Koninginnedag

Vriendin C. was met man en bijna 3-jarig menneke uit Duitsland (voor meer détails, zie Kweeperen) naar Amsterdam overgekomen om hen Koninginnedag mee te laten beleven. Ze had speciaal een oranje jurk meegenomen om aan te trekken, want dat vindt ze het leukste: dat er op één dag zoveel van haar lievelingskleur op straat te zien is. Zoonlief werd daarom in een oranje trui gehesen en voor haar man vond ik achter in de kast nog een oranje overhemd. Aan mij was niets bijzonders te zien.
Zo liepen we om ongeveer 10 uur het Vondelpark in. Het rook er toen al naar Vietnamese loempia's. Elk jaar vind ik het weer overweldigend: al die ouders en kinderen die op kleden tegen weggeefprijzen hun huisraad te koop aanbieden, kleine meisjes die zich schaarsgekleed op keiharde muziek in sensuele bochten wringen en kleine ukkies die zich te buiten gaan op viool, fluit, drums en wat dies meer zij.
Deze lieve jongen bijvoorbeeld deed zijn uiterste best, maar bezorgde mij toch voornamelijk pijn aan de oren.En het meewarige gevoel, dat zich in mij al had opgebouwd, werd alleen maar versterkt door zijn pogingen geluid uit zijn fagot(?) te persen.
Tegen de middag hield ik het voor gezien en heb mijn gasten alleen gelaten om lekker rustig thuis te gaan genieten van mijn eerste vakantiedag.
C. is helemaal losgegaan en heeft in totaal zeven tassen vol met speelgoed èn een superstep gekocht. Haar man vond het een bijzondere gewaarwording om al die Nederlanders zo eens mee te maken.
Volgend jaar ga ik het heus weer proberen, maar ik vrees dat het nooit ècht wat gaat worden tussen Koninginnedag en mij. De combinatie van feest vieren, geld verdienen en "alles zo lekker goedkoop"... ik vind het heel bevreemdend. En zo Hollands ook.

Meivakantie

We hebben het weer gered en we gaan er enorm van genieten.
Met een zoen van de juffrouw!

Boom

Dit is dezelfde boom voor mijn huis waar ik 20 dagen geleden een blogje aan wijdde. Al die tijd heeft hij het zonder regen moeten doen, maar dat lijkt hem niet te deren.
Het is nog niet eens mei en nu al staan in de berm langs de autoweg koolzaad en klaprozen uitbundig de kleurencombinatie rood met geel te vieren. Dat feestje vindt volgens mij doorgaans pas in juni plaats.
De droogte en de warmte van de afgelopen maand... het is een vreemd fenomeen. Ik heb steeds maar het gevoel dat ik later tegen mijn kleinkinderen zal zeggen: "Ja, oma weet het nog goed. In april 2007 is het allemaal begonnen."
Maar wat is het?
En waar gaat het toe leiden?

Uitslag

Gisteravond -vlak voordat hij ging slapen, zo om een uur of tien- vertelde Zoon dat het Media College 's middags "trouwens" had gebeld en naar Dochter dan wel ouders had gevraagd!!!
"Wat hebben ze verder gezegd? Is ze aangenomen?" gilde ik.
Ik was stante pede volledig uit mijn vegetatieve staat, veroorzaakt door alle tafeltjesgesprekken, ontwaakt.
"Weet ik niet. Ze wilden niks tegen mij zeggen, omdat het persoonlijk was. Toen heb ik gevraagd of ze haar mobiele nummer wilden, maar dat hadden ze al..."
"Jij gaat nu naar bed, want het is sowieso al veel te laat en ik ga Dochter bellen." zei ik resoluut.
Ik mòest weten wat er aan de hand was en wel zo snel mogelijk.
"Ze hebben haar niet meer gebeld, want ik zat vanavond met haar te msn'en en toen wist ze van niks." sputterde Zoon nog tegen, maar ik was onverbiddelijk.
Even later bleek Dochter inderdaad niemand van het Media College gesproken te hebben.
Wat nu?
Gewoon rustig gaan slapen en afwachten?
Of gewoon rustig gaan slapen en de volgende dag proberen te achterhalen wat er aan de hand was?
"Ik durf niet te bellen, hoor! Wil jij dat alsjeblieft voor mij doen?" Dochter was aanzienlijk minder verzenuwd dan ik had verwacht, maar vond het -geheel voorstelbaar-toch wel erg spannend.
Dus vanochtend heb ik gebeld en gemaild en Dochter's nieuwe mobiele nummer doorgegeven en toen ik om 12 uur uit de les kwam, zag ik dat ze had geprobeerd me te bereiken.
Even later trilde haar stem lichtelijk en klonk laag en vol in mijn oor. Ze zóng bijna toen ze vertelde dat ze zeer goed beoordeeld en daarom aangenomen was.
Ik was een beetje vergeten hoe blij en gelukkig je kunt worden als iemand waar je zoveel van houdt iets belangrijks voor elkaar krijgt. Ik kon het niet laten om steeds weer te zeggen hoe ontzettend goed ik het van haar vond.
"Mam," zei ze.
"Ja?"
"Ik ben geloof ik trots op mezelf."
We zuchtten allebei.

De rest van de dag wist ik van gekkigheid en euforie niet meer wat te beginnen met mezelf. Leerlingen vroegen me hoe het kwam dat ik zo vrolijk en melig was. In de supermarkt liep ik als een kip zonder kop langs de schappen en laadde maar gewoon een beetje in. En ik heb Dochter nog wel een paar keer gebeld om haar stem te horen zingen.

Er is wel een maar, want door het grote aantal aangenomen leerlingen moet er geloot worden en het is ons niet duidelijk wanneer dat plaats gaat vinden. Ze is dus nog niet helemaal binnen.
Maar die zeer goede beoordeling neemt niemand haar meer af: die heeft ze "in the pocket"! En we duimen ondertussen gewoon door met zijn allen. Alles komt goed.

Tafeltjesgesprekken

Deze week vinden op school de zogenaamde tafeltjesgesprekken plaats. Vaders en moeders van leerlingen zijn dan steeds tien minuten in de gelegenheid om te praten met een docent naar keuze. Ze willen dan bijvoorbeeld horen hoe hun kind zich in de les gedraagt, of het huiswerk meestal in orde is en wat de perspectieven zijn op het betreffende vakgebied.
Vaak snap je ineens veel meer van een leerling als je tegenover zijn ouders zit, omdat hij duidelijk op moeder of vader lijkt of juist een echte mix is. Dan hoef je alleen maar een beetje scheel door je oogharen naar die twee volwassenen te kijken om het kind tussen hen tweeën in te zien zitten. Zo ook met de ouders van L. , die ik sinds het begin van het jaar Engels geef.
We spraken over de aard van L.: zijn ongedurigheid, eigenwijsheid, intelligentie en te ontwikkelen sociale vaardigheden. Ik vertelde dat ik L. ervaar als een leuke, levendige jongen die ik soms even strak moet houden, omdat hij anders aan de haal gaat met de les. Dat herkenden papa en mama helemaal. We hadden gedrieën veel plezier in het praten over L.
"Als ik je een tip mag geven..." zei moeder, "door L. regelmatig een complimentje te geven en je waardering voor hem uit te spreken, bereik je veel meer dan door het uiten van kritiek. Dat werkt vaak averechts bij hem."
Denkend aan L. en zijn vader observerend, snapte ik precies wat ze bedoelde.
"Ik ga het proberen en ik ga helemaal niet aan jullie vragen van wie hij dat heeft." zei ik grinnikend, terwijl ik een aantekening maakte.
"Dat gaan we jou ook helemaal niet vertellen." zei moeder lachend.
Ineens waren we niet moeder en docent, maar twee vrouwen die van Venus komen en Marsmannetjes in de smiezen hebben. Vader keek nèt even een andere kant op.
De bel ging en hartelijk namen we afscheid. Een volgend ouderpaar stond alweer klaar.
Tafeltjesgesprekken hebben ook wel iets weg van speed-daten...

Boyz on bass

Zoon heeft sinds gisteren een Fender versterker en een Stagg basgitaar. Compleet met zijn lange blonde haren lijkt hij mij nu de ideale "catch" voor elk meisje. Voor de foto heeft hij even zijn mouwen opgestroopt...Ik vind hem zó stoer!

Worm

Ik heb een worm op mijn pc binnengekregen via mijn e-mailprogramma. Dat werkt zo:
"Wormen verspreiden en vermenigvuldigen zichzelf op een andere manier dan een virus: niet van bestand naar bestand, maar van computer naar computer. Eigenlijk zijn wormen dus ook geen virussen. Wormen vermenigvuldigen zich zonder zich aan andere programma's te hechten of deze te besmetten. Elke kopie maakt weer nieuwe kopieën van zichzelf, waardoor onnodig geheugen op de computer in beslag wordt genomen. Omdat wormen zich vaak onopgemerkt vermenigvuldigen, kunnen ze zich veel sneller verspreiden dan computervirussen. Wormen bevinden zich vaak in je e-mail programma en dat soort bestanden. Wanneer een dergelijk bestand geopend wordt, stuurt de worm zichzelf door naar alle personen in het adresboek van het e-mail programma. Dit zorgt vervolgens voor een kettingreactie."
Ook al was het geheel buiten mijn schuld, ik schaamde me toch dat ik met mijn pc anderen had besmet. Daarom heb ik dan ook iedereen een mailtje gestuurd met daarin mijn excuses en een korte uitleg over wat er aan de hand was.
En ik baalde er ook van. Want prompt kreeg ik reacties, ook van mensen die weliswaar nog in mijn adresboekje staan, maar met wie ik helemaal geen contact meer heb. Die grijpen de gelegenheid aan om banden, die -zeker wat mij betreft- niet voor niets zijn verbroken, weer nieuw leven in te blazen. Moet je daar weer wijs mee omgaan...
Eigenlijk voelt het alsof ik te horen heb gekregen dat ik een gore geslachtsziekte heb opgelopen!

Bierprijzen

Met het weekend voor de deur en een weersverwachting die uitnodigt tot terrasjes met bier, moet het even gezegd: Neelie Kroes heeft zich ontpopt als Vrouwe Justitia! En die sukkels van een bierbrouwers dachten dat ze rookgordijnen konden creëren om hun geheime bijeenkomsten aan het oog van Neelie's speurneuzen te onttrekken... Haha!
Maar waar gaan die te betalen boetes eigenlijk naar toe? In de Europese kas of ziet de belazerde consement er nog iets van terug?

Het gesprek

Gisteravond heb ik per sms nog zo'n tien dierbaren opgeroepen om rond de klok van 9.00 uur aan Dochter te denken. En vanochtend in een klas met 29 leerlingen heb ik verteld over het belangrijke gesprek dat op dat moment gaande was, hoe graag Dochter toegelaten wilde worden op het Media College en dat ik daarom even voor haar wilde duimen. "Als jullie met me mee willen doen, zou ik dat heel erg fijn vinden, want dan werkt het natuurlijk nòg sterker," heb ik eraan toegevoegd. Die lieverds wilden allemaal hun steentje bijdragen, dus een minuut lang draaiden we onze duimen in het rond om daarna weer verder te gaan met het ontwerp van ons eigen ideale land. (Het was een aardrijkskundeles.)
Het gesprek is aardig verlopen volgens Dochter. Na afloop werd er tegen haar gezegd, dat ze zich maar geen zorgen moest maken. "Gewoon doorgaan waar je mee bezig bent, want je maakt mooie dingen en je hebt er plezier in." Naar mijn idee is daarmee haar motivatie en talent positief beoordeeld, toch? Binnen twee weken horen we de uitslag.
In de tussentijd nog iets uit haar port-folio.Het heet Envy en ik vind het wunderbar.

Inzicht

Het was me al vaker opgevallen: in de keuken heb ik mijn meest heldere momenten. Dan sta ik bij het aanrecht, doe gewoon mijn ding (afwassen, groente snijden: hoe simpeler, hoe beter), mijmer wat (nadenken kun je het ècht niet noemen) en plotseling flitst er een waarheid door mijn hoofd. Ik moet dan even stoppen van pure verbazing. Waar komt dat vandaan? Waardoor wordt het veroorzaakt? Loopt er een bijzondere aardstraal precies onder mijn keuken? Is het de meditatieve staat, de leegte waarin ik mij bevind? Ik heb geen flauwe notie.
Zo ook gisteren. Ik ben alweer een paar weken behoorlijk moe van het werk op school. Het lesgeven valt me niet zwaar; het is meer de organisatie, of liever gezegd het gebrek eraan. Per dag loop ik er minstens tien keer tegenaan dat zaken niet afdoende geregeld zijn, dat er slecht gecommuniceerd wordt, dat er niet wordt doorgedacht over de consequenties van handelen (of niet-handelen: minstens zo belangrijk!!). Van hard werken word ik niet moe, maar van dat soort zaken word ik dóódmoe. Het belemmert mij namelijk in mijn werk. Ik krijg het gevoel alsof ik afgeremd word, want ik wil nog zoveel voor elkaar krijgen en loop steeds tegen blokkades aan. Ik lig er soms wakker van, mijn humeur lijdt eronder en mijn weerstand wordt steeds minder.
Daar stond ik een beetje over te miezemuizen aan mijn aanrecht gisteren bij het afhalen van de boontjes. En toen was daar ineens het inzicht: "je moet niet meer doen wat je wìlt, maar wat je kùnt." Even moest ik checken of ik wist wat dat betekende.
Blij zijn met wat je wèl voor elkaar krijgt en niet blijven steken in frustraties over wat niet lukt? Niet streven naar wat zou moeten zijn, maar zijn met wat er is?
Ik heb er vandaag mee geoefend en dat is me uitstekend bevallen. Nou maar zien hoe lang ik het volhoud. Het ligt niet echt in mijn aard om wijs te zijn...

Provencaalse sperzieboontjes à la Gail

Het is tijd voor het recept van een heerlijk en simpel gerecht, dat Gail me ooit voorkookte. Ik ken Gail nog uit een ander leven, toen ik werk deed dat te maken had met vrouwen, internationale samenwerking, mensenrechten en vluchtelingen. Ze woonde in New York toen ik haar in Wenen in 1994 voor het eerst ontmoette op een VN-conferentie. Bijna twintig jaar ouder dan ik, eigenzinnig, bevlogen en deskundig. Een echte netwerker waar ik veel van heb geleerd en ook ontzettend mee heb gelachen. We raakten bevriend.
In de 60'er en 70'er jaren heeft ze in Parijs gewoond met een zwarte man uit Angola, dus ze is veel internationaler dan de meeste Amerikanen. Ze heeft Franse pleegkinderen en is oma van hun kinderen. Dochter en Zoon (die ze ooit omdoopte tot "butterball" toen hij twee was) zijn ook heel speciaal voor haar. Gail is een schat. Gail the Whale sends big blubberhugs met kaartjes en e-mails.
En ze houdt van lekker eten.

Dit eten wij vaak op maandag.

Ingrediënten:
Sperziebonen, knoflook, roomboter, peper en zout.
Werkwijze:
Kook de boontjes beetgaar, smelt de boter zachtjes in een kommetje. Als de boter zover is en flink warm, knijp je er een teentje (of twee) knoflook in uit en voeg je wat versgemalen peper en een snufje zout toe. Dit sausje giet je over de boontjes, die je daarna zo snel mogelijk moet eten om optimaal te genieten van smaak èn geur.

Bijna elke maandag denk ik aan Gail.

De Zilk

Dochter had het fabuleuze idee om naar het strand te gaan. In ieder geval wilde ze graag ergens in de zon liggen. Ik ben meer van de schaduw en al helemaal niet van de files richting kust. Dus kwamen we na een kleurige tocht langs bloeiende bollenvelden aan in de duinen bij de Zilk. Het leek wel een schilderij van Bob Ross met al die schakeringen groen, opgebouwd in vele lagen, met verschillende kwasten. Alle bomen bij De Zilk hebben "a little friend".Daar liepen we dan met ons dekentje, de picknickmand en wat oppervlakkige lectuur. (De FHM lees je bepaald nièt voor de interviews!)We vonden een prachtig plekje onder een boom. Dochter kon in de zon en ik in de schaduw. We lazen en we praatten wat. Heel af en toe kwamen er wat stille wandelaars voorbij. We zagen roofvogels in de lucht hangen en een enkel zweefvliegtuig. Een eekhoorntje huppelde over het warme duingras en verdween weer. Als ik op mijn rug lag, was dit mijn uitzicht.(Die opmerkelijke kringen in de lucht zijn me niet opgevallen toen ik deze foto maakte: vreemd effect.)
Het was een heerlijke, rustige, ozo knusse middag.

Faapopole Siuta

Dit is Siuta (ik denk dat Faapopole haar achternaam is): is het geen mooie lieverd? Mijn credit card "doet" het weer en vanochtend ben ik dan eindelijk -via Kiva- met een lening van $ 25 businesspartner geworden van deze Zuid-Pacifische schone, die op het eiland Samoa een eigen bedrijfje wil starten. In totaal heeft ze $ 850 nodig en toen ik zoëven nog een keer Siuta's site checkte, bleek dat ze inmiddels aan dat bedrag is gekomen! Dus binnenkort kan ze beginnen met de productie en verkoop van bronwaterijs: geweldig.
De verwachting is dat ze binnen 12-16 maanden het geleende geld aan mij (en alle anderen natuurlijk ook) terug zal betalen. Met de winst uit haar eigen bedrijfje zal ze o.a. haar kinderen naar school kunnen laten gaan.
Binnenkort kan ik nieuws verwachten over de voortgang en daar ga ik hier natuurlijk over berichten. Eerlijk gezegd denk ik dat ik in de nabije toekomst nog veel meer geld ga lenen aan zulke dappere ondernemende vrouwspersonen. Want: petje af, dames!!

God

God is vele dingen, God is overal en ziet alles. Als klein meisje vond ik vooral dat laatste een rare gedachte. Zou hij ook bij me zijn als ik zat te poepen? Waarom zou God dat zichzelf aandoen? Rondhangen op een wolk hoog boven het aardse geneuzel, een beetje plukkend aan een lange baard, omgeven door zingende engelen: dat is toch een veel betere tijdsbesteding dan met je neus in de stank van een kleutertje (hoe schattig ook) te verkeren?
Mijn godsbeeld is veranderd, de tijden ook.
Ik kan nu zelfs met God chatten.
Met dank aan Dochter.

Trots

Ik ben extra trots op Dochter. Ze heeft vandaag een begin gemaakt met het bouwen van haar eigen gallery-site. Daar is o.a. dit te vinden:

Lucster

Heeft ze helemaal zelf gemaakt en ik ben zeeeeeeer onder de indruk! Donderdag 19 april heeft ze om 09.00 uur een aannamegesprek op het Media College in Amsterdam en ze is zich daar heel serieus op aan het voorbereiden. Dochter wil Media Vormgever worden.
Ze zouden toch wel gek zijn om haar af te wijzen.
Echt van de pot gerukt.
I rest my case.

The Fratellis

's Avonds zouden Zoon, Dochter, Broer en ik naar de Fratellis gaan, in de Melkweg. Daar verheugden we ons al op sinds 2 maart, als goedmakertje voor het afgelaste concert van Lily Allen èn verlaat verjaardagscadeautje voor Broer. Ik was vast van plan om daar de hele dag al voorpret van te hebben.
Maar het was een ongelofelijke klotedag: ik moest met een migraine-aanval (m'n eerste; jippie...NOT!) naar huis nog voordat ik één les had gegeven. Als ik iemand aankeek, zag ik zoveel vlekken dat ik de persoon nog maar met moeite herkende. Met een vloeistofdia op je netvlies kun je niet voor de klas gaan staan.
Thuis aangekomen wilde ik slapen of in ieder geval rusten, maar dat lukte niet vanwege alle werkperikelen die door mijn hoofd dwarrelden. Bovendien werd ik gebeld door allerlei vervelende mensen die me wilden betrekken in een onderzoek of iets aan me wilden verkopen. Vervolgens kwam Zoon uit school met zijn rechterpink in het verband. Hij had met een zakmes zitten spelen en had een snee tot op het bot opgelopen, zoals hij zowaar met enige trots vertelde...
Zo'n dag.
Was het verstandig om me in een drukke, benauwde, uitverkochte zaal vol herrie te begeven? Waarschijnlijk niet. Ietwat stoïcijns besloot ik om het plan toch door te zetten. En het wàs erg gezellig met zijn vieren in de auto en we vonden heel gemakkelijk een parkeerplaats op loopafstand. En het was geweldig om zomaar op een doordeweekse avond met Broer naar een optreden van een hip Britpop bandje te gaan.
Toen Dochter het al tijdens het voorprogramma helemaal niet trok om daar opgepropt tussen al die mensen te staan en haar portemonnee verloren bleek te hebben in de menigte, was het gewoon nòg weer een tegenvallertje op een klotedag. Dit kon er ook nog wel bij. Het was bijna om te lachen.
Affijn, de portemonnee hebben we drie kwartier later op kunnen halen bij de gevonden voorwerpen met alles er nog in: fantastisch! Dochter heeft een rustiger plekje opgezocht en Broer, Zoon en ik hebben ons door de uitverkochte zaal helemaal naar voren weten te wurmen. De Fratellis zijn leuke, gekke Schotse jongens, die aanstekelijk vrolijke muziek maken waarop het fijn zingen en springen is. Af en toe leek het wel carnaval.
Ik heb veel foto's van de zanger gemaakt, waarvan deze de minst slechte is.
"Waarom maak je alleen foto's van hem?" vroeg Broer.
"Omdat hij de minst lelijke is." was mijn antwoord.
Maar da's niet helemaal waar. Hij was het dichtstbij. En stiekem heb ik erg genoten van zijn krullen en gespierde armen gehuld in zacht jongemannenvlees. Hij èn mijn blije Broer, dansende Zoon en knuffellige Dochter maakten mijn klotedag helemaal goed.

Paspoortenkwestie

Op 10 maart j.l. stuurde ik voor het eerst van mijn leven een mailtje naar een Kamerlid. Het betrof Mw. Arib, die in het programma Pauw en Witteman -in mijn ogen- ongelofelijk onbeschoft en neerbuigend was toegesproken door dhr. Kamp van de VVD. Het ging over haar dubbele nationaliteit. In dat mailtje heb ik haar mijn steun en bewondering overgebracht. Nederland heeft mensen zoals Mw. Arib hard nodig.
Ik heb altijd wereldburger willen zijn. Esperanto leren was voor mij een groot ideaal, totdat ik merkte dat die taal helemaal niet overal op deze planeet gesproken werd. Dan maar Engels en Frans en Duits... Er stroomt allerlei allochtoon bloed door mijn aderen, maar jammer genoeg niet op een wijze dat ik daaraan rechten op een andere nationaliteit dan de Nederlandse kan ontlenen.
Herken je hier iets van?
Nu is er een oplossing!
Ga naar de site van Anderland en meldt je aan als ingezetene. Je krijgt meteen een paspoort. Er wonen op dit moment 2.186 mensen, maar er kunnen er vast nog veel meer bij...

Tijgerjonkies

Onderstaande foto's kreeg ik toegestuurd van een echte dierenvriendin. Zelfs ik vind ze schattig. Curieus ook. Zou Mama-tijger nou nooit eens de neiging krijgen om haar kroost op te vreten, al was het maar van liefde? En dat ze dan even zo zachtkens haar tanden in het babyspek zet en merkt dat het niet proeft als van eigen vlees en bloed, maar een smakelijk karbonaadje?
Hoe ga je om met zó'n uitdaging?

1e Paasdag...

... ergens tussen Lijnden en Hoofddorp, ter hoogte van Vijfhuizen, troffen Zoon en ik tijdens een zonovergoten fietstocht op weg naar Dochter het volgende SF-landschap aan. Het lijkt wel een autoloze zondag, maar dan anders. Een beetje à la de film Koyaanisqatsi, die we net de dag ervoor bekeken hadden. Toen ik die voor het eerst zag -begin jaren '80 in een café in Brussel, onder het genot van mijn allereerste witbiertje- leek dit allemaal nog heel ver weg. En nu? Nog geen 15 kilometer van mijn voordeur!En een eindje verderop:
is het een schilderij of een decor uit de nieuwste film van Alex van Warmerdam? Nee, het is allemaal echt, niet eens gefotoshopt.
Arme, arme bomen, zou het ooit nog goed komen met ze?

Goed opgelet

Tot nu toe was het altijd zo, dat ik mezelf aan het eind van de winter voornam om nu eens heel goed op te letten en het begin van de lente niet te missen. Verrukt en verbaasd moest ik vervolgens elk jaar weer vaststellen dat bomen en struiken ineens groen waren geworden. Alsof de seizoenswisseling zich in één nacht voltrokken had.
Dit keer ben ik niet overvallen door de natuur. Gaat het leven langzamer of is de waarneming verfijnder? In ieder geval kan ik het voortschrijden van al het nieuwe van dag tot dag volgen.Deze boom staat recht tegenover mijn huis. De foto is gemaakt vanuit het raam van mijn woonkamer. (Ja, kom er maar eens om in Amsterdam: een simpele huurwoning op 3-hoog, maar wel zó'n uitzicht!)
Langzamerhand wordt hij steeds groener en stralender. Regelmatig zitten er gezellige dikke duiven in te lunchen: ze pikken de zaadlijsten open, waardoor er ook een heleboel zaadjes met de wind mee kunnen waaien. Die worden een eindje verderop dan misschien weer jonge boompjes. Onverteerd zaad wordt door de duiven uitgepoept met hetzelfde effect. "Een typisch geval van goed geregeld," vindt Dochter dat "in tegenstelling tot een aantal andere zaken...". Ze is (ook) heel mooi als ze boos is.

Weekend

Dit zie je tegenwoordig als je op station Zuid in Amsterdam staat te wachten op de trein naar Eindhoven. Ik vond het wel uitermate futuristisch...
Iets meer dan vijf jaar geleden vertrok ik bijna dagelijks vanaf dit zelfde perron naar mijn werk en keek uit over braakliggend terrein. Dit is ervoor in de plaats gekomen.
En toen stopte de trein...

En dit is weer van een geheel andere orde.
Want je zal als kind toch maar zo'n boomhut hebben: in een magnolia, waardoor je ongeveer drie weken per jaar een bloeiend sprookjeskasteel tot je beschikking hebt! Neef en Nichten in Eindhoven hebben dat voorrecht. Ik ben jaloers.
Verder was het een enerverend weekend met eerst veel alcohol en nicotine en omgekeerd evenredig veel slaap. Daarna spa-rood en lekker eten met Broers en Zus. "Tussendoor" nog paardgereden op Ietje...
De bewegende beelden volgen pas op mijn 80ste verjaardag, zodat ik dan verbaasd kan uitroepen: "Ben ik dat? Ach welnee, dat kàn ik niet zijn. Zo dik en onhandig ben ik toch nooit geweest??!!"