Zomaar een vrijdagavond

Dochter en ik hebben Zoon vanavond met de auto opgehaald van zijn wekelijkse jeugdorkestrepetitie. Dus stonden we om een uur of acht te wachten bij de Amstelveense muziekschool, luisterend naar de radio en wat kletsend over het leven. Dit keer spraken we o.a. over hoe mooi Zoon aan het opdrogen is en welk genoegen er te beleven valt alleen al door hem vanuit de verte gade te slaan: zijn bouw, zijn houding, zijn motoriek. Ik raakte helemaal carried away, terwijl Dochter ondertussen in het handschoenenvakje naar wat lekkers zocht en ook vond: dropjes!
"Zijn die van jou of van J.?" was haar enthousiaste vraag.
J. is de achterbuurvrouw èn een collega met wie ik samen Leo (een blauwe Fiat Punto) berijd.
"Die zijn van J."
"O." Teleurgesteld.
"Maar zie jij J. ergens?" hoorde ik mezelf ondeugend giechelend zeggen en stak mijn hand uit. Niet ècht pedagogisch, maar wel erg leuk. Bovendien, ondanks dat Dochter nog wel een jaartje uitstel zou willen... ze wordt binnenkort "gewoon" achttien hoor!

Even later scheurden we met zijn drieën dropjes kauwend en luid met de radio meezingend (zie beneden) door Amstelveen richting het tankstation aan het Stadionplein. Daar heb ik Leo volgegooid en een nieuwe voorraad drop en zuurtjes ingeslagen.
In de shop liepen twee ambulancebroeders rond op zoek naar iets te kanen. Altijd (nou ja, bijna altijd) fijne mannen om naar te kijken. Ze zien er vaak stoer, breed en betrouwbaar uit. Cool in de ware zin van het woord en een uniform geeft toch iets extra's, mijmerde ik, terwijl ik mijn credit card door de gleuf trok en hem met meer dan 70 Euro belastte.
"Piedelíep, piedelíep," klonk het ineens door de shop vanuit de walkietalkies van mijn aantrekkelijke helden.
"Lijk bij de Rai! Lijk bij de Rai!" ging een plat-Amsterdamse vrouwenstem verder.
"Shit," zei de ene broeder en maakte een spurt richting de kassa.
Vlot deed ik een stap opzij, zodat hij snel geholpen kon worden.
Maar ja, was er nog wel haast geboden?
De ander broeder rende in ieder geval toch naar de ambulance om hem vast te starten.
Pfoeh!
Tegen de tijd dat ik weer bij mijn kinderen in de auto stapte, scheurden de helden met zwaailicht en sirene van het terrein af. Dochter en Zoon zagen er extra stralend en blakend van gezondheid uit, leek het wel.

Open your eyes van Snow Patrol is een geweldig nummer met een mooi clipje dat volgens mij in Parijs is gedraaid. In Amstelveen doet-ie het ook prima!