Cursus

Ik geef toe. Het is vast wat moeilijk te begrijpen, maar ik heb me eind juni opgegeven voor een cursus die met mijn werk op school te maken heeft: koorzang, schilderen, maan- en zonnekarma, het innerlijk (be)leven van een brugklasser, wat een leerling (maar ook een docent) aan hindernissen en talenten meebrengt naar school en hoe daarmee om te gaan, etc. Wie doet dat nou? Je zomervakantie onderbreken, in twee stukken knippen, om je vijf dagen lang van 8.30-20.30 uur in dat soort zaken te verdiepen? In Zutphen nog wel?
Nou, ik dus!
Maar het kostte me gisteren echt wel wat, om weer mee te doen en me te wìllen verbinden met al die zweverige types die nou eenmaal in mijn soort onderwijs de dienst uitmaken. Al die terminologie, al die liefdevolle glimlachjes, al die fletse kleding... zo anders dan wat ik normaal gesproken opzoek en waar ik vandaan kom. (Zusje zou hier gillend gek worden.)
Daarnaast vond ik het een hele omschakeling om me plotseling -na drie weken van relatieve eenzaamheid en de daarbij behorende rust- weer tussen zoveel mensen een houding te geven.
En wat het nog eens extra lastig maakte, was een speciale omstandigheid in het logeerhuis waar mijn nieuwe collega en ik samen waren ondergebracht. Een hele lieve familie had ons via de organisatie de sleutel doen toekomen, omdat ze zelf pas 's avonds laat thuis zouden zijn. We vonden het een goed idee om tussen de inschrijving en de inleidende avondvoordracht door onze spullen vast af te leveren. Vol goede moed gingen we op weg en het adres was gemakkelijk gevonden. Niet al te ver van het centrum, in een rustige buurt. We waren benieuwd naar de brief die voor ons op het aanrecht klaar zou liggen.
Ik maakte de voordeur open en terwijl er een kat mee naar binnen glipte, werden we overvallen door een dikke, onwelriekende geur: een mengsel van dieren en stront. De familie bleek vier poezen en een hond te hebben en niet zoveel notie te bezitten over hoe een huis met zulke inwoners fris te houden...
Het was -zonder overdrijven- een verschrikkelijke lucht. In de keuken nog het ergst, waarschijnlijk doordat daar de kattenbak staat.

Gisteravond zijn G. en ik voor de gezelligheid, maar ook een beetje van erremoei, naar de kroeg gegaan, totdat het echt bedtijd was. De familie was inmiddels thuis en ontving ons hartelijk. Vader, moeder en puberdochter wilden graag een babbeltje maken en lieten ons enthousiast zien waar in de keuken(!) de ontbijtspullen te vinden waren. Daar stonden we dan, op de meest stinkende plek van het hele huis, over eten te praten in een lucht waar je plakken van kon snijden.
"Dit lijkt wel een film," dacht ik nog, om me direct daarna te realiseren dat je zoiets in een film nauwelijks kunt overbrengen.

"Waarom hebben antroposofische vrouwen nooit een bh aan?" vroeg mijn collega zacht, toen we niet lang daarna in onze kamer waren. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven.

Vanochtend bleek haar allergie voor katten behoorlijk op te spelen en ik heb dat enthousiast aangegrepen om bij de organisatie een verzoek tot herplaatsing in te dienen. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat we vanavond waarschijnlijk ergens anders onderdak zullen krijgen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel!
Het blijft wonderlijk te beseffen hoe een dergelijk samenleven met dieren, inclusief de daarmee samenhangende penetrante en allesoverheersende lucht, voor bepaalde mensen "thuis" kan betekenen... Is dat nou maan- of zonnekarma?
Zucht.

Zomergasten II

Zeker te weten moet er een fragment in uit één van de drie Sissi-films. Elke Kerstvakantie is het raak: dan worden ze op Nederland, België en/of Duitsland uitgezonden en is het zwijmelen geblazen. Als klein meisje kon ik helemaal opgaan in het tragische leven van de onschuldige Sissi, die zoveel van de natuur en dieren houdt en zich dan door de liefde voor haar Franzl plotseling moet aanpassen aan het "Spanische Hofzeremoniell" dat in de Weense Hofburg heerst. De ruisende jurken, de overladen eettafels en ook de hooggeplaatste deurkrukken vond ik fascinerend. De hofdames moesten buigend en achterwaarts een vertrek verlaten als zich daarin een koninklijke hoogheid bevond. Nooit struikelde iemand of botste ergens tegenaan... hoe deden ze dat?
Een herinnering: het is Kerstmis en ik zit als 7- of 8-jarige voor de televisie naar Schicksalsjahre einer Kaiserin te kijken. Ik ben tot in het diepst van mijn jonge wezen ontroerd als Sissi -na een lang verblijf op Korfoe en Madeira genezen van tuberculose- in Venetië weer wordt herenigd met haar dochtertje. Gadegeslagen door de Paus, haar echtgenoot en vele vijandig stille inwoners van Venetië verliest haar gevoel voor protocol het van haar moederhart als zij in de verte haar kind ziet staan. Over een lange, lange rode loper rent zij in een witte, onhandige, maar prachtige hoepeljurk, moet even stoppen om op adem te komen (de longen zijn nog steeds zwak) en omhelst dan uiteindelijk haar kleine meisje. De tranen stromen over haar en mijn wangen, mijn neus zit vol met snot, maar niemand mag het weten. Mijn moeder vraagt aan mij:
"Zit je nou te huilen om die sentimentele onzin?"
"Nee, helemaaaaaal niet," antwoord ik met verstikte stem.
Ik hoor haar besmuikt grinniken en voel me ongelofelijk betrapt, want ik weet op dat moment dat ik allesbehalve stoer en onaantastbaar ben. Ben ik wel ècht een kind van mijn ouders?

Stop de Gouden Kooi

Als je eenmaal aan de digitale handtekeningenacties begint, dan ook maar even goed doorpakken, vind ik. Dus toen ik vanmiddag in de nrc.next van afgelopen donderdag het adres vond van Stop de Gouden Kooi, dacht ik: "huppetee, weg ermee" en surfde er met gezwinde spoed naar toe om mijn steun te betuigen.
Blijkt het helemaal niet meer nodig te zijn! De initiatiefnemers hebben een telefoontje gekregen van RTL Nederland met daarin de volgende mededelingen:
-DGK gaat uitgezonden worden op RTL5 om 20.00 uur in de avond;
-DGK zal niet meer live te volgen zijn via internet;
-Op tv zal er geen sex en/of geweld te zien zijn.
Zo zie je maar waar maatschappelijke verontwaardiging gekoppeld aan een handtekeningenactie toe kan leiden...
(Eigenlijk snap ik niet waarom ze hiermee genoegen nemen. Als je wil dat iets stopt, ga je toch door, totdat je dàt bereikt hebt?)

Aanpakken die handel

In de krant van vandaag een superkleine advertentie over een heel belangrijk onderwerp: eerlijke handel. Er is een site, waar je er van alles over kunt lezen. Bijvoorbeeld hoe Europa zijn afgekeurde kippen op de Afrikaanse markt dumpt, met als gevolg de ondermijning van de gezondheid van mensen, maar ook de ondermijning van de lokale economie. Om helemaal ellendig van te worden. Want stel je maar eens voor: je probeert voor je familie geld te verdienen met je kippen, die vervolgens niet voor een redelijke prijs te verkopen zijn, omdat de markt wordt overspoeld met waanzinnig goedkope kippen uit het toch al zo rijke Europa...
Zo is er ook informatie te vinden over energie, medicijnen en handel in het algemeen. Je kunt je digitale handtekening zetten, als je een eerlijke uitkomst wilt van de onderhandelingen, die momenteel plaatsvinden over een nieuwe handelovereenkomst tussen de EU en 76 ontwikkelingslanden in Afrika, de Caraïben en de Stille Oceaan (waaronder voormalige koloniën van de Europese lidstaten).

En ja, ik heb ook heus een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: wat heeft dat nou voor zin?
Maar helemaal niks doen, helpt sowieso niet.
Toch?!!!
Nou dan.

Zomergasten I

Viaviavia ben ik op het spoor gekomen van een site, die geheel en al bedoeld is om de fictieve zomergastenaflevering van bloggers te publiceren. Eerst dacht ik: "Mwa, daar mag ik vast niet bij, so why bother?", maar ik merkte ondertussen wèl dat ik tijdens het koken, douchen of afwassen bezig was mijn gedachten te laten gaan over welke zeven fragmenten ik uit zou kiezen en wat mijn favoriete en afsluitende film zou zijn.
Heb ik een thema of doe ik het puur op nostalgie?
Daar ben ik nog niet helemaal uit.
Aan de ene kant vind ik, dat een thema of boodschap suggereert dat je persoonlijke voorkeur of herinneringen niet boeiend genoeg zouden zijn, alsof jij als persoon niet zou voldoen. Aan de andere kant is het zeer verleidelijk om gedurende drie uur "de mensheid" iets voor te houden: zo'n gelegenheid krijg je natuurlijk niet vaak. Hoe dan ook...
Het eerste fragment dat ik zou willen (laten) zien is een stukje uit Thierry la Fronde. De feiten zijn te vinden op Wikipedia, maar ik herinner me vooral een stuk bos in het zuiden van Nederland en mezelf als acht- of negenjarige. Daar speelde ik met mijn Broer en Broertje en nog wat jongens en meisjes uit de straat: om de beurt waren we Thierry en Isabelle. Er waren ook een hele zooi bijrollen, maar die waren niet interessant. Ik vond Broer eigenlijk de beste Thierry en mezelf de meest aangewezene om de rol van Isabelle te vertolken. Maar konden een broer en een zus wel op geloofwaardige wijze een romantisch verliefd stel neerzetten?
Dat was me nog eens een vraagstuk.
Het belemmerde mij gelukkig niet om met volle teugen te genieten van de middagen, dat we "ik ben Thierry de Slingeraar" zongen en ons onoverwinnelijk en eeuwig voelden.

Ja, een stukje uit Thierry la Fronde moet het eerste fragment zijn.
En anders iets uit Belle et Sébastien. Ik weet bijna zeker dat ik als een soort Pavlov-reactie meteen ga zitten snotteren als ik alleen al de titelsong weer hoor. Maar of dat nou mooie televisie oplevert?
Volgens mij ben ik smoorverliefd geweest op die kleine Sébastien, die in het echt de nakomeling was van de schrijfster van de serie en een Marokkaanse prins(!).
Sébastien werd daar in de Franse Alpen vreemd gevonden en gepest om zijn donkere, afwijkende uiterlijk. Bovendien was zijn moeder dood en zijn vader onbekend. En ik, ik wilde desnoods die lieve hond Belle zijn om hem maar te troosten in zijn ongeluk. Het is vast geen toeval (realiseer ik me nu pas), dat mijn twee grote kinderliefdes van Indische komaf en daardoor ook aan de donkere kant waren. Ik viel duidelijk niet op blond en blauwe ogen...

Verder moet er in mijn Zomergasten nog een fragment uit een documentaire over orthodox Joodse Vrouwen in Israël die hun huwelijk proberen te ontbinden. Ik viel daar ooit per ongeluk in toen hij werd uitgezonden op den Belg en was behoorlijk ontdaan te horen en te zien hoe de Joodse kerk en staat in Israël absoluut niet gescheiden zijn en wat daarvan de gevolgen zijn. Vooral de vrouwen hebben daaronder te lijden (surprised? not really...) en moeten soms jaren en jaren proces voeren en wachten totdat ze verder kunnen gaan met hun leven. Echt schandalig.

Maar tussen Thierry en Sébastien en de Joodse vrouwen moet er nog een bruggetje komen, anders is de overgang tussen mijn jeugd en de harde wereld te groot.
Eén van de Acht? De Berend Boudewijn Show? Zou je één lang fragment mogen inruilen voor twee of meerdere korte stukjes van al die shows die er toen waren? Willem Ruis hoort er eigenlijk ook bij, alhoewel ik die niet zo ontzettend leuk vond. Ik denk dat ik dwars door de beeldbuis heen aanvoelde dat hij te vaak met zijn neus in het witte poeder zat. Was wel heel erg geschokt toen hij na het harde werken dan eindelijk met vakantie was en daar in Spanje aan een hartaanval overleed.
Ja, Willem moet er toch maar bij.

Harry

Via bol.com is Harry Potter gearriveerd (niet op de beloofde zaterdag, maar pas op dinsdag: foeibol!) waardoor Dochter en Zoon niet meer aanspreekbaar zijn. Wat een rust in huis...

Afrika

Ik heb zoëven iets geweldigs ontdekt: een africam. Ergens in de Afrikaanse bush -om precies te zijn bij de Nkorho Pan, "a natural water hole in the prestigious Sabi Sands Private Game Reserve" in Zuid-Afrika- staat een webcam die dag en nacht uitzendt. Er valt van alles te zien, maar ook de geluiden zijn bijzonder. Vooral rond vijf uur 's middags schijnt er van alles loos te zijn daar. As we speak is er een groep bavianen (waaronder een moeder met kind) aan het drinken...
Met dank aan Marieke Groen.

Kilometers vreten

We waren van plan om ergens in de buurt van Gien wederom op een Eceat-camping te gaan staan, in het mooie Loire-gebied met veel interessante kastelen in de buurt en aardige steden om te bezoeken. Het was een fijne tocht er naar toe (Zoon raakt nu ècht bedreven in het kaartlezen), maar wat een verschrikking toen we op de plaats van bestemming aankwamen. Krijsende kinderen in een zwembadje, alleen maar Nederlandse auto's op het parkeerterrein.
No go area for us.
Dus snel weer weggereden.
Waar nu naar toe?
Normandië!
Waarom niet?
Ja, zo gaat dat...
Via Orléans, Le Mans, Alencon, Bagnoles de-l'Orne en Domfort kwamen we om een uur of acht tijdens het vallen van de laatste druppels uit een fikse regenbui aan op een camping die totaal verlaten was. Prachtige boerderij, schitterend grasveld, rust. De boerin, een stoere edoch aantrekkelijke Francaise, kwam ons verwelkomen. We mochten gaan staan waar we wilden.
Bovenaan het grasveld stond een waanzinnige eik. Hij was me al meteen opgevallen en onder zijn takken, aan de voet van zijn stam hebben we tussen de druppels door ons tentje opgezet. Op het moment dat alles gereed was, begon het prompt te hozen. Zó gezellig! Eigenljk is kamperen zonder regen drie keer niks, toch? Vooral als het niet te lang duurt en de zon erna gewoon weer gaat schijnen.

Le week-end

Vrijdagmorgen (de 13e!!) om precies 12 uur was de tent afgebroken en waren alle spullen in de auto (onze onvolprezen Leo) geruimd. We waren klaar voor vertrek, maar moesten nog betalen. Het duurde even voordat we Lucas gevonden hadden, die druk bezig was op zijn landgoed. Alles bij elkaar waren we 45 euro kwijt voor drie nachten. Niet echt goedkoop, maar ach, het is ook een beetje voor het goede doel èn het was er waanzinnig rustig geweest. Dat is me ook wat waard.
Het ging westwaarts, richting Auxerre en dan weer meer naar het zuiden. Daar heeft Zusje sinds drie jaar samen met echtgenoot en kinderen een tweede huis. Zusje en Zwager kunnen het klussen niet laten. Ze wilden eigenlijk een eenvoudig huis aanschaffen om er in alle rust van te kunnen genieten. Maar ja, voor het beschikbare budget waren er slechts foeilelijke panden in de aanbieding. En Zusje en Zwager kunnen niet tegen lelijk. Dus besloten ze dan maar een soort van bouwval te kopen, zodat ze het helemaal naar hun smaak weer op konden bouwen.
Ik ben helemaal geen klusser. Ik haat het gedoe, ik haat de stress, ik haat het lawaai: ik haat alles aan klussen. Ik wil best de catering doen voor klussers, maar verwacht verder alsjeblieft niets van mij.
Affijn, door allerlei omstandigheden opgeteld bij mijn diepgevoelde weerzin tegen klussen, was ik er nog steeds niet aan toegekomen om het stulpje van Z&Z te bezoeken. Dat ging dit weekend veranderen en na een wederom mooie reis langs groene Michelinweggetjes via onder andere de Chabliswijnstreek, kwamen we uiteindelijk op de plaats van bestemming aan.
Het landschap is glooiend met veel tarwe, lijnzaad en zeeën van zonnebloemen. Z&Z hebben het prima voor elkaar en het was goed toeven met zwempartijen in een nabijgelegen meer en lekker eten en drinken op het terras voor hun "maison".
Maar morgen gaan Zoon en ik weer verder.

Jeanne in Neufchateau

Op de 79ste verjaardag van (O)pa zijn we in noordoostelijke richting naar Neufchateau gereden over mooie weggetjes en door landschappen waarin Zoon en ik met gemak aanstormende ridders met wapperende banieren konden visualiseren.
Aangekomen in de stad, die prachtig en strategisch tegelijk op een heuvel gesitueerd bleek, zoefden we door naar helemaal boven waar de St. Nicolaaskerk op ons wachtte. Er was ruim voldoende plek om te parkeren: dat beloofde een rustig bezoekje.
Niets was minder waar.
Er waren weliswaar geen andere kerkgangers, maar er was een geblondeerd en geheel in het zwart-wit gekleed vrouwtje van halverwege de vijftig, met in haar kielzog een bijna twee keer zo lange jongen van een jaar of zestien, die qua uiterlijk niet in aanmerking kwam om haar zoon te zijn. Ze begroette ons in het Frans en ik antwoordde in een enkel zinnetje.
"De quelle région êtes-vous?" vroeg ze me daarop.
Ik dacht dat ik het niet goed begreep en keek haar zo dom mogelijk aan. Maar nee hoor, ik had het wel degelijk juist verstaan: ze wilde weten uit welke Franse regio ik afkomstig was. Wat een ego-boost! Ik antwoordde dat we uit Amsterdam in Nederland afkomstig waren. Nou, ik sprak heel mooi Frans, volgens haar.
De jongeling knikte enthousiast.
Ik kreeg het een beetje benauwd.
Zoon en ik probeerden ons vriendelijk glimlachend los te maken van het tweetal, teneinde de kerk in ons eigen tempo te kunnen bekijken. Het leek te lukken. Totdat Zoon een neerwaartse trap zag en wilde gaan ontdekken waar die naar toe leidde.
"Dan komt ze vast achter ons aan," siste ik nog, maar het was al te laat. Met een dikke map voor de boezem geklemd kwam ze aanlopen. Vriendelijk maakte ze ons attent op het lage plafond, zodat we onze hoofden niet zouden stoten. Duh.
Beneden aangekomen bleek waar de map voor bestemd was. Bij elk beeld of schilderij, bij elke zuil, waarvoor we stil bleven staan, begon ze eruit voor te lezen. In het Engels... Inspecteur Clouseau was er niks bij. Het fraaiste was nog de uitspraak van het woord century, dat heel vaak voorkwam in de tekst en uit haar mond klonk als sentóeri. Om er nog iets van te begrijpen las ik over haar schouder mee (handig dat ze zo klein was) en iedere keer als ik "het" woord aan zag komen, dwong ik mezelf om de aankomende slappe lach eronder te houden. Het leek me het beste om Zoon niet aan te kijken. Het was een goede mentale oefening.
Weer boven aangekomen maakten we ons definitief(?) los van de goedbedoelende, overenthousiaste schat. Na een rustgevend rondje door de bovenkerk zagen we iets ontroerends staan, in een hoekje vlakbij de uitgang. Jeanne d'Arc, stoer met nonchalante, licht gebogen knie, maar tegelijkertijd ook kwetsbaar en klein. Ze had nog gebeden voor de Piéta die de St. Nicolaas rijk was, in de 15e sentóeri, vertelde de inmiddels weer toegesnelde Francaise.
Snel stonden we buiten. Ik met een hernieuwde belangstelling voor Jeanne, alsof ik even ècht was aangeraakt door de geschiedenis.

L & L

Gisteren zijn we aan het eind van de dag aangekomen op Centre Lothlorien: een aantal gebouwen met een groot stuk land er omheen, dat ik op het spoor was gekomen via de site van Eceat, een organisatie voor Eko en Agro Toerisme. Allervriendelijkst werden we begroet door Lucas Slager, de man die het Centrum vijf jaar geleden is gestart en het heeft genoemd naar het Elfenwoud uit In de Ban van de Ring van Tolkien. Hij leidde ons rond en liet het aan ons over om een mooie plek te zoeken. Al snel hadden we onze tent opgezet tussen een paar appelboompjes. Wat een heerlijkheid om zo in de bos- en buitenlucht te emmeren met matjes die zichzelf opblazen (klinkt als...? zelfmoordterrorisme!), slaapzakken, campinggas (kan ook heel explosief zijn) en pannetjes. Ik heb vast zigeunerbloed en Zoon derhalve ook. Het liep gesmeerd.
Toen alles klaar was, zijn we de camping gaan verkennen en het werd steeds vreemder door de benamingen. Onze kampeerplaats heette Balin, de ruimte waarin je kon pingpongen Elesméra en een soort van gemeenschappelijke salon was Gandalf genoemd. De sanitaire voorzieningen hadden ook elfennamen...
Gelukkig was de sfeer zo gemoedelijk en de rust zo overweldigend, dat ik er 's avonds laat in ons tentje niet lang van wakker heb gelegen. Maar ik heb me nog wel even afgevraagd wat iemand bezielt om een dergelijke onderneming helemaal in het teken van een fantasy-boek te stellen, ook al is dat boek gekozen tot het beste van de twintigste eeuw.

Vandaag zijn we zo maar naar Langres gereden om eens te kijken wat daar te beleven viel. Alweer een mooie kathedraal, waar mijn oog op het volgende tafereeltje viel. Langres was een aardig stadje om in te verkeren: zoveel aangenamer dan Reims. De eerste tartelette-jes aux fraises hebben we er verorberd en ook nog een Franse natuurwinkel bezocht. Zoon en ik waren er helemaal alleen met de drie verkoopsters, die met hun betaalde werk duidelijk meer prioriteit legden bij het verbeteren van de wereld in het algemeen dan bij een goede service in het bijzonder. Bovendien was alles ook nog eens hartstikke duur! (Soms ben ik meer Hollands dan zigeuner...)

Vanavond gaan we weer eindeloos pingpongen in Elesméra en daarna lezen bij de lamp die brandt op campinggas. Morgen is er een klankschalenconcert in Gandalf à 5 Euro per persoon...

Vakantie

Vanochtend zijn Zoon en ik in een rustig tempo uit Amsterdam vertrokken, richting Frankrijk. Het stortregende en onweerde en ik zag tussen de grijze regenflarden door een Wegenwachtauto voorbijschieten: toch geen slechte voortekens?
Toen we de ring eenmaal verlaten hadden en echt zuidwaarts gingen, klaarde de boel alweer aardig op en op een paar kleine buitjes na is het droog gebleven. Gisteravond zei Meteo France nog dat het in Noord-Frankrijk nergens zonnig zou zijn, behalve in Normandië. Maar eigenlijk wilde ik zo dolgraag naar de kathedraal van Reims om de glas-in-lood ramen van Chagall nog eens te bekijken. Vlak na Cambrai en voor de splitsing van de A26 en de A2 hebben we het besluit pas genomen: het werd Reims.
Wat is de kathedraal ontzettend imposant, ook al benader je hem met de auto, stapvoets in de avondspits. De 13e eeuwse bouwmeesters hebben iets afgeleverd, dat het grote, het overweldigende representeert.La Notre-Dame de Reims
Het kerkplein is in hevige restauratie, maar binnenin is daar gelukkig niets van te merken. De kathedraal werd in de Eerste Wereldoorlog door Duitse bombardementen -en brand als gevolg daarvan- verwoest. De wederopbouw vond plaats met o.a. steun van Amerikaanse particulieren. Het ziet er weer prachtig uit, maar tussen al het moois zijn ze voor mij het meest opvallend:de ramen van Chagall, die hij in 1974 afleverde. De kleuren en de eenvoud maken ze onnavolgbaar, zoals al zijn werk. Helaas niet al te obvious op deze foto...
Affijn, na de kerk een kopje koffie met iets lekkers erbij. Tijdens het nuttigen ervan bekeek ik het winkelende publiek en probeerde de sfeer te proeven. Het voelde niet echt gezellig daar in Reims. Beetje grimmig en ontevreden; alsof er heel hard gewerkt en weinig bereikt werd. Gelukkig hoefden we niet te blijven.

The day after

Voor wie het gemist heeft of er niet genoeg van kan krijgen (want over energie gesproken...): ze is misschien al bijna vijftig, maar ze kan er wèl wat van! Madonna at Live Earth
en dan deze nog
en deze als allerlaatste.
Wat een topwijf!!!

07-07-07

Wat ik deed op deze dag? Allereerst maar eens me realiseren dat het nu dan eindelijk vakantie is en er de komende zes weken in geen velden of wegen arbeidsverplichtingen te bekennen zijn. Verder was ik aangenaam verrast door het ontbreken van de regen- dan wel onweersbuien, die het de laatste dagen tot zo'n herfstige kledderzooi maakten. Zoon en ik hebben heel feestelijk boeken voor de vakantie gekocht en als lunch heerlijke sushi's gegeten op een bankje aan de Apollolaan.
Tussen de bedrijven door zette ik de televisie aan om een beetje bij te houden of deze eventueel gedenkwaardige dag (tja, je weet het immers maar nooit) nog iets op ging leveren. Qua milieu en klimaat denk ik niet zo veel, heel eerlijk gezegd. Bovendien denk ik bij mezelf als ik al die interessante tips hoor "Tja, maar dat weten we toch al minstens 20 jaar?" Het enige dat ik niet doe, is spaarlampen gebruiken. Eerst omdat ik schele hoofdpijn kreeg van het licht en nu omdat het moet van de regering. Ze gaan er eerst maar voor zorgen dat er roetfilters op vrachtwagens geplaatst worden, ook al mag je zulks volgens de Europese wetgeving niet verplicht stellen. Dan doe je die dingen toch gewoon cadeau?!
Beau van Erven Dorens zag ik -bijna als iemand die in de Here is geraakt- op televisie bekennen dat hij vroeger vier auto's had en nu niet meer... dat vind ik beschamend. En dat hij daarna zegt dat het heel leuk is om iets aan het klimaat te doen, omdat je er ook nog eens veel geld mee kan verdienen... daar word ik bijna boos van. Heeft hij dan niet eerder doorgehad dat hij het geld met bakken het raam uitsmeet? Geld, dat hij op een veel nuttiger manier had kunnen besteden!
Ach nou ja, het is vakantie en ik moet sowieso leren om mild te zijn. Dus probeer ik me blij te voelen om het feit dat Beau nu -al is het laat- het licht gezien heeft.

Muzikaal leverde de dag me evenmin veel op. Al was ik vlak na de avondmaaltijd ineens tot bijna tranen toe geroerd, doordat de grootogige Corinne Bailey Rae en John Legend samen een prachtig lied van Marvin Gaye zongen. Het kwam voor het eerst uit in 1971. Voor de Pabo-studenten onder ons: dat is meer dan 35 jaar geleden. Kun je nagaan...
Het gaat als volgt:

Mercy, mercy me,
Ah, things ain't what they used to be, no, no.
Oil wasted on the ocean and upon
our seas fish full of mercury,

Oh, mercy, mercy me.
Ah, things ain't what they used to be, no, no, no.
Radiation underground and in the sky;
animals and birds who live nearby are dying.

Oh, mercy, mercy me.
Ah, things ain't what they used to be.
What about this over crowded land?
How much more abuse from man can she stand?

en je kunt er hier naar luisteren.

Als we met zijn allen niet zouden denken dat je veel spullen moet hebben om voluit te kunnen leven... dat zou pas ècht veel schelen. Niet iedere zomer weer een nieuw model zonnebril bijvoorbeeld. Al die flauwekul. Back to basics if you please.
En: leef met vlag en wimpel, maar hou het simpel!

Ice Pops III

Vandaag kreeg ik weer eens blij-makende post over mijn business partner overseas, de wonderschone Siuta Faapopole.

Dear Mathilde Dollekens,

The business you have loaned to, Ice Pops, has made a repayment of $71.00. The total amount repaid up to now is $142.00. The payment was collected and deposited by South Pacific Business Development.
This repayment will be divided amongst all the lenders who helped to fund this business, depending upon the percentage each lender contributed. Note that you cannot actually withdraw or reloan these funds until after the loan term is complete.

To view your Kiva loan portfolio go to:
http://www.kiva.org/app.php?page=account
______________________________
Loans that change lives
http://www.kiva.org/