Gefeliciteerd!!

Vandaag wordt hij 50. Jaren geleden was hij mijn leraar bij een cursus scenario-schrijven bij ’t Colofon, later werd hij mijn mentor en een vertrouwde vriend. Tijdens genoegelijke avondjes uit (waarbij hij altijd betaalde, "want voorlopig ben ik veel rijker dan jij") gingen we meestal eerst naar een film of toneelvoorstelling, waarna we bij een maaltijd in de Smoeshaan het leven bespraken. Alles kwam aan bod: schrijven, relaties met ex-en en kinderen, nieuwe (vermeende) liefdes, waar we vandaan komen en naartoe gaan.
Van de meest schrijnende situaties maakten we anekdotes om van te smullen en probeerden ze om te smeden naar scènes. Bijvoorbeeld: rommelige weekend-vader met schattig 10-jarig dochtertje zit in Rosa’s Cantina, zaterdagmiddag om een uur of vijf. Samen zoeken ze op de menukaart iets uit om te bestellen. Vader heeft al een fijne Margarita voor zijn neus. Dochter kiest tortilla’s bij haar colaatje en vraagt aan vader wat hij wil eten. Zegt vader, enigszins moeizaam pratend omdat hij nogal snel gedronken heeft: "Ach lllieverd, doe mij maar niks… pappa drinkt vanavond alleen maar."

Hij is degene geweest die me durfde laten geloven dat ik kon schrijven, terwijl hij tegelijkertijd kritisch was als geen ander. Bijna maakten we een toneelstuk voor Toetssteen over Fortuyn en de islam, dat vast een hilarisch succes was geweest als Pim niet was doodgeschoten. Bij het maken van de synopsis en het neerzetten van de verschillende personages hadden we vette pret, maar met zulke doden valt niet te spotten, dus werd het project afgeblazen.

Het leven ging met ons aan de haal en nu is het al ruim anderhalf jaar geleden dat we elkaar spraken of schreven. Van mijn kant stonden beslommeringen op het thuisfront in de weg. Af en toe surf ik naar zijn weblog om te kijken waar hij uithangt en wat hij doet. Dan zit hij met zijn laptopje in café’s in Los Angeles, Praag of Venetië en vindt daar de rust om te schrijven. Thuis in Amsterdam is het bestaan hem (blijkbaar nog steeds) te hectisch.

Ooit wandelden we op een druilerige winteravond over de Haarlemmerdijk en wees hij me de woning waar hij was grootgebracht. Het asfalt glinsterde van de mooie verhalen over de buurt die zo veranderd was, waar het leven warm was en het kattekwaad onschuldig.
Zullen we weer eens, Dick?