Nu moeten we er zelf weer wat van maken. Gisteren met Zoon twee films gezien. Jesus Camp is een documentaire over een Amerikaanse evangeliste die zich speciaal op kinderen richt en daarvoor ook zomerkampen organiseert. Daar worden kinderen -in het bijzijn van hun ouders!- bang gemaakt voor de hel en de duivel. Er worden musicalachtige sketches opgevoerd, waarbij kinderen leuzen roepend en gekleed in camobroeken opmarcheren in de oorlog tegen het kwaad. Ze kunnen in massabijeenkomsten naar voren komen om hun zonden te benoemen en ze van zich af laten wassen door die afschuwelijke vrouw, die lelijk is, cup HH heeft en nooit, maar dan ook nooit lacht. Brainwashing. Geestelijke mishandeling. Vooral één meisje vond ik bijzonder deerniswekkend: Rachel -ongeveer 10 jaar- sprak als een vrouw van 40 en keek daarbij zo zorgelijk en uitgeblust de wereld in, dat ik de wens in me op voelde borrelen om haar te "redden". Waar andere kinderen zich vreugdevol aan alle onzin overgaven, meende ik aan Rachel's ogen te kunnen zien, dat zij allang wist wat zonde was. Omdat ze het ondergaan had. Verschrikkelijk. In de documentaire werd de link gelegd tussen de politiek van Bush, de evangelische beweging en de benoeming van steeds meer aartsconservatieven in het Hooggerechtshof en de regering. Over radicalisering en fundamentalisme gesproken...Daarna was Das Leben der Anderen aan de beurt, die iedereen natuurlijk allang gezien heeft. En terecht, want hij is prachtig! Ik wil er dan ook niet teveel over zeggen hier, behalve dan wat Zoon na afloop meldde. Hij was vooral ontroerd, zei hij, door Stasi-agent HWW XX/7 die een subversief stel afluistert. Daardoor kent hij zoveel intimiteiten, terwijl zij niet eens van zijn bestaan weten. En dat hij dan tóch zijn hele carrière offert in een poging hen te redden.
Mooi mens, die Zoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten