Eens in de zoveel tijd – meestal stomtoevallig (?) als ik nòg roder sta dan gebruikelijk- fiets ik naar de PC Hooftstraat en schaf daar een Chanel lippenstift en een Chanel mascara aan. Ik betaal met mijn credit card, want zo lijkt het gratis en heb ik toch iets heel luxueus voor mezelf gekocht. Ik vind dat een goede constructie. Je kunt er maar beter verzorgd en mooi opgemaakt uitzien, ook al verdien je een schamel docentenloontje. Je weet tenslotte nooit wie je tegenkomt!Als ik, pak ‘em beet, tien jaar geleden dure make-up aanschafte, gooide de geplamuurde verkoopster bij het afrekenen altijd testertjes van nieuwe luchtjes in het kleine tasje bij mijn spullen. Ze zei er dan iets bij, wat ik meestal niet verstond en/of niet begreep, maar dat liet ik nooit merken. Thuisgekomen werd ik iedere keer lichtelijk onpasselijk van wat een tennister of een popzangeres mij nu weer wilde laten opspuiten. Ik vond het zelfs te smerig ruiken om Dochter er winkeltje mee te laten spelen.
Dus zou ik eigenlijk blij moeten zijn, dat die veel –te bruin of juist te wit- bepleisterde lellebellen sinds een tijdje ongevraagd huidverzorgingsprodukten meegeven, ook van Chanel. Maar waarom denken ze dat ik zit te wachten op crèmetjes die vrij vertaald Leeftijdsuitstel, Ultra Nacht Correctie of zelfs Intense Nacht Rectificatie heten?
Ik bedoel: volgende maand word ik 47, maar ik zie er toch veel en veel jonger uit??!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten