Griekse Lamspastei voor Pasen

Gisteren heb ik heus niet alleen maar gelummeld en naar de sneeuwvlokjes gekeken. Een echte juf kijkt immers ook met Pasen proefwerken na en een echte moeder staat uren in de keuken om weer eens iets nieuws te proberen. Dit keer een recept uit het kookboek De Griekse Keuken van Rianne Buis en Manousas Daskalogiannis: lamspastei, afkomstig uit West-Kreta.
Het is een erg voedzaam gerecht en slecht voor het cholesterol, met al die eieren en kazen en ook nog eens vlees. Geen goed idee voor iemand die aan het Sonjabakkeren is, zullen we maar zeggen. Maar wel ontzettend lekker, niet eens zo heel erg ingewikkeld en het ziet er prachtig uit.
Het is een recept voor 6 personenen.
Je hebt de volgende ingrediënten nodig:

Voor het deeg:
250 gr bloem
½ theelepel bakpoeder
1 eierdooier
1 dl dikke of uitgelekte (Griekse) yoghurt
40 gr gesmolten boter
Zout

Voor de vulling:
400 gr mals lamsvlees (bijv lamsfilet of –haas)
2 eetlepels olijfolie
2 theelepels citroensap
Zout, peper, 1 à 2 theelepels oregano
300 gr verse witte geitenkaas
50 gr mascarpone
1 eierdooier

1 ei, losgeklopt
2-3 eetlepels sesamzaad

Eerst maak je het deeg. Je zeeft de bloem met het bakpoeder in een kom, roert er de rest van de spullen doorheen en begint te kneden. Het moet een zacht en soepel deeg worden, dat niet plakt. Als dat zo niet lukt, kun je er nog wat yoghurt bijdoen of een scheutje heet water. Verpak het deeg in plasticfolie en laat het rusten in de koelkast.
Dan de vulling. Snijd het vlees in dunne reepjes of plakjes en bak die 10 minuten zachtjes in de olie. Roer er citroensap, zout, peper en de oregano door en laat het even afkoelen.
Verwarm de oven voor op 180°C of gasovenstand 3. Vet een grote, ronde ovenschaal of taartvorm in. Doorsnede van 24 cm is prima. Meng de geitenkaas, de mascarpone en dooier goed door elkaar en schep het vlees erdoor.
Verdeel het deeg in twee bijna even grote porties. Van het kleinste gedeelte maak je de bodem van de pastei door het uit te rollen in een ronde vorm, die iets groter is dan de bodem van de vorm of schaal waarin je de pastei gaat maken.
Leg de deeglap in de schaal of vorm en schep daarop de vulling. Zorg dat de vulling in het midden komt te liggen, in een hoopje. Laat circa twee centimeter van de randen vrij. Rol vervolgens de rest van het deeg uit tot een iets grotere ronde lap en dek daarmee de vulling af. Druk de randen van de twee deeglappen goed tegen elkaar aan, zodat de pastei helemaal gesloten is en de vulling niet kan gaan lekken.
Bestrijk de pastei met ei, strooi het sesamzaad erover en bak hem in ongeveer een uur goudbruin en gaar. Als het te hard gaat en de bovenkant wordt bruin, dek hem dan af met aluminiumfolie.
Serveer meteen, bijvoorbeeld met een groene salade met dille en lente-ui en een volle rode wijn.
(Bij wijze van variatie kun je aan het vlees ook nog wat gedroogde munt en kaneel toevoegen of een ½ theelepel komijn, maar dat heb ik nog niet uitgeprobeerd.)

De salade hebben we laten zitten en ik was vergeten om rode wijn in huis te halen. Maar het was me toch een potje genieten! En het meest verrassend was nog wel, dat het smaakte als iets dat ik ooit langlang geleden in Griekenland heb gegeten.
Goed recept.

2e Paasdag

Andere leaseauto's, ander licht, andere sfeer, maar nèt zo koud als gisteren...

Vrolijk Paasfeest!

Op Eerste Paasdag 2008 was dit voor een groot gedeelte van de tijd het uitzicht op de wereld: sneeuw! Wat een smerig koud weer, zo aan het begin van de lente.
Zoon en ik worden daar niet bedroefd of anderszins ellendig van. Integendeel. Wij vinden het heerlijk om de hele dag gedwongen binnen te blijven. Keutelen, klooien, miepen: er zijn vast nog veel meer woorden voor. Waar het op neerkomt is ongestoord je gang te kunnen gaan en zo bijkomen van van alles en nog wat.
Het is goed mediteren op witte vlokjes, die met miljoenen tegelijk, in verschillende snelheden en groottes, naar beneden dwarrelen.
Heel rustgevend.
Zucht.

Nieuw haar

Is dit Kunst, zult u misschien denken? Maar nee, het is gewoon een scène uit het leven van (de Dochter van) Mathilde Dollekens, passend binnen de serie: Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Dochter was al een tijdje onrustig. Of dat nou te maken had met het steeds serieuzer wordende plan om te gaan samenwonen met Vriend in Rotterdam, of omdat ze gestopt is met haar opleiding en nu naarstig op zoek moet naar werk... Niemand kan het met zekerheid zeggen, maar dat er actie geboden was, werd met de dag duidelijker. Ze moest iets met heur haar doen, zei ze, "want zó kan het echt niet langer."
Wat een enorm geval van een vicieuze (poureuze, zoals het Simplisties Verbond dat steevast noemde) cirkel: omdat haar haar niet goed zat, kreeg ze geen baan en omdat ze geen baan had en dus geen geld, kon ze de kapper niet betalen. Djiezzzzzz, dat is toch om helemaal knettergek van te worden?!!
Dochter wilde blond haar, zei ze. Dat zag ik helemaal niet zitten. Als ik namelijk aan blond haar denk, zie ik Paris Hilton voor me en dan denk ik meteen aan het-zwarte-gat-van-de-leegheid-van-het-bestaan in het algemeen en domme pruilmondjes en kleine keffertjes in Louis Vuitton-tasjes van duizenden dollars of meer in het bijzonder. Zaken waarvan, althans dat hoop ik toch, mijn Dochter ver verwijderd zal blijven. Daarom hield ik de boot enigszins af.
(En ook omdat ik nogal krap zat.)
(En ook omdat ik het deze week zo ontzettend druk had, dat ik de tijd noch de energie had om alles eens goed en rustig op een rijtje te krijgen, tegen elkaar af te wegen, enz.)
Afgelopen woensdag steeg het water Dochter echter zodanig naar de lippen, dat er gehandeld moest worden. Dus heb ik haar uiteindelijk maar aangeboden om met mijn moederlijke credit card te komen zwaaien, ergens bij een kapper die zijn vak verstaat. Binnen no time had het meiske een afspraak geregeld bij Kinki op de Overtoom, niet eens zo heel ver van mijn werk. Ze zijn twee uur met haar bezig geweest, ondertussen heb ik bovenstaande bijna nietszeggende foto gemaakt, het heeft me 73 Euri gekost (waarvan 12 voor de folie alleen al, zag ik op de bon), maar o, o, o, wat was het gezellig en wat een geweldig resultaat!
Echt waar.
Want mijn angst bleek niet gegrond te zijn. Ze heeft helemaal geen massief blond haar nu, maar er zijn een soort van highlights in haar donkere haren aangebracht, waardoor de totale indruk van haar haar lichter is geworden. Aardbeienblond heet het in vaktermen. Raar (want bij aardbeien denk ik aan rood), maar waar.
Toen we na afloop genoegelijk over de Overtoom kuierden, waren het humeur en zelfvertrouwen van Dochter naar ongekende hoogten gestegen. Haar donkerbruine ogen glansden prachtig goudkleurig op in het zonlicht, dat nu heel anders reflecteerde op haar haar. Kortom: ze zag er mooier uit dan ze al was!
En achteraf kon ik er nog erg om lachen, dat ik zelfs maar een seconde heb kùnnen denken dat Dochter net zulk haar had willen hebben als Paris Hilton...
Beetje dom ook wel, van mamma.

Hugo Claus (5 april 1929 - 19 maart 2008)

Toen ik het bericht in de krant las, was ik veel meer ontdaan en ontroerd dan bij de dood van Gerard Reve of Jan Wolkers, laat staan Willem Frederik Hermans. Die heb ik ooit ontzettend onsmakelijk meegemaakt in een vooraanstaande eetgelegenheid in de hoofdstad: hij praatte veel en veels te hard en rochelde daar dan af en toe tussendoor. Niemand dorst er (uit respect voor zijn literaire kwaliteiten?) iets van te zeggen. Maar na een dergelijke ervaring leest zo'n man een stuk minder lekker kan ik u zeggen.
"Het Jaar van de Kreeft" (over zijn verhouding met Kitty Courbois) is waarschijnlijk het eerste dat ik van Claus las. Ik woonde toen nog bij mijn ouders in een verstikkend dorp ten noorden van Eindhoven en dat boek was voor mij een belofte over hoe het leven óók kon zijn. Hartstochtelijke liefde. Diep gevoelde emoties. Een meeslepend bestaan zonder angst. Alles zo in contrast met de zak meel waarin ik -totdat ik naar Amsterdam kon gaan- moest zien te overleven. Wolkers schreef ook over seks en passie, maar daar voelde ik die gereformeerde achtergrond nog zo duidelijk. Claus was katholiek: bij hem leek het meer vanzelfsprekend en niet iets wat je moest bevechten. Het was er, je moest het alleen even vinden en dan ging de rest vanzelf.
Later nog las ik "Verdriet van België", omdat mijn Grote Liefde (ik had hem inderdaad gevonden, maar het ging helemaal niet vanzelf...), daar helemaal aan verslingerd was geraakt. Ik heb de bladzijden gevroten. Hoe die kleine, 11-jarige, lieve Louis Seynaeve op een nonneninternaat en daarbuiten van alles meemaakte, terwijl de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog zich om hem heen voltrokken.
In die tijd, begin jaren '80, ging ik regelmatig naar dichtersavonden en -festivals, o.a. een keer naar een Nacht van de Poëzie in Brussel. Daar heb ik Hugo Claus horen voordragen uit eigen werk. Zachte, maar welluidende, donkere stem en een ontspannen bijna nonchalante motoriek: ik vond het een zeer indrukwekkende combinatie.
Eén van zijn mooiste gedichten vind ik nog steeds:


Op Thomas zijn vierde verjaardag

Later, mijn jongetje, word je een man,
Later reikhals je als een giraffe naar het hoe en het
waarom.
Men zal je stempelen als bagage.
Men zal je kwetsen om je wens en je droom.
En jij zal trachten eens en voorgoed te fotograferen
het hoe en het waarom van de vrouw
die kantelt in je lakens
die zingt naarmate je ontdubbelt in haar vel.
En nog later, jongetje, wordt
je leven een plakboek.
Maar nog lange niet, nog lange niet.

Het is de tederheid, die ook weer tederheid oproept...
Prachtig.

Vegetarisch en toch lekker

Overmorgen is het maandag en tegenwoordig staat er dan vaak risotto met spinazie op het menu. Voedzaam, zeer smakelijk en toch.... zonder vlees! Het is een heel goed gerecht om in het weekend te bereiden, bijvoorbeeld na een nacht met iets teveel beschonkenheid en de daaruit voortvloeiende kater. Kun je met je vage hoofd al roerend in de pan nog een beetje verder mijmeren over alle domme dingen die je hebt gezegd en/of gedaan. En met jezelf afspreken dat je een volgende keer toch ècht minder zult drinken.
Maar het is ook een recept om mee bij te komen van de gedoetjes van een maandag op school. Effe alle concentratie af van de spijbelaars, te-laat-komers, nieuwe leerlingen voor volgend schooljaar etc., maar met de focus op de zwellende rijstkorrels, die steeds opnieuw besprenkeld moeten worden met bouillon en met liefde geroerd, opdat er niet een dikke korst op de bodem van de pan ontstaat.
Nieuwsgierig geworden?
Komt-ie-dan!
Voor vier personen.

Ingrediënten
250 gram "wilde" spinazie
(maar diepvries kan ook, of gewone)
3 eetlepels olijfolie
60 gram boter
2 sjalotjes, fijngesneden
(1 gesnipperde ui mag ook)
200 gram risotto rijst
8 deciliter warme bouillon
(water met bouillonblokjes werkt prima)
150 gram vers geraspte Parmezaanse kaas

Was de spinazie grondig en schud de groente droog in een schone theedoek. Dit hoeft natuurlijk alleen als de spinazie "wild" is, althans ongewassen. Verhit de olie in een ruime pan met een dikke bodem en schud de spinazie erbij. Ongeveer een minuutje goed omscheppen, zodat de spinazie slinkt, maar niet aanbrandt. Laat de spinazie uitlekken in een zeef of vergiet.
Smelt in dezelfde pan op een zacht vuur 40 gram van de boter en fruit daarin de sjalotjes (of uiensnippers) tot ze zacht zijn. Niet bruin laten worden.
Voeg de ongewassen rijst toe en fruit deze totdat de rijst doorschijnend wordt.
Giet vervolgens een scheut van de bouillon erbij en zet het vuur hoog. Alles goed door elkaar blijven roeren, zodat de rijst al het vocht kan opnemen. Ga zo door totdat de rijst bijtgaar is. Dit kan zo'n 20 minuten duren, dus alle tijd voor mijmeringen en meditatie, waardoor de kok uiteindelijk volkomen relaxed aan tafel zal verschijnen.
Maar....niet vergeten om halverwege de (eventueel nog bevroren) spinazie toe te voegen!
Op het allerlaatst moet de pan van het vuur, waarna de resterende boter en bijna alle Parmezaanse kaas door de risotto worden geroerd. Dan mag de risotto nog een paar minuutjes rusten, zoals dat zo mooi heet. Serveer de risotto in warme, diepe borden met de achtergehouden Parmezaanse kaas eroverheen gestrooid.
Eet smakelijk!

Misschien lijkt het op het eerste gezicht een beetje ingewikkeld allemaal, maar na een paar keer kun je dit zonder erbij na te denken. Gewoon D.O.E.N.!!!

Maart roert zijn staart

... en april doet wat ie wil. Zouden dit soort gezegdes en spreekwoorden (samenhangend met het weer) nu niet alleen minder gebruikt gaan worden, omdat de Nederlandse taal steeds platter lijkt te worden, maar ook nog eens een keer vanwege het feit dat ons klimaat zo aan het veranderen is?
Zomaar een gedachte die ik had aan het eind van een zeer zachte en bijna voorjaarsachtige maand februari. En prompt krijgen we dan (weliswaar natte, maar toch) sneeuw en hagel in de eerste week van maart en daarna een heleboel kou en regen!
's Kijken wat april voor ons in petto heeft.

Nikki of Nathalie

Eén ding moet duidelijk zijn en voorop staan: ik houd helemáál niet van al die talentenshows, waarbij kandidaten na slaapverwekkend jurygeneuzel en "ontelbare" sms'jes van het gedebiliseerde Nederlandse kijkersvolk naar huis worden gestuurd door presentatrices die zich -gemaltraiteerd door hun stylistes- volslagen belachelijk maken met tergend langgerekte beoordelingen, die ze in platitudes vervat van een kaartje op moeten lezen. Dat Tyra Banks zulks iedere keer weer op een volstrekt aanvaardbare wijze voor elkaar krijgt ("You are still in the running towards becoming America's Next Top Model!"), moet wat mij betreft beschouwd worden als de spreekwoordelijke uitzondering die de regel bevestigt en niet als bewijs dat dit een ijzersterk concept is dat, door welke Wendy, Tooske of Chantal dan ook, op een acceptabele manier kan worden nagevolgd.
Goed.
Het is nu dan hopelijk volstrekt begrijpelijk dat ik helemaal niet blij was met mezelf, toen ik een aantal weken geleden op een zaterdagavond uitgeput op da banque hangend, zappend bleef hangen bij een Idols-kandidate. Ik viel midden in haar vertolking van Climb Every Mountain uit de door mij zozeer verafschuwde musical the Sound of Music.
Dubbel gruwelijk dus eigenlijk.
Het ging te fur, zoals Dochter zou zeggen.
Het bleek Nikki te zijn, wier stem mij zozeer ontroerde dat ik er natte ogen van kreeg. Ik wilde er meer van weten (ook een beetje omdat ze woonachtig is in St. Oedenrode, vlakbij het verschrikkelijk saaie dorp waar ik ben opgegroeid) en heb vervolgens zo mogelijk elke zaterdagavond de ontwikkelingen gevolgd. Nikki bleef mijn favoriet, die me geen enkele keer heeft teleurgesteld. Op een goede tweede plaats kwam voor mij Nathalie, afkomstig uit Congo. Wat een geweldig wijf: de energie en levenslust spatten ervan af en ze heeft een stem als een huis!
Gisteravond heeft de finale van Idols 2008 plaatsgevonden en het ging tussen Nikki en Nathalie, iets waar ik het natuurlijk helemaal mee eens was. Dus zat ik in een vol-verwachting-klopt-ons-hart-stemming op tijd voor de buis, om gaandeweg de uitzending te merken, dat het me niet meer uitmaakte wie er uiteindelijk zou gaan winnen. De redenen daarvoor:
1) Ik vond dat de dames minder mooi zongen dan in de weken ervoor en het liedje "Hello World" dat door de winnende kandidate zal worden uitgebracht, past helemaal niet bij de stem van de Nikki waar ik voor gevallen ben.
2) Ik heb me plaatsvervangend heel erg ontzettend geschaamd voor de outfit van Wendy en haar stupide gegiechel, gehijg en gestotter.
3) Sommige jurken van N&N leken wel ergens uit een verzorgingshuis ontvreemd te zijn: daar zou ik nog niet dood in gevonden willen worden, laat staan ermee op televisie komen!
Al met al was het dus, ondanks het feit dat Nikki won, een anti-climax van jewelste. Zoals het een programma als Idols eigenlijk betaamt.
Waarmee de cirkel dan weer rond is, zou mijn geliefde en zeer gewaardeerde collega J. zeggen.