Ere-klasse... not!

Het was weer fijn op het rugbyveld afgelopen zondagmiddag. Broertje speelde in Amsterdam, dus ik kon met de fiets naar de wedstrijd: had ik ook iets van gezonde beweging. En het is iedere keer weer een aangename verassing hoe snel ik in een landelijke omgeving kan verkeren, terwijl ik toch op niet meer dan een steenworp afstand van het Leidseplein woon. De polders bij Osdorp zijn groen en vol vee.
De eerste helft gingen de twee teams gelijk op. Ik genoot van de scrums en de line-outs (respectievelijk als ze met twee kluitjes mannen tegen elkaar gaan duwen en als ze elkaar zo hoog mogelijk in de lucht tillen om de ingegooide bal te vangen) en kon de ingewikkelde puntentelling redelijk goed bijhouden. Het was 21-20 bij de rust.
Vlak nadat de wedstrijd weer begonnen was, haalde de coach mijn broertje van het veld en wisselde hij hem voor een meer aanvallende speler. Daar had broertje op zich nog wel begrip voor, maar dat hij eruit moest en niet de teamgenoot die de avond tevoren ongelofelijk gezopen en gefeest had, de hele tijd omviel en de ene na de andere penalty tegen kreeg... dat was om ziedend van woede langs de kant te staan briesen. Hij hield zich goed, maar ik voelde hoe de adrenaline door zijn lijf pompte, terwijl hij zijn ongenoegen uitte in prachtig venijnige, uitstekend gearticuleerde volzinnen druipend van een gepast sarcasme. De wedstrijd werd verloren.
We hebben samen wraak genomen. Ik weigerde en plein public een totaal ongepaste welkomstzoen van de onbetrouwbare zuiplap, die mij drie jaar geleden midden in een fijne herfstamourette had laten zitten en daar vervolgens als een klein kind om had lopen jokkebrokken. Zijn teamgenoten lachtten hem uit om mijn afwijzing: helemaal toen hij van de weeromstuit de grote plastic kan met zo'n vijf liter bier uit zijn handen liet vallen. En ja hoor, als een pruilende kleuter weigerde hij een nieuwe te gaan halen, helemaal toen hij hoorde dat die kan door broertje was betaald.
Die man hoort duidelijk niet in de ere-klasse.