Druppels

Vandaag staat de opening van een nieuwe tentoonstelling in Ingrid's galerie op het programma. Als ik om een uur of zes binnenkom, ziet het zwart van de mensen, allemaal druk babbelend over kunst en/of carrière. Nippend van hun glaasje witte wijn, hun eigen vierkante meter afbakenend met dure luchtjes, onrustig spiedend naar interessantere gesprekspartners. Gelukkig ben ik geen vrouw meer van hun wereld.
Dus ik wuif vanuit de verte naar Ingrid, die -naar haar zichtbare genoegen- wordt omringd door een aantal mannen in hun mid-life crisis en bekijk vervolgens de geëxposeerde schilderijen. Grote, levendige doeken met oneindig veel kleurige druppels. Terwijl ik een beetje sta te mediteren en me overgeef aan aangename gedachtes over leegte en de kosmos, sjort er iemand aan mijn arm: Suzan, naast Ingrid één van mijn beste vriendinnen. We omhelzen elkaar uitbundig.
"Hè Mathilde, wat ben ik blij dat jij er bent!" verzucht ze. "Er zijn hier alleen maar afschuwelijke mensen en Ingrid heeft geen tijd voor mij."
"Waarom ben je hier eigenlijk?" zeg ik verbaasd, "je komt nooit op openingen."
"Ik ben begonnen aan die artikelenreeks over kunst en lokale politiek, maar wat zijn dìt een zelfingenomen kwasten, zeg." Ze plukt nerveus aan haar meisjesachtig opgestoken haar. "Ik moet trouwens zo weg. Ik ga eten met René."
"Aaah, René. Alleen eten…?" vraag ik een beetje vals.
Vorige week nog heeft Suzan het uitgemaakt, omdat ze zich steeds het afgeschoven kindje voelde. Hij houdt wel veel van haar, heeft hij gezegd, maar heeft het te druk voor een serieuze relatie. Werk, hobbies, vrienden en kennissen zijn ook erg belangrijk voor hem. Ze moet hem meer ruimte geven.
Ja, daaaaaaag!
"Hij heeft daarna nog een feestje. Misschien ga ik wel mee." Ze klinkt niet erg opgetogen.
Er komt een heel strak meisje in een heel strak zwart jurkje op heel hoge hakken voorbij met een dienblad met glazen wijn. Ik pak er twee en houd er één voor Suzan's neus.
"Kom schat," zeg ik, opgewekt mijn glas heffend "op een mooie avond!"
"Jaja." pruilt ze en neemt een ferme slok, "Jij hebt je zaakjes goed voor elkaar. Je bent moeder van twee prachtige kinderen, die af en toe bij hun vader zijn, zodat jij lekker je gang kunt gaan. De ideale situatie."
"Nee," zeg ik, ineens pissig "de ideale situatie is een man en een vrouw en kinderen, die met elkaar samenleven en dat dat goed gaat. Laten we daar even héél duidelijk over zijn."
Geschrokken kijkt ze me aan, maar ik verzacht alweer. Weet zij veel.
"Misschien heeft René wat meer tijd nodig." zegt ze moedig.
Zwijgend kijken we om ons heen. Ik zie dat Ingrid met een aantrekkelijke artistiekeling staat te flirten. Zou dat de schilder zijn?
"Heb ik je al verteld over mijn lijstje?" vraag ik aan Suzan. Ze schudt haar hoofd.
En ik doe haar uitgebreid verslag over de laatste sessie met Iris, mijn onvolprezen therapeute. Ze had me aangeraden om drie, hooguit vier eigenschappen vast te stellen, die een kandidaat voor een serieuze relatie met mij in ieder geval moet hebben. Dat ik water in de wijn kan doen als het op mannen aankomt…dat weten we nou wel. Maar hoe is de man, die ik me werkelijk wens?
"Die bestaat tòch niet!" had ik uitgeroepen.
"Hoe kun je dat zo zeker weten, als je niet eerst hebt bepaald wat jij wil, wat jij nodig hebt. Zie het maar als een verlanglijstje.", had Iris me professioneel de mond gesnoerd. Ze heeft altijd gelijk en daarvoor betaal ik haar ook.
"Heb je dat lijstje al gemaakt?" vraagt Suzan. Ik grinnik.
"Voordat ik bij het Oosterpark was, had ik het al af." Iris woont daar hooguit vijf minuten fietsen vandaan.
"Misschien moet ik ook maar eens zo'n lijstje maken…". Suzan droomt een eindje weg. Ik neem de omgeving nog eens in ogenschouw: zou hier een sensuele, zorgzame, inspirerende, temperamentvolle levensgenieter tussen zitten? Ik zie voornamelijk eindeloze variaties op zelfgenoegzame voorspelbaarheid, gekleed in zwart of donkerbruin design. De rest is veel te jong voor mij.
"Shit, ik moet er vandoor, Mathilde. René haat het dat ik altijd te laat ben."
"Jouw ideale man heeft dus geen horloge!"
"Hij moet in ieder geval romantisch zijn, dat weet ik zeker. Romantisch met een kinderwens… of is dat hetzelfde?" vraagt ze domme blondjes-achtig met een wijsvinger op haar kin.
"Nee, niet vals spelen. Dat zijn twee afzonderlijke punten en je mag er maximaal vier." Een beetje lacherig en teut nemen we afscheid.
Dan is het tijd om te gaan eten. Ingrid en ik gaan met de kunstenaar -de aantrekkelijke artistiekeling- en aanhang naar een restaurant om uitbundig te vieren dat ruim de helft van de schilderijen is verkocht. Hij heet Ivar en houdt bij het kennismaken net iets te lang mijn hand vast. Hoe oud zou hij zijn?