Jaarwisseling

Ergens halverwege mijn derde Desperado (toen ik nog even in de avondwinkel was gisteravond had ik daar ineens veel meer zin in dan champagne of prosecco) realiseerde ik me dat het Nieuwe Jaar begonnen was. Dochter was even daarvoor met Vriend naar de stad vertrokken, Zoon had me vanuit zijn vaders huis gebeld, ik had wat sms'jes ontvangen en verzonden, het vuurwerk was buiten in alle hevigheid losgebarsten en nòg had "het" me niet te pakken. Ik had er ook eigenlijk helemaal geen zin in, waarschijnlijk doordat ik de Kerstdagen nog steeds niet echt te boven ben en ook nog eens ongesteld was geworden.
Ik genoot met volle teugen van Lily Allen's Smile dat ze live, zuiver, ontroerend boos èn verdrietig tegelijkertijd zong in het programma van Jools Holland op de BBC (zoveel beter dan die domme muzak op de andere zenders!!). En toen lichtte de display van mijn telefoontje op met "Ingrid belt". Even de twijfel: zal ik haar binnenlaten in mijn zorgvuldig gecreëerde bubble of gewoon net doen of ik er niet ben? Waar niet ben? Dat kan toch niet met een mobieltje...
Lieve Ingrid met haar mooie stem vroeg of ze me een geestelijk vruchtbaar jaar met veel liefde, geen problemen en een fijne man mocht wensen.
"Dat mag, en dankjewel, maar wat zal ik jou eigenlijk toewensen?"
Wist ze niet, want als ze in 2007 zelfs maar de helft van al het goede van 2006 zou ontvangen, was het al meer dan in orde, zei ze.
Het gesprekje duurde misschien vijf minuten. Vlak daarna ben ik gaan douchen met een fantastisch stuk lavendelzeep en heb alle shit van het afgelopen jaar van me afgeschrobd. Welriekend en tevreden schoof ik tussen de lakens.
Oud & Nieuw was dit keer niet zozeer het gefeest met drank, vuurwerk en al dan niet verplichte gezelligheid. Het was het afsluiten van wat is geweest en durven wensen hoe het anders mag en kan en zal. Zonder meteen te bedenken of het wel te realiseren valt.
Dus nu ben ik in alle vrolijkheid bezig met het maken van een lijstje. Niet met voornemens, maar met wensen.