Op de fiets

Fietsend op de Weteringschans, om een uur of half vijf, schemerdonker, neuriënd, verliefd op de stad, kabbelend tempo.
Rasperige, rochelende, rokerige stem achter me:
“Zal ik je eens lekker in je kont neuken?”, gevolgd door een bijzonder onaangename, luide lach.
“Niet achterom kijken,” dacht ik, nadat ik even was verschoten van de schrik, “niets laten merken, rustig doortrappen… je bent een buitenlandse toeriste die geen Nederlands verstaat.”
Later: “Opschepper!”
Nog later: “Hoeveel moet dat kosten?”
Nog weer later: “Kun je dat echt? Da’s wel heel bijzonder. Waar heb je dat geleerd? Ik heb het al zó vaak geprobeerd, er is me al vaak van alles beloofd op dit vlak, maar geen man heeft het tot op heden waar kunnen maken. Kunnen we een keer afspreken?”
Tja… hoe zou zo’n man reageren?
I’ll never know.
Ben te bescheten om zo’n geintje te maken. Het te bedenken is ook veel leuker. Want toen ik me even later omdraaide om eens te kijken wat voor een wezen er nou eigenlijk achter me reed (hij had het inmiddels nog een keer geroepen naar een paar meisjes die op de stoep liepen) zag ik een vierkante sukkel, grof gebouwd: totaal onaantrekkelijk. Die had er de humor ècht niet van ingezien. En dan had ik daar gestaan als 47-jarige vrouw met een grijze uitgroei van zo langzamerhand 3½ cm… op de Weteringschans… in de motregen… in het halfdonker… op de 4e dag van het Nieuwe Jaar. Was me wel een verhaal geweest.