc aan de Koninginneweg, de lekkerste bonbon/ chocoladewinkel van Amsterdam. Edoch, vanmiddag toen ik met Zoon tevergeefs (maar o, wat hebben we gelachen!) een poging had gedaan om te shoppen in de Cornelis Schuytstraat en we weer richting huis reden, wist ik het ineens: ik had zin in chocolade èn die winkel was open èn we gingen erheen èn een flinke voorraad inslaan!
We waren niet meteen aan de beurt, dus hadden alle gelegenheid om ons goed voor te bereiden op de bestelling. Het werden gedroogde schijfjes sinaasappel met chocolade, chocoladetruffels met slagroom en vervolgens nog een heleboel bonbons: met honing en whiskey, jamaica rum en mango, gedroogde aardbei, macadamianoten, vijgen, dadel-zoethout, olijven, limoen en ook wat klassieke pure kersenbonbons. Ik verwachtte dat het me wel iets van drie tientjes zou gaan kosten, maar het niet eens zo dikke winkelmeisje (hoe zou ze dat zo netjes binnen de perken weten te houden?), vroeg me slechts dertien euro en veertig cent te betalen. Toen hebben we ook nog maar wat heel erg bijzonder lekker uitziende "Hemelse Stenen" in laten pakken en nog geen 20 euro lichter stonden we even later op de stoep bij onze fietsen.
Door al die chocoladeluchten in mij opgesnoven te hebben, hield ik het niet meer en maakte daar ter plekke het bovenste zakje in het schattige tasje open en nam er uiterst voorzichtig tussen duim en wijsvinger zo'n heerlijke bonbon uit. Ik bekeek hem even van heel dichtbij en stak hem vervolgens langzaam in mijn mond. Op het moment dat mijn verhemelte zich rond de smeltende chocolade en andere ingrediënten sloot, moest ik even mijn ogen dichtdoen: het genot was tè overweldigend.
Toen ik ze weer opende, keek ik recht in de vrolijke gezichten van twee jonge, behoofddoekte moslima's, die mij vanachter een raampje van lijn 2 belangstellend gadesloegen. Ik maakte met mijn hand vlak bij mijn oor het oud-Hollandse gebaar voor "erg lekker" en grijnsde. Op dat moment ging de tram bellenrinkelend weer rijden en staken de vrouwen vrolijk hun duimen op naar mij.
Moraal van dit verhaal: integreren is veel gemakkelijker dan doorgaans beweerd wordt en bovendien lang niet zo duur als je soms zou denken.
P.S. Zoon en ik hebben ongeveer een uur geleden de laatste bonbons opgegeten. We zijn niet misselijk. Hij vond "de eerste met drank" (=jamaica-rum met mango) de lekkerste, ik die met limoen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten