Tafeltjesgesprekken

Deze week vinden op school de zogenaamde tafeltjesgesprekken plaats. Vaders en moeders van leerlingen zijn dan steeds tien minuten in de gelegenheid om te praten met een docent naar keuze. Ze willen dan bijvoorbeeld horen hoe hun kind zich in de les gedraagt, of het huiswerk meestal in orde is en wat de perspectieven zijn op het betreffende vakgebied.
Vaak snap je ineens veel meer van een leerling als je tegenover zijn ouders zit, omdat hij duidelijk op moeder of vader lijkt of juist een echte mix is. Dan hoef je alleen maar een beetje scheel door je oogharen naar die twee volwassenen te kijken om het kind tussen hen tweeën in te zien zitten. Zo ook met de ouders van L. , die ik sinds het begin van het jaar Engels geef.
We spraken over de aard van L.: zijn ongedurigheid, eigenwijsheid, intelligentie en te ontwikkelen sociale vaardigheden. Ik vertelde dat ik L. ervaar als een leuke, levendige jongen die ik soms even strak moet houden, omdat hij anders aan de haal gaat met de les. Dat herkenden papa en mama helemaal. We hadden gedrieën veel plezier in het praten over L.
"Als ik je een tip mag geven..." zei moeder, "door L. regelmatig een complimentje te geven en je waardering voor hem uit te spreken, bereik je veel meer dan door het uiten van kritiek. Dat werkt vaak averechts bij hem."
Denkend aan L. en zijn vader observerend, snapte ik precies wat ze bedoelde.
"Ik ga het proberen en ik ga helemaal niet aan jullie vragen van wie hij dat heeft." zei ik grinnikend, terwijl ik een aantekening maakte.
"Dat gaan we jou ook helemaal niet vertellen." zei moeder lachend.
Ineens waren we niet moeder en docent, maar twee vrouwen die van Venus komen en Marsmannetjes in de smiezen hebben. Vader keek nèt even een andere kant op.
De bel ging en hartelijk namen we afscheid. Een volgend ouderpaar stond alweer klaar.
Tafeltjesgesprekken hebben ook wel iets weg van speed-daten...