Inzicht

Het was me al vaker opgevallen: in de keuken heb ik mijn meest heldere momenten. Dan sta ik bij het aanrecht, doe gewoon mijn ding (afwassen, groente snijden: hoe simpeler, hoe beter), mijmer wat (nadenken kun je het ècht niet noemen) en plotseling flitst er een waarheid door mijn hoofd. Ik moet dan even stoppen van pure verbazing. Waar komt dat vandaan? Waardoor wordt het veroorzaakt? Loopt er een bijzondere aardstraal precies onder mijn keuken? Is het de meditatieve staat, de leegte waarin ik mij bevind? Ik heb geen flauwe notie.
Zo ook gisteren. Ik ben alweer een paar weken behoorlijk moe van het werk op school. Het lesgeven valt me niet zwaar; het is meer de organisatie, of liever gezegd het gebrek eraan. Per dag loop ik er minstens tien keer tegenaan dat zaken niet afdoende geregeld zijn, dat er slecht gecommuniceerd wordt, dat er niet wordt doorgedacht over de consequenties van handelen (of niet-handelen: minstens zo belangrijk!!). Van hard werken word ik niet moe, maar van dat soort zaken word ik dóódmoe. Het belemmert mij namelijk in mijn werk. Ik krijg het gevoel alsof ik afgeremd word, want ik wil nog zoveel voor elkaar krijgen en loop steeds tegen blokkades aan. Ik lig er soms wakker van, mijn humeur lijdt eronder en mijn weerstand wordt steeds minder.
Daar stond ik een beetje over te miezemuizen aan mijn aanrecht gisteren bij het afhalen van de boontjes. En toen was daar ineens het inzicht: "je moet niet meer doen wat je wìlt, maar wat je kùnt." Even moest ik checken of ik wist wat dat betekende.
Blij zijn met wat je wèl voor elkaar krijgt en niet blijven steken in frustraties over wat niet lukt? Niet streven naar wat zou moeten zijn, maar zijn met wat er is?
Ik heb er vandaag mee geoefend en dat is me uitstekend bevallen. Nou maar zien hoe lang ik het volhoud. Het ligt niet echt in mijn aard om wijs te zijn...