Vandaag vier jaar geleden werd ze geboren. Ze is mijn jongste nichtje en er is een dikke kans dat ze dat zal blijven, want we zijn allemaal wel zo'n beetje uitgebaard. Mijn nichtje was een "lieve" baby, geen mooie. Daar waren haar ogen veel te groot en veel te donker voor en haar kleine lijfje te schriel. Als een klein aapje klampte ze zich angstvallig aan haar moeder vast, die haar met eindeloos geduld verwarmde.Een paar weken geleden nam ik deze foto. Hij is een beetje vaag en niet helemaal zoals het hoort qua licht. Maar waar ik iedere keer weer naar moet kijken, is dat kleine handje rechtsboven dat zich om het oor van mijn schoonzus lijkt te gaan vouwen. En dan de gelukzalig gesloten ogen, met daaronder de mond die in een totaal ontspannen glimlach openvalt... wat een schoonheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten