Oudejaarsavond

Omdat UPC hier in Amsterdam geen WDR distribueert over de kabel (Arte trouwens ook niet meer: schandalig), doen we het dan maar met You Tube. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden, nietwaar?Verder ben ik helemaal gelukkig en zie ik 2008 met alle vertrouwen en plezier tegemoet. Geen idee hoe het komt, maar het is ècht zo. Erg prettig, jaja.

Ideetje...

Het heeft me zeker een uur ploeteren met Paint gekost om dit in elkaar te flansen, maar dat zal de leeftijd wel zijn. Nog even over het idee op zich: als er vrijheid van meningsuiting is, is er toch ook de vrijheid om jezelf al dan niet bloot te stellen aan andermans visie?! De film van Wilders wordt uitgezonden in de zendtijd voor politieke partijen; daar kijkt sowieso bijna nooit iemand naar, dus waarom zouden we (moslims en andere Nederlanders) nu ineens kijken naar die tien minuten die de PVV ter beschikking krijgt gesteld...
Dat Wilders denkt dat Beatrix het over hem had in haar Kersttoespraak is toch eigenlijk ook om je een deuk te lachen?

Sound of Music

Ik had al in menige klas tijdens de Engelse les het liedje Favourite Things behandeld (=vertalen en zingen), waarbij ik me dan -in ieder geval van binnen- tot een ware Julie Andrews-kloon ontpopte. Misschien vreemd, maar ondanks het feit dat ik the Sound of Music nog nooit had gezien, wìst ik gewoon hoe het moest voelen om gouvernante van een grote Oostenrijkse kinderschaar te zijn. En stiekem genoot ik daar ontzettend van.
Toch had het ook iets absurds, vooral als ik boven op een stoel (omdat mijn leerlingen waren gaan staan en ik toch duidelijk zichtbaar moest zijn als dirigente), samen met "mijn kinderen", stond te kwelen. Dan was ik blij dat bijvoorbeeld Zusje niet zomaar binnen kon komen lopen. Ze zou vast en zeker -en volkomen terecht- de slappe lach hebben gekregen. Een fijne situatie om het adequaat pedagogisch handelen weer eens te oefenen...
Affijn.
Nu hebben Zoon en ik gisteren op televisie naar the Sound of Music gekeken. In het kader van onze algemene ontwikkeling ofzo. Het was de karaokeversie met rode letters, die oversprongen naar wit zodra ze werden gezongen. Heel raar. Fascinerend ook.
Terwijl we helemaal melig werden van die letters en de flauwe, oubollige grapjes en dito plotwendingen (om van de potsierlijke kostuumpjes en belachelijke choreografieën nog maar te zwijgen...), vroeg ik me af hoe het in godesnaam mogelijk is dat er onder mijn vrienden, collega's en kennissen heterosexuele, weldenkende mensen zijn die deze film meer dan eens hebben bekeken. Op vrijwillige basis.
Ik vond het maar flauw gedoe en die oudste zoon Friedrich ronduit een eng mannetje. Op het laatst werd het nog wel een beetje spannend: toen ze moesten zien te ontsnappen aan de Nazi's. Maar die hele romance tussen de non/gouvernante Maria en de kapitein/vader von Trapp... wat een langdradig gezemel. Ik kan dat met de beste wil van de wereld echt niet romantisch noemen, hoor. Hopelijk raak ik mijn irritatie weer kwijt en kom ik over de huidige weerzin heen, want het zingen met zo'n klas is altijd heel gezellig en de tekst is bij uitstek geschikt om eens flink de uitspraak te oefenen: "Girls in white dresses and blue satin sashes". Bevobbeld.

Dan nog iets over de laatste twee foto's van deze blog. Met een analoge camera heb ik in mijn jeugdige jaren veel geëxperimenteerd om beelden vast te leggen die het menselijk oog niet kan zien. Door bijvoorbeeld de sluiter lang open te laten staan en zo de film met licht (foto) als het ware te beschrijven (grafie), kun je bijzondere voorstellingen creëren. Maar ook door met een flitslicht in een donkere ruimte een foto te maken, kun je iets afbeelden wat je ogen niet hebben kunnen zien.
Gisteravond is er met het cameraatje van mijn telefoon iets soortgelijks gebeurd, maar dan anders. Want hier zie je twee beelden door elkaar heen, waarschijnlijk doordat ik -geheel per ongeluk- heb geklikt op het moment van een perspectiefwisseling. Maria zit ergens in de maneschijn, als ze iets achter zich hoort en zich omdraait. Tenminste...dat lijkt het te zijn. Als je goed kijkt, zit ze echter in dezelfde positie, alleen vanuit een andere hoek gefilmd.
En wie komt daar aangelopen?Het is de kapitein, die alleen over zijn diepste gevoelens kan spreken met zijn gezicht van haar afgewend...Blgghh!

Kerst '07

Gistermiddag zijn Zoon en ik naar Eindhoven gereden met Leo, om aldaar Kerstavond bij Broertje & Co. doorbrengen. We moesten vooral niks bijzonders verwachten was ons van tevoren verteld. Eerst moesten er nog wat boodschappen gedaan worden en daarna gewoon een beetje rondhangen, kletsen en spelletjes doen. 's Avonds gingen we dan naar de fakkeloptocht voor de vrede die elk jaar wordt gehouden/gelopen. Om 19.00 uur zou het van start gaan op het Wilhelminaplein.
Schoonzusje "mag" aan haar time-management gaan werken, had ze me al toevertrouwd toen ze zeven minuten voor sluitingstijd van alle winkels op het parkeerterrein van winkelcentrum Woensel stond te bellen met manlief en hem vroeg wat ze ook alweer moest halen: "wc-papier, eieren en wat nog meer?" Dat is allemaal nog goed gekomen, zoals alles uiteindelijk goedkomt.
Dus was het bijna spreekwoordelijk dat we pas om 19.05 uur op het Wilhelminaplein aankwamen en dat "dus" alle fakkels uitverkocht waren. De organisatie had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen: meer dan 5000 dus. We werden toegesproken door interim-burgemeester Braks en daarna gingen alle fakkels aan. Wat een stank! En slecht voor de Co2-uitstoot durf ik te wedden. Maar wel een mooi en indrukwekkend plaatje.Vooral met die volle maan erbij...We hebben een uur door de binnenstad van Eindhoven gewandeld samen met die duizenden mensen. Langs de route hadden zich verschillende muziekgroepen opgesteld om de stemming erin te houden. Auto's werden tegengehouden door verkeersregelaars en toeterden voor de vrede(?) gezellig(?) een potje mee. En onderweg heeft Schoonzusje het klaargespeeld om met haar mooie blauwe ogen nog drie fakkels van andere deelnemers af te troggelen. Zo konden Neef, Nicht en Zoon toch nog een toorts dragen, terwijl wij als volwassenen moesten zien te voorkomen dat anderen daarbij zouden ontvlammen.
Thuis wachtten warme pasteitjes en een potje Kolonisten van Catan. En nog later op de avond belde Dochter. Ze liep ergens in een dorp in de buurt van Rotterdam op straat: even een frisse neus halen. Ze was met Vriend op een Kerstfeestje beland, waar de sfeer haar iets te benauwend was geworden.
Dit alles brengt mij op de volgende vraag: waarom duurt Kerstmis eigenlijk twee volle dagen als het kindeke Jezus toch maar op één avond is geboren? Zeker een zeer moeizame bevalling geweest...

Grijs

De wereld is erg grijs als ik naar buiten kijk. Zo grijs, dat je er somber van zou kunnen worden. Zaterdagmiddag was alles nog heel anders: sprookjesachtige taferelen, gewoon bij mij voor de deur.Nu moeten we er zelf weer wat van maken. Gisteren met Zoon twee films gezien. Jesus Camp is een documentaire over een Amerikaanse evangeliste die zich speciaal op kinderen richt en daarvoor ook zomerkampen organiseert. Daar worden kinderen -in het bijzijn van hun ouders!- bang gemaakt voor de hel en de duivel. Er worden musicalachtige sketches opgevoerd, waarbij kinderen leuzen roepend en gekleed in camobroeken opmarcheren in de oorlog tegen het kwaad. Ze kunnen in massabijeenkomsten naar voren komen om hun zonden te benoemen en ze van zich af laten wassen door die afschuwelijke vrouw, die lelijk is, cup HH heeft en nooit, maar dan ook nooit lacht. Brainwashing. Geestelijke mishandeling. Vooral één meisje vond ik bijzonder deerniswekkend: Rachel -ongeveer 10 jaar- sprak als een vrouw van 40 en keek daarbij zo zorgelijk en uitgeblust de wereld in, dat ik de wens in me op voelde borrelen om haar te "redden". Waar andere kinderen zich vreugdevol aan alle onzin overgaven, meende ik aan Rachel's ogen te kunnen zien, dat zij allang wist wat zonde was. Omdat ze het ondergaan had. Verschrikkelijk. In de documentaire werd de link gelegd tussen de politiek van Bush, de evangelische beweging en de benoeming van steeds meer aartsconservatieven in het Hooggerechtshof en de regering. Over radicalisering en fundamentalisme gesproken...
Daarna was Das Leben der Anderen aan de beurt, die iedereen natuurlijk allang gezien heeft. En terecht, want hij is prachtig! Ik wil er dan ook niet teveel over zeggen hier, behalve dan wat Zoon na afloop meldde. Hij was vooral ontroerd, zei hij, door Stasi-agent HWW XX/7 die een subversief stel afluistert. Daardoor kent hij zoveel intimiteiten, terwijl zij niet eens van zijn bestaan weten. En dat hij dan tóch zijn hele carrière offert in een poging hen te redden.
Mooi mens, die Zoon.

De trap

Enkele weken geleden ging ik op zaterdagmiddag nog even snel wat boodschappen doen. Met sleutels, wanten en een paar plastic tasjes in de hand begon ik aan een rappe afdaling van drie trappen. Halverwege de tweede bleef ik met een hak in de zoom van mijn lange jas hangen. Voordat ik het wist (maar o, wat flitsten er een hoop gedachten door mijn hoofd, waardoor het toch heel langzaam leek te gaan), knalde ik met mijn hoofd tegen de muur en vervolgens met mijn lijf tegen de grond van het overloopje. Ik had een voorwaartse duik gemaakt van zo'n anderhalve meter en was me rot geschrokken. Bovendien deed het pijn. En ik was ontzettend bang dat ik mijn rug gebroken had of iets dergelijks. Toen ik neerkwam had ik namelijk een onheilspellende hitte in mijn onderrug gevoeld...
Kreunend van ellende en met mijn ogen dicht lag ik daar, met in mijn handen de sleutels, de wanten en de plastic tasjes, me afvragend waarom ik die stomme prullen nog vasthield. Ik had beter mijn handen uit kunnen steken om mezelf te beschermen. Nu moest ik misschien wel in een rolstoel voor de rest van mijn leven.
Ik hoorde de deur van de Turkse buurvrouw op de tweede verdieping opengaan en dat er iemand naar me toekwam.
"Wat isj gebuurt? Jij gefallen? Heb jij pijn gedaan?"
Ze klonk zo lief en bezorgd, dat ik mijn ogen opendeed. Ik keek recht in de hare, die mij groot van schrik, maar toch heel zacht onder haar hoofddoekje vandaan vorsend aanschouwden. Juist door die zachtheid schoot ik vol.
Snikkend als een klein kind zei ik, dat ik inderdaad gevallen was en dat mijn hoofd zo'n pijn deed en dat ik niet wist of alles wel in orde was.
Ze wilde wel ijs halen voor op mijn hoofd, maar ze had niks in haar koelkast, vertelde ze. Ik herinnerde me een icepack in mijn groentenla en vond dat ik die maar eens moest gaan halen. Dus heb ik geprobeerd om op te staan en dat lukte gelukkig gewoon. Toen ik mijn eigen étage weer binnen was en Zoon het hele verhaal vertelde, bleek pas hoe overstuur ik was. Ik ben meteen Arnicatabletjes gaan slikken en heb de plek op mijn hoofd zo koud mogelijk gehouden. Toch zag mijn oog er de volgende dag zó uit:En een week later was het nog een stuk kleurrijker: De dag erna was het zo: En een paar dagen later was het bijna niet meer te zien: Al met al ben ik een kleine twee weken in winkels en op school vreemd aangekeken. Het was verrassend om te merken, dat veel mensen (ook leerlingen) bezorgd waren dat ik wellicht een man met losse handjes tegen was gekomen...

Die film...

Hoe lang is het nou geleden dat heel veel mensen die ene film hebben gezien over de ongemakkelijke waarheid? Waardoor we massaal spaarlampen gingen gebruiken en de stand-by knopjes uitdeden? We waren bang voor smeltende poolkappen, overstromingen in Nederland en op 07-07-'07 werden er popconcerten gehouden over de gehele wereld om de mensheid er bewust van te maken dat het zó niet langer kon met de uitstoot van CO2.
Zou het allemaal geholpen hebben? Als ik nu naar buiten kijk, zou je toch denken van wel! (Het is dezelfde boom als op mijn blog van 26 april j.l.)
Straks met Zoon ergens in de stad lunchen. De Kerstvakantie is begonnen!!

Spreekwoorden en gezegdes

Ze worden veel gebruikt en verbasterd, meestal per ongeluk. Koot en Bie van het Simplisties Verbond, actief eind jaren '70, deden het expres. Een dik jaar geleden kreeg ik er een boekje over van Ingrid die ik om allerlei k***eredenen al bijna een half jaar niet meer gesproken heb. Ze schreef er in "Voor mijn vriendin in dik en dun"; vond ik al een bijzonder leuke. In het boekje vonden we o.a. ook nog:
Zij klaagde heg en steg.
Een blind paard kan de was doen.
Appels met citroenen vergelijken.
Ondertussen komen ze ook in het dagelijks leven op me af:
Iedereen loopt al op zijn achterste benen (= moe).
Ruwe bolus, blanke pit.
Bergen op de weg zien (i.p.v. beren).
Moet je dat nou wel doen; je hebt al zoveel op je broodje.

Van de weeromstuit heeft Zoon er zelf maar één verzonnen: iemand doodslaan met een blije mus.
Zie je het voor je?

Verloren...

Tijdens het proeven gisteravond vonden we de koekjes wel lekker, maar ook erg zoet. En bij het nog eens zorgvuldig nalezen van het recept begreep ik ook waarom: in plaats van 1/4 kop poedersuiker had ik er 3/4 kop doorheen gehusseld.
En daarom heb ik verloren... snik. Mijn koekjes waren qua presentatie wèl de top, zei de jury, maar qua smaak en textuur waren die van een (hoogbegaafde) leerlinge de beste.
Jammer dan. Ja, eerlijk gezegd was het even slikken voor de juf.
Maar het was een uiterst gezellige en feestelijke laatste les van dit jaar, die ik heb afgesloten met voorlezen uit Charlie's Chocolate Factory van Roald Dahl. Heel toepasselijk, je weet toch!

Dark Chocolate Christmas Cookies

In de Engelse les van vorig week heb ik onderstaand recept behandeld. Eerst lazen de leerlingen het voor zichzelf rustig door en daarna hebben we het vertaald met elkaar.

Dark Chocolate Christmas Cookies
© Stephanie Gallagher
Egg whites keep this cookie recipe low fat. Dark chocolate and nuts keep these cookies rich and sweet. Your friends will never know they're low calorie, too!
This is one of the richest healthy cookie recipes I've ever made.
The only fat in these Christmas cookies comes from the almonds. And almonds are a real superfood, providing a terrific source of fiber, protein, calcium and certain minerals. Plus, the dark chocolate is high in certain antioxidants which may lower blood pressure.
For my tests, I used Trader Joe's 72% bittersweet chocolate. But there's no reason you can't use 60% dark chocolate chips or even semisweet chocolate chips.

Ingredients
 6 oz dark chocoate (preferably 60% or greater)
 2 large egg whites, at room temperature
 1/8 tsp. cream of tartar
 1/4 cup granulated white sugar
 1/2 tsp. vanilla extract
 3/4 cup finely ground almonds
Melt dark chocolate in microwave at 30-second intervals on 70% power until smooth. Set aside to cool slightly.
Preheat oven to 350 degrees. Spray two large cookie sheets with nonstick spray. Using an electric mixer, beat egg whites and cream of tartar until soft peaks form. Continue beating, adding in sugar and vanilla slowly, until mixture forms stiff peaks.
Gently fold in chocolate and almonds until fully incorporated. Drop teaspoons of batter onto the prepared cookie sheets, leaving one inch between cookies.
Bake 10-12 minutes, switching racks (put bottom cookie sheet on top rack and top cookie sheet on bottom rack) halfway through baking to ensure even browning. Cookies are done when there is a light crust on the outside, but they are soft on the inside.
Makes 36 cookies.
Per cookie: 52 calories, 3 g fat, 0 mg cholesterol, 1 g fiber, 1 g protein, 0% Vitamin A, 0% Vitamin C, 1% calcium, 2% iron.

Door die laatste zin kon er een mooie link gelegd worden met het vak voedingsleer (waar zijn vezels, vitaminen en mineralen ook alweer voor?) en de biologielessen over het skelet (kalk en eiwitten), waarin deze klas zich juist heel sterk aan het verdiepen was. Overal in het lokaal lagen botten en schedels. In een speciaal daarvoor getimmerde kast bevond zich zelfs een geraamte!

Affijn. Toen het recept vertaald was, stond ik watertandend voor de klas en zei: "Als je nou een goede beoordeling voor Engels wil, zorg je er natuurlijk voor dat je de volgende les met die koekjes aan komt zetten."
"Huh?" vroegen ze.
"Nee, grapje.. Maar ik heb wel heel veel zin om ze te proeven. En ik ben ook heel benieuwd wie er nou aan de hand van zo'n Engels recept lekkere koekjes kan bakken."
"Zullen we er een wedstrijd van maken?" riep een leerling.
"Goed idee, doen we!"
"Maar dan moet jij ook meedoen!" gilde een ander.
"Afgesproken."
Het ging ineens heel snel.
Uiteindelijk hebben zich een stuk of zeven bakteams aangemeld en hebben we besloten dat de klassenmentor jury zal zijn. Hij moet blind proeven en dan beoordelen op smaak, textuur en presentatie.
Daarom moet ik nu de keuken in. Want ik vind die mentor een enorm leuke en lieve schat en ik wil dat hij mijn Dark Chocolate Christmas Cookies de lekkerste vindt!

Anouk en Kate

Dochter gaat dit niet waarderen, want zij vindt Anouk maar niks (geloof ik), maar ik vind dit clipje geweldig! Ik zag hem voor het eerst toen ik gisteren langs TMF zappte: kleuren, tempo, humor. Meteen verkocht was ik. Maar ook in de auto doet-ie het goed, merkte ik vanmiddag.

Om het goed te maken met het allerliefste meisje van de hele wereld doen we deze dan nog even: Kate Nash komt op een woensdagavond in april naar Paradiso, de kaartverkoop start a.s. zaterdag en ik denk dat ik dus wel een aardige bestemming heb gevonden voor de rest van mijn Kerstbonus...
(Het grootste gedeelte gaat naar de reparatie van de c.v.-ketel, die het onlangs begaf. Waarom heb ik dat nou àltijd?! Komt er wat extra geld voorbij, is er meteen een aanleiding om het uit te geven.
Zo word ik toch nooit rijk...)

Twee keer op een dag is me bijna teveel...

Ik zit achter mijn bureau te werken, geconcentreerd. De telefoon gaat. Iemand vraagt: "Volgende week, als al die kinderen naar ons toekomen voor het toneelstuk... Jij zou er toch voor gaan zorgen, dat ze dan chocolademelk krijgen met iets lekkers erbij?"
"Eh....ja," antwoord ik aarzelend.
Wat is er aan de hand?
Waarom vraagt ze dit?
Gaat het afgelast worden?
Zijn er niet genoeg aanmeldingen?
Moeten de plannen alweer gewijzigd?
"Dan is het wel belangrijk dat je weet hoeveel kinderen er komen. Zul je niet vergeten om daar naar te informeren?"
"Eh....nee," antwoord ik ongelovig.
"Zal ìk anders bellen?"
Ik word wakker uit mijn ongeloof.
"Nou, laat dat maar aan mij over, hoor. Dat lijkt me handiger."
"OK... Goed... Fijn!"
Na de hoorn erop gelegd te hebben, moet ik even een paar minuten zacht neuriënd naar buiten kijken, voordat ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.

Aan het einde van de dag, om een uur of half vier, zit ik weer aan mijn bureau. De deur gaat open, ik kijk op: recht in haar gezicht. Ze buigt zich een beetje naar mij toe.
"Ik ga nu weg... En jij weet niet waarheen, hè?"
Ze is een beetje eng als ze zo glimlacht. Niet bijster aantrekkelijk ook.
"Nee, dat weet ik niet," antwoord ik op de automatische piloot.
"Ik ga naar de rechtbank!" Het klinkt een beetje triomfantelijk.
Hebben we een aanklacht lopen, die zij nu voor ons denkt te gaan winnen?
Waarom weet ik daar niets van?
Is ze net gescheiden?
Nee, da's toch al langer geleden?
"En jij weet niet waarom, hè?" zegt ze er achteraan.
"Nee, dat weet ik niet," zeg ik ongelukkig.
Waar gaat dit heen?
En hoe lang gaat het nog duren?
"Mijn zoon wordt vanmiddag beëedigd als advocaat. Leuk hè?"
"Ja.....leuk." zeg ik opgelucht. Godzijgeloofdengeprezen heeft het helemaal niets met mij te maken!
Als ze uit zicht verdwenen is, voel ik me immens alleen. Er is helemaal niemand om dit met mij te delen. Langzaam laat ik mijn voorhoofd op het toetsenbord zakken. Zo blijf ik even zitten, voordat ik weer verder kan met mijn werk.
Hoe lang nog?

Zomaar een vrijdagavond

Dochter en ik hebben Zoon vanavond met de auto opgehaald van zijn wekelijkse jeugdorkestrepetitie. Dus stonden we om een uur of acht te wachten bij de Amstelveense muziekschool, luisterend naar de radio en wat kletsend over het leven. Dit keer spraken we o.a. over hoe mooi Zoon aan het opdrogen is en welk genoegen er te beleven valt alleen al door hem vanuit de verte gade te slaan: zijn bouw, zijn houding, zijn motoriek. Ik raakte helemaal carried away, terwijl Dochter ondertussen in het handschoenenvakje naar wat lekkers zocht en ook vond: dropjes!
"Zijn die van jou of van J.?" was haar enthousiaste vraag.
J. is de achterbuurvrouw èn een collega met wie ik samen Leo (een blauwe Fiat Punto) berijd.
"Die zijn van J."
"O." Teleurgesteld.
"Maar zie jij J. ergens?" hoorde ik mezelf ondeugend giechelend zeggen en stak mijn hand uit. Niet ècht pedagogisch, maar wel erg leuk. Bovendien, ondanks dat Dochter nog wel een jaartje uitstel zou willen... ze wordt binnenkort "gewoon" achttien hoor!

Even later scheurden we met zijn drieën dropjes kauwend en luid met de radio meezingend (zie beneden) door Amstelveen richting het tankstation aan het Stadionplein. Daar heb ik Leo volgegooid en een nieuwe voorraad drop en zuurtjes ingeslagen.
In de shop liepen twee ambulancebroeders rond op zoek naar iets te kanen. Altijd (nou ja, bijna altijd) fijne mannen om naar te kijken. Ze zien er vaak stoer, breed en betrouwbaar uit. Cool in de ware zin van het woord en een uniform geeft toch iets extra's, mijmerde ik, terwijl ik mijn credit card door de gleuf trok en hem met meer dan 70 Euro belastte.
"Piedelíep, piedelíep," klonk het ineens door de shop vanuit de walkietalkies van mijn aantrekkelijke helden.
"Lijk bij de Rai! Lijk bij de Rai!" ging een plat-Amsterdamse vrouwenstem verder.
"Shit," zei de ene broeder en maakte een spurt richting de kassa.
Vlot deed ik een stap opzij, zodat hij snel geholpen kon worden.
Maar ja, was er nog wel haast geboden?
De ander broeder rende in ieder geval toch naar de ambulance om hem vast te starten.
Pfoeh!
Tegen de tijd dat ik weer bij mijn kinderen in de auto stapte, scheurden de helden met zwaailicht en sirene van het terrein af. Dochter en Zoon zagen er extra stralend en blakend van gezondheid uit, leek het wel.

Open your eyes van Snow Patrol is een geweldig nummer met een mooi clipje dat volgens mij in Parijs is gedraaid. In Amstelveen doet-ie het ook prima!