Babel

Vele maanden nadat ik de recensies had gelezen, ben ik vanmiddag Babel gaan bekijken. Ik wist alleen nog iets van verhaallijnen die niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar op het laatst wèl bij elkaar komen: een beetje à la Magnolia van P.T. Anderson.
En dat was zeven (?) jaar geleden een film die dusdanig bij me insloeg dat ik hem drie keer achter elkaar ben gaan zien en er vervolgens de soundtrack èn het scenario van heb gekocht. Verder heb ik daarna nog Hard Eight, Boogie Nights en Punch-Drunk Love van dezelfde regisseur in me opgezogen. Binnenkort komt er een nieuwe van hem uit: There Will be Blood. Iets om naar uit te kijken.
Goed, terug naar Babel.
De eerste helft (want er was godbetert een pauze ingelast) had ik moeite om te blijven zitten. Dat kwam niet in de laatste plaats, doordat ik omringd leek te zijn door een aantal 50+stellen, die de film becommentarieerden alsof ze thuis naar zo'n Engelse detective zaten te kijken. De één wist nog eerder dan de ander hoe het beschieten van een bus in Marokko te maken had met de blonde kindertjes in Amerika en met de vader van het doofstomme meisje in Tokio. Gatverdamme. Sinds wanneer is bioscoopbezoek bedoeld om de IQ-verhoudingen binnen een relatie duidelijk te krijgen? Ga dat lekker ergens anders doen, zeg!
Maar niet alleen dat gezever om me heen maakte me onrustig. Ook de film was daar debet aan. Alle beelden waren vanaf het begin doordrenkt van naderend onheil, terwijl ik niet kon voorzien waar het op uit zou draaien. Heel knap gedaan, dus. En naar om aan overgeleverd te zijn.
De verlossing kwam na de eerste hartstochtelijke kus van Cate en Brad. Zij ligt half dood te gaan op de vloer van een hutje in een Marokkaanse negorij en vraagt hem voor hun kinderen te zorgen als ze er niet meer is. Ze vraagt hem niet weer op de vlucht te slaan, zoals na het overlijden van hun baby. Ze zit onder het bloed en de urine die ze heeft laten lopen en moet weer plassen. Terwijl hij haar overeind helpt en een oude pan onder haar schuift, kussen ze elkaar. Niks glamour, niks sexy, maar wat een hartverscheurende honger naar liefde.
Ik heb daarna nog meer gehuild. Vooral toen Brad al zijn papiergeld aan de Marokkaanse gids wilde geven als dank voor alle trouwe steun. Het was vlak voordat hij bij zijn vrouw in de reddende helicopter zou stappen. De helicopter die al het armoedige stof en woestijnzand in het dorpje door de lucht deed zwiepen, waardoor de inwoners nauwelijks meer konden ademen. De gids duwde de hand gevuld met dollars tot twee keer toe van zich af. En Brad toonde zijn respect door het geld weer in zijn zak te steken.
Het is niet waar, dat al het onheil werd afgewend. Er zijn wel degelijk onschuldige slachtoffers gevallen: het Marokkaanse jongetje en de illegale Mexicaanse immigrante. Maar de liefde tussen mensen is in deze film een waardige tegenhanger van het kwaad.
Don't tell them, show them, heb ik ooit geleerd bij een cursus scenarioschrijven. Alejandro Gonzáles Iñárritu, de Mexicaanse regisseur, heeft dat gebod opgevolgd in zijn film. En volgens mij mag iedereen zelf bepalen wat er verteld wordt. Daar heb je nog eens wat aan!