Dochter

Zeventien jaar geleden lag ik voor pampus in het Burgerziekenhuis met een snee in mijn buik. Maar.... ik was moeder geworden! Van een meisje, dat ik meteen herkende toen ze in een couveuse mijn kamer werd binnengereden. Totaal suf van de narcose hield ik haar in mijn armen. Ik kon het niet geloven en tegelijkertijd was me nog nooit iets vanzelfsprekenders overkomen. Het wonder van het nieuwe leven door mij voortgebracht.
Ik en de wereld waren voor altijd veranderd.
Zo klein en zo aanwezig.
Hoe kon het dat ze er ooit niet was geweest?
Ik houd van haar als van geen ander.
Nog steeds en zo zal het altijd zijn.
Mijn Dochter.
All is Full of Love

Zo lief....

Dit liedje... zo schattig, zo zoet, zo lief.

Muggen, katten en een kikker.

Ik vind het helemaal niet erg als de winters warmer worden (en de zomers trouwens ook). Hoe meer de zon schijnt, hoe beter. Hoe Mediterraner de temperaturen, hoe liever het mij is. En die Elfstedentocht kan me al jaren gestolen worden.
Maar dat ik eind januari verrek van de jeuk omdat ik ben gestoken door een mug... dat vind ik dan weer niks!

Verder valt het me op dat een hoop bloggers (ik heb vandaag wat rondgeneusd bij de concurrentie) hun ruimte vullen met foto's en zelfs filmpjes van hun katten. En daar dan weer tekst aan wijden. En daar reageren anderen dan weer heel enthousiast -als het ware poezelig- op... Ik begrijp daar niets van.
Ik heb ook twee van die beesten, maar geen haar op mijn hoofd die er zelfs maar een ogenblik aan dènkt om zulks te doen. Ik heb ze ooit aangeschaft voor Zoon en Dochter, mede in de hoop dat ze de muizen buitenshuis zouden houden. Voor de rest horen ze bij het meubilair. Er is er één een keer van 3-hoog uit het raam gevallen. Toen ben ik met schort voor (ik stond net te koken), op mijn huisslippers met een bloedende kat op de arm en een zwier kinderen achter me aan naar de dierenarts twee blokken verderop gelopen. Het was een mooie, dramatische optocht. Het liep allemaal goed af en ik voelde me een ware heldin. Was oprecht verbaasd dat ik het in me had.
De andere (haar zusje) is later van ons weggelopen. Ik heb niet eens van die postertjes gemaakt om aan bomen of bij de supermarkt op te hangen. Ik kon het beest eigenlijk geen ongelijk geven. Ergens anders had ze het vast veel beter.
De kattenbak is altijd veel te snel weer vies (en wie moet hem dan schoonmaken? juist ja!), overal zitten haren (en wie moet er dan stofzuigen? juist ja!), ze willen steeds maar aandacht, vers water en voer en ze maken herrie. Als ze zich schoon likken, als ze spinnen, als ze spelen met een elastiekje, als ze lopen over de krakende houten vloer.
Het is misschien mijn boerinnenbloed dat opspeelt als ik naar mijn katten kijk: zo lang ze zich nuttig maken, mogen ze er zijn, maar ik wil geen last van ze hebben. En al dat eindeloze gefleem met die beesten of dat gebabbel tegen ze met hoge stemmetjes: ik vind het gedegenereerd gedrag.

Kreeg van Dochter de volgende tekening opgestuurd. Het lijkt wel Dierendag!

Typisch...

Zodra het over slettebakken gaat, is het oppassen geblazen. Iedere keer als ik via de link in mijn laatste entry naar de sloerie-test ga, krijg ik een soort spam-reactie erbij. Alsof het een virus is. Ik haal ze natuurlijk weg, maar ben ondertussen kwaad op de anonieme smethaard die mijn blog bezoedeld. Volgens mij is hier niets aan te doen, behalve dan de link weghalen.
Daar moet ik even over nadenken.

Slet, sloerie, lellebel?

Heb je het altijd wel van jezelf gedacht, maar nooit zeker geweten? Er is nu een volmaakt betrouwbare test voor. Je moet wat Engels begrijpen om de vragen te kunnen beantwoorden. Het kost je niet meer dan een paar minuten. Het is grappig om te doen door alle herinneringen die boven komen drijven. Je hoeft niet ècht eerlijk te zijn. En het zet weer even alles op een rijtje, zo vlak voor het weekend.
Niet langer denken dus, maar doen.

P.S. Mijn score was 47%...

Uitgroei

Vlak voor de Kerstvakantie was er het beslissende moment: weer een paar uur met mijn hoofd in de henna... of niet! Ik deed voor de spiegel mijn haar een beetje naar achteren en kreeg met halfdichtgeknepen ogen een indruk van een Mathilde met grijs haar. Vond het wel indrukwekkend en op een rare manier spannend. Hoe zou de buitenwereld op mij reageren als ik mijn grijze haren zou koesteren in plaats van ze te verdoezelen? Een mooi voornemen voor 2007 was geboren: ik laat de boel de boel, qua haren dan. Ziehier een momentopname. Ik vind het er veelbelovend uitzien.

Storm

Ik kwam de klas uit en daar stond het op het bord in de hal: alle lessen vallen uit in verband met de storm. Ik werd er een beetje lacherig van. Was dat niet erg overdreven? Kom op, een beetje wind. Gaan we nou echt heel slap worden met zijn allen?
Maar nee, vertelden collega's mij, er was verkeers- èn stormalarm afgegeven. Als je vanmiddag niet persé naar buiten hoefde, kon je maar beter binnen blijven en bovendien zou het openbaar vervoer plat gaan vanaf 15.00 uur. Er werden windstoten van 120 km per uur verwacht! De wekelijkse vergadering werd afgelast, omdat verschillende collega's buiten de stad wonen en veilig thuis moesten kunnen komen...
Sta je daar, met ineens een vrije middag om handen. Ik had mooi naar de film kunnen gaan, ware het niet dat ik van de autoriteiten naar huis moest. En het Medisch Sport Centrum bellen voor een afspraak had waarschijnlijk ook niet veel zin, want die waren natuurlijk ook allemaal op tijd vertrokken.
Al mijn goede voornemens doorkruist door het weer...
Voelt wel goed: je kunt zo veel bedenken als je wilt, maar dat wil helemaal niets zeggen over de kans dat het doorgaat. De mens wikt en God beschikt.

Nog een leuke uit de Engelse les vandaag.
In een klas met 13- à 14-jarigen mochten ze om de beurt een onregelmatig werkwoord noemen: to think-thought, to see-saw, to hide-hid, to run-ran, etc. Ik hoorde een leerling tegen zijn buurman zeggen: "to fuck". Ze grijnsden naar elkaar.
Ik: "Nee jongens, dat is regelmatig..., als je geluk hebt tenminste!"

Gezond leven

Vandaag heb ik besloten dat ik zo snel mogelijk een afspraak ga maken bij een Medisch Sport Centrum. Daar mogen ze gaan onderzoeken en vaststellen wat ik allang weet: ik ben fysiek niet fit. Ik heb een hekel aan sport, sportscholen, sportkleding. Alles waar het woord sport in voorkomt wekt bij voorbaat aversie op bij mij. Jaren geleden -want ik ben best van goede wil- heb ik voor 150 Euro renschoenen gekocht van het merk Asiacs. Via hun site had ik een heel trainingsprogramma op laten stellen waardoor ik binnen drie maanden 2 kilometer (!!!) aan één stuk door hard zou kunnen lopen. Ik zag al helemaal voor me, hoe ik als een bevallige hinde 's ochtends bij het krieken van de dag de straat op zou rennen, zó langs het verstilde Jaagpad het nog nevelige Amsterdamse Bos in, waar kleine kuddes herkauwende, dampende koeien mijn geheel gestroomlijnde gestalte dromerig nastaarden in het zacht-roze ochtendlicht...

De realiteit was heel anders. Op een druilerige dinsdagmiddag reed Zoon (destijds een klein blond engeltje van een jaar of acht) op zijn kinderfietsje naast mij met de stopwatch in de hand. Na twee minuten had ik het gevoel alsof mijn hoofd zo verhit en gezwollen was, dat het ieder moment van mijn romp af kon springen. Ik kreeg geen lucht meer, mijn ingewanden krampten, ik zweette me een ongeluk en bovendien had ik het sterke gevoel dat ik mezelf volkomen belachelijk maakte. Toen ik eindelijk na drie minuten rennen 60 "volle" seconden (big deal) had om weer enigszins op adem te komen, zei Zoon in al zijn kinderlijke onschuld: "Je ziet er ineens wel een stuk ouder uit, Mam." Dat deed de deur dicht. Ik ben naar huis gestrompeld, heb die schoenen uitgetrokken en nooit meer gedragen. Helemaal verkeerd, weet ik ook wel, ik had dóóór moeten zetten en dan was ik nu aan het sparen geweest voor een ticket naar New York om daar met mijn afgetrainde bekkie de marathon te kunnen lopen. Maar ja, zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.

Wèl heb ik heb sinds zaterdagavond geheel en al per ongeluk niet meer gerookt. Er ligt een vol pakje sigaretten in de keuken met de aansteker er bovenop, maar ik taal er niet naar.
Morgen (als ik die afspraak heb gemaakt met het Medisch Sport Centrum) komt Dochter 's avonds bij me eten om weer eens lekker bij te kletsen. Daar heb ik ongelofelijk veel zin in. Zou best kunnen dat ik er dan toch weer ééntje (of meer opsteek). Is niet bij voorbaat uitgesloten.
Je moet ook niet ineens àl te gezond gaan leven.

Kill Bill I & II

Zondag met Zoon genoten van de twee laatste films van geniale Quentin: die vent is aangenaam gestoord! Jackie Brown deed me ooit bij het verlaten van de bioscoop een dikke decimeter boven de grond zweven van gelukzaligheid, maar de glorieuze wraaktocht van Uma is ook niet mis. En dan vooral hoe dat verhaal verteld en in beeld gebracht wordt... fantastisch: letterlijk en figuurlijk. Prachtige gevechtsscènes, humoristische special effects, een bijzondere rol voor vrouwen, gebruik van zwart-wit en kleur, etc. etc. Achteraf gezien wel jammer dat ik de films gezien heb op mijn kleine televisie in plaats van op een groot scherm in een bioscoop. Ik heb me teveel laten leiden door negatieve recensies. Beter was het geweest om te denken: de nieuwste Tarantino moet je gezien hebben.
En zo zijn er natuurlijk meer belangwekkende regisseurs. Vandaar mijn voornemen om vanaf nu elke week minstens één keer naar de film te gaan. Op woensdag- of donderdagavond, omdat ik dan geen huishoudeljke verplichtingen heb ten opzichte van Zoon of Dochter. En dan ga ik er -als alles goed gaat- mooie stukjes over schrijven op deze blog.

Time flies when you're having a good time...

Er is alweer een week voorbij sinds ik mijn laatste stukkie heb geplaatst. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd verstrijkt, lijkt het wel. Het zou ook kunnen dat ik veel en veels te hard werk, maar ik heb geen zin om daar over na te denken, want ik vind het allemaal veel en veels te leuk. Is dit nou wat ze een vicieuze cirkel noemen?

Playlist

En als er mensen zijn die willen weten naar welke muziek ik zoal geluisterd heb.... klik hier. Oude en nieuwe liedjes, waarop het trouwens heerlijk nakijken is.
Jaja, ik heb mezelf er toch maar aan doen geloven!

Vakantie voorbij

De laatste dag voordat school weer begint... Ik heb ècht geprobeerd om vandaag om 9 uur op te staan (al een pietsje meer in de richting van 7 uur, dan de vele verslapen ochtenden hiervoor), maar het lukte niet. Als ze mij m'n gang lieten gaan, lag ik er 's nachts nooit voor tweeën in: aan het eind van de avond kom ik pas echt tot leven. Dan vind ik de rust om eindelijk eens in dat boek te duiken of zie ik er de lol van in om de koelkast helemaal schoon te maken en de was op te vouwen in mooie stapeltjes. Kan ik niet helpen, gaat geheel buiten mij om. Het liefst zou ik na een paar uur slapen 's morgens vroeg opstaan en 's middags siësta houden. Mediterrane leefstijl.
Anyway. Had me voorgenomen om de tweede week van de vakantie heel veel achterstallig nakijkwerk weg te werken, zodat ik met een geheel schone lei kon beginnen in het Nieuwe Jaar. Het is me niet gelukt. Net zoals het er niet van gekomen is om mijn hele huis op te ruimen, de administratie te ordenen, alle ongebruikte kleren naar de Voedselbank te brengen en nog wat van die praktische zaken, die ik maar wat graag laat liggen, terwijl ik zeg dat ik het zo verschrikkelijk druk heb. Is ook zo. Maar er zullen vast van die geweldige carrièrevrouwen zijn die àlles voor elkaar krijgen en daar dan ook nog een boek over schrijven.
Boeien. Ik heb een heerlijke vakantie gehad. Ik heb veel lieve, dierbare mensen om me heen gehad. Ik heb gefeest, gelachen en gedronken. Ik heb gelezen, geschreven en mooie muziek geluisterd. Ik heb gedroomd. Ik kan er wel weer een tijdje tegen.

Proost

Ik zit met Zus aan de bar van de Waag. We hebben net op het nippertje van de middag vier prachtige kledingstukken gekocht (allemaal voor 50% van de oorspronkelijke prijs!), die Zus tot de mooie, elegante vrouw omtoverden die ze natuurlijk altijd al –op een bedekte manier- was geweest. We heffen het glas: zij een witbier met schijfje citroen, ik een Pouilly Fumé. We hebben het verdiend en we gaan ervan genieten!
"Als je ‘proost’ zegt, moet je elkaar aankijken," zegt Zus "anders heb je zeven jaar lang slechte seks."
Dit is volkomen nieuw voor mij, maar aangezien ik niet eens meer weet hoe lang het geleden is, lijkt het me een goed idee om deze regel op te volgen. Dus probeer ik haar blik te vangen. Tevergeefs: ze draait steeds haar hoofd weg.
"Wat doe je nou?" vraag ik.
"Beter zeven jaar slechte seks, dan helemaal geen seks, toch?!!!"
Haar ogen glimmen van de pret en ze neemt een paar flinke teugen van haar bier.
Tja, zo kun je er ook tegenaan kijken...

the Queen

Ingrid en ik hadden ons eerste uitje in het nieuwe jaar goed uitgedacht. Om half zes beginnen met een wijntje in de Balie, dan wat eten bij Wagamama en vervolgens naar de vroege voorstelling van "the Queen" met in de hoofdrol de door ons zozeer bewonderde Helen Mirren. Daarna zouden we weer terug gaan naar het punt van vertrek voor nog wat drank en een nabeschouwing. Ofzoiets.
Zo gezegd gedaan. Althans… dat van die wijn klopte nog, maar eten vóór de film leek om half zeven al niet meer zo’n goed idee, dus namen we er nog maar eentje en uiteindelijk kwamen we in de bioscoopzaal aan toen het licht al uit was en verschillende mensen voor ons op moesten staan.
"Sorry, sorry, neem me niet kwalijk." fluisterde ik terwijl ik voor onbekende lijven langsschoof.
"Is niet erg hoor, het is nog niet begonnen."
Prettige vriendelijkheid alom.
Maar toen we eenmaal zaten, rook het zo raar.
Wat was dat voor een lucht?
Waar kende ik die ook alweer van?
Ik keek in het donker om me heen en zag het licht van het filmdoek weerkaatst op talloze grijze kapsels. We waren omringd door oude mensen en díe veroorzaakten de vreemde geursensatie: doorgekookte groente, draadjesvlees, kalknagels en doorligplekken.
Of het daar nou door kwam, òf door het slappe verhaal van de film òf door een combinatie van beide… in ieder geval hoorde ik op een gegeven moment een zacht snurkje naast me: Ingrid was maar even een uiltje gaan knappen. Ze schrok wakker toen de lichten aangingen voor de pauze en alle bejaarden de zaal uit schuifelden.
"Saai, hè?" grinnikte ik. Ze gaapte.
"Vind je het hier ook zo vreemd ruiken, naar oude mensen?"
"Ja, nu je het zegt: net Miep, mijn schoonmoeder."
Weer helemaal wakker door deze ontdekking ging ze rechtop zitten, graaide in haar tas en toverde een vierkant tupperware bakje met fel-oranje deksel tevoorschijn.
"Miep gaat trouwens hard achteruit. Ze denkt dat ze de zomer niet haalt. Bonbon?"
Niet begrijpend keek ik haar aan en toen trok ze het bakje open: tot de nok gevuld met prachtige chocoladecreaties. Ongelofelijk, maar ja… Ingrid is niet voor niets een heel goede vriendin van mij!
Ik pakte één van de grootste, stopte hem in mijn mond en zei genietend: "Hoe oud is ze eigenlijk?"
"Tachtig." smakte Ingrid. "Hier, neem er nog één. Deze is volgens mij met tijm. "
Ik merkte dat ik honger had.
"Goh, ze zijn heerlijk… En wat mankeert haar dan?"
"Nou, ze tennist in plaats van drie keer nog maar één keer in de week."
"En verder niks?"
"Nee, maar zij denkt nu dat het einde nabij is."
"Jezus, ik sport nooit. En ik rook en ik drink en ik slaap te weinig en ik werk te hard. Moet ik me dan ook zorgen gaan maken?"
"Neem nog maar een bonbon, snoet." zei Ingrid en hield me dat prozaïsche doosje onder de neus. En ineens zag ik ons daar zo zitten, als van een afstandje: twee vrouwen in een lege bioscoopzaal, in van dat lelijk-schelle licht, bonbons schrokkend uit een hardplastic bakje, pratend over leven en dood en gezondheid. En ik hield het niet meer van het lachen. Kreeg kramp in mijn kaken, pijn in mijn buik, de tranen liepen me over de wangen. Slechts hortend en stotend kon ik Ingrid de situatie uitleggen en uiteindelijk lagen we allebei dubbel. Dat was nog eens een goed begin van het nieuwe jaar.
En die film… tja, Helen Mirren doet het inderdaad heel goed, maar op den duur wordt het vervelend om de hele tijd te denken "goh, wat doet ze dat knap." Dan is er toch iets mis met het scenario, hebben Ingrid en ik besloten. Bovendien werd Prins Philip neergezet door de acteur die in "Babe" de boer speelt (foute casting dus) en de rest van de hoofden waren ook al niet echt fijn om naar te kijken. Laat ik het zo zeggen: we hadden er meer van verwacht. Jammer dan. Wij hebben een geweldige avond gehad. Zijn nog lekker gaan eten en toen nadweilen in de Balie. Wordt vervolgd, zeker weten.

Op de fiets

Fietsend op de Weteringschans, om een uur of half vijf, schemerdonker, neuriënd, verliefd op de stad, kabbelend tempo.
Rasperige, rochelende, rokerige stem achter me:
“Zal ik je eens lekker in je kont neuken?”, gevolgd door een bijzonder onaangename, luide lach.
“Niet achterom kijken,” dacht ik, nadat ik even was verschoten van de schrik, “niets laten merken, rustig doortrappen… je bent een buitenlandse toeriste die geen Nederlands verstaat.”
Later: “Opschepper!”
Nog later: “Hoeveel moet dat kosten?”
Nog weer later: “Kun je dat echt? Da’s wel heel bijzonder. Waar heb je dat geleerd? Ik heb het al zó vaak geprobeerd, er is me al vaak van alles beloofd op dit vlak, maar geen man heeft het tot op heden waar kunnen maken. Kunnen we een keer afspreken?”
Tja… hoe zou zo’n man reageren?
I’ll never know.
Ben te bescheten om zo’n geintje te maken. Het te bedenken is ook veel leuker. Want toen ik me even later omdraaide om eens te kijken wat voor een wezen er nou eigenlijk achter me reed (hij had het inmiddels nog een keer geroepen naar een paar meisjes die op de stoep liepen) zag ik een vierkante sukkel, grof gebouwd: totaal onaantrekkelijk. Die had er de humor ècht niet van ingezien. En dan had ik daar gestaan als 47-jarige vrouw met een grijze uitgroei van zo langzamerhand 3½ cm… op de Weteringschans… in de motregen… in het halfdonker… op de 4e dag van het Nieuwe Jaar. Was me wel een verhaal geweest.

Moeder

Uit de nrc next van vandaag:
Een Spaanse vrouw van 67 jaar is moeder geworden van een gezonde tweeling. Voor zover bekend is zij de oudste vrouw die ooit moeder is geworden; recordhoudster was een Roemeense die in 2005 moeder werd toen ze 66 was. De Spaanse, die nog geen kindren had, had een hormoon- en IVF-behandeling ondergaan.
Het zal die vrouw toch wel om de verbetering van dat record gegaan zijn? Ja.... dat moèt het zijn: anders ga je immers op je 67-ste geen kinderen meer op de wereld zetten.

Fillumpje

Het allereerste mag wel bijzonder zijn, vind ik!

Komt-ie dan.

Een multi-inzetbare voor in huis: de keuken, de bank en het bed. En nog ééntje voor op reis, een mooie om naar te kijken, een vrolijke om mee te lachen, een intelligente om mee te praten, een handige voor de klusjes, een rijke voor het geld, een zachte sterke om tegen te leunen, een gevoelige om mee te huilen, een muzikale voor dans en concert, een stipte voor de tijd en allemaal lief en op afroep: moet kunnen!

Jaarwisseling

Ergens halverwege mijn derde Desperado (toen ik nog even in de avondwinkel was gisteravond had ik daar ineens veel meer zin in dan champagne of prosecco) realiseerde ik me dat het Nieuwe Jaar begonnen was. Dochter was even daarvoor met Vriend naar de stad vertrokken, Zoon had me vanuit zijn vaders huis gebeld, ik had wat sms'jes ontvangen en verzonden, het vuurwerk was buiten in alle hevigheid losgebarsten en nòg had "het" me niet te pakken. Ik had er ook eigenlijk helemaal geen zin in, waarschijnlijk doordat ik de Kerstdagen nog steeds niet echt te boven ben en ook nog eens ongesteld was geworden.
Ik genoot met volle teugen van Lily Allen's Smile dat ze live, zuiver, ontroerend boos èn verdrietig tegelijkertijd zong in het programma van Jools Holland op de BBC (zoveel beter dan die domme muzak op de andere zenders!!). En toen lichtte de display van mijn telefoontje op met "Ingrid belt". Even de twijfel: zal ik haar binnenlaten in mijn zorgvuldig gecreëerde bubble of gewoon net doen of ik er niet ben? Waar niet ben? Dat kan toch niet met een mobieltje...
Lieve Ingrid met haar mooie stem vroeg of ze me een geestelijk vruchtbaar jaar met veel liefde, geen problemen en een fijne man mocht wensen.
"Dat mag, en dankjewel, maar wat zal ik jou eigenlijk toewensen?"
Wist ze niet, want als ze in 2007 zelfs maar de helft van al het goede van 2006 zou ontvangen, was het al meer dan in orde, zei ze.
Het gesprekje duurde misschien vijf minuten. Vlak daarna ben ik gaan douchen met een fantastisch stuk lavendelzeep en heb alle shit van het afgelopen jaar van me afgeschrobd. Welriekend en tevreden schoof ik tussen de lakens.
Oud & Nieuw was dit keer niet zozeer het gefeest met drank, vuurwerk en al dan niet verplichte gezelligheid. Het was het afsluiten van wat is geweest en durven wensen hoe het anders mag en kan en zal. Zonder meteen te bedenken of het wel te realiseren valt.
Dus nu ben ik in alle vrolijkheid bezig met het maken van een lijstje. Niet met voornemens, maar met wensen.