Een zoentje van het paard

Nichtje maakt hier kennis met een halfwilde Haflinger hengst die in de uiterwaarden van de Waal vertoeft, samen met vrouw en veulen. Zomaar, op de laatste zondagmiddag van oktober 2006, blijken we een ware paardenfluisteraarster in de familie te hebben...!

Top 5

Niet persé in volgorde van belangrijkheid, maar toch:
1. Ben vandaag naar de kapper geweest. Mijn haar zit geweldig en bovendien heb ik een heel fijn gesprek gehad met Manfred van Haar Hemel over het leven, dood en geboorte. Op het laatst meende ik te merken dat hij maar dóór bleef gaan met knippen, omdat we niet uitgepraat raakten. Gelukkig riep hij net op dat moment: "Ik ga stoppen hoor, want eigenlijk is het al lang goed!"en gooide zijn schaar met een joyeus gebaar aan de kant. Hij verstaat zijn vak en ook zijn klanten.
2. De Doos is teruggestuurd op kosten van UPC. Tot mijn aangename verbazing was er helemaal geen rij in het postkantoor toen ik binnenkwam. De man achter het loket vertelde me dat hij al een stuk of honderd van die dozen had verwerkt. De PTT (of ze zichzelf nou TPG of TNT noemen; voor mij zal het altijd de PTT blijven en die oranje kleur vind ik helemaal niks!) is dus hopelijk de enige die iets verdient aan de ergerniswekkende, hufterige actie van UPC (zie
mijn blog van 22 oktober).
3. Per aangetekende brief heb ik net op tijd (zoals dat doorgaans gaat bij mij) mijn huidige ziektekostenverzekering opgezegd, zodat ik per 1 januari over kan stappen naar een veel sympatiekere verzekeraar. AGIS wilde me vorig jaar niet laten gaan (toen was ik 1 dag te laat...stelletje muggenzifters), maar nu ben ik ze te slim afgeweest: haha!
4. Zoon is op weg naar huis. Hij heeft het goed gehad. Hij heeft zó genoten, sms'te hij me, dat hij geen één keer aan school heeft "ged8". Morgenavond om 21.00 uur rijdt zijn bus het Stadsplein van Amstelveen op en kan ik hem weer knuffelen en kussen. Moet wel stiekem, want hij wil tegenwoordig niet meer dat iemand dat ziet.
5. Dochter kwam met gloeiende wangen thuis van de garage. Ze ziet het weer helemaal zitten na een kleine dip. Ze had gepraat met de bazin over een aantal dingen dat haar dwars zat en dat heeft lucht gegeven. Volgende week krijgt Dochter een heus contract en eind november gaat ze waarschijnlijk verhuizen naar een betere plek met meer zelfstandigheid en vooral: autonomie. Onverwacht snel, "maar dat is omdat ze het zo goed doet", zei haar mentor. Mutti blij!

En dit alles terwijl ik vanochtend behoorlijk sjacharijnig aan mijn laatste vakantiedag begon en geen cent heb uit kunnen geven aan nieuwe kleren of schoenen. Ik had er zo'n ongelofelijke zin in om eens flink te spenden, maar niets was mooi genoeg...
Dat is dit zeker wel. Zet het geluid van je boxjes op maximaal en zing vanuit je tenen mee met die schattige krullenbol!

Laf

In het Vondelpark zie ik al jaren een man rijden in een electrisch karretje. Hij mist zijn benen. Lente, zomer, herfst en winter: hij is er altijd. Hij is altijd alleen.
Ik ken hem uit mijn jeugd. Hij woonde 30 jaar geleden in een straat achter de mijne, in de gegoede nieuwbouwwijk van een dorp in de buurt van de gruwelstad Eindhoven. Afgezien van een hoop overspel in het kader van de seksuele revolutie en een jogger die dood nierviel in het bos gebeurde er niks in dat dorp. Op een nacht werd er over alle gemeenteborden "Peyton Place" geplakt. Dat zegt het wel zo'n beetje.
J. was mooi met zijn donkere krullen en grote, sprekende, gevoelige ogen. Ik vond zijn blauwe houtje-touwtje jas geweldig. Maar ja, op een paar dagen na is hij drie jaar ouder dan ik, dus hij was onbereikbaar. Hij behoorde bij een groepje jongeren dat zo snel mogelijk uit het dorp wegwilde. Weg van de benauwenis, de grote wijde vrije wereld in. Ze kwamen bij elkaar over de vloer (van hangplekken had niemand ooit gehoord en de huizen waren groot genoeg), dronken bier en blowden wat om de tijd door te komen, totdat ze konden vertrekken uit dat vreselijke dorp. Ik deed gewoon wat ik me had voorgenomen: mijn school zo snel mogelijk afmaken en wegwezen.
J. nam een omweg en raakte onderweg verdwaald. Op een dag hoorde ik het verhaal van mijn ouders. Niemand wist -uiteraard- wat precies de reden was, maar op een avond zag J. geen uitweg meer uit het labyrint waarin hij verstrikt was geraakt en rende de drukke provinciale weg op die het dorp in tweeën sneed. Hij wilde er een einde aan maken. In plaats daarvan raakte hij zwaar gewond en moest voor de rest van zijn leven zijn benen missen.
Hoe hij uiteindelijk in Amsterdam terecht is gekomen weet ik niet. Toen ik hem de eerste keer tegenkwam in het park heb ik hem aangesproken en ik was daarna diep geschokt. Zijn gezicht was verweerd, de ogen dof, de haren plakkerig. Hij was in de war, maar herinnerde zich vaag wie ik was. Het verhaal dat hij vertelde was onsamenhangend en vol van problemen: geldgebrek, geen dak boven zijn hoofd en verraad. Er was niets over van die mooie, veelbelovende jongen.
Rond deze tijd moet ook hij jarig zijn. Gisteren zag ik hem weer in het park, rechtop in zijn karretje zittend, kijkend naar jongens die basketbal speelden. Het was eigenlijk een kleine moeite geweest om even naar hem toe te fietsen en een praatje met hem te maken.
Maar ik heb het niet gedaan en het voelt een beetje laf.

Nog een lijstje

Men are like..... bike helmets
Handy in an emergency, but otherwise, they just look silly.

Men are like..... blenders
You need one, but you're not sure why.

Men are like..... cement
After getting laid, they take a long time to get hard.

Men are like..... coffee
The best ones are rich, warm and can keep you up all night.

Men are like..... commercials
You can't believe a word they say.

Men are like..... computers
Hard to figure out and never have enough memory.

Men are like.....copiers
You need them for reproduction, but that's about it.

Men are like..... coolers
Load them with beer and you can take them anywhere.

Men are like..... high heels
They're easy to walk on once you get the hang of it.

Men are like..... horoscopes
They tell you what to do and are always wrong.

Men are like..... lava lamps
Fun to look at, but not all that bright.

Men are like..... laxatives
They irritate the shit out of you.

Men are like..... mascara
They usually run at the first sign of emotion.

Men are like..... mini skirts
If you're not careful, they creep up your leg.

Men are like..... plungers
They spend most of their life in a bathroom or a hardware store.

Men are like..... popcorn
They satisfy you, but only for a little while.

Men are like..... place mats
They only show up when there is food on the table.

Men are like..... snowstorms
You never known when he's coming, how many inches you will get or how long he will last.

Men are like..... used cars
Easy to get, cheap and unreliable.

Men are like..... vacations
They never seem to be long enough.

Men are like..... the weather
Nothing can be done to change either.

Men are like..... parking spots.
The good ones are already taken, and the ones that are left are handicapped or extremely small.

Doos

De reclames van UPC op televisie over hun aanbieding op het gebied van telefonie vond ik best leuk. Er zit steeds een echtpaar tegenover een vlotte jonge meid, die net gevraagd heeft waarom ze nou nog niet overgestapt zijn, omdat je dan zoveel gratis kunt bellen. De man van het ene echtpaar heeft ruzie met zijn familie, de club en de rest van de wereld en heeft dus helemaal niets aan dat aanbod. (“Buurman, een haan in deze buurt: dat kan ècht niet. Nee......kukelekú.”) En bij het tweede echtpaar zegt de vrouw met Brabantse tongval dat haar eega te onhandig is om dat te installeren en daarom begint ze er maar liever niet aan. Ik vond dat geestig èn slim bedacht: een product onder de aandacht brengen door mensen op te voeren die er -letterlijk of figuurlijk- niets mee kunnen.

Maar wat UPC me nou geflikt heeft… ik ben er pisnijdig over en ik kan die hufters wel wat doen. Ze zijn met een koeriersdienst tot twee keer toe bij mij aan de deur geweest en hebben een brief door de brievenbus gedaan waarin staat, dat men heeft geprobeerd een pakketje bij mij achter te laten. Als ik zoiets lees, word ik onrustig, want ik heb niets besteld. Wat willen ze van me?
Op zaterdagochtend werd er aangebeld. Ik had nog niet eens koffie gedronken. Ik riep van drie hoog naar beneden om te peilen wie het was.
“Een pakje voor u.” hoorde ik, dus ik liep naar beneden.
Ik moest tekenen voor ontvangst, want ik kreeg iets aangeboden van UPC.
“En als ik het nou niet wil hebben?” vroeg ik.
“Dan stuurt u het gewoon terug; de kosten zijn voor hen.” zei de man van de koeriersdienst, terwijl hij me met smekende ogen aankeek en zijn klapper met formulier onder de neus hield. Hij wilde zo graag dat ik daar mijn handtekening op zou zetten, want dan was hij van dat klotepakket af.
Ik voelde aan mijn water dat ik het niet moest doen, maar ik heb getekend. Ik ben een suffe sukkel en ik heb getekend. Ik vervloekte mezelf en UPC terwijl ik het pakket drie trappen opzeulde. Het is een apparaat waarmee ik zes maanden gratis digitaal televisie kan kijken: 40 zenders. (Waarom zou ik 40 zenders willen? Ik heb er nu al veel te veel waar nauwelijks iets interessants op aangeboden wordt.) Daarna betaal ik 2 euro en 16 cent per maand meer dan dat ik nu kwijt ben.
Dit is geen reclame meer, dit is iemand iets door de strot douwen. En godsamme, wat heb ik daar een hekel aan! Ik zou alle diensten van UPC op willen zeggen, ik zou ze willen sue'en, ik zou ze te gronde willen richten, ik zou een boycotcampagne willen voeren, ik zou.....
Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor. En dat weten ze natuurlijk. Sterker nog, daar rekenen ze op. Toch moet ik binnenkort naar het postkantoor en daar heel lang in de rij staan om dat apparaat terug te laten sturen, anders gaan ze me er voor laten betalen. Die reclames vind ik in ieder geval niet leuk meer, want die zijn vast door dezelfde criminele hufters bedacht die ervoor hebben gezorgd dat ik me nu een doos met een doos voel. Wat een gezeik zeg.

Zoon op tournee

Zoon is vanochtend om 7.15 uur met een bus naar Florence vertrokken. Sinds hij nèt zes jaar oud was (bijna acht jaar geleden), heeft hij vioolles gehad. Sinds een jaar of drie maakt hij deel uit van het jeugdorkest van de Amstelveense muziekschool. En met dat orkest is hij nu onderweg om concerten te gaan geven in Toscane. De hele herfstvakantie blijft hij weg.
Zoon speelt mooi, vind ik. Altijd loepzuiver en met een warme klank. In zijn ééntje optreden vindt hij geen enkel probleem. Muziek maken samen met anderen vindt hij misschien nog wel leuker. Je kunt dat niet echt met elkaar vergelijken, zegt hij. Ik vind het iedere keer wonderlijk om hem te zien en horen spelen: Elgar, Vivaldi, Haydn, Tsjaikovsky, etc. Dat iemand van mijn vlees en bloed dat kan…
Gisteravond hebben we een grote rode koffer met wieltjes ingepakt met allerlei spullen en kleren. Ik heb hem het laatste deel van Lemony Snicket en een heleboel lekkere dingen meegegeven voor onderweg. Zijn telefoon is opgeladen en hij heeft ruim voldoende beltegoed.
En over zeven nachtjes slapen is hij er weer.
Loslaten, heet dat.

Laatste les

Het is herfstvakantie. Ik heb pijn in mijn nek, donkere kringen onder mijn ogen, een grauwe waas over mijn gezicht en als ik eenmaal op da banque zit en de televisie aanzet, kom ik niet meer overeind. Nauwelijks energie om te zappen, laat staan een discussie of een plotlijn te volgen. Als ik tegen mezelf zeg dat het beter is om naar bed te gaan, ontbreekt me de kracht om te doen wat het meest verstandig is.
Leerlingen en lessituaties bevolken mijn hoofd, stukjes vergadering dwarrelen daar doorheen en soms plopt er een vergeten lijstje met to do-dingen op. De komende dagen moet dat hoofd eerst maar eens leeg, want het is niet gezond als je jezelf de meest grote onzinwoorden (landplichtambtenaar...?) uit hoort kramen, terwijl je een op zich zeer intelligente en ook belangrijke gedachtengang probeert over te brengen.
Komt allemaal goed, maar de mensen die zeggen "o, lekker veel vakantie" als je vertelt dat je in het onderwijs werkt, weten niet waar ze het over hebben. Zonder die vakanties was er nog veel meer lesuitval door zieke docenten en waren de vacatures helemaal niet meer te overzien. Het is zwaar werk. Het is topsport.
Maar het is ook heel mooi. Vandaag had ik naar de laatste Engelse les the Queen and the Soldier van Suzanne Vega meegenomen: de muziek en de tekst. Bij wijze van leerzaam spelletje had ik de meeste werkwoordsvormen weggelakt en die moesten de leerlingen proberen te achterhalen door een paar keer goed naar het lied te luisteren. Ik dacht dat het wel wat voor ze was: een sprookje over een jonge arrogante koningin en een soldaat die niet meer naar het slagveld wil. Hij zegt onder andere dat hij wil leven als een eerlijk man, die krijgt wat hij verdient en geeft wat hij kan "and to love a young woman who I don’t understand, your highness, your ways are very strange." De koningin verdraagt het niet, de liefde doet haar pijn en ze laat de soldaat wegvoeren en ter dood brengen, terwijl de oorlog voortduurt.
Ze wilden het wel drie keer horen, totdat ze alle woorden hadden gevonden. Dertig pubers met de hoofden in opperste concentratie over het papier gebogen, schrijvend, sommigen met het puntje van hun tong tussen de lippen. Vervolgens werd de hele tekst voorgelezen, elk couplet door een andere leerling, zodat we uiteindelijk allemaal dezelfde correcte tekst hadden. Toen riep de stoerste jongen van de klas, terwijl de pauze eigenlijk al begonnen was: "Ah, nog één keer, juf! En dan zingen we met z’n allen mee met Suzanne."
En zo is het gegaan. Het was prachtig om al die stemmen te horen samenvloeien in een tekst die mij al meer dan twintig jaar zo dierbaar is. Sommige jongens bassen al een beetje, een paar meisjes klonken er zo klaar als een klokje bovenuit. Ze zongen allemaal en ik zong met ze mee. In Amsterdam, op een vrijdagmorgen, iets na twaalven. De laatste les voor de herfstvakantie. Pijn in mijn nek, maar ook rillingen van ontroering over mijn rug.

Love rules

Collega’s vallen bij bosjes en in sommige klassen zijn wel vijf leerlingen ziek. "Het heerst", hoor je dan. En ik weet nooit wat er heerst; het zegt me niks. Ik kan me eindeloos laten omhelzen en kussen door snotterige, hoestende, koortsige mensen zonder daar ooit enige last van te hebben. Laatst was er iemand die me geen hand wilde geven, omdat ze iets onder de leden had en me niet wilde besmetten. Ik heb haar hartelijk uitgelachen.
De arrogantie.
Ik krijg het niet van een ander.
Ik krijg het hooguit van mezelf.
Daarom ben ik totaal niet bevreesd voor eigen gezondheid nu Dochter op da banque ligt met een heet voorhoofd, een pijnlijk gezwollen keel en een naar, droog kuchje. Ik vind het heel rottig voor haar dat ze zich zó beroerd voelt, dat ze zelfs niet naar 'haar' garage wil om daar te werken. Maar ik ben ook gelukkig.
Ik fiets door de regen om verse sapjes voor haar te kopen en drop en hoestsiroop en keeltabletten. Ik leg drie dekbedden over haar heen omdat ze rilt van de kou en maak dan ook nog een kruik. Vervolgens aai ik haar gloeiende gezicht en kijk van heel dichtbij hoe ze langzaam in zichzelf wegzakt. Aan haar adem ruik ik dat ze behoorlijk ziek is. Arm kind.
Anderhalf jaar lang heb ik niet voor Dochter kunnen zorgen als ze zich zo beroerd voelde en moest ik dat noodgedwongen aan zogenaamde professionals overlaten. Helemaal niet fijn. Dus nu geniet ik met volle teugen en ben ik stiekem een beetje blij dat 'het' heerst. Ook al weet ik niet wat 'het' is.

Het menu van de dag

Chachacha, wat zullen we eten?
Wat dacht u van Griekse courgettekoekjes, oftewel kolokythakia keftedhes (is een stuk gemakkelijker uit te spreken met een glaasje witte chardonnay erbij). Vegetarisch en toch lekker, zullen we maar zeggen. Komt-ie-dan:

Ingrediënten:
1 courgette
2 eieren
125 gr roomkaas
½ bosje peterselie gehakt
½ bosje dille gehakt
2 eetlepels gehakte munt
2 bosuitjes fijngesneden
1 theelepel bakpoeder
60 gr bloem
peper, zout, olijfolie

Rasp de courgette grof. Doe wat olijfolie in een koekenpan. Zet het vuur niet te hoog. Af en toe omscheppen, totdat het vocht uit de courgette verdampt is. Laat afkoelen.
Vermeng de losgeklopte eieren met de roomkaas, het bakpoeder, de bosui en de verse kruiden. Breng op smaak met peper en zout. Voeg de courgette toe, de bloem en het bakpoeder en maak er een egaal beslag van. Bak er kleine koekjes van in de koekenpan, met olijfolie op niet al te hoog vuur.

Rijst past er goed bij of van die grote zelfgesneden frieten. Verder nog een salade, olijven, etc . Eet smakelijk!!

Omaatje

"Als God het wil, wordt ik in april 98 jaar" zegt ze, zittend in het zonnetje met een gigantische oranje bril op haar neus. Ik steek mijn bewondering niet onder stoelen of banken en ze glundert er helemaal van.
"Ach ja, ik heb wel last van mijn knie en de laatste tijd zijn mijn ogen wat slechter geworden, maar verder heb ik geen gebreken. En als ik dan naar de televisie kijk…. oorlogen, bombardementen, natuurrampen, zoveel mensen die moeten vluchten en honger lijden. Dat vind ik zo vreselijk! Dan prijs ik mezelf gelukkig. Ik kan hier lekker in de zon zitten en nog een beetje voor mezelf zorgen. En ik ben best tevreden met mijn gezondheid, ondanks dat er wel iets aan schort. Hard werken houd je gezond! En ik heb van mijn 13e tot mijn 62ste altijd hard gewerkt. Ik had een café-restaurant in de Warmoestraat. Ook in de oorlog. Toen heb ik kinderen in huis genomen. Een joods meisje bij me laten onderduiken. Je doet wat je kan voor je medemens. Zo hoort dat."
"En is het nou leuk om zo oud te worden?"
"Leuk? Ja, als je maar gezond bent, dan is het leuk."
"Maar als je zo oud wordt als u, dan vallen er ook steeds meer mensen weg, lijkt me zo."
"Ik ben al ruim 25 jaar weduwe, maar ik begin er niet meer, hoor, aan een man. Waarom zou ik? Ze wassen hun hemden en onderbroeken maar zelf!"
We grinniken er samen genoeglijk om.
"Ik heb een reiger als vriend, die voer ik elke dag. Ik koop dooie kuikens voor hem in de dierenwinkel en dan wacht ie op me aan het water. Dat is erg leuk. En mijn dochter komt me regelmatig bezoeken."
"Dus het is goed vol te houden voor u." zeg ik verheugd, omdat het zo dus blijkbaar ook nog kan.
Dan schiet ze ineens bijna overeind uit haar stoel. "Ik vraag me wèl af waar we met zijn allen naar toe gaan. We gaan onze ondergang tegemoet, als ik dat allemaal zo om me heen zie. Mannen kunnen nu met mannen trouwen, en vrouwen met vrouwen…."
"Dat vindt u moeilijk om te begrijpen?" probeer ik haar wat te temperen, verbaasd over de enorme woede die zo plotseling doorklinkt in haar stem.
"Ik vind het wàlgelijk. Het is te walgelijk voor woorden!!!" Haar ogen priemen door de oranje bril, haar opgeheven wijsvinger beweegt fel heen en weer door de lucht. "Walgelijk!!"
Ik doe er even het zwijgen toe, ben totaal verbluft. Dan zeg ik maar dat ik weer eens verder moet. Ze laat zich achterover zakken, wenst me vriendelijk goedemiddag en zwaait me na, als een lief oud omaatje.

Bijtanken

Ben gisteravond met Leo de Fiat richting Nijmegen naar Zusje gereden. Moest weer eens even flink bijtanken en dat kan uitstekend met haar. Eerst heel lekker gegeten -ze kan goed koken!- en gedronken en wat geleuterd met Zwager, Zusje en de huisschilder, die eigenlijk een getormenteerde maar ozo getalenteerde percussiespeler bleek te zijn. Uit Beieren, maar sinds 10 jaar uit Rotterdam.
Tja. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk…
Later lagen de kindertjes in bed en Zwager met de afstandsbediening op de bank. De huisschilder verdween. Zusje en ik bleven in de keuken achter met de ronkende afwasmachine en een vers geopende fles wijn op tafel. Daar hoort een potje scrabble bij.
Wij spelen nooit tégen elkaar, maar zijn gewend om samen zoveel mogelijk punten te scoren. Ons record ligt rond de 1063 en werd alweer een paar zomers geleden gevestigd. Wat een glorieuze avond was dat!! Zou het ons lukken die prestatie te verbeteren?
Echt niet. We gingen om een uur of vijf vanochtend naar bed. In totaal hebben we drie flessen "verslagen" en misschien acht woorden op het bord gelegd. Ik heb de score niet eens berekend. Maar we hebben gepraat over onze grote liefdes, onze kinderen, vriendinnen, ouders, broers en alle onvolkomenheden die mensen eigen zijn. We hadden alles weer op een rijtje.
"Waarom doen we dit toch eigenlijk iedere keer weer?" vroeg ik Zusje toen ik haar vanochtend om iets voor twaalven weer zag. Ik voelde me een gekreukelde krant. Werktuiglijk reikte ze me een roze pilletje tegen de hoofdpijn en een glas water aan.
"Weet ik veel." was haar sjacharijnige antwoord. Ze houdt niet van domme vragen en zeker niet als ze net wakker is. Vind ik een mooie eigenschap.

Heimwee

Ik geef Nederlandse conversatieles voor gevorderden aan een groep buitenlandse vrouwen. Ze komen uit Marokko, Turkije, Hongarije, China, Iran, Indonesië en de Kaap Verdische Eilanden. Ik begin de eerste les met iets over mezelf te vertellen en vraag hen daarna hetzelfde te doen. Waar wonen ze, zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen, waar zijn ze geboren en wat zijn hun hobbies? Ze vinden het leuk om over zichzelf te praten en ik vlecht er allerlei "leermomenten" tussendoor. We hebben veel plezier om de ui- ei- en eu-klanken, die zo moeilijk zijn voor ongeoefende gezichtsspieren.
Andrea uit Hongarije is aan de beurt. Een jonge vrouw van begin dertig. Ze heeft een zoontje van drieëneenhalf en een Nederlandse echtgenoot. Sinds een jaar woont ze in Amsterdam met haar gezin. Ze houdt ervan om te gaan fietsen in het Amsterdamse Bos.
"Waar woonde je vroeger?" vraag ik haar.
"In Hongarije, op de boerderij van mijn ouders. We woonden daar heel vrij en we hadden beesten… hoe heten ze ook alweer? Geen schapen, maar… Jullie hebben ze ook veel, in Marokko." zegt ze tegen haar Marokkaanse medeleerlingen.
"Gaiten!" roepen die als uit één mond.
"Ja, gaiten." zegt Andrea. "Ik vind gaiten zulke mooie beesten. Ik mis de gaiten." Ze zegt het heel ernstig en zucht erbij.
"Ga je daarom ook vaak naar het Amsterdamse Bos fietsen? Want daar is een geitenboerderij; wist je dat?" vraag ik.
"Ja, ik ga daar vaak naar toe. Maar dan mis ik mijn eigen gaiten en mijn ouders en onze boerderij."
"Je hebt dus heimwee." concludeer ik. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
"Heimwee." herhaal ik en ik kijk vragend de groep rond. Niemand schijnt het woord te kennen. Ik schrijf het op het bord en leg uit dat het letterlijk thuis en pijn betekent en leg daarbij mijn hand op mijn hart. "Je hebt hier pijn om waar je vandaan komt, om je familie en je land: je hebt heimwee."
Dàt is voor iedereen duidelijk en ze knikken en mompelen. Andrea's ogen zijn inmiddels volgelopen met tranen, die ze dapper probeert tegen te houden. Maar het lukt niet. Ze verontschuldigt zich voor haar emoties. Ze hoeft geen glaasje water.
Even is het heel stil in het lokaal. Dan zegt een oudere Marokkaanse vrouw zachtjes tegen Andrea: "In het begin is het het ergste. Maar later wordt het minder, hoor. Echt waar."

Boterbabbelaar

Buiten schijnt een warme herfstzon. Ik loop door de verlaten gangen van het zorgcentrum. Vroeger heette dat bejaardenhuis. Ik klop op deuren en wacht. Soms wordt er opengedaan, andere keren ga ik voorzichtig naar binnen. Ik herinner de bewoners eraan dat over een half uur een voorstelling van Jordanese liedjes begint in de grote zaal. Sommigen reageren blij verrast en zeggen dat ze er zo aankomen. Een mevrouw ligt -gekleed in een keurig mantelpakje- helemaal om een kussen heen gekruld op bed en zegt: "Ik slaap. Dat doe ik altijd na het eten."
Op de eerste verdieping staat een deur wagenwijd open. Ik kijk naar binnen en zie een mager vrouwtje met halflang grijs haar bijna dubbelgevouwen in een leunstoel zitten. Schuin voor haar staat een rollator: zo'n looprekje met wieltjes. Vanuit het gangetje vraag ik haar of ze zin heeft om mee naar beneden te gaan om naar de muziek te luisteren. Ze verstaat me niet. Met een paar passen ben ik vlak bij haar en gehurkt vraag ik het nog een keer. Ze buigt zich helemaal naar me toe, waarbij haar kin bijna op haar knieën valt. "Bent u een vrijwilligster?"
"Ja, en als u wilt, breng ik u naar beneden naar het optreden. Ze gaan muziek maken."
"Ach, ik houd helemaal niet van muziek."
Ze gaat weer achterover zitten en kijkt me met haar diepliggende kraaloogjes aan.
"Ik hoor bijna niets en ik zie bijna niets. Ik kan niet meer lezen. Ik kan geen televisie kijken of naar de radio luisteren. Ik versta de mensen bijna niet. Dan wordt het leven zo ontzèttend saai. Ik vind er niks meer aan." Even klinkt ze heel erg boos.
"Zal ik u een keer komen voorlezen?"
"Wat zegt u?" En ze komt weer helemaal naar voren. Met harde stem herhaal ik mijn vraag, mijn mond is heel dicht bij haar oor.
"Dat zou veel te vermoeiend zijn voor u: u moet dan zo hard schreeuwen." zegt ze, zachtjes met haar hoofd schuddend. "Maar ik vind het heel vriendelijk aangeboden, dank u wel hoor."
Ik neem haar uitgestoken hand in de mijne en streel haar even over haar arm. Ze is mager en voelt oneindig kwetsbaar. Ze pakt een plastic bakje van het tafeltje naast haar en houdt me dat voor. "Wilt u misschien een snoepje?"
"Ik neem een boterbabbelaar." krijs ik.
Ze glimlacht: "Ja, doe maar. Die zijn lekker, hè?"

Venus en Mars (vervolg)

Er zijn van die dagen waar je een beetje moe en lusteloos van wordt. Gelukkig valt die dag deze week op dinsdag, want dan zijn er vanaf 20.00 uur allemaal fijne series op Net5: Will and Grace, Grey's Anatomy en Gilmore Girls. Smullen op da Banque...
Maar onderstaande uitleg van Women's English en Men's English doet ook wonderen voor mijn humeur!
Daar gaat ie dan:
Women's English
Yes = No
No = Yes
Maybe = No
I'm sorry = You'll be sorry
We need = I want
It's your decision = The correct decision should be obvious by now.
Do what you want = You'll pay for this later.
We need to talk = I need to complain.
Sure go ahead = I don't want you to.
I'm not upset = Of course I'm upset, you moron!
You're so manly = You need a shave and you sweat a lot.
You're certainly attentive tonight = Is sex all you ever think about?
Be romantic, turn out the lights = I have flabby thighs.
This kitchen is so inconvenient = I want a new house.
I want new curtains = and carpeting, and furniture, and wallpaper.....
Hang the picture there = NO, I mean hang it there!
I heard a noise = I noticed you were almost asleep.
Do you love me? = I'm going to ask for something expensive.
How much do you love me? = I did something today you're really not going to like.
I'll be ready in a minute = Kick off your shoes and find a good game on TV.
Is my butt fat? = Tell me I'm beautiful.
You have to learn to communicate = Just agree with me.
Are you listening to me!? = [Too late, you're dead.]
Was that the baby? = Why don't you get out of bed and walk him until he falls asleep.
I'm not yelling! = Yes, I am yelling because I think this is Important.
The same old thing = Nothing
Nothing = Everything
Everything = My PMS is acting up.
Nothing, really = It's just that you're such an asshole.

Men's English
I'm hungry = I'm hungry.
I'm sleepy = I'm sleepy.
I'm tired = I'm tired.
Do you want to go to a movie? = I'd eventually like to have sex with you.
Can I take you out to dinner? = I'd eventually like to have sex with you.
Can I call you sometime? = I'd eventually like to have sex with you.
May I have this dance? = I'd eventually like to have sex with you.
Nice dress! = Nice cleavage!
You look tense, let me give you a massage. = I want to fondle you.
What's wrong? = I don't see why your making such a big deal about this.
What's wrong? = What meaningless self-inflicted psychological trauma are you going through now?
What's wrong? = I guess sex tonight is out of the question.
I'm bored. = Do you want to have sex?
I love you. = Let's have sex now.
I love you, too. = Okay, I said it... we'd better have sex now!
Yes, I like the way you cut your hair. = I liked it better before.
Yes, I like the way you cut your hair. = $50 and it doesn't look that much different!
Let's talk. = I am trying to impress you by showing you that I am a deep person and maybe then you'd like to have sex with me.
Will you marry me? = I want to make it illegal for you to have sex with other guys.
(while shopping) I like that one better. = Pick any freakin' dress and let's go home!
I don't think that blouse and that skirt go well together. = I am gay.

Rectificatie

Eens in de zoveel tijd – meestal stomtoevallig (?) als ik nòg roder sta dan gebruikelijk- fiets ik naar de PC Hooftstraat en schaf daar een Chanel lippenstift en een Chanel mascara aan. Ik betaal met mijn credit card, want zo lijkt het gratis en heb ik toch iets heel luxueus voor mezelf gekocht. Ik vind dat een goede constructie. Je kunt er maar beter verzorgd en mooi opgemaakt uitzien, ook al verdien je een schamel docentenloontje. Je weet tenslotte nooit wie je tegenkomt!
Als ik, pak ‘em beet, tien jaar geleden dure make-up aanschafte, gooide de geplamuurde verkoopster bij het afrekenen altijd testertjes van nieuwe luchtjes in het kleine tasje bij mijn spullen. Ze zei er dan iets bij, wat ik meestal niet verstond en/of niet begreep, maar dat liet ik nooit merken. Thuisgekomen werd ik iedere keer lichtelijk onpasselijk van wat een tennister of een popzangeres mij nu weer wilde laten opspuiten. Ik vond het zelfs te smerig ruiken om Dochter er winkeltje mee te laten spelen.
Dus zou ik eigenlijk blij moeten zijn, dat die veel –te bruin of juist te wit- bepleisterde lellebellen sinds een tijdje ongevraagd huidverzorgingsprodukten meegeven, ook van Chanel. Maar waarom denken ze dat ik zit te wachten op crèmetjes die vrij vertaald Leeftijdsuitstel, Ultra Nacht Correctie of zelfs Intense Nacht Rectificatie heten?
Ik bedoel: volgende maand word ik 47, maar ik zie er toch veel en veel jonger uit??!!!

Venus en Mars

Zoon werd opgewekt wakker op deze zondag en genoot van Villa Achterwerk (Buurman en Buurman blìjven leuk). Dochter stond een uur later op met hoofdpijn, een stijve nek en een pleehumeur. Ik had ook niet zo best geslapen, maar kweet mij van mijn Moederplicht door smakelijke wentelteefjes te bakken voor het ontbijt. Je weet maar nooit of het helpt...
Niet dus.
Dus zijn Zoon en ik naar het bos bij 's Graveland gereden. Het viel best mee met de drukte en terwijl we daar rondliepen, brak zowaar de zon door. Ik vind het fijn om een beetje dóór te wandelen en ondertussen te genieten van alles om me heen: bomen, paddestoelen, zingende vogels, aardegeuren. Ik kom van Venus.
Zoon vindt niets heerlijker dan om het bos te lijf te gaan. Hij probeert dode bomen om te duwen, slaat afgestorven takken weg en zegt zo de natuur een handje te helpen. Ik heb geprobeerd hem duidelijk te maken dat ik het niet prettig vindt om hem zo bezig te zien en vooral te horen, maar dat was niet aan hem besteed. Hij komt van Mars.
Terwijl hij zich uitleefde (er was echt niets aan te doen), maakte ik deze symbolische foto. Je zou toch zweren dat zo'n paddestoel een tepeltje heeft: heel vrouwelijk. En die kastanjes die openbarstten in de warme zon... die zijn dan meer van het mannelijke, zullen we maar zeggen.

Dochter was zowaar weer een beetje opgeknapt toen we thuiskwamen. Het werd nog een aangename avond, met lekker eten, veel gelach en geknuffel en mooie muziek. Een zondagavond zoals het hoort: ik met mijn twee prachtige, vrolijke kinderen om me heen, gelukkig.

Jarig

Vandaag vier jaar geleden werd ze geboren. Ze is mijn jongste nichtje en er is een dikke kans dat ze dat zal blijven, want we zijn allemaal wel zo'n beetje uitgebaard. Mijn nichtje was een "lieve" baby, geen mooie. Daar waren haar ogen veel te groot en veel te donker voor en haar kleine lijfje te schriel. Als een klein aapje klampte ze zich angstvallig aan haar moeder vast, die haar met eindeloos geduld verwarmde.
Een paar weken geleden nam ik deze foto. Hij is een beetje vaag en niet helemaal zoals het hoort qua licht. Maar waar ik iedere keer weer naar moet kijken, is dat kleine handje rechtsboven dat zich om het oor van mijn schoonzus lijkt te gaan vouwen. En dan de gelukzalig gesloten ogen, met daaronder de mond die in een totaal ontspannen glimlach openvalt... wat een schoonheid!

Garage

Dit zijn de handen van Dochter. Ze wil automonteur worden en eergisteren is ze begonnen met haar opleiding. Eén dag in de week gaat ze naar school en de overige vier dagen werkt ze in een garage. Ik ben gaan kijken vandaag, want daar had ze om gevraagd, de lieverd. En natuurlijk wilde ik wel eens zien hoe ze dat doet. Ik ben er een klein uur geweest en het is niet te geloven!
Ze verwisselt banden, balanceert wielen, lijnt auto's uit en dat alles met een air en routine alsof ze het al jaren doet. Ze heeft geleerd om een startmotor in en uit elkaar te zetten, maar ook allerlei grote lawaaierige apparaten bedient ze met verve. Ze heeft een eigen schroevendraaier, een locker en een blauwe overall, die haar prachtig staat.
De garage wordt gerund door Willem en zijn dochter. Ze zijn vol lof over Dochter’s inzet en hoe snel ze dingen leert. "We zijn hartstikke blij met haar." vertelden ze me.
Als ze na een dag hard werken naar huis fietst met gloeiende wangen is Dochter doodmoe, maar voldaan. Misschien worden haar handen nooit meer schoon. Vooral onder haar nagels blijft de automeuk hardnekkig zitten. Maar dat interesseert haar geen moer, zegt ze met glanzende ogen.

Gouden Bruiloft

Op 27 december a.s zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd. Tijdens hun turbulente huwelijksleven hebben ze vier kinderen gekregen: twee jongens en twee meisjes.
Wij hebben niet zo’n fijne jeugd gehad, kun je rustig stellen. Drie van ons zijn in therapie (geweest) om de meest pijnlijke gevolgen daarvan onder ogen te zien en "een plekje te geven". Mijn oudste broer twijfelt nog of hij eraan wil geloven, maar op een dag gaat dat vast wel lukken.
Sinds ongeveer een jaar komen wij als volwassen kinderen af en toe bij elkaar. Daarvoor deden we dat nooit, omdat wij elkaar te veel herinnerden aan de kwetsuren die we hadden opgelopen. Maar nu we allen de 40 zijn gepasseerd, kunnen we simpelweg genieten van elkaars gezelschap en maakt het ons uitermate gelukkig om samen te eten, te drinken en verhalen te vertellen over ons huidige leven. Vooral sinds we hebben afgesproken niet meer te zeggen: "nu ben je net papa (of mama)". Eigenlijk verwoordde mijn oudste broer het onlangs perfect toen hij zo’n samenzijn omschreef als thuiskomen. Klinkt heel vanzelfsprekend, maar voor ons is het dat niet.
Nu hadden mijn broers het vroeger zwaarder dan de meisjes en hebben zij derhalve meer oud zeer dan mijn zusje en ik. Eén van hen komt zelfs al jaren niet meer bij mijn ouders over de vloer en is eigenlijk met ze gebrouilleerd. Dus was het heel begrijpelijk dat zij er niet op zaten te wachten om de a.s. gouden bruiloft van onze ouders uitgebreid te gaan vieren. Dat was net een brug te ver.
Mijn zusje heeft toen een feestelijke lunch verzonnen, bij haar thuis, met alle kinderen, hun partners en kleinkinderen (dat zijn er inmiddels 9) die wilden komen. Mijn broers moesten er nog over nadenken.
Meisjes weten dat je zoiets lang van te voren in de week moet zetten, dat je het luchtig moet houden en niet te veel moet aandringen. Meisjes weten ook dat hun ouders niets liever willen dan al hun nageslacht rond één tafel te hebben. Dus zijn wij o zo blij dat we vanavond hebben gehoord dat iedereen er zal zijn op 3e Kerstdag.
Het wordt een winterdag met een gouden randje.

Marilyn

Dochter en ik zaten op een terras aan de van Baerlestraat. Het waaide, maar de zon scheen nog warm. Mensen liepen af en aan en wij nipten genoegelijk van onze koffie. Nèt op het moment dat een mooi geklede vrouw van ongeveer vijftig ons passeerde, blies de wind haar zwierige rok onthullend omhoog. We glimlachten haar bemoedigend toe, terwijl ze worstelde met het textiel.
"Dit is een scène uit een heel oude film." zei ze laconiek en uiterst stijlvol tegelijk.

Pensioen

Met zachte hand in de rug gesteund
Tot aan de drempel geleid
In het licht gezet

Door hem ben ik juf geworden en gebleven.
En nou is hij weg. Met zijn lieve vrouw naar Frankrijk.
Morgen de eerste dag zonder hem. Hoe moet dat nou?