Zeventien jaar geleden lag ik voor pampus in het Burgerziekenhuis met een snee in mijn buik. Maar.... ik was moeder geworden! Van een meisje, dat ik meteen herkende toen ze in een couveuse mijn kamer werd binnengereden. Totaal suf van de narcose hield ik haar in mijn armen. Ik kon het niet geloven en tegelijkertijd was me nog nooit iets vanzelfsprekenders overkomen. Het wonder van het nieuwe leven door mij voortgebracht.
Ik en de wereld waren voor altijd veranderd.
Zo klein en zo aanwezig.
Hoe kon het dat ze er ooit niet was geweest?
Ik houd van haar als van geen ander.
Nog steeds en zo zal het altijd zijn.
Mijn Dochter.
All is Full of Love
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten