Rugby

Mijn broertje is 44 jaar oud, maar ja, hij blijft altijd jonger dan ik en dus mijn broertje. Sinds dit seizoen speelt hij met zijn rugbyelftal in de ere-klasse. Hij is veruit de oudste van het stel en terecht trots dat hij dit nog effe flikt op zijn leeftijd. Vorige week hebben ze de eerste wedstrijd gewonnen met 42-7 en staan nu dankzij dit waanzinnige doelsaldo op de eerste plaats. Aanstaande zondag spelen ze uit in Amsterdam: dan ga ik zeker kijken!
Rugby is een bijzondere sport. Persoonlijk vind ik het veel en veel leuker om naar te kijken dan bijvoorbeeld voetbal, ook al zijn de spelregels tot nu toe onnavolgbaar gebleken voor mij. Maar hoe die mannen zich bewegen over het veld, elkaar te lijf gaan om dan weer in één grote knuffelkluwen te veranderen... ik vind het fenomenaal en sta regelmatig te springen en te gillen langs de kant. Daar halen tennis, handbal of hockey het niet bij. Het is het lijfelijke, het is het oergedoe dat het zo opwindend maakt. Dat gesjor en geduw, die horde mannen die langs komt stormen, zodat je de grond voelt trillen onder je voeten, het zonder enige gêne door de modder glijden. Het is een ruw spel, niet bedoeld voor die kleinzerige voetballertjes die om het minste geringste kreunend naar hun scheenbeen grijpen. Tegelijkertijd is het rugbyspel heel fatsoenlijk. Er vinden maar weinig overtredingen plaats, omdat er veel meer mag, maar ook omdat het simpelweg niet stoer gevonden wordt om je niet aan de afspraken te houden. Als er dan toch iemand over de schreef gaat, moet hij vijf minuten in de "sin-bin". Zodat zo'n oververhitte, zwetende, breedgeschouderde, gespierde, dorstige man weer wat rustiger kan worden. Al is het maar voor even.
Zucht.
Wat modderworstelen is voor mannen, is rugby voor vrouwen. En het is echt jammer dat er in de Margriet of Viva nooit eens een fijne achtergrondreportage over rugby'ers te vinden is om meer vrouwen naar de velden te "lokken". We zouden het zo fijn kunnen hebben elke zondag...