Kilometers vreten

We waren van plan om ergens in de buurt van Gien wederom op een Eceat-camping te gaan staan, in het mooie Loire-gebied met veel interessante kastelen in de buurt en aardige steden om te bezoeken. Het was een fijne tocht er naar toe (Zoon raakt nu ècht bedreven in het kaartlezen), maar wat een verschrikking toen we op de plaats van bestemming aankwamen. Krijsende kinderen in een zwembadje, alleen maar Nederlandse auto's op het parkeerterrein.
No go area for us.
Dus snel weer weggereden.
Waar nu naar toe?
Normandië!
Waarom niet?
Ja, zo gaat dat...
Via Orléans, Le Mans, Alencon, Bagnoles de-l'Orne en Domfort kwamen we om een uur of acht tijdens het vallen van de laatste druppels uit een fikse regenbui aan op een camping die totaal verlaten was. Prachtige boerderij, schitterend grasveld, rust. De boerin, een stoere edoch aantrekkelijke Francaise, kwam ons verwelkomen. We mochten gaan staan waar we wilden.
Bovenaan het grasveld stond een waanzinnige eik. Hij was me al meteen opgevallen en onder zijn takken, aan de voet van zijn stam hebben we tussen de druppels door ons tentje opgezet. Op het moment dat alles gereed was, begon het prompt te hozen. Zó gezellig! Eigenljk is kamperen zonder regen drie keer niks, toch? Vooral als het niet te lang duurt en de zon erna gewoon weer gaat schijnen.