Vanavond had ik afgesproken met Ingrid. Het was heerlijk om elkaar weer te zien. We zaten onder de bomen bij Vertigo in het Vondelpark en deden een bestelling.
"Wij willen graag een droge witte en een rode wijn." zei ik tegen het meisje dat prompt van alles intikte in een apparaatje, dat aan haar riem hing. Ze had een oortje in, waarmee ze een directe verbinding had met de keuken.
"Dat is dan 4,75."
"Moeten we dat nu al betalen? Maar we hebben nog niet eens iets gekregen?!"
"Ja, dat doen we tegenwoordig zo, omdat mensen soms iets bestellen en dan gewoon weglopen."
Ik was even met stomheid geslagen, maar mijn hersens zochten naarstig naar een reden voor dergelijk gedrag. En ja hoor, daar kwam al wat.
"Misschien doen ze dat omdat ze dan te lang moeten wachten voordat jullie het komen brengen?" opperde ik.
"Goh, zou best kunnen. Zo had ik er nog niet over nagedacht."
Ze haalde haar schouders op en liep weg.
Op zo’n zwoele septemberavond, zonder jas en met blote voeten buiten zittend in een park met ruisende bomen, nippend van je wijn, lijkt het alsof Amsterdam in Zuid-Europa ligt. Maar ècht lang kun je jezelf daarin niet voor de gek houden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten