Doos

De reclames van UPC op televisie over hun aanbieding op het gebied van telefonie vond ik best leuk. Er zit steeds een echtpaar tegenover een vlotte jonge meid, die net gevraagd heeft waarom ze nou nog niet overgestapt zijn, omdat je dan zoveel gratis kunt bellen. De man van het ene echtpaar heeft ruzie met zijn familie, de club en de rest van de wereld en heeft dus helemaal niets aan dat aanbod. (“Buurman, een haan in deze buurt: dat kan ècht niet. Nee......kukelekú.”) En bij het tweede echtpaar zegt de vrouw met Brabantse tongval dat haar eega te onhandig is om dat te installeren en daarom begint ze er maar liever niet aan. Ik vond dat geestig èn slim bedacht: een product onder de aandacht brengen door mensen op te voeren die er -letterlijk of figuurlijk- niets mee kunnen.

Maar wat UPC me nou geflikt heeft… ik ben er pisnijdig over en ik kan die hufters wel wat doen. Ze zijn met een koeriersdienst tot twee keer toe bij mij aan de deur geweest en hebben een brief door de brievenbus gedaan waarin staat, dat men heeft geprobeerd een pakketje bij mij achter te laten. Als ik zoiets lees, word ik onrustig, want ik heb niets besteld. Wat willen ze van me?
Op zaterdagochtend werd er aangebeld. Ik had nog niet eens koffie gedronken. Ik riep van drie hoog naar beneden om te peilen wie het was.
“Een pakje voor u.” hoorde ik, dus ik liep naar beneden.
Ik moest tekenen voor ontvangst, want ik kreeg iets aangeboden van UPC.
“En als ik het nou niet wil hebben?” vroeg ik.
“Dan stuurt u het gewoon terug; de kosten zijn voor hen.” zei de man van de koeriersdienst, terwijl hij me met smekende ogen aankeek en zijn klapper met formulier onder de neus hield. Hij wilde zo graag dat ik daar mijn handtekening op zou zetten, want dan was hij van dat klotepakket af.
Ik voelde aan mijn water dat ik het niet moest doen, maar ik heb getekend. Ik ben een suffe sukkel en ik heb getekend. Ik vervloekte mezelf en UPC terwijl ik het pakket drie trappen opzeulde. Het is een apparaat waarmee ik zes maanden gratis digitaal televisie kan kijken: 40 zenders. (Waarom zou ik 40 zenders willen? Ik heb er nu al veel te veel waar nauwelijks iets interessants op aangeboden wordt.) Daarna betaal ik 2 euro en 16 cent per maand meer dan dat ik nu kwijt ben.
Dit is geen reclame meer, dit is iemand iets door de strot douwen. En godsamme, wat heb ik daar een hekel aan! Ik zou alle diensten van UPC op willen zeggen, ik zou ze willen sue'en, ik zou ze te gronde willen richten, ik zou een boycotcampagne willen voeren, ik zou.....
Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor. En dat weten ze natuurlijk. Sterker nog, daar rekenen ze op. Toch moet ik binnenkort naar het postkantoor en daar heel lang in de rij staan om dat apparaat terug te laten sturen, anders gaan ze me er voor laten betalen. Die reclames vind ik in ieder geval niet leuk meer, want die zijn vast door dezelfde criminele hufters bedacht die ervoor hebben gezorgd dat ik me nu een doos met een doos voel. Wat een gezeik zeg.