Sound of Music

Ik had al in menige klas tijdens de Engelse les het liedje Favourite Things behandeld (=vertalen en zingen), waarbij ik me dan -in ieder geval van binnen- tot een ware Julie Andrews-kloon ontpopte. Misschien vreemd, maar ondanks het feit dat ik the Sound of Music nog nooit had gezien, wìst ik gewoon hoe het moest voelen om gouvernante van een grote Oostenrijkse kinderschaar te zijn. En stiekem genoot ik daar ontzettend van.
Toch had het ook iets absurds, vooral als ik boven op een stoel (omdat mijn leerlingen waren gaan staan en ik toch duidelijk zichtbaar moest zijn als dirigente), samen met "mijn kinderen", stond te kwelen. Dan was ik blij dat bijvoorbeeld Zusje niet zomaar binnen kon komen lopen. Ze zou vast en zeker -en volkomen terecht- de slappe lach hebben gekregen. Een fijne situatie om het adequaat pedagogisch handelen weer eens te oefenen...
Affijn.
Nu hebben Zoon en ik gisteren op televisie naar the Sound of Music gekeken. In het kader van onze algemene ontwikkeling ofzo. Het was de karaokeversie met rode letters, die oversprongen naar wit zodra ze werden gezongen. Heel raar. Fascinerend ook.
Terwijl we helemaal melig werden van die letters en de flauwe, oubollige grapjes en dito plotwendingen (om van de potsierlijke kostuumpjes en belachelijke choreografieën nog maar te zwijgen...), vroeg ik me af hoe het in godesnaam mogelijk is dat er onder mijn vrienden, collega's en kennissen heterosexuele, weldenkende mensen zijn die deze film meer dan eens hebben bekeken. Op vrijwillige basis.
Ik vond het maar flauw gedoe en die oudste zoon Friedrich ronduit een eng mannetje. Op het laatst werd het nog wel een beetje spannend: toen ze moesten zien te ontsnappen aan de Nazi's. Maar die hele romance tussen de non/gouvernante Maria en de kapitein/vader von Trapp... wat een langdradig gezemel. Ik kan dat met de beste wil van de wereld echt niet romantisch noemen, hoor. Hopelijk raak ik mijn irritatie weer kwijt en kom ik over de huidige weerzin heen, want het zingen met zo'n klas is altijd heel gezellig en de tekst is bij uitstek geschikt om eens flink de uitspraak te oefenen: "Girls in white dresses and blue satin sashes". Bevobbeld.

Dan nog iets over de laatste twee foto's van deze blog. Met een analoge camera heb ik in mijn jeugdige jaren veel geëxperimenteerd om beelden vast te leggen die het menselijk oog niet kan zien. Door bijvoorbeeld de sluiter lang open te laten staan en zo de film met licht (foto) als het ware te beschrijven (grafie), kun je bijzondere voorstellingen creëren. Maar ook door met een flitslicht in een donkere ruimte een foto te maken, kun je iets afbeelden wat je ogen niet hebben kunnen zien.
Gisteravond is er met het cameraatje van mijn telefoon iets soortgelijks gebeurd, maar dan anders. Want hier zie je twee beelden door elkaar heen, waarschijnlijk doordat ik -geheel per ongeluk- heb geklikt op het moment van een perspectiefwisseling. Maria zit ergens in de maneschijn, als ze iets achter zich hoort en zich omdraait. Tenminste...dat lijkt het te zijn. Als je goed kijkt, zit ze echter in dezelfde positie, alleen vanuit een andere hoek gefilmd.
En wie komt daar aangelopen?Het is de kapitein, die alleen over zijn diepste gevoelens kan spreken met zijn gezicht van haar afgewend...Blgghh!