the Queen

Ingrid en ik hadden ons eerste uitje in het nieuwe jaar goed uitgedacht. Om half zes beginnen met een wijntje in de Balie, dan wat eten bij Wagamama en vervolgens naar de vroege voorstelling van "the Queen" met in de hoofdrol de door ons zozeer bewonderde Helen Mirren. Daarna zouden we weer terug gaan naar het punt van vertrek voor nog wat drank en een nabeschouwing. Ofzoiets.
Zo gezegd gedaan. Althans… dat van die wijn klopte nog, maar eten vóór de film leek om half zeven al niet meer zo’n goed idee, dus namen we er nog maar eentje en uiteindelijk kwamen we in de bioscoopzaal aan toen het licht al uit was en verschillende mensen voor ons op moesten staan.
"Sorry, sorry, neem me niet kwalijk." fluisterde ik terwijl ik voor onbekende lijven langsschoof.
"Is niet erg hoor, het is nog niet begonnen."
Prettige vriendelijkheid alom.
Maar toen we eenmaal zaten, rook het zo raar.
Wat was dat voor een lucht?
Waar kende ik die ook alweer van?
Ik keek in het donker om me heen en zag het licht van het filmdoek weerkaatst op talloze grijze kapsels. We waren omringd door oude mensen en díe veroorzaakten de vreemde geursensatie: doorgekookte groente, draadjesvlees, kalknagels en doorligplekken.
Of het daar nou door kwam, òf door het slappe verhaal van de film òf door een combinatie van beide… in ieder geval hoorde ik op een gegeven moment een zacht snurkje naast me: Ingrid was maar even een uiltje gaan knappen. Ze schrok wakker toen de lichten aangingen voor de pauze en alle bejaarden de zaal uit schuifelden.
"Saai, hè?" grinnikte ik. Ze gaapte.
"Vind je het hier ook zo vreemd ruiken, naar oude mensen?"
"Ja, nu je het zegt: net Miep, mijn schoonmoeder."
Weer helemaal wakker door deze ontdekking ging ze rechtop zitten, graaide in haar tas en toverde een vierkant tupperware bakje met fel-oranje deksel tevoorschijn.
"Miep gaat trouwens hard achteruit. Ze denkt dat ze de zomer niet haalt. Bonbon?"
Niet begrijpend keek ik haar aan en toen trok ze het bakje open: tot de nok gevuld met prachtige chocoladecreaties. Ongelofelijk, maar ja… Ingrid is niet voor niets een heel goede vriendin van mij!
Ik pakte één van de grootste, stopte hem in mijn mond en zei genietend: "Hoe oud is ze eigenlijk?"
"Tachtig." smakte Ingrid. "Hier, neem er nog één. Deze is volgens mij met tijm. "
Ik merkte dat ik honger had.
"Goh, ze zijn heerlijk… En wat mankeert haar dan?"
"Nou, ze tennist in plaats van drie keer nog maar één keer in de week."
"En verder niks?"
"Nee, maar zij denkt nu dat het einde nabij is."
"Jezus, ik sport nooit. En ik rook en ik drink en ik slaap te weinig en ik werk te hard. Moet ik me dan ook zorgen gaan maken?"
"Neem nog maar een bonbon, snoet." zei Ingrid en hield me dat prozaïsche doosje onder de neus. En ineens zag ik ons daar zo zitten, als van een afstandje: twee vrouwen in een lege bioscoopzaal, in van dat lelijk-schelle licht, bonbons schrokkend uit een hardplastic bakje, pratend over leven en dood en gezondheid. En ik hield het niet meer van het lachen. Kreeg kramp in mijn kaken, pijn in mijn buik, de tranen liepen me over de wangen. Slechts hortend en stotend kon ik Ingrid de situatie uitleggen en uiteindelijk lagen we allebei dubbel. Dat was nog eens een goed begin van het nieuwe jaar.
En die film… tja, Helen Mirren doet het inderdaad heel goed, maar op den duur wordt het vervelend om de hele tijd te denken "goh, wat doet ze dat knap." Dan is er toch iets mis met het scenario, hebben Ingrid en ik besloten. Bovendien werd Prins Philip neergezet door de acteur die in "Babe" de boer speelt (foute casting dus) en de rest van de hoofden waren ook al niet echt fijn om naar te kijken. Laat ik het zo zeggen: we hadden er meer van verwacht. Jammer dan. Wij hebben een geweldige avond gehad. Zijn nog lekker gaan eten en toen nadweilen in de Balie. Wordt vervolgd, zeker weten.