Uitslag

Gisteravond -vlak voordat hij ging slapen, zo om een uur of tien- vertelde Zoon dat het Media College 's middags "trouwens" had gebeld en naar Dochter dan wel ouders had gevraagd!!!
"Wat hebben ze verder gezegd? Is ze aangenomen?" gilde ik.
Ik was stante pede volledig uit mijn vegetatieve staat, veroorzaakt door alle tafeltjesgesprekken, ontwaakt.
"Weet ik niet. Ze wilden niks tegen mij zeggen, omdat het persoonlijk was. Toen heb ik gevraagd of ze haar mobiele nummer wilden, maar dat hadden ze al..."
"Jij gaat nu naar bed, want het is sowieso al veel te laat en ik ga Dochter bellen." zei ik resoluut.
Ik mòest weten wat er aan de hand was en wel zo snel mogelijk.
"Ze hebben haar niet meer gebeld, want ik zat vanavond met haar te msn'en en toen wist ze van niks." sputterde Zoon nog tegen, maar ik was onverbiddelijk.
Even later bleek Dochter inderdaad niemand van het Media College gesproken te hebben.
Wat nu?
Gewoon rustig gaan slapen en afwachten?
Of gewoon rustig gaan slapen en de volgende dag proberen te achterhalen wat er aan de hand was?
"Ik durf niet te bellen, hoor! Wil jij dat alsjeblieft voor mij doen?" Dochter was aanzienlijk minder verzenuwd dan ik had verwacht, maar vond het -geheel voorstelbaar-toch wel erg spannend.
Dus vanochtend heb ik gebeld en gemaild en Dochter's nieuwe mobiele nummer doorgegeven en toen ik om 12 uur uit de les kwam, zag ik dat ze had geprobeerd me te bereiken.
Even later trilde haar stem lichtelijk en klonk laag en vol in mijn oor. Ze zóng bijna toen ze vertelde dat ze zeer goed beoordeeld en daarom aangenomen was.
Ik was een beetje vergeten hoe blij en gelukkig je kunt worden als iemand waar je zoveel van houdt iets belangrijks voor elkaar krijgt. Ik kon het niet laten om steeds weer te zeggen hoe ontzettend goed ik het van haar vond.
"Mam," zei ze.
"Ja?"
"Ik ben geloof ik trots op mezelf."
We zuchtten allebei.

De rest van de dag wist ik van gekkigheid en euforie niet meer wat te beginnen met mezelf. Leerlingen vroegen me hoe het kwam dat ik zo vrolijk en melig was. In de supermarkt liep ik als een kip zonder kop langs de schappen en laadde maar gewoon een beetje in. En ik heb Dochter nog wel een paar keer gebeld om haar stem te horen zingen.

Er is wel een maar, want door het grote aantal aangenomen leerlingen moet er geloot worden en het is ons niet duidelijk wanneer dat plaats gaat vinden. Ze is dus nog niet helemaal binnen.
Maar die zeer goede beoordeling neemt niemand haar meer af: die heeft ze "in the pocket"! En we duimen ondertussen gewoon door met zijn allen. Alles komt goed.