Gezond leven

Vandaag heb ik besloten dat ik zo snel mogelijk een afspraak ga maken bij een Medisch Sport Centrum. Daar mogen ze gaan onderzoeken en vaststellen wat ik allang weet: ik ben fysiek niet fit. Ik heb een hekel aan sport, sportscholen, sportkleding. Alles waar het woord sport in voorkomt wekt bij voorbaat aversie op bij mij. Jaren geleden -want ik ben best van goede wil- heb ik voor 150 Euro renschoenen gekocht van het merk Asiacs. Via hun site had ik een heel trainingsprogramma op laten stellen waardoor ik binnen drie maanden 2 kilometer (!!!) aan één stuk door hard zou kunnen lopen. Ik zag al helemaal voor me, hoe ik als een bevallige hinde 's ochtends bij het krieken van de dag de straat op zou rennen, zó langs het verstilde Jaagpad het nog nevelige Amsterdamse Bos in, waar kleine kuddes herkauwende, dampende koeien mijn geheel gestroomlijnde gestalte dromerig nastaarden in het zacht-roze ochtendlicht...

De realiteit was heel anders. Op een druilerige dinsdagmiddag reed Zoon (destijds een klein blond engeltje van een jaar of acht) op zijn kinderfietsje naast mij met de stopwatch in de hand. Na twee minuten had ik het gevoel alsof mijn hoofd zo verhit en gezwollen was, dat het ieder moment van mijn romp af kon springen. Ik kreeg geen lucht meer, mijn ingewanden krampten, ik zweette me een ongeluk en bovendien had ik het sterke gevoel dat ik mezelf volkomen belachelijk maakte. Toen ik eindelijk na drie minuten rennen 60 "volle" seconden (big deal) had om weer enigszins op adem te komen, zei Zoon in al zijn kinderlijke onschuld: "Je ziet er ineens wel een stuk ouder uit, Mam." Dat deed de deur dicht. Ik ben naar huis gestrompeld, heb die schoenen uitgetrokken en nooit meer gedragen. Helemaal verkeerd, weet ik ook wel, ik had dóóór moeten zetten en dan was ik nu aan het sparen geweest voor een ticket naar New York om daar met mijn afgetrainde bekkie de marathon te kunnen lopen. Maar ja, zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.

Wèl heb ik heb sinds zaterdagavond geheel en al per ongeluk niet meer gerookt. Er ligt een vol pakje sigaretten in de keuken met de aansteker er bovenop, maar ik taal er niet naar.
Morgen (als ik die afspraak heb gemaakt met het Medisch Sport Centrum) komt Dochter 's avonds bij me eten om weer eens lekker bij te kletsen. Daar heb ik ongelofelijk veel zin in. Zou best kunnen dat ik er dan toch weer ééntje (of meer opsteek). Is niet bij voorbaat uitgesloten.
Je moet ook niet ineens àl te gezond gaan leven.