Zomergasten II

Zeker te weten moet er een fragment in uit één van de drie Sissi-films. Elke Kerstvakantie is het raak: dan worden ze op Nederland, België en/of Duitsland uitgezonden en is het zwijmelen geblazen. Als klein meisje kon ik helemaal opgaan in het tragische leven van de onschuldige Sissi, die zoveel van de natuur en dieren houdt en zich dan door de liefde voor haar Franzl plotseling moet aanpassen aan het "Spanische Hofzeremoniell" dat in de Weense Hofburg heerst. De ruisende jurken, de overladen eettafels en ook de hooggeplaatste deurkrukken vond ik fascinerend. De hofdames moesten buigend en achterwaarts een vertrek verlaten als zich daarin een koninklijke hoogheid bevond. Nooit struikelde iemand of botste ergens tegenaan... hoe deden ze dat?
Een herinnering: het is Kerstmis en ik zit als 7- of 8-jarige voor de televisie naar Schicksalsjahre einer Kaiserin te kijken. Ik ben tot in het diepst van mijn jonge wezen ontroerd als Sissi -na een lang verblijf op Korfoe en Madeira genezen van tuberculose- in Venetië weer wordt herenigd met haar dochtertje. Gadegeslagen door de Paus, haar echtgenoot en vele vijandig stille inwoners van Venetië verliest haar gevoel voor protocol het van haar moederhart als zij in de verte haar kind ziet staan. Over een lange, lange rode loper rent zij in een witte, onhandige, maar prachtige hoepeljurk, moet even stoppen om op adem te komen (de longen zijn nog steeds zwak) en omhelst dan uiteindelijk haar kleine meisje. De tranen stromen over haar en mijn wangen, mijn neus zit vol met snot, maar niemand mag het weten. Mijn moeder vraagt aan mij:
"Zit je nou te huilen om die sentimentele onzin?"
"Nee, helemaaaaaal niet," antwoord ik met verstikte stem.
Ik hoor haar besmuikt grinniken en voel me ongelofelijk betrapt, want ik weet op dat moment dat ik allesbehalve stoer en onaantastbaar ben. Ben ik wel ècht een kind van mijn ouders?