Babel

Vele maanden nadat ik de recensies had gelezen, ben ik vanmiddag Babel gaan bekijken. Ik wist alleen nog iets van verhaallijnen die niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar op het laatst wèl bij elkaar komen: een beetje à la Magnolia van P.T. Anderson.
En dat was zeven (?) jaar geleden een film die dusdanig bij me insloeg dat ik hem drie keer achter elkaar ben gaan zien en er vervolgens de soundtrack èn het scenario van heb gekocht. Verder heb ik daarna nog Hard Eight, Boogie Nights en Punch-Drunk Love van dezelfde regisseur in me opgezogen. Binnenkort komt er een nieuwe van hem uit: There Will be Blood. Iets om naar uit te kijken.
Goed, terug naar Babel.
De eerste helft (want er was godbetert een pauze ingelast) had ik moeite om te blijven zitten. Dat kwam niet in de laatste plaats, doordat ik omringd leek te zijn door een aantal 50+stellen, die de film becommentarieerden alsof ze thuis naar zo'n Engelse detective zaten te kijken. De één wist nog eerder dan de ander hoe het beschieten van een bus in Marokko te maken had met de blonde kindertjes in Amerika en met de vader van het doofstomme meisje in Tokio. Gatverdamme. Sinds wanneer is bioscoopbezoek bedoeld om de IQ-verhoudingen binnen een relatie duidelijk te krijgen? Ga dat lekker ergens anders doen, zeg!
Maar niet alleen dat gezever om me heen maakte me onrustig. Ook de film was daar debet aan. Alle beelden waren vanaf het begin doordrenkt van naderend onheil, terwijl ik niet kon voorzien waar het op uit zou draaien. Heel knap gedaan, dus. En naar om aan overgeleverd te zijn.
De verlossing kwam na de eerste hartstochtelijke kus van Cate en Brad. Zij ligt half dood te gaan op de vloer van een hutje in een Marokkaanse negorij en vraagt hem voor hun kinderen te zorgen als ze er niet meer is. Ze vraagt hem niet weer op de vlucht te slaan, zoals na het overlijden van hun baby. Ze zit onder het bloed en de urine die ze heeft laten lopen en moet weer plassen. Terwijl hij haar overeind helpt en een oude pan onder haar schuift, kussen ze elkaar. Niks glamour, niks sexy, maar wat een hartverscheurende honger naar liefde.
Ik heb daarna nog meer gehuild. Vooral toen Brad al zijn papiergeld aan de Marokkaanse gids wilde geven als dank voor alle trouwe steun. Het was vlak voordat hij bij zijn vrouw in de reddende helicopter zou stappen. De helicopter die al het armoedige stof en woestijnzand in het dorpje door de lucht deed zwiepen, waardoor de inwoners nauwelijks meer konden ademen. De gids duwde de hand gevuld met dollars tot twee keer toe van zich af. En Brad toonde zijn respect door het geld weer in zijn zak te steken.
Het is niet waar, dat al het onheil werd afgewend. Er zijn wel degelijk onschuldige slachtoffers gevallen: het Marokkaanse jongetje en de illegale Mexicaanse immigrante. Maar de liefde tussen mensen is in deze film een waardige tegenhanger van het kwaad.
Don't tell them, show them, heb ik ooit geleerd bij een cursus scenarioschrijven. Alejandro Gonzáles Iñárritu, de Mexicaanse regisseur, heeft dat gebod opgevolgd in zijn film. En volgens mij mag iedereen zelf bepalen wat er verteld wordt. Daar heb je nog eens wat aan!

Lekker?

Ja, het was gewoon lekker. Ik heb geroeid, ik heb wat met gewichten gedaan en ik heb ontzettend staan stuntelen op zo'n loopband, waar je dan al wandelend of rennend de snelheid van moet regelen, terwijl je ondertussen nog moet uitkijken dat je er niet vanaf struikelt. Ik had het veel te druk met mezelf en alle apparaten om me te storen aan anderen. Het zweten ging goed en de tijd vloog voorbij.
Volgens mij heb ik steeds geglimlacht.
Na afloop stond ik met enigszins knikkende knieën buiten en voelde me net zo voldaan als na een potje goede seks. Vrijdag weer!

Morgen.....

is het begin van de rest van mijn leven. Om precies te zijn: morgen om 16.30 uur. Dan ga ik namelijk onder leiding van Patrick sporten. We hadden donderdag een fijn intake-gesprek, waarin ik veel van mezelf kwijt kon.
"Zo'n sportschool, met al die mensen in zo'n kleine ruimte, allemaal zwetend en zwoegend op van die apparaten: voor mij is het de hel. Ik vind het echt verschrikkelijk!" heb ik gezegd.
Eerst keek hij me ongelovig aan, maar toen ik niets van mijn woorden bleek terug te willen nemen, kwam er een goede vraag: "Wat doe je dan hier?"
Vervolgens kwamen de rugklachten, het overgewicht, de slechte conditie en het steeds meer gaan hangen van verschillende onderdelen ter sprake en dat het dus eigenlijk een kwestie van to choose between the devil and the deep blue sea was, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen. Je zou het een negatieve motivatie kunnen noemen. Of uitgaan van het ergste en dat het dan alleen maar mee kan vallen.
Patrick zei dat ik een heel vitale indruk maakte, al noemde ik mezelf het tegenovergestelde van fit. Ja, het is een slimme jongen, die Patrick. Jong ook en goed in zijn strakke vel zittend...
Nu moet ik morgen nog een soort van sportbroek zien te scoren, die comfortabel zit en toch flatteus is. En dan gaat hij een "parcours-tje" voor me maken.
We gaan heel rustig beginnen, hebben we besloten.

Pro Wrestling Holland

Vanavond om acht uur bevond ik mij te IJmuiden in gezelschap van Zoon, Dochter en haar Vriend. In een naar verschaald bier ruikende, met veel hout verbouwde loods ergens in het havengebied werden keihard onder meer Saturday Night Fever en Staying Alive van the BeeGees gedraaid. Samen met allerlei lichteffecten gaf het geheel de indruk van een disco op het Drentse platteland. Maar... in het midden van de ruimte bevond zich een gevechtsarena: zo'n vierkant podium van ongeveer een meter hoog, omringd door verende touwen en met in de hoeken rode stootkussens. Via Vriend waren we beland op een avond georganiseerd door Pro Wrestling Holland. We hebben onze ogen uitgekeken.
Volwassen kerels van allerlei statuur (van prachtig gespierd tot weerzinwekkend vet) in verschillende outfits (van een eenvoudig hemelsblauw worstelbroekje tot een hilarische homo-erotische combi van knalroze veren met zwart leer) gingen elkaar te lijf. Ze sloegen en trapten waar ze elkaar maar raken konden, probeerden elkaars vingers, armen en benen te breken en slingerden elkaar door de lucht. En als zo'n lijf van meer dan 100 kilo plat op de rug en met een oorverdovende knal op de krakende houten vloer terecht kwam, trilde alles mee en joelde het publiek of slaakte kreten van afgrijzen. Soms was het één tegen één, maar er waren ook teamwedstrijden en dan stonden er wel zes van die mannen tegelijk in de ring, waardoor ook de scheidsrechter moeite had om het overzicht te behouden.
Ik heb me verbaasd, ik heb gehuiverd, ik heb verschrikkelijk gelachen en ik heb me uitstekend vermaakt. Het was namelijk allemaal in scène gezet. Het was een bijzondere choreografie met ongebruikelijke maar zeer goed getrainde dansers, die ook nog eens kunnen acteren. Eigenlijk een vorm van kunst.
Zaterdag 14 april is er weer een voorstelling in de Kromhoutstraat 44 te IJmuiden, toegangsprijs een tientje. De bar is constant open en er mag gerookt worden. Komt dat zien!

De briljante billen van roekeloze Rico

Arm bijna uit de kom

Man wordt neergelegd op vibrerend hout.

Haren trekken mag ook

Uitstel

Patrick belde net: hij wilde morgenavond eigenlijk niet zo laat werken en of ik de afspraak wilde verzetten. Nu is het donderdag 18.00 uur worden. Van één dag uitstel komt vast geen afstel, toch?

Eindelijk...

Ruim een maand nadat ik het plan opvatte, is het gelukt: op maandagochtend nog wel. Ik heb het Medisch Sport Centrum gebeld, kreeg iemand aan de telefoon èn kon zo maar een afspraak maken voor woensdagavond. Om 21.30 uur ga ik met ene Patrick praten over hoe ik mijn conditie kan verbeteren en buikspieren versterken, zodat mijn algemeen welbevinden erop vooruit gaat en ik rugklachten kan vermijden. Klinkt heel gezond en verantwoord, nietwaar?
Stiekem hoop ik er vooral in esthetisch opzicht bij te winnen.
Zo vlak voor de 50, met grijs haar gaan werken aan een mooier lichaam... is dat misschien een beetje gek? Kan me geen ruk schelen, want ik word er heel erg vrolijk van. Van de gedachte. Ik weet niet wat daar van overblijft, als ik in de doe-fase beland.
Wie dan leeft wie dan zorgt.

We love Lily.

Wie heeft er twee kaarten voor het concert van Lily Allen in Utrecht op donderdag 1 maart a.s.?
Juist ja... ik ja! Midden in een slapeloze nacht gescoord toen ik via internet met mijn credit card in de aanslag toch nog iets vreugdevols op de wereld probeerde te veroveren. Het is me uiteraard gelukt.
En dus ga ik daar dan met Dochter heen en gaan wij samen genieten van dat mooie eigenwijze meisje, dat vast weer een heel grappige en toch stijlvolle jurk om haar volupteuze lichaam heeft gedrapeerd, met kittige hakjes eronder, die passen bij de pittige liedjes die ze zingt met een stem die klinkt als een klok. Soms kun je bijna niet geloven dat je ècht de woorden hoort die je hoort: met vloeken, krachttermen en andere grove taal verhaalt ze over het leven dat volgens haar bepaald niet over rozen gaat. Maar de combinatie met de opgewekte muziek maakt de ellende draaglijk, bij vlagen zelfs humoristisch.
Wij herkennen dat. Het is een werkzame formule: niet de feiten geven de doorslag, maar vanuit welke hoek en op welke manier je ze benadert.

Integratie à la moi.

Meestal ('s avonds en op maandag) is hij dicht als ik er langs rijd: ArtiChoc aan de Koninginneweg, de lekkerste bonbon/ chocoladewinkel van Amsterdam. Edoch, vanmiddag toen ik met Zoon tevergeefs (maar o, wat hebben we gelachen!) een poging had gedaan om te shoppen in de Cornelis Schuytstraat en we weer richting huis reden, wist ik het ineens: ik had zin in chocolade èn die winkel was open èn we gingen erheen èn een flinke voorraad inslaan!
We waren niet meteen aan de beurt, dus hadden alle gelegenheid om ons goed voor te bereiden op de bestelling. Het werden gedroogde schijfjes sinaasappel met chocolade, chocoladetruffels met slagroom en vervolgens nog een heleboel bonbons: met honing en whiskey, jamaica rum en mango, gedroogde aardbei, macadamianoten, vijgen, dadel-zoethout, olijven, limoen en ook wat klassieke pure kersenbonbons. Ik verwachtte dat het me wel iets van drie tientjes zou gaan kosten, maar het niet eens zo dikke winkelmeisje (hoe zou ze dat zo netjes binnen de perken weten te houden?), vroeg me slechts dertien euro en veertig cent te betalen. Toen hebben we ook nog maar wat heel erg bijzonder lekker uitziende "Hemelse Stenen" in laten pakken en nog geen 20 euro lichter stonden we even later op de stoep bij onze fietsen.
Door al die chocoladeluchten in mij opgesnoven te hebben, hield ik het niet meer en maakte daar ter plekke het bovenste zakje in het schattige tasje open en nam er uiterst voorzichtig tussen duim en wijsvinger zo'n heerlijke bonbon uit. Ik bekeek hem even van heel dichtbij en stak hem vervolgens langzaam in mijn mond. Op het moment dat mijn verhemelte zich rond de smeltende chocolade en andere ingrediënten sloot, moest ik even mijn ogen dichtdoen: het genot was tè overweldigend.
Toen ik ze weer opende, keek ik recht in de vrolijke gezichten van twee jonge, behoofddoekte moslima's, die mij vanachter een raampje van lijn 2 belangstellend gadesloegen. Ik maakte met mijn hand vlak bij mijn oor het oud-Hollandse gebaar voor "erg lekker" en grijnsde. Op dat moment ging de tram bellenrinkelend weer rijden en staken de vrouwen vrolijk hun duimen op naar mij.
Moraal van dit verhaal: integreren is veel gemakkelijker dan doorgaans beweerd wordt en bovendien lang niet zo duur als je soms zou denken.

P.S. Zoon en ik hebben ongeveer een uur geleden de laatste bonbons opgegeten. We zijn niet misselijk. Hij vond "de eerste met drank" (=jamaica-rum met mango) de lekkerste, ik die met limoen.

Weer niet gelukt

Ben deze week wéér niet naar de film geweest. En die afspraak met het Medisch Sport Centrum is ook nog steeds niet gemaakt. Voornemens... ze zijn snel in de wereld, maar krijg ze maar eens op de grond! Ik geef mezelf gewoon weer een nieuwe kans. Da's uiteindelijk veel beter dan boos worden, weet ik uit ervaring. Wijsheid ondanks alles.

Toen Zoon nog een piepklein Zoontje was...

Veertien jaar geleden lag ik in het Prinsengrachtziekenhuis de gelukkigste vrouw ter wereld te wezen. De natuur had me weliswaar weer eens flink gefopt (na meer dan 24 uur weeën en volledige ontsluiting werd het toch weer een keizerssnee), maar dat deerde me niet. Ik had nu een Dochter èn een Zoon. De enige man ter wereld die gegarandeerd tot aan mijn dood van me zou houden, lag in mijn armen. En ik belde de hele wereld af om er kond van te doen. Ik wilde en kon niet slapen, ook al was ik nog zo moe. Deze middag kon voor eeuwig duren, als ik maar wakker bleef en steeds maar aan dat hoofdje rook, die zachte wangetjes kuste, alle teentjes telde en dan weer zijn haartjes streelde. Steeds weer dat wonder beleven.
Tot op de dag van vandaag.

To the Gay Bar!

Als je even een filmpje wil bekijken waar je erg vrolijk en energiek van wordt...
Met Dank aan Zoon.

You Tube

Nou ben ik toch helemaal modern geworden! Ik hoef nu niet meer een linkje te kopiëren en te plakken, maar kan zomaar pardoes een filmpje op mijn blog toveren. Is het niet fantastisch??!!
(Ze lieten me zoëven weten dat het "shortly" op mijn blog zou komen te staan, dus we wachten het maar even af.)