The Fratellis

's Avonds zouden Zoon, Dochter, Broer en ik naar de Fratellis gaan, in de Melkweg. Daar verheugden we ons al op sinds 2 maart, als goedmakertje voor het afgelaste concert van Lily Allen èn verlaat verjaardagscadeautje voor Broer. Ik was vast van plan om daar de hele dag al voorpret van te hebben.
Maar het was een ongelofelijke klotedag: ik moest met een migraine-aanval (m'n eerste; jippie...NOT!) naar huis nog voordat ik één les had gegeven. Als ik iemand aankeek, zag ik zoveel vlekken dat ik de persoon nog maar met moeite herkende. Met een vloeistofdia op je netvlies kun je niet voor de klas gaan staan.
Thuis aangekomen wilde ik slapen of in ieder geval rusten, maar dat lukte niet vanwege alle werkperikelen die door mijn hoofd dwarrelden. Bovendien werd ik gebeld door allerlei vervelende mensen die me wilden betrekken in een onderzoek of iets aan me wilden verkopen. Vervolgens kwam Zoon uit school met zijn rechterpink in het verband. Hij had met een zakmes zitten spelen en had een snee tot op het bot opgelopen, zoals hij zowaar met enige trots vertelde...
Zo'n dag.
Was het verstandig om me in een drukke, benauwde, uitverkochte zaal vol herrie te begeven? Waarschijnlijk niet. Ietwat stoïcijns besloot ik om het plan toch door te zetten. En het wàs erg gezellig met zijn vieren in de auto en we vonden heel gemakkelijk een parkeerplaats op loopafstand. En het was geweldig om zomaar op een doordeweekse avond met Broer naar een optreden van een hip Britpop bandje te gaan.
Toen Dochter het al tijdens het voorprogramma helemaal niet trok om daar opgepropt tussen al die mensen te staan en haar portemonnee verloren bleek te hebben in de menigte, was het gewoon nòg weer een tegenvallertje op een klotedag. Dit kon er ook nog wel bij. Het was bijna om te lachen.
Affijn, de portemonnee hebben we drie kwartier later op kunnen halen bij de gevonden voorwerpen met alles er nog in: fantastisch! Dochter heeft een rustiger plekje opgezocht en Broer, Zoon en ik hebben ons door de uitverkochte zaal helemaal naar voren weten te wurmen. De Fratellis zijn leuke, gekke Schotse jongens, die aanstekelijk vrolijke muziek maken waarop het fijn zingen en springen is. Af en toe leek het wel carnaval.
Ik heb veel foto's van de zanger gemaakt, waarvan deze de minst slechte is.
"Waarom maak je alleen foto's van hem?" vroeg Broer.
"Omdat hij de minst lelijke is." was mijn antwoord.
Maar da's niet helemaal waar. Hij was het dichtstbij. En stiekem heb ik erg genoten van zijn krullen en gespierde armen gehuld in zacht jongemannenvlees. Hij èn mijn blije Broer, dansende Zoon en knuffellige Dochter maakten mijn klotedag helemaal goed.