Oudejaarsavond

Omdat UPC hier in Amsterdam geen WDR distribueert over de kabel (Arte trouwens ook niet meer: schandalig), doen we het dan maar met You Tube. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden, nietwaar?Verder ben ik helemaal gelukkig en zie ik 2008 met alle vertrouwen en plezier tegemoet. Geen idee hoe het komt, maar het is ècht zo. Erg prettig, jaja.

Ideetje...

Het heeft me zeker een uur ploeteren met Paint gekost om dit in elkaar te flansen, maar dat zal de leeftijd wel zijn. Nog even over het idee op zich: als er vrijheid van meningsuiting is, is er toch ook de vrijheid om jezelf al dan niet bloot te stellen aan andermans visie?! De film van Wilders wordt uitgezonden in de zendtijd voor politieke partijen; daar kijkt sowieso bijna nooit iemand naar, dus waarom zouden we (moslims en andere Nederlanders) nu ineens kijken naar die tien minuten die de PVV ter beschikking krijgt gesteld...
Dat Wilders denkt dat Beatrix het over hem had in haar Kersttoespraak is toch eigenlijk ook om je een deuk te lachen?

Sound of Music

Ik had al in menige klas tijdens de Engelse les het liedje Favourite Things behandeld (=vertalen en zingen), waarbij ik me dan -in ieder geval van binnen- tot een ware Julie Andrews-kloon ontpopte. Misschien vreemd, maar ondanks het feit dat ik the Sound of Music nog nooit had gezien, wìst ik gewoon hoe het moest voelen om gouvernante van een grote Oostenrijkse kinderschaar te zijn. En stiekem genoot ik daar ontzettend van.
Toch had het ook iets absurds, vooral als ik boven op een stoel (omdat mijn leerlingen waren gaan staan en ik toch duidelijk zichtbaar moest zijn als dirigente), samen met "mijn kinderen", stond te kwelen. Dan was ik blij dat bijvoorbeeld Zusje niet zomaar binnen kon komen lopen. Ze zou vast en zeker -en volkomen terecht- de slappe lach hebben gekregen. Een fijne situatie om het adequaat pedagogisch handelen weer eens te oefenen...
Affijn.
Nu hebben Zoon en ik gisteren op televisie naar the Sound of Music gekeken. In het kader van onze algemene ontwikkeling ofzo. Het was de karaokeversie met rode letters, die oversprongen naar wit zodra ze werden gezongen. Heel raar. Fascinerend ook.
Terwijl we helemaal melig werden van die letters en de flauwe, oubollige grapjes en dito plotwendingen (om van de potsierlijke kostuumpjes en belachelijke choreografieën nog maar te zwijgen...), vroeg ik me af hoe het in godesnaam mogelijk is dat er onder mijn vrienden, collega's en kennissen heterosexuele, weldenkende mensen zijn die deze film meer dan eens hebben bekeken. Op vrijwillige basis.
Ik vond het maar flauw gedoe en die oudste zoon Friedrich ronduit een eng mannetje. Op het laatst werd het nog wel een beetje spannend: toen ze moesten zien te ontsnappen aan de Nazi's. Maar die hele romance tussen de non/gouvernante Maria en de kapitein/vader von Trapp... wat een langdradig gezemel. Ik kan dat met de beste wil van de wereld echt niet romantisch noemen, hoor. Hopelijk raak ik mijn irritatie weer kwijt en kom ik over de huidige weerzin heen, want het zingen met zo'n klas is altijd heel gezellig en de tekst is bij uitstek geschikt om eens flink de uitspraak te oefenen: "Girls in white dresses and blue satin sashes". Bevobbeld.

Dan nog iets over de laatste twee foto's van deze blog. Met een analoge camera heb ik in mijn jeugdige jaren veel geëxperimenteerd om beelden vast te leggen die het menselijk oog niet kan zien. Door bijvoorbeeld de sluiter lang open te laten staan en zo de film met licht (foto) als het ware te beschrijven (grafie), kun je bijzondere voorstellingen creëren. Maar ook door met een flitslicht in een donkere ruimte een foto te maken, kun je iets afbeelden wat je ogen niet hebben kunnen zien.
Gisteravond is er met het cameraatje van mijn telefoon iets soortgelijks gebeurd, maar dan anders. Want hier zie je twee beelden door elkaar heen, waarschijnlijk doordat ik -geheel per ongeluk- heb geklikt op het moment van een perspectiefwisseling. Maria zit ergens in de maneschijn, als ze iets achter zich hoort en zich omdraait. Tenminste...dat lijkt het te zijn. Als je goed kijkt, zit ze echter in dezelfde positie, alleen vanuit een andere hoek gefilmd.
En wie komt daar aangelopen?Het is de kapitein, die alleen over zijn diepste gevoelens kan spreken met zijn gezicht van haar afgewend...Blgghh!

Kerst '07

Gistermiddag zijn Zoon en ik naar Eindhoven gereden met Leo, om aldaar Kerstavond bij Broertje & Co. doorbrengen. We moesten vooral niks bijzonders verwachten was ons van tevoren verteld. Eerst moesten er nog wat boodschappen gedaan worden en daarna gewoon een beetje rondhangen, kletsen en spelletjes doen. 's Avonds gingen we dan naar de fakkeloptocht voor de vrede die elk jaar wordt gehouden/gelopen. Om 19.00 uur zou het van start gaan op het Wilhelminaplein.
Schoonzusje "mag" aan haar time-management gaan werken, had ze me al toevertrouwd toen ze zeven minuten voor sluitingstijd van alle winkels op het parkeerterrein van winkelcentrum Woensel stond te bellen met manlief en hem vroeg wat ze ook alweer moest halen: "wc-papier, eieren en wat nog meer?" Dat is allemaal nog goed gekomen, zoals alles uiteindelijk goedkomt.
Dus was het bijna spreekwoordelijk dat we pas om 19.05 uur op het Wilhelminaplein aankwamen en dat "dus" alle fakkels uitverkocht waren. De organisatie had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen: meer dan 5000 dus. We werden toegesproken door interim-burgemeester Braks en daarna gingen alle fakkels aan. Wat een stank! En slecht voor de Co2-uitstoot durf ik te wedden. Maar wel een mooi en indrukwekkend plaatje.Vooral met die volle maan erbij...We hebben een uur door de binnenstad van Eindhoven gewandeld samen met die duizenden mensen. Langs de route hadden zich verschillende muziekgroepen opgesteld om de stemming erin te houden. Auto's werden tegengehouden door verkeersregelaars en toeterden voor de vrede(?) gezellig(?) een potje mee. En onderweg heeft Schoonzusje het klaargespeeld om met haar mooie blauwe ogen nog drie fakkels van andere deelnemers af te troggelen. Zo konden Neef, Nicht en Zoon toch nog een toorts dragen, terwijl wij als volwassenen moesten zien te voorkomen dat anderen daarbij zouden ontvlammen.
Thuis wachtten warme pasteitjes en een potje Kolonisten van Catan. En nog later op de avond belde Dochter. Ze liep ergens in een dorp in de buurt van Rotterdam op straat: even een frisse neus halen. Ze was met Vriend op een Kerstfeestje beland, waar de sfeer haar iets te benauwend was geworden.
Dit alles brengt mij op de volgende vraag: waarom duurt Kerstmis eigenlijk twee volle dagen als het kindeke Jezus toch maar op één avond is geboren? Zeker een zeer moeizame bevalling geweest...

Grijs

De wereld is erg grijs als ik naar buiten kijk. Zo grijs, dat je er somber van zou kunnen worden. Zaterdagmiddag was alles nog heel anders: sprookjesachtige taferelen, gewoon bij mij voor de deur.Nu moeten we er zelf weer wat van maken. Gisteren met Zoon twee films gezien. Jesus Camp is een documentaire over een Amerikaanse evangeliste die zich speciaal op kinderen richt en daarvoor ook zomerkampen organiseert. Daar worden kinderen -in het bijzijn van hun ouders!- bang gemaakt voor de hel en de duivel. Er worden musicalachtige sketches opgevoerd, waarbij kinderen leuzen roepend en gekleed in camobroeken opmarcheren in de oorlog tegen het kwaad. Ze kunnen in massabijeenkomsten naar voren komen om hun zonden te benoemen en ze van zich af laten wassen door die afschuwelijke vrouw, die lelijk is, cup HH heeft en nooit, maar dan ook nooit lacht. Brainwashing. Geestelijke mishandeling. Vooral één meisje vond ik bijzonder deerniswekkend: Rachel -ongeveer 10 jaar- sprak als een vrouw van 40 en keek daarbij zo zorgelijk en uitgeblust de wereld in, dat ik de wens in me op voelde borrelen om haar te "redden". Waar andere kinderen zich vreugdevol aan alle onzin overgaven, meende ik aan Rachel's ogen te kunnen zien, dat zij allang wist wat zonde was. Omdat ze het ondergaan had. Verschrikkelijk. In de documentaire werd de link gelegd tussen de politiek van Bush, de evangelische beweging en de benoeming van steeds meer aartsconservatieven in het Hooggerechtshof en de regering. Over radicalisering en fundamentalisme gesproken...
Daarna was Das Leben der Anderen aan de beurt, die iedereen natuurlijk allang gezien heeft. En terecht, want hij is prachtig! Ik wil er dan ook niet teveel over zeggen hier, behalve dan wat Zoon na afloop meldde. Hij was vooral ontroerd, zei hij, door Stasi-agent HWW XX/7 die een subversief stel afluistert. Daardoor kent hij zoveel intimiteiten, terwijl zij niet eens van zijn bestaan weten. En dat hij dan tóch zijn hele carrière offert in een poging hen te redden.
Mooi mens, die Zoon.

De trap

Enkele weken geleden ging ik op zaterdagmiddag nog even snel wat boodschappen doen. Met sleutels, wanten en een paar plastic tasjes in de hand begon ik aan een rappe afdaling van drie trappen. Halverwege de tweede bleef ik met een hak in de zoom van mijn lange jas hangen. Voordat ik het wist (maar o, wat flitsten er een hoop gedachten door mijn hoofd, waardoor het toch heel langzaam leek te gaan), knalde ik met mijn hoofd tegen de muur en vervolgens met mijn lijf tegen de grond van het overloopje. Ik had een voorwaartse duik gemaakt van zo'n anderhalve meter en was me rot geschrokken. Bovendien deed het pijn. En ik was ontzettend bang dat ik mijn rug gebroken had of iets dergelijks. Toen ik neerkwam had ik namelijk een onheilspellende hitte in mijn onderrug gevoeld...
Kreunend van ellende en met mijn ogen dicht lag ik daar, met in mijn handen de sleutels, de wanten en de plastic tasjes, me afvragend waarom ik die stomme prullen nog vasthield. Ik had beter mijn handen uit kunnen steken om mezelf te beschermen. Nu moest ik misschien wel in een rolstoel voor de rest van mijn leven.
Ik hoorde de deur van de Turkse buurvrouw op de tweede verdieping opengaan en dat er iemand naar me toekwam.
"Wat isj gebuurt? Jij gefallen? Heb jij pijn gedaan?"
Ze klonk zo lief en bezorgd, dat ik mijn ogen opendeed. Ik keek recht in de hare, die mij groot van schrik, maar toch heel zacht onder haar hoofddoekje vandaan vorsend aanschouwden. Juist door die zachtheid schoot ik vol.
Snikkend als een klein kind zei ik, dat ik inderdaad gevallen was en dat mijn hoofd zo'n pijn deed en dat ik niet wist of alles wel in orde was.
Ze wilde wel ijs halen voor op mijn hoofd, maar ze had niks in haar koelkast, vertelde ze. Ik herinnerde me een icepack in mijn groentenla en vond dat ik die maar eens moest gaan halen. Dus heb ik geprobeerd om op te staan en dat lukte gelukkig gewoon. Toen ik mijn eigen étage weer binnen was en Zoon het hele verhaal vertelde, bleek pas hoe overstuur ik was. Ik ben meteen Arnicatabletjes gaan slikken en heb de plek op mijn hoofd zo koud mogelijk gehouden. Toch zag mijn oog er de volgende dag zó uit:En een week later was het nog een stuk kleurrijker: De dag erna was het zo: En een paar dagen later was het bijna niet meer te zien: Al met al ben ik een kleine twee weken in winkels en op school vreemd aangekeken. Het was verrassend om te merken, dat veel mensen (ook leerlingen) bezorgd waren dat ik wellicht een man met losse handjes tegen was gekomen...

Die film...

Hoe lang is het nou geleden dat heel veel mensen die ene film hebben gezien over de ongemakkelijke waarheid? Waardoor we massaal spaarlampen gingen gebruiken en de stand-by knopjes uitdeden? We waren bang voor smeltende poolkappen, overstromingen in Nederland en op 07-07-'07 werden er popconcerten gehouden over de gehele wereld om de mensheid er bewust van te maken dat het zó niet langer kon met de uitstoot van CO2.
Zou het allemaal geholpen hebben? Als ik nu naar buiten kijk, zou je toch denken van wel! (Het is dezelfde boom als op mijn blog van 26 april j.l.)
Straks met Zoon ergens in de stad lunchen. De Kerstvakantie is begonnen!!

Spreekwoorden en gezegdes

Ze worden veel gebruikt en verbasterd, meestal per ongeluk. Koot en Bie van het Simplisties Verbond, actief eind jaren '70, deden het expres. Een dik jaar geleden kreeg ik er een boekje over van Ingrid die ik om allerlei k***eredenen al bijna een half jaar niet meer gesproken heb. Ze schreef er in "Voor mijn vriendin in dik en dun"; vond ik al een bijzonder leuke. In het boekje vonden we o.a. ook nog:
Zij klaagde heg en steg.
Een blind paard kan de was doen.
Appels met citroenen vergelijken.
Ondertussen komen ze ook in het dagelijks leven op me af:
Iedereen loopt al op zijn achterste benen (= moe).
Ruwe bolus, blanke pit.
Bergen op de weg zien (i.p.v. beren).
Moet je dat nou wel doen; je hebt al zoveel op je broodje.

Van de weeromstuit heeft Zoon er zelf maar één verzonnen: iemand doodslaan met een blije mus.
Zie je het voor je?

Verloren...

Tijdens het proeven gisteravond vonden we de koekjes wel lekker, maar ook erg zoet. En bij het nog eens zorgvuldig nalezen van het recept begreep ik ook waarom: in plaats van 1/4 kop poedersuiker had ik er 3/4 kop doorheen gehusseld.
En daarom heb ik verloren... snik. Mijn koekjes waren qua presentatie wèl de top, zei de jury, maar qua smaak en textuur waren die van een (hoogbegaafde) leerlinge de beste.
Jammer dan. Ja, eerlijk gezegd was het even slikken voor de juf.
Maar het was een uiterst gezellige en feestelijke laatste les van dit jaar, die ik heb afgesloten met voorlezen uit Charlie's Chocolate Factory van Roald Dahl. Heel toepasselijk, je weet toch!

Dark Chocolate Christmas Cookies

In de Engelse les van vorig week heb ik onderstaand recept behandeld. Eerst lazen de leerlingen het voor zichzelf rustig door en daarna hebben we het vertaald met elkaar.

Dark Chocolate Christmas Cookies
© Stephanie Gallagher
Egg whites keep this cookie recipe low fat. Dark chocolate and nuts keep these cookies rich and sweet. Your friends will never know they're low calorie, too!
This is one of the richest healthy cookie recipes I've ever made.
The only fat in these Christmas cookies comes from the almonds. And almonds are a real superfood, providing a terrific source of fiber, protein, calcium and certain minerals. Plus, the dark chocolate is high in certain antioxidants which may lower blood pressure.
For my tests, I used Trader Joe's 72% bittersweet chocolate. But there's no reason you can't use 60% dark chocolate chips or even semisweet chocolate chips.

Ingredients
 6 oz dark chocoate (preferably 60% or greater)
 2 large egg whites, at room temperature
 1/8 tsp. cream of tartar
 1/4 cup granulated white sugar
 1/2 tsp. vanilla extract
 3/4 cup finely ground almonds
Melt dark chocolate in microwave at 30-second intervals on 70% power until smooth. Set aside to cool slightly.
Preheat oven to 350 degrees. Spray two large cookie sheets with nonstick spray. Using an electric mixer, beat egg whites and cream of tartar until soft peaks form. Continue beating, adding in sugar and vanilla slowly, until mixture forms stiff peaks.
Gently fold in chocolate and almonds until fully incorporated. Drop teaspoons of batter onto the prepared cookie sheets, leaving one inch between cookies.
Bake 10-12 minutes, switching racks (put bottom cookie sheet on top rack and top cookie sheet on bottom rack) halfway through baking to ensure even browning. Cookies are done when there is a light crust on the outside, but they are soft on the inside.
Makes 36 cookies.
Per cookie: 52 calories, 3 g fat, 0 mg cholesterol, 1 g fiber, 1 g protein, 0% Vitamin A, 0% Vitamin C, 1% calcium, 2% iron.

Door die laatste zin kon er een mooie link gelegd worden met het vak voedingsleer (waar zijn vezels, vitaminen en mineralen ook alweer voor?) en de biologielessen over het skelet (kalk en eiwitten), waarin deze klas zich juist heel sterk aan het verdiepen was. Overal in het lokaal lagen botten en schedels. In een speciaal daarvoor getimmerde kast bevond zich zelfs een geraamte!

Affijn. Toen het recept vertaald was, stond ik watertandend voor de klas en zei: "Als je nou een goede beoordeling voor Engels wil, zorg je er natuurlijk voor dat je de volgende les met die koekjes aan komt zetten."
"Huh?" vroegen ze.
"Nee, grapje.. Maar ik heb wel heel veel zin om ze te proeven. En ik ben ook heel benieuwd wie er nou aan de hand van zo'n Engels recept lekkere koekjes kan bakken."
"Zullen we er een wedstrijd van maken?" riep een leerling.
"Goed idee, doen we!"
"Maar dan moet jij ook meedoen!" gilde een ander.
"Afgesproken."
Het ging ineens heel snel.
Uiteindelijk hebben zich een stuk of zeven bakteams aangemeld en hebben we besloten dat de klassenmentor jury zal zijn. Hij moet blind proeven en dan beoordelen op smaak, textuur en presentatie.
Daarom moet ik nu de keuken in. Want ik vind die mentor een enorm leuke en lieve schat en ik wil dat hij mijn Dark Chocolate Christmas Cookies de lekkerste vindt!

Anouk en Kate

Dochter gaat dit niet waarderen, want zij vindt Anouk maar niks (geloof ik), maar ik vind dit clipje geweldig! Ik zag hem voor het eerst toen ik gisteren langs TMF zappte: kleuren, tempo, humor. Meteen verkocht was ik. Maar ook in de auto doet-ie het goed, merkte ik vanmiddag.

Om het goed te maken met het allerliefste meisje van de hele wereld doen we deze dan nog even: Kate Nash komt op een woensdagavond in april naar Paradiso, de kaartverkoop start a.s. zaterdag en ik denk dat ik dus wel een aardige bestemming heb gevonden voor de rest van mijn Kerstbonus...
(Het grootste gedeelte gaat naar de reparatie van de c.v.-ketel, die het onlangs begaf. Waarom heb ik dat nou àltijd?! Komt er wat extra geld voorbij, is er meteen een aanleiding om het uit te geven.
Zo word ik toch nooit rijk...)

Twee keer op een dag is me bijna teveel...

Ik zit achter mijn bureau te werken, geconcentreerd. De telefoon gaat. Iemand vraagt: "Volgende week, als al die kinderen naar ons toekomen voor het toneelstuk... Jij zou er toch voor gaan zorgen, dat ze dan chocolademelk krijgen met iets lekkers erbij?"
"Eh....ja," antwoord ik aarzelend.
Wat is er aan de hand?
Waarom vraagt ze dit?
Gaat het afgelast worden?
Zijn er niet genoeg aanmeldingen?
Moeten de plannen alweer gewijzigd?
"Dan is het wel belangrijk dat je weet hoeveel kinderen er komen. Zul je niet vergeten om daar naar te informeren?"
"Eh....nee," antwoord ik ongelovig.
"Zal ìk anders bellen?"
Ik word wakker uit mijn ongeloof.
"Nou, laat dat maar aan mij over, hoor. Dat lijkt me handiger."
"OK... Goed... Fijn!"
Na de hoorn erop gelegd te hebben, moet ik even een paar minuten zacht neuriënd naar buiten kijken, voordat ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.

Aan het einde van de dag, om een uur of half vier, zit ik weer aan mijn bureau. De deur gaat open, ik kijk op: recht in haar gezicht. Ze buigt zich een beetje naar mij toe.
"Ik ga nu weg... En jij weet niet waarheen, hè?"
Ze is een beetje eng als ze zo glimlacht. Niet bijster aantrekkelijk ook.
"Nee, dat weet ik niet," antwoord ik op de automatische piloot.
"Ik ga naar de rechtbank!" Het klinkt een beetje triomfantelijk.
Hebben we een aanklacht lopen, die zij nu voor ons denkt te gaan winnen?
Waarom weet ik daar niets van?
Is ze net gescheiden?
Nee, da's toch al langer geleden?
"En jij weet niet waarom, hè?" zegt ze er achteraan.
"Nee, dat weet ik niet," zeg ik ongelukkig.
Waar gaat dit heen?
En hoe lang gaat het nog duren?
"Mijn zoon wordt vanmiddag beëedigd als advocaat. Leuk hè?"
"Ja.....leuk." zeg ik opgelucht. Godzijgeloofdengeprezen heeft het helemaal niets met mij te maken!
Als ze uit zicht verdwenen is, voel ik me immens alleen. Er is helemaal niemand om dit met mij te delen. Langzaam laat ik mijn voorhoofd op het toetsenbord zakken. Zo blijf ik even zitten, voordat ik weer verder kan met mijn werk.
Hoe lang nog?

Zomaar een vrijdagavond

Dochter en ik hebben Zoon vanavond met de auto opgehaald van zijn wekelijkse jeugdorkestrepetitie. Dus stonden we om een uur of acht te wachten bij de Amstelveense muziekschool, luisterend naar de radio en wat kletsend over het leven. Dit keer spraken we o.a. over hoe mooi Zoon aan het opdrogen is en welk genoegen er te beleven valt alleen al door hem vanuit de verte gade te slaan: zijn bouw, zijn houding, zijn motoriek. Ik raakte helemaal carried away, terwijl Dochter ondertussen in het handschoenenvakje naar wat lekkers zocht en ook vond: dropjes!
"Zijn die van jou of van J.?" was haar enthousiaste vraag.
J. is de achterbuurvrouw èn een collega met wie ik samen Leo (een blauwe Fiat Punto) berijd.
"Die zijn van J."
"O." Teleurgesteld.
"Maar zie jij J. ergens?" hoorde ik mezelf ondeugend giechelend zeggen en stak mijn hand uit. Niet ècht pedagogisch, maar wel erg leuk. Bovendien, ondanks dat Dochter nog wel een jaartje uitstel zou willen... ze wordt binnenkort "gewoon" achttien hoor!

Even later scheurden we met zijn drieën dropjes kauwend en luid met de radio meezingend (zie beneden) door Amstelveen richting het tankstation aan het Stadionplein. Daar heb ik Leo volgegooid en een nieuwe voorraad drop en zuurtjes ingeslagen.
In de shop liepen twee ambulancebroeders rond op zoek naar iets te kanen. Altijd (nou ja, bijna altijd) fijne mannen om naar te kijken. Ze zien er vaak stoer, breed en betrouwbaar uit. Cool in de ware zin van het woord en een uniform geeft toch iets extra's, mijmerde ik, terwijl ik mijn credit card door de gleuf trok en hem met meer dan 70 Euro belastte.
"Piedelíep, piedelíep," klonk het ineens door de shop vanuit de walkietalkies van mijn aantrekkelijke helden.
"Lijk bij de Rai! Lijk bij de Rai!" ging een plat-Amsterdamse vrouwenstem verder.
"Shit," zei de ene broeder en maakte een spurt richting de kassa.
Vlot deed ik een stap opzij, zodat hij snel geholpen kon worden.
Maar ja, was er nog wel haast geboden?
De ander broeder rende in ieder geval toch naar de ambulance om hem vast te starten.
Pfoeh!
Tegen de tijd dat ik weer bij mijn kinderen in de auto stapte, scheurden de helden met zwaailicht en sirene van het terrein af. Dochter en Zoon zagen er extra stralend en blakend van gezondheid uit, leek het wel.

Open your eyes van Snow Patrol is een geweldig nummer met een mooi clipje dat volgens mij in Parijs is gedraaid. In Amstelveen doet-ie het ook prima!

Kanker

Leerlingen mogen bij ons op school hun mobiele telefoon, gameboys en audio-apparatuur niet zichtbaar dragen: in de gang noch in de les. Als ze betrapt worden op overtreding van deze regel, moeten ze hun "speelgoed" inleveren en zijn ze het drie weken kwijt.
Vanmiddag liep ik van het ene lokaal naar het andere toen ik mijn naam hoorde roepen. Toen ik me omdraaide, stonden er twee leerlingen voor mijn neus: een jongen uit de tweede, wiens moeder afgelopen woensdag is gediagnostiseerd met longkanker, en een meisje uit dezelfde klas. Ze hijgden allebei een beetje van het rennen.
"Mathilde," zei de jongen met opgewekte stem en een ietwat olijke blik in zijn ogen, "mijn telefoon is vorige week afgepakt. Maar nu heeft mijn moeder kanker. Mag ik hem dan nu al terug?"
Ik was zo verbouwereerd, dat ik bijna in de lach schoot. Gelukkig kon ik me goed houden. Ik zei dat hij dat maar even met zijn mentor moest overleggen. En terwijl we naar de docentenkamer liepen om haar te zoeken, heb ik even mijn arm om zijn schouders geslagen en gezegd dat ik het had gehoord van zijn moeder en dat ik zo geschrokken was van het slechte nieuws.
"Ja, mijn vader en moeder en zusje waren ook al zo geschrokken. Mijn moeder ging huilen toen ze het ons vertelde en mijn vader en zusje ook."
Nog steeds die schelle stem.
"En jij dan? Moest jij ook niet huilen dan?" vroeg ik.
"Jawel, ik ook wel. Toen iedereen huilde, moest ik ook huilen."
Even klonk hij zachter.
Maar toen snel weer snerpend: "Wil jij even kijken of mijn mentor in de docentenkamer zit?"
Zo'n jochie toch.

maggie and milly and molly and may

by E. E. Cummings

maggie and milly and molly and may
went down to the beach (to play one day)

and maggie discovered a shell that sang
so sweetly she couldn't remember her troubles,and

milly befriended a stranded star
whose rays five languid fingers were;

and molly was chased by a horrible thing
which raced sideways while blowing bubbles:and

may came home with a smooth round stone
as small as a world and as large as alone.

For whatever we lose (like a you or a me)
it's always ourselves we find in the sea

Dit gedicht heb ik gisteren voorgelezen, over laten schrijven en besproken in een klas met 13 à 14 jarige pubers. Het was wonderlijk om de gezichten van bepaalde leerlingen op te zien lichten bij de zin "as small as a world and as large as alone" en anderen te zien gniffelen bij "a horrible thing which raced sideways while blowing bubbles". We hebben gesproken over hoe iets vergeten verschilt van je iets niet meer kunnen herinneren.
Als huiswerk heb ik ze de volgende vraag meegegeven: If you had lost a you or a me, what would you find in the sea? Ik ben heel benieuwd!

Einde herfstvakantie

Wat doet een vrouw die de balen heeft dat ze over twee nachtjes slapen weer elke ochtend vroeg op moet om te gaan werken? Die niet eens zozeer opziet tegen de lessen die ze gaat geven aan luidruchtige pubers, maar veel meer tegen de volwassenen die ze vanuit haar coördinerende functie aan moet spreken op hun verantwoordelijkheden. Tot vervelens toe.
En maar geduldig blijven.
En de moed er inhouden.
En er de humor van blijven inzien.
En niet gaan schelden, schreeuwen of schoppen.
En het allemaal weer loslaten 's avonds.
Pffffffff...
Zo'n vrouw gaat schoenen kopen!
Eerst op de site van Ecco kijken, een merk waarmee ze al vaker (voor het eerst in Wenen in de jaren '90) comfortabel en toch enigszins modieus geslaagd is voor niet al te veel geld. En ja hoor, bij de business afdeling vond ze de volgende zwartlederen pump, mèt hak voor als het de komende tijd eventueel toch serieus mocht worden op school.
Met m'n credit card en mijn fiets was ik binnen een kwartier in de winkel en tien minuten later stond ik weer buiten, met mijn nieuwe schoenen aan.
Omdat de hak 6 cm hoog is en ik al minstens een half jaar op platte zolen door het leven ga, verwacht ik dat mijn voeten behoorlijk pijn zullen gaan doen. Mijn rug misschien ook wel. Maar dat zal helemaal opwegen tegen het klakkende geluid dat weerkaatst wordt in de lange gangen van de school, als ik daar streng en strijdlustig doorheen stap, op weg naar weer een collega die ik op onnavolgbare wijze een trap onder z'n hol ga geven.
Figuurlijk gesproken. Naturellement!

Gedachte in de supermarkt

Hoe zou dat nou komen?
Sta ik in de rij bij de kassa een beetje voor me uit te mijmeren op een herfstvakantieachtige manier en plop! daar is ze in mijn hoofd:Veneranda Nzambazamariya uit Ruanda. Jaren geleden heb ik haar ontmoet. Het moet in 1995 geweest zijn toen ik in New York was om daar te lobbyen bij een Commissie over Vrouwenzaken van de Verenigde Naties. Vrouwen uit het Westen sloten bondjes met vrouwen uit Afrika, Azië en Latijns Amerika om samen van alles voor elkaar te krijgen op het gebied van mensenrechten van vrouwen: economische rechten, politieke rechten, reproductieve rechten en nog veel meer.
Het was altijd hard en lang werken tijdens zulke bijeenkomsten. Er moesten alternatieve teksten voor verdragspassages worden geformuleerd waar zo veel mogelijk organisaties en landen zich in konden vinden. Dat betekende eindeloos veel discussies en vervolgens het nauwkeurig zoeken naar de juiste woorden. Soms ging dat door tot diep in de nacht.
Veneranda maakte veel indruk op mij. Ze was ongeveer van mijn leeftijd, maar leek zo ontzettend veel wijzer. Ze was haar land Ruanda ternauwernood ontvlucht tijdens de genocide van april 1994, waarbij meer dan een miljoen mensen werden afgeslacht. Zij was één van de zeer weinigen van haar familie die het hadden overleefd. En toch was ze zo snel mogelijk weer teruggekeerd naar haar land om te werken aan de wederopbouw. Ze had zo'n lief en zacht gezicht en je kon zo heerlijk met haar lachen. Ik begreep niet hoe ze dat voor elkaar kreeg, na zoveel gruwelijke ellende meegemaakt te hebben. Maar het was geen kwestie van voor elkaar krijgen: zo was ze "gewoon".
Op een ochtend, na veel te weinig slaap na veel te lang doorwerken en dan-maar-ontspannen-met-alcohol, kwam ik aan in het gebouw van de Verenigde Naties. Daar was een actie gaande: vrouwen uit de hele wereld vormden een levende slinger door de gangen, droegen spandoeken bij zich en riepen "We want peace".
Ik voelde me verre van fit genoeg om deze softe demonstratie te kunnen appreciëren en was blij om Veneranda ergens op een bankje aan te treffen. Ik plofte naast haar neer en verzuchtte: "I don't want peace, I want coffee!"
Toen de woorden de wereld al in waren, realiseerde ik me pas tegen wìe ik ze eigenlijk had gezegd en sloeg m'n hand voor mijn mond. Geschrokken keek ik Veneranda aan.
Maar ze lachte giechelend en zei dat er minstens twee personen in mij leefden: de ene was een wijze oude vrouw, de ander een ondeugend meisje van een jaar of acht en ze was op beiden evenveel gesteld. Als ik het me goed herinner ben ik vervolgens voor ons beiden koffie gaan halen.
Voor meer feitelijke info over Veneranda kun je hier verder kijken. Ze is in 2000 jammerjammer genoeg verongelukt met een vliegtuig en heeft posthuum nog een belangrijke onderscheiding gekregen voor haar vredeswerk: de Millennium Peace Prize for Women.
Maar waarom kwam ze nou zo plotseling tevoorschijn uit mijn geheugen, terwijl ik in alle rust stond te wachten totdat ik mijn boodschappen kon betalen?
Misschien omdat ik stond na te denken over het gesprek dat M. en ik gisteravond hadden over de misvattingen als het gaat over interculturele communicatie. Het is daarbij helemaal niet zo belangrijk om precies te weten wat iemands religieuze achtergrond is. Waar het om draait is of je je open wilt en kunt stellen voor de ander. Afstemmen. En terwijl Veneranda en ik uit totaal verschillende werelden kwamen, was dat voor ons totaal geen probleem.
Het was hartverwarmend om weer even aan haar te denken!

Mooi man!

Herfst in Vorden. Zonneschijn van 's morgens vroeg tot laat in de middag, waardoor ik gisteren om 18.00 uur achter Hotel Bakker op het terras bij een klaterend fonteintje in de zon zat te wachten op Zusje, die elk moment terug kon keren van haar dagtocht op een Tinkerpaard. Glaasje droge witte wijn erbij, wat lekkere hapjes, een paar ongelezen kranten: heerlijk!
Ik had de hele dag op een fiets gezeten en allerlei interessante, grappige en/of mooie dingen gezien onderweg: kasteeltjes, paddestoelen, poëtische wegnaambordjes en (historische) bomen in herfsttooi. Hieronder een greep uit de collectie.
Het allerfijnste dat ik meemaakte, heb ik niet vast kunnen leggen. Ik weet niet of ik het in woorden uit kan drukken. Het heeft te maken met een dusdanige stilte in een dichtbeloverd donker bos waar op enkele plekken -als door God zelf gezonden- lichtbundels door het gebladerte kliefden, dat ik kon horen hoe een blaadje loskwam van een tak om zachtkens naar beneden te zweven en daar met een relatief oorverdovende klap neer te komen. Zulke stilte...
In the middle of nowhere trof ik dit minimarktje aan, zonder personeel, een glazen pot met deksel als zelfbedieningskassa: alles in vertrouwen. Vanavond appelmoes maken en morgen walnootcake!

Nergens meer last van

Infofilter helpt echt. Ik ben al daaaaaaaagen niet meer gebeld met wat voor onzinnige enquetes of aanbiedingen dan ook. Wat een rust!

Zo kan het ook.

Ooit kreeg ik van mijn ouders een proefabonnement op de Vrij Nederland. Best leuk om op de hoogte te blijven van van alles en nog wat, maar het kost ook veel tijd en alras stapelden de ongelezen exemplaren zich op. Proef werd nooit voor het echie dus.
Maar ik sta wel in het VN-bestand en af en toe word ik opgebeld, omdat ze mij een heel voordelige aanbieding "mogen" doen. Zo ook maandagmiddag.
Toen ik zei dat ik geen interesse had en dat ik ook niet meer gebeld wenste te worden, omdat ik heel goed weet waar ze zitten en dat ik ze zelf wel kan bellen als ik iets van ze nodig heb... zei de vrouw aan de andere kant van de lijn: "Ik begrijp precies wat u bedoelt. Zal ik u een telefoonnummer geven waar u zich kunt laten registreren, zodat u nooit meer gebeld wordt?"
"Nou, heel graag!" was mijn verblufte reactie.
Het nummer was 0900-6661000 en ik heb het gedraaid, kwam in een ingewikkeld menu terecht en ben uiteindelijk naar infofilter.nl gesurfd, alwaar ik mijn profiel heb aangemaakt en de hele reutemeteut heb ingevuld. Geregeld?
Mooi niet!
Want wie belden gisteravond?
UPC!
Dochter nam op en zei dat ze niet de vrouw des huizes was en dat ze die ook niet aan de telefoon zou roepen, omdat de vrouw des huizes UPC hààt.
Gouden kind, die Dochter van mij.
Maar moet ik UPC nou sue-en of nog even afwachten tot infofilter voor de volle 100% in werking is getreden?

Update on Ice Pops

Vandaag ontving ik weer nieuws over mijn partneres in zaken in de Stille Oceaan. Heel verheugend!

Dear Mathilde Dollekens,
This is an update on Ice Pops written by Shane Xu:
Faapopole has been making ice pops for two years. She used her first loan to purchase the initial ingredients, sugar and cordial, and the plastic bags for making them in. With subsequent loans she has developed the family plantation; the other main income source, and built a separate bathroom for her family house. She has five children, the eldest of which is currently attending the high-school in town. The four younger children all attend the local school where Faapopole sells her ice pops. She started the business to supplement her husband's income from the plantation and fishing, and her business helps pay for family needs such as food, school fees, basic living costs, and church donations. She is unsure as to whether she wishes to continue getting further loans, and would like to one day have the plantation established in such a way as to be fully independent.

Ik wens haar toe dat ze al haar plannen waar kan maken en als ik er een bijdrage aan kan leveren... heel graag!

Snelle actie, fijn plan

Dinsdag schreef ik Zusje een mail met daarin de volgende vraag: "En zullen we eens iets plannen dat je hier naar toekomt en dat we dan door de stad gingen fietsen en tapas eten ofzo?"
Waarop zij antwoordde: "Kunnen we niet een keer een weekend naar een leuke plaats in een hotel met sauna en zwembad en lekker eten en fijne omgeving en vroeg naar bed en 's ochtends voor het ontbijt naar het zwembad in de kelder? In plaats van door een drukke stad banjeren..."
Ik: "Hotel (mits niet te duur...) is ook prima, als ik maar niet in de sauna hoef: ik ben net gestopt met roken, hallo! En als jij dan een fijne buitenrit gaat maken, doe ik een fotoreportage of ik kijk wat proefwerken na of lees een antroposofisch boek. Affijn: lijkt me heel erg fijn en gezellig. Ergens aan zee of juist meer in de bossen?"
Zusje: "Wat is in godsnaam het verband tussen roken en sauna!!! Hmmmm, misschien kunnen we wel naar Vorden; ik op een tinker en jij alternatief met een fijn boek of sluipend door de omgeving om mij in galop vast te kunnen leggen...."
Toen was het tijd om te slapen. Maar de volgende dag, gingen we lustig verder met onze correspondentie, ieder vanaf onze eigen werkplek.
Ik: "Benauwd, ademhaling, dat soort dingen. Vorden in de Achterhoek: lijkt me heerlijk. Ik heb herfstvakantie van 13 t/m 21 oktober: is dat een goede periode? Kunnen we misschien zelfs wat langer dan een weekend of een andersoortig arrangement."
Zusje: "kijk eens op www.bakkerinvorden.nl., daar hebben ze een weekendarrangement. En op www.hofvanede.com. Op 13 oktober is bij de laatste een 2 uurs rit. 14 oktober een dagrit, maar ja, dan ben ik dus de hele dag weg. Ik heb pas de week erna vakantie, dus voor mij is alleen vrijdag, zaterdag en zondag haalbaar."
Ik: "Als jij een hele dag op een knol wil zitten, omdat je daar een kick van krijgt en energie etc: DOEN!! Ik weet zeker dat ik die hele dag gemakkelijk doorkom. Vrijdag, zaterdag en zondag: lijkt, me heerlijk. Maar vrijdag heb ik kaarten voor Carré... en daar wil ik ècht wel heen (Vliegende Panters). Kun je die maandag de 15e je werk niet verzetten? Kan niet zo snel overzien wat de kosten zullen zijn: heb jij een idee? In haast, moet weer verder met het coördineren van deze friettent."
Zusje: "Weekendarrangement kost 170 p.p. Daar zit ontbijt, diner en fietsen bij in. En natuurlijk een kamer....Ik kan die maandag denk ik wel vrij nemen. Doen?"
Ik: "Als ik eventueel -als ik het niet meteen in 1 keer kan betalen, kan ik nu zo gauw niet overzien- in termijnen aan jou kan terug betalen: DOEN!!!! Dus dan wordt het 13-14-15 okt? JIPPPPEIEIIEIEIIIIEIEIIEEE!! Ik heb er hartstikke veel zin in!"
Zusje: "Jajajaja, ik heb gereserveerd en dat regelen we allemaal wel. Nu nog mijn ritje regelen... en dan ga ik naar huis!!"
Ik: "Wat een retegoeie actie is dit zeg! Over een maand zitten wij lekker aan de wijn (maand en een uurtje) ergens in de gastvrije Achterhoek! Ga jij dan ook die dagrit doen? Zou ik wel errug stoer vinden zeg!"
Zusje: "Yep, heb me ervoor aangemeld. Een weekdendarrangement betekende trouwens wel twee avonden wild eten, dus dat heb ik dan maar even niet gedaan."
Ik: "Waar gaan we nu precies heen? Hof van Eden of Vorden? En waar eten we dan? Kan ik vast voorpretten via het net..."
En even later, ik weer: "Oeps, ik snap 'em al. Hof van Eden is de paardenaangelegenheid waar jij zaterdag die dagtocht gaat doen. Dus jij moet er heel erg op tijd naar toe en ik arriveer gewoon in de loop van de dag en dan kom jij terug van die dagtocht en drink ik een kopje thee in de serre met een intellectueel boek op schoot òf ik heb een heel eind gefietst in de omgeving. Bakker is het hotel waar we overnachten en we doen niet persé wild in het restaurant, maar krijgen wel goed te eten daar 's avonds, omdat we anders echt te snel dronken zijn. Zou je daar mogen scrabbelen in het café? Ik heb er ongelofelijk veel zin!!"
Zusje: "Nou, je hebt 'm bijna door! Het plan is om op 14 oktober een dagrit te maken en dat is zondags. Dus wij komen des zaterdags op een zeer gepast vroeg tijdstip in Vorden aan en dan is er alle tijd om op de fiets te klimmen of anderszins. De dag des Heren klim ik op een bonte knol op een redelijk christelijk tijdstip en dan ben ik, ach wat toevallig, zo ergens als de 5 in de klok zit wel weer boven Jan en gedouched. Jij gaat me dan wel wat, maar niet te veel over je antroposofische boek vertellen en ik jou iets over de natuur in het algemeen. De maandag ligt vervolgens geheel open... Snappie?"
Ik: "Uhuh, primaplan, toch?!!"
Zusje: "Ja, echt goed plan! Ik heb het geheel al aangekondigd tijdens het avondeten. Niemand echt blij. Zoon en Dochter: "Laat je ons hier dan helemaal alleen achter met Vader?!". Ik:" Ik weet zeker dat jullie in uitstekende handen zijn!". Echtgenoot wil eigenlijk liever mee dan dat jij mee gaat (snappie), en dat gaan we ook nog wel een keer doen. Maar dit is veel handiger en makkelijker en sneller geregeld, want er komt geen oppas aan te pas. HA!
P.S. Dit gaan we gewoon wat vaker doen. Griekenland is niet haalbaar, maar dit moet toch zeker eens per jaar te organiseren zijn."
En met de wijze woorden van mijn wijze Zusje sluit ik deze vreugdevolle greep uit mijn correspondentie af. Gelukkig is de sauna geheel uit het gezichtsveld verdwenen. Ik heb zo'n gigahekel aan die veredelde zweethutten!

Nu al...?

Bonzend hoofd, tuitende oren, zware ledematen. Dat is slechts lichamelijk.
Geestelijk voel ik me prima: bruisend, vol van plannen, lust om te dansen, etc.
(Bono hoorde ik gisteravond op televisie over de overleden Pavaroti zeggen: "He was so full of lust for life: he was a big baby with a beard.")
En toch... ik heb een beetje te hard gewerkt deze week. Veel onverwachte invaluren gedraaid, waarbij het altijd spannend is of je een klik kunt maken of dat de leerlingen je het lokaal uithonen. Of gewoon niet naar je luisteren en met hun eigen puberdingen doorgaan, terwijl jij ze probeert iets wijs te maken over de Engelse taal. Kunnen ze immers toch al lang! Gelukkig viel het allemaal reuze mee, maar ik voel nu hoe ik me heb ingespannen om het goed te laten verlopen.
Het is ook wennen in mijn nieuwe coördinerende en leidinggevende werkzaamheden. Waar begint mijn functie en houdt die van een ander op? Da's nog heel erg zoeken en dan moet er een hoop geouwehoerd worden om de gewenste duidelijkheid te verkrijgen of verwachtingen bij te stellen. Maar ik voel me als een vis in het water, zo heerlijk vind ik het om zaken te kunnen regelen en organiseren zodat de school er als geheel op vooruit gaat.
En toch... het tempo moet volgende week een tandje lager.

Het Verhaal (van de schoolopening)

“Maam, ik ben zo terug!” riep Jos en knalde de deur achter zich dicht. Ze roffelde de trap af naar beneden en ook de buitendeur knalde in de sponning. Met snelle passen was ze bij haar fiets en haalde hem van slot. Op de laatste donderdagmiddag van september, om een uurtje of drie, begaf ze zich op weg naar de videotheek.

De herfst was nu echt begonnen. De zon was nog aangenaam warm, maar stond al laag en scheen een gouden licht over de rood, geel en bruin verkleurende bomen van het park. Het water in de vijvers glinsterde, maar niet zo blikkerig fel als in hartje zomer. Een briesje duwde zachtjes in haar rug en liet al wat gevallen blaadjes over het fietspad ritselen. Binnenkort zouden de ooievaars naar het zuiden vertrekken, net zoals de luid gakkende ganzen die nu hoog boven het hoofd van Jos vlogen.

Nu was Jos normaal gesproken iemand die alles zag en alles hoorde. Nu niet. Haar gedachten waren zo ver weg, dat al deze zaken volledig langs haar heen gingen. Ze probeerde een oplossing te vinden voor het probleem dat ze zoëven al met haar moeder besproken had. Tenminste…. dat had ze geprobeerd. Haar moeder had het nogal druk met één of ander project en een deadline op het ogenblik en had slechts met grote moeite haar laptop even in de steek gelaten, toen Jos haar om hulp had gevraagd.
“Ik moet maandag een spreekbeurt houden en ik heb geen flauw idee hoe ik het aan moet pakken. Het onderwerp is “de held in jezelf” en ik word er helemaal knettergek van iedere keer als ik erover nadenk. Kun jij me alsjeblieft helpen, mam?” had Jos gevraagd.
“Mmmmm……?” had haar moeder geantwoord en was gewoon doorgegaan met haar werk.
Nouja, daar schoot ze toch helemaal niets mee op!
“Maham! Doe nou eens normaal! Ik vraag toch of je me wil helpen!!!”
“Jaja, niet zo schreeuwen hoor. Sorrysorry, maar ik heb het ook zo druk. Ik wil je echt graag helpen, dat weet je best. Ik ben je moeder en als er iets is, kunnen we er altijd over praten, dat weet je. Nou, komop, wat is het probleem?” Demonstratief had ze haar schermpje dichtgeklapt.
Maar Jos merkte wel dat haar moeders aandacht niet echt te vangen was voor haar spreekbeurt. En eigenlijk voelde ze zich een beetje afgescheept door de suggestie om maar naar de videotheek te gaan en daar een film te huren over Sophie Scholl, die tijdens de Tweede Wereldoorlog, samen met haar broer en vrienden, in Duitsland verzet had gepleegd tegen de Nazi’s. Een filmpje kijken als huiswerk was natuurlijk altijd wel leuk, maar hoe ze daardoor de held in zichzelf moest ontdekken…..? Ze had het niet aan haar moeder kunnen vragen, want die werd alweer op haar mobieltje gebeld. Belachelijke ringtone trouwens.
Jantje Smit, dat moest dan grappig zijn.
Tjongejonge…

En nu zat ze dus op de fiets. Ze was begin deze maand zestien geworden en al die jaren was haar leven rimpelloos verlopen. Er gebeurde met haar nooit iets bijzonders. Echt helemaal nooit. Ze had nooit echte problemen en haar vrienden of familie ook niet. Ze geloofde niet ergens in met heel haar hart. Ze had geen idealen of een politieke overtuiging. Als ze achttien was ging ze wel eens nadenken over op wie ze moest stemmen. Dat was nu toch nog helemaal niet belangrijk… Ze was eigenlijk wel tevreden met haar leven en dat van de mensen om haar heen. Hoe moest je dan een held worden?
Nelson Mandela: dat was nou ècht een held. Die had meer dan 27 jaar in de gevangenis gezeten om uiteindelijk zijn volk te bevrijden van het apartheidssysteem in Zuid-Afrika. Mahatma Ghandi had met geweldloos verzet bereikt dat de Britten naar huis waren gegaan. Daarvoor had hij volledig voor schut gelopen met zijn kaalgeschoren hoofd en die rare luier aan, maar hij had het wèl voor elkaar gekregen.
En Rosa Parks, een zwarte vrouw, had het op een dag vertikt om achter in de bus te gaan zitten, terwijl dat volgens de wet toen nog wel moest in Amerika, alleen vanwege haar huidskleur.
Jeanne d’Arc had bezoek gehad van de engel Michael en ze had stemmen gehoord die haar hadden verteld wat ze moest doen. Uiteindelijk was Jeanne zelfs heilig verklaard. Jos hoorde nooit stemmen, behalve dan in schoenenwinkels: “die daar, die MOET je kopen!!”
Over al die helden had ze op school geleerd, maar wat had ze daar verder aan? Hoe zou zij nou ooit beroemd kunnen worden, omdat ze een heldendaad had verricht? Hier in Amsterdam, als zestienjarig meisje, anno 2007: niet dus!

Het was druk op straat. Jos merkte het toen ze wilde oversteken naar de videotheek. Auto’s, een vrachtwagen, een tram, fietsen, brommers, scootertjes.
O, ze wilde er ook zo graag één: een rode met zo’n plankje waar ze haar voeten op kon zetten en haar tas ernaast en met twee blinkend zilveren buitenspiegels en natuurlijk een bijpassende helm. Maar haar ouders vonden het onzin en gevaarlijk en duur en fietsen was veel en veel gezonder…. Die mensen hadden ècht geen leven!
Alles suisde aan Jos voorbij, er werd getoeterd, gebeld en geroepen en het duurde behoorlijk lang voordat ze een gaatje had gevonden in de verkeersstroom. Eenmaal aan de overkant, zette ze haar fiets in het rek op de hoek en boog zich voorover om hem op slot te zetten.
En toen gebeurde er iets raars.
Ze hoorde niets meer.
Of nou ja, niets meer… het was meer dat het geluid heel sterk gedempt werd. Alsof er een dikke wollen deken over de wereld was gelegd. Jos richtte zich op en keek om zich heen om uit te vinden wat er aan de hand kon zijn. Ze wist namelijk zeker dàt er iets aan de hand was òf dat er iets ging gebeuren. Van binnen wist ze dat, zonder er over te hoeven nadenken.
De drukke verkeersstraat was nog steeds druk.
Daar was het niet.
Ze draaide zich om en keek de rustige zijstraat in. De lagere school daar was blijkbaar net uitgegaan.
Ze zag het jongetje met rugzak tussen de geparkeerde auto’s door rennen.
Ze zag de volwassen man, die hem achterna zat.
Ze speelden geen tikkertje.
Het was menens.
En zonder te beseffen wat ze deed, sprintte Jos er naar toe. Ze had nog nooit zo hard gerend.
Haar voeten stopten, toen ze pal voor de man stond, die zijn vaart moest afremmen om haar niet omver te lopen.
Ze moest haar hoofd enigszins in haar nek leggen om hem recht in zijn ogen te kunnen kijken. Met zachte, maar vastberaden stem hoorde ze zichzelf zeggen: “Wat is hier aan de hand?”
Op dat moment werd de wollen deken weer van de wereld weggenomen. Een explosie van geluid, plotseling in haar oren. Ze hoorde kinderen gillen en roepen, ze hoorde het verkeer in de verte weer, ze hoorde zelfs wat vogeltjes, ze hoorde de man schreeuwen.
“Ga aan de kant! Ik neem hem te grazen! Het is genoeg geweest! Bemoei je er niet mee, laat me erdoor! Ga weg! De maat is vol! Hij heeft een pak slaag verdiend!”
“Er worden hier geen kinderen geslagen,” zei Jos “dat gaat niet gebeuren.”
De ogen van de man schoten wild heen en weer. Hij probeerde langs haar heen te glippen, maar hij stond een beetje klem tussen Jos, de auto’s en de horde kinderen die inmiddels achter haar waren komen staan. Om de één of andere reden raakte de man haar niet aan en hij duwde haar ook niet aan de kant, terwijl hij zeker anderhalve kop groter was dan Jos en behoorlijk flink van postuur.
“Vertelt u me dan: wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd? Waarom bent u zo kwaad op die jongen?” vroeg ze om het gesprek aan de gang te houden.
“Het moet gewoon afgelopen zijn!” schreeuwde de man “en jij moet aan de kant, want ik zal hem krijgen!”
“Ik ga niet aan de kant. Niet als u die jongen gaat slaan. Dat gaat niet gebeuren,” zei Jos. Haar stem bibberde niet eens, laat staan dat ze stotterde. Ze was zó rustig van binnen. De woorden kwamen als vanzelf in haar op. Ze hoefde er niet eens over na te denken.
“Wat heeft die jongen gedaan, dat u zo kwaad op hem bent?”
“M’n zoontje. Hij moet altijd mijn zoontje hebben. Hij pest hem. En het duurt al zo lang. Het is vorig schooljaar begonnen. Nu is het genoeg geweest. Mijn zoontje komt elke dag huilend thuis en ik kan er niet meer tegen.”
Jos merkte dat de man haar steeds langer bleef aankijken en dat zijn stem en motoriek rustiger werden. De concentratie was langzaam aan het verschuiven van het jongetje met rugzak naar het gesprek dat ze voerden.
“En hebt u er al over gepraat op school?”
“Ja, natuurlijk. Maar die klootzakken doen er niets aan. Het kan ze helemaal niks schelen. Ze beloven van alles, maar het pesten stopt niet. En ik moet mijn zoontje elke dag weer hier naar die rotschool brengen waar hij gepest wordt. Ik heb er zó’n genoeg van.“
O,o, zijn stem werd weer harder, zijn gebaren heftiger.
Een wat mager jongetje van een jaar of tien, met veel te wijde kleren van het verkeerde merk en de verkeerde kleur, afhangende schouders, piekerig melkboerenhondenhaar, een beugelbekkie en een bril met dikke glazen kwam naast de man staan, die een stevige arm om hem heen sloeg. Jos snapte dat dit het zoontje moest zijn. Hij zag er wel erg kwets- en pestbaar uit.
“Misschien moet u een andere school zoeken. Als het pesten niet ophoudt en ze doen er niks aan, is dat misschien een oplossing?”
Het jongetje knikte hevig en keek omhoog naar zijn vader. De man keek nadenkend naar beneden, dan weer naar Jos, dan weer om zich heen.
“Tja, ik weet het niet. Ik wil die rotzak gewoon eens een lesje leren. Waar is hij eigenlijk gebleven?” Hij keek naar de kinderen die zich achter Jos verschanst hadden en duwde zijn zoontje een klein beetje opzij, zodat hij eventueel zijn prooi kon grijpen.
Gelukkig zag Jos op dat moment twee mannen in een blauw uniform aan komen lopen. Geen politie, maar buurtwachters ofzo. Als ze het nog kon rekken, totdat die mannen er waren…
“U maakt het probleem alleen maar groter door het met geweld te lijf te gaan. Er moet een andere oplossing te verzinnen zijn.”
“Jaja, alsof het zo gemakkelijk is om midden in het jaar van school te wisselen. Ik weet niet eens hoe ik dat aan moet pakken. Bovendien is het gewoon niet eerlijk!”
De man begon alweer harder te praten, maar nu waren de buurtwachters gearriveerd. Ze zagen er groot en sterk uit.
“Is hier iets aan de hand?” vroeg één van hen.
“Ach,” zei Jos “het leek er even op. Maar als jullie het over willen nemen, graag!”
De buurtwachters wendden zich tot de man en zeiden “Wat kunnen we voor u doen, meneer?”
Ze knikte naar de man en zijn zoontje en liep weg van de hele scène. En toen voelde ze het: haar knieën trilden en werden helemaal slap alsof ze van rubber waren. Alsof ze zojuist in één keer de trappen van Domtoren had beklommen. En haar hart ging als een gek tekeer: boingboingboing! Het bloed suisde in haar oren.
Mechanisch liep Jos naar haar fiets, haalde hem van het slot en reed naar huis. Helemaal op de automatische piloot, want ze was maar aan het denken.
Wat was er allemaal gebeurd? Het was zo snel gegaan.
Hoe kon het, dat het ineens zo stil was geweest? Dat had ze nog nooit eerder meegemaakt, maar daardoor was alles wèl begonnen.
Hoe had ze gedurfd wat ze had gedaan?
En was dat nou wel zo verstandig geweest? Die man was echt veel groter en sterker dan zij. En zoooooooooooo ontzettend kwaad.
Wat als hij hààr geslagen had?
Of gewoon tegen de grond gesmakt?
Als ze daar van te voren allemaal over had nagedacht, had ze waarschijnlijk niet ingegrepen óf ze was te laat geweest. Dan had die man dat jongetje aan zijn rugzak vast kunnen grijpen en dan… gatverdamme nee: ze moest er niet aan denken.
En zo kreeg ze langzamerhand, tijdens het fietsen, alle gebeurtenissen steeds meer op een rijtje en werden haar gedachten weer helder.
Maar pas toen ze thuis was gekomen, naar boven was gelopen en haar hand op de deurklink legde, realiseerde ze zich, dat ze helemaal vergeten was om die film bij de videotheek te halen…
Alsof ze die nog nodig had!

Lieve heldinnen en helden in deze zaal, ik wens jullie een gewaagd, gedurfd en moedig schooljaar toe!

September...?

Gisteren was het drie weken geleden dat ik iets schreef op deze plek. Intussen is Zusje jarig geweest en heb ik mijn huiskamer- en keukenvloer geschuurd (gevolg: het hele huis zat onder het stof en de buurvrouw kwam klagen over het aanhoudende lawaai)en in een heerlijk ruikende olie gezet. Mijn huis is er echt op vooruit gegaan en dat komt mijn humeur zeer ten goede.
School is weer begonnen! Dochter heeft haar eerste introductiedagen erop zitten en kan niet wachten totdat ze weer mag. Heeft ze zich hier nou zo zenuwachtig over gemaakt?! Leuke mentor, leuke klasgenoten, leuke school: dat klinkt uitermate veelbelovend en dat is het ook.
Op de school waar ik werk, wordt bij de opening van het schooljaar altijd een verhaal verteld door een leerkracht. Ik had het op me genomen om daar iemand voor te ronselen en bleek het daardoor uiteindelijk zelf op te moeten knappen. Gelukkig kreeg ik dit signaal al vrij duidelijk voor de vakantie: maar liefst zeven weken voorbereidingstijd.
Het was een feest om het te doen. Ze (300 leerlingen per keer) waren verbazingwekkend stil en aandachtig. Het was net alsof ik een bijzonder grote klas voor me had. Het duurde ongeveer twintig minuten en ik deed het geheel uit het hoofd.
Na afloop kreeg ik complimenten van collega's. Pubers zeggen in zo'n situatie niets uit zichzelf en ik voelde geen behoefte om te vragen. Maar tijdens het lesgeven meen ik nu verschil te merken: het lijkt alsof ik in hun achting ben gestegen.
En zo hoort het ook!

Eend met whiskey

Koop een eend van ongeveer 5 Kg voor 6 personen, twee grote flessen schotse whisky, spekreepjes en een fles olijfolie. De eend larderen en de binnenkant inwrijven met peper en zout. De oven 10 minuten voorverwarmen op 180 graden.
Een longdrinkglas voor de helft vullen met whisky.
De whisky opdrinken gedurende het voorverwarmen van de oven.
De eend op een muur...vuurvaste schotel leggen en een tweede glas whisky inschenken.
Het tweede glas whisky opdrinken en de eend in de oven zetten. Na 20 minuten de oven op 200 graden zetten en 2 glaven vubben met whisky.
De glaven opdlinken en de scherven van et eelste glav oplaapen. Nog en nalff glav insjenke en opdlinke.
Na en nalff uul de hoven opedoen om deend te sjekkn.
Blantwondezalf in de padkamer ganaale en opde povekand van de linkerand toen.
Denove nen sgop geve.
Twee glave wiskiinsjenke en tmiddelste glaf leegdwinke.
De nove opedoen naa dattet eerste glaf leeggis en de sjotel vastpakke.
De blantwondezalf op de binnekand van de regtehantoen en deent oprape.
Deent nogis oprape en met nen nantdoek de bwantwondesalv van deent vege.
Ze hande ontvette me viskey en de tupe ssalf veeroprape.
Tkapotte glazzopvege endeent terug in dehove doen.
Deheent oprape en dove eers opedoen.
De twwwiede fles biski opedoen en overeindzette.
Opstaan van de vloer ent vetssspek ondrde kas vege.
Nogis opstaan van de vloer en tochma blijve zitte.
De bles op de grondzette.
Uide bles drinke wande glave sijn op of kabot.
Denove afzette, deooge sluiten en omvalle.
De volgende late voormiddag de eend aansnijden met het zilveren
feestbestek en degusteren met citroen en mayonaise.
De hele rest van de middag en de vroege avond de rotzooi in de keuken opruimen.
De glasscherven en lege flessen naar de glasbak brengen en op de
terugweg paracetamol en maagzout kopen.

De mooiste

Afgelopen dinsdag kwam M. om een uur of vier 's middags voorrijden met haar supertweedehandse Peugeotje 106 diesel om Dochter en mij mee te nemen naar het strand bij Wijk aan Zee. Altijd weer vervreemdend om op weg naar de zee zoveel industriële schoonheid te moeten aanschouwen... Duinen of bergen vind ik op de één of andere manier toch passender.
Het was bijzonder goed toeven bij Aloha met elkaar en muntthee, ijskoffie, smoothies, een verdwaalde cocktail, prosecco en witte wijn. Prachtig uitzicht over het water, rust en intelligente edoch lichtvoetige conversatie. Het was dermate fijn, dat we besloten om er te eten.
Zul je altijd zien.
Het Paradijs duurt niet eeuwig.
Op het moment dat we onze bestelling hadden geplaatst, ploften naast ons twee overjarige, blonde, Westfries knauwende (ik dacht even dat één van hen Sonja Bakker was) moeders neer, met in hun kielzog een stuk of wat luidruchtige kindertjes tussen de zes en tien jaar. De leeftijd dat ze nèt niet meer schattig zijn als ze hard praten, rennen, schreeuwen of huilen, terwijl ze dat in die fase juist heel veel doen. De moeders bestelden wat en lieten de kinderen voor wat ze waren: onopgevoede, asociale lawaaimakers. Ze hadden blijkbaar even recht op een moment voor zichzelf. Djiezzz.
Het is dan niet eens zozeer de ergernis om al het lawaai die mijn pret verstoort, alswel de vragen die me naar aanleiding daarvan door het hoofd tollen: zal ik hier nu wat van zeggen of zozeer zen zijn dat ik het allemaal niet eens meer hoor? en als ik er dan wat van zeg, welke woorden gebruik ik dan? of moeten we ergens anders gaan zitten? hoe kun je zozeer zen worden dat je hier geen last meer van hebt?
Uiteindelijk verdwenen de kinderen richting vloedlijn en keerde de rust weer. Sommige problemen lossen zichzelf op.
Toen we om een uur of negen huiswaarts togen, maakte ik de volgende opnames van de ondergaande zon. Ik kan niet kiezen welke ik de mooiste vind. Wie wel?
Nummer 1
Nummer 2

Restje Frankrijk

Ik heb nog wat foto's in de aanbieding van het tripje Frankrijk met Zoon, alweer zo'n drie weken geleden.
Op een dag reden we naar Mont St. Michel. Volgens de verhalen heeft de aartsengel Michael een bisschop tot drie keer toe bezocht en hem met steeds dwingender kracht verzocht om een klooster te bouwen op een plek die in de oude Keltische godsdienst al heilig was. De bisschop, die wat schijterig was aangelegd, durfde in eerste instantie niet zo goed. Het Christendom was in die tijd (begin 8e eeuw) nog niet zo stevig verankerd in Normandië en hij was bang dat de bevolking zich tegen hem zou keren. Pas toen Michael bij zijn laatste bezoek zijn vinger in het voorhoofd van de bisschop priemde, ging deze overstag.
In juli zijn er blijkbaar nog veel meer mensen die willen zien wat dat initiatief uiteindelijk heeft opgeleverd. Zoon en ik waren gelukkig al heel tevreden om vanuit de verte te genieten van het indrukwekkende bouwwerk. Zo bespaar je jezelf een hoop narigheid, nietwaar? Vervolgens zijn we langs de kust naar het noorden gereden, her en der stoppend om het landschap goed in ons op te nemen. Op deze foto is de heilige berg tot een klein frutseltje gereduceerd.Dit was het uitzicht naar de andere kant toe. Het was overduidelijk eb en het deed sterk denken aan de Waddenzee.
Een dag na dit alles reden we naar Bayeux om daar de Tapisserie te bezichtigen die Koningin Madeleine maakte -samen met haar hofdames, neem ik maar even aan- om de Slag bij Hastings in 1066 te verbeelden. Haar man Willem de Veroveraar voerde daar de Franse troepen aan en kreeg er na de overwinning nog een koninkrijk bij. Zo ging dat in die tijd.In de kathedraal van Bayeux werd de Tapisserie regelmatig getoond, zodat gelovigen op de hoogte konden blijven van de vorderingen.
Later in de middag kwamen we aan in Rouen om daar ook nog de kathedraal te bezoeken, maar kwamen "per ongeluk" eerst in de kerk van St.-Ouen (geen typefout) terecht.Zeer indrukwekkend door de eenvoud, al het licht en de enorme verticaliteit, waardoor de hoogte immens leek. Heel stil en rustig konden we een kaarsje opsteken voor onszelf en Dochter en Vriend (die in Spanje waren) om zo een veilige thuisreis voor ons allen te vragen. Daarna gingen we ook nog naar de "echte" kathedraal: afgeladen met luidruchtige toeristen...
En op donderdag 18 juli, rond de klok van vijven, waren we inderdaad allemaal weer veilig thuis. Het voelde alsof ik heel lang weg was geweest en na berekening bleek dat we 10 kerken (gemiddeld één per dag) hadden bezocht en 3000 km afgelegd. Wowie!

Vogelraam

Dat moet een flinke smak geweest zijn...

Weer thuis

Vanmiddag heeft de afsluiting plaats gevonden van een enerverende week. Anderen hebben zich vast en zeker als een vis in het water gevoeld, maar ik heb me geregeld afgevraagd:"Waarom ben ik hier? Wat heb ik hier te zoeken?". Tijdens de lunch vandaag vertelde ik daar schoorvoetend over, maar kreeg een zeer vlot en ook wel bemoedigend antwoord van mijn tafeldame.
"Mensen als jij, meer praktijkgericht en concreet, zijn ontzettend hard nodig. Sofen zitten veel te veel in hun hoofd, hebben prachtige idealen en ideeën, maar weten niet hoe ze uit te voeren en dan blijft het allemaal zo in de lucht hangen."
Tja, dat kan allemaal wel zo zijn, maar die eigenschappen van mij komen natuurlijk op nog veel meer andere plaatsen van pas... dan moet er voor mij dus ook iets te halen zijn. Anders zou ik even goed ergens anders kunnen gaan werken.
In ieder geval heb ik vier middagen met volle overgave lessen genoten in schilderen: kleuren en vormen laten ontstaan, dóórschilderen, niet gaan tekenen en op die manier -keihard werkend met rood hoofd en bonkend hart- wachten op het moment dat er iets op komt doemen. Wat een worsteling kon dat zijn en wat een euforie als het inderdaad lukte!Elke dag zongen we 's ochtends na de koffiepauze onder leiding van een vakkundige en bevlogen vrouw met een kleine driehonderd conferentiegangers meerstemmige liedjes en canons. Eerst wat stemoefeningen, waarbij de "kathedralenbouw" door middel van toonladders in verschillende soorten (sopranen, alten en bassen) me soms tot tranen roerde. Daarna lekker los met allerlei repertoire. Vrolijkmakend.
En dan is er nog de liefde en het respect voor leerlingen en hun ontwikkeling. En het streven om los te komen van een oordeel door eerst maar eens heel nauwkeurig waar te nemen wat de feiten zijn, waardoor onderscheid tussen mijn en dijn ontstaat. En dan kun je voelen hoeveel ruimer de wereld wordt met zoveel meer mogelijkheden.
Dat zijn zaken die mij van huis uit vreemd zijn...

"A dirty mind is a joy forever," heb ik van mijn moeder geleerd.
Bij de afsluiting was er een kleine presentatie door een aantal leerkrachten die zich op het bespelen van de blokfluit hadden gericht. Ik kan niet zo goed tegen dat geluid, maar met enige inspanning en concentratie lukte het me om rustig te blijven zitten en in een soort vegetatieve toestand te geraken. Het opperhoofd van de conferentie, dat de verschillende onderdelen van de laatste bijeenkomst aan elkaar praatte, vermeldde na afloop van het concertje met een uitgestreken gezicht en zorgvuldig articulerend: "Meer informatie is te verkrijgen bij het Pijpersgilde." Ik schrok wakker van het laatste woord, maar dacht even dat ik het niet goed gehoord had. Het bleef zo wollig stil in de zaal. Snel keek ik naar mijn collega naast mij. Had ik beter niet kunnen doen. Tranen over de wangen. Bijna gestikt van het lachen.
Zou wel erg jammer zijn geweest.

Cursus

Ik geef toe. Het is vast wat moeilijk te begrijpen, maar ik heb me eind juni opgegeven voor een cursus die met mijn werk op school te maken heeft: koorzang, schilderen, maan- en zonnekarma, het innerlijk (be)leven van een brugklasser, wat een leerling (maar ook een docent) aan hindernissen en talenten meebrengt naar school en hoe daarmee om te gaan, etc. Wie doet dat nou? Je zomervakantie onderbreken, in twee stukken knippen, om je vijf dagen lang van 8.30-20.30 uur in dat soort zaken te verdiepen? In Zutphen nog wel?
Nou, ik dus!
Maar het kostte me gisteren echt wel wat, om weer mee te doen en me te wìllen verbinden met al die zweverige types die nou eenmaal in mijn soort onderwijs de dienst uitmaken. Al die terminologie, al die liefdevolle glimlachjes, al die fletse kleding... zo anders dan wat ik normaal gesproken opzoek en waar ik vandaan kom. (Zusje zou hier gillend gek worden.)
Daarnaast vond ik het een hele omschakeling om me plotseling -na drie weken van relatieve eenzaamheid en de daarbij behorende rust- weer tussen zoveel mensen een houding te geven.
En wat het nog eens extra lastig maakte, was een speciale omstandigheid in het logeerhuis waar mijn nieuwe collega en ik samen waren ondergebracht. Een hele lieve familie had ons via de organisatie de sleutel doen toekomen, omdat ze zelf pas 's avonds laat thuis zouden zijn. We vonden het een goed idee om tussen de inschrijving en de inleidende avondvoordracht door onze spullen vast af te leveren. Vol goede moed gingen we op weg en het adres was gemakkelijk gevonden. Niet al te ver van het centrum, in een rustige buurt. We waren benieuwd naar de brief die voor ons op het aanrecht klaar zou liggen.
Ik maakte de voordeur open en terwijl er een kat mee naar binnen glipte, werden we overvallen door een dikke, onwelriekende geur: een mengsel van dieren en stront. De familie bleek vier poezen en een hond te hebben en niet zoveel notie te bezitten over hoe een huis met zulke inwoners fris te houden...
Het was -zonder overdrijven- een verschrikkelijke lucht. In de keuken nog het ergst, waarschijnlijk doordat daar de kattenbak staat.

Gisteravond zijn G. en ik voor de gezelligheid, maar ook een beetje van erremoei, naar de kroeg gegaan, totdat het echt bedtijd was. De familie was inmiddels thuis en ontving ons hartelijk. Vader, moeder en puberdochter wilden graag een babbeltje maken en lieten ons enthousiast zien waar in de keuken(!) de ontbijtspullen te vinden waren. Daar stonden we dan, op de meest stinkende plek van het hele huis, over eten te praten in een lucht waar je plakken van kon snijden.
"Dit lijkt wel een film," dacht ik nog, om me direct daarna te realiseren dat je zoiets in een film nauwelijks kunt overbrengen.

"Waarom hebben antroposofische vrouwen nooit een bh aan?" vroeg mijn collega zacht, toen we niet lang daarna in onze kamer waren. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven.

Vanochtend bleek haar allergie voor katten behoorlijk op te spelen en ik heb dat enthousiast aangegrepen om bij de organisatie een verzoek tot herplaatsing in te dienen. Inmiddels hebben we te horen gekregen dat we vanavond waarschijnlijk ergens anders onderdak zullen krijgen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel!
Het blijft wonderlijk te beseffen hoe een dergelijk samenleven met dieren, inclusief de daarmee samenhangende penetrante en allesoverheersende lucht, voor bepaalde mensen "thuis" kan betekenen... Is dat nou maan- of zonnekarma?
Zucht.

Zomergasten II

Zeker te weten moet er een fragment in uit één van de drie Sissi-films. Elke Kerstvakantie is het raak: dan worden ze op Nederland, België en/of Duitsland uitgezonden en is het zwijmelen geblazen. Als klein meisje kon ik helemaal opgaan in het tragische leven van de onschuldige Sissi, die zoveel van de natuur en dieren houdt en zich dan door de liefde voor haar Franzl plotseling moet aanpassen aan het "Spanische Hofzeremoniell" dat in de Weense Hofburg heerst. De ruisende jurken, de overladen eettafels en ook de hooggeplaatste deurkrukken vond ik fascinerend. De hofdames moesten buigend en achterwaarts een vertrek verlaten als zich daarin een koninklijke hoogheid bevond. Nooit struikelde iemand of botste ergens tegenaan... hoe deden ze dat?
Een herinnering: het is Kerstmis en ik zit als 7- of 8-jarige voor de televisie naar Schicksalsjahre einer Kaiserin te kijken. Ik ben tot in het diepst van mijn jonge wezen ontroerd als Sissi -na een lang verblijf op Korfoe en Madeira genezen van tuberculose- in Venetië weer wordt herenigd met haar dochtertje. Gadegeslagen door de Paus, haar echtgenoot en vele vijandig stille inwoners van Venetië verliest haar gevoel voor protocol het van haar moederhart als zij in de verte haar kind ziet staan. Over een lange, lange rode loper rent zij in een witte, onhandige, maar prachtige hoepeljurk, moet even stoppen om op adem te komen (de longen zijn nog steeds zwak) en omhelst dan uiteindelijk haar kleine meisje. De tranen stromen over haar en mijn wangen, mijn neus zit vol met snot, maar niemand mag het weten. Mijn moeder vraagt aan mij:
"Zit je nou te huilen om die sentimentele onzin?"
"Nee, helemaaaaaal niet," antwoord ik met verstikte stem.
Ik hoor haar besmuikt grinniken en voel me ongelofelijk betrapt, want ik weet op dat moment dat ik allesbehalve stoer en onaantastbaar ben. Ben ik wel ècht een kind van mijn ouders?

Stop de Gouden Kooi

Als je eenmaal aan de digitale handtekeningenacties begint, dan ook maar even goed doorpakken, vind ik. Dus toen ik vanmiddag in de nrc.next van afgelopen donderdag het adres vond van Stop de Gouden Kooi, dacht ik: "huppetee, weg ermee" en surfde er met gezwinde spoed naar toe om mijn steun te betuigen.
Blijkt het helemaal niet meer nodig te zijn! De initiatiefnemers hebben een telefoontje gekregen van RTL Nederland met daarin de volgende mededelingen:
-DGK gaat uitgezonden worden op RTL5 om 20.00 uur in de avond;
-DGK zal niet meer live te volgen zijn via internet;
-Op tv zal er geen sex en/of geweld te zien zijn.
Zo zie je maar waar maatschappelijke verontwaardiging gekoppeld aan een handtekeningenactie toe kan leiden...
(Eigenlijk snap ik niet waarom ze hiermee genoegen nemen. Als je wil dat iets stopt, ga je toch door, totdat je dàt bereikt hebt?)

Aanpakken die handel

In de krant van vandaag een superkleine advertentie over een heel belangrijk onderwerp: eerlijke handel. Er is een site, waar je er van alles over kunt lezen. Bijvoorbeeld hoe Europa zijn afgekeurde kippen op de Afrikaanse markt dumpt, met als gevolg de ondermijning van de gezondheid van mensen, maar ook de ondermijning van de lokale economie. Om helemaal ellendig van te worden. Want stel je maar eens voor: je probeert voor je familie geld te verdienen met je kippen, die vervolgens niet voor een redelijke prijs te verkopen zijn, omdat de markt wordt overspoeld met waanzinnig goedkope kippen uit het toch al zo rijke Europa...
Zo is er ook informatie te vinden over energie, medicijnen en handel in het algemeen. Je kunt je digitale handtekening zetten, als je een eerlijke uitkomst wilt van de onderhandelingen, die momenteel plaatsvinden over een nieuwe handelovereenkomst tussen de EU en 76 ontwikkelingslanden in Afrika, de Caraïben en de Stille Oceaan (waaronder voormalige koloniën van de Europese lidstaten).

En ja, ik heb ook heus een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: wat heeft dat nou voor zin?
Maar helemaal niks doen, helpt sowieso niet.
Toch?!!!
Nou dan.

Zomergasten I

Viaviavia ben ik op het spoor gekomen van een site, die geheel en al bedoeld is om de fictieve zomergastenaflevering van bloggers te publiceren. Eerst dacht ik: "Mwa, daar mag ik vast niet bij, so why bother?", maar ik merkte ondertussen wèl dat ik tijdens het koken, douchen of afwassen bezig was mijn gedachten te laten gaan over welke zeven fragmenten ik uit zou kiezen en wat mijn favoriete en afsluitende film zou zijn.
Heb ik een thema of doe ik het puur op nostalgie?
Daar ben ik nog niet helemaal uit.
Aan de ene kant vind ik, dat een thema of boodschap suggereert dat je persoonlijke voorkeur of herinneringen niet boeiend genoeg zouden zijn, alsof jij als persoon niet zou voldoen. Aan de andere kant is het zeer verleidelijk om gedurende drie uur "de mensheid" iets voor te houden: zo'n gelegenheid krijg je natuurlijk niet vaak. Hoe dan ook...
Het eerste fragment dat ik zou willen (laten) zien is een stukje uit Thierry la Fronde. De feiten zijn te vinden op Wikipedia, maar ik herinner me vooral een stuk bos in het zuiden van Nederland en mezelf als acht- of negenjarige. Daar speelde ik met mijn Broer en Broertje en nog wat jongens en meisjes uit de straat: om de beurt waren we Thierry en Isabelle. Er waren ook een hele zooi bijrollen, maar die waren niet interessant. Ik vond Broer eigenlijk de beste Thierry en mezelf de meest aangewezene om de rol van Isabelle te vertolken. Maar konden een broer en een zus wel op geloofwaardige wijze een romantisch verliefd stel neerzetten?
Dat was me nog eens een vraagstuk.
Het belemmerde mij gelukkig niet om met volle teugen te genieten van de middagen, dat we "ik ben Thierry de Slingeraar" zongen en ons onoverwinnelijk en eeuwig voelden.

Ja, een stukje uit Thierry la Fronde moet het eerste fragment zijn.
En anders iets uit Belle et Sébastien. Ik weet bijna zeker dat ik als een soort Pavlov-reactie meteen ga zitten snotteren als ik alleen al de titelsong weer hoor. Maar of dat nou mooie televisie oplevert?
Volgens mij ben ik smoorverliefd geweest op die kleine Sébastien, die in het echt de nakomeling was van de schrijfster van de serie en een Marokkaanse prins(!).
Sébastien werd daar in de Franse Alpen vreemd gevonden en gepest om zijn donkere, afwijkende uiterlijk. Bovendien was zijn moeder dood en zijn vader onbekend. En ik, ik wilde desnoods die lieve hond Belle zijn om hem maar te troosten in zijn ongeluk. Het is vast geen toeval (realiseer ik me nu pas), dat mijn twee grote kinderliefdes van Indische komaf en daardoor ook aan de donkere kant waren. Ik viel duidelijk niet op blond en blauwe ogen...

Verder moet er in mijn Zomergasten nog een fragment uit een documentaire over orthodox Joodse Vrouwen in Israël die hun huwelijk proberen te ontbinden. Ik viel daar ooit per ongeluk in toen hij werd uitgezonden op den Belg en was behoorlijk ontdaan te horen en te zien hoe de Joodse kerk en staat in Israël absoluut niet gescheiden zijn en wat daarvan de gevolgen zijn. Vooral de vrouwen hebben daaronder te lijden (surprised? not really...) en moeten soms jaren en jaren proces voeren en wachten totdat ze verder kunnen gaan met hun leven. Echt schandalig.

Maar tussen Thierry en Sébastien en de Joodse vrouwen moet er nog een bruggetje komen, anders is de overgang tussen mijn jeugd en de harde wereld te groot.
Eén van de Acht? De Berend Boudewijn Show? Zou je één lang fragment mogen inruilen voor twee of meerdere korte stukjes van al die shows die er toen waren? Willem Ruis hoort er eigenlijk ook bij, alhoewel ik die niet zo ontzettend leuk vond. Ik denk dat ik dwars door de beeldbuis heen aanvoelde dat hij te vaak met zijn neus in het witte poeder zat. Was wel heel erg geschokt toen hij na het harde werken dan eindelijk met vakantie was en daar in Spanje aan een hartaanval overleed.
Ja, Willem moet er toch maar bij.

Harry

Via bol.com is Harry Potter gearriveerd (niet op de beloofde zaterdag, maar pas op dinsdag: foeibol!) waardoor Dochter en Zoon niet meer aanspreekbaar zijn. Wat een rust in huis...

Afrika

Ik heb zoëven iets geweldigs ontdekt: een africam. Ergens in de Afrikaanse bush -om precies te zijn bij de Nkorho Pan, "a natural water hole in the prestigious Sabi Sands Private Game Reserve" in Zuid-Afrika- staat een webcam die dag en nacht uitzendt. Er valt van alles te zien, maar ook de geluiden zijn bijzonder. Vooral rond vijf uur 's middags schijnt er van alles loos te zijn daar. As we speak is er een groep bavianen (waaronder een moeder met kind) aan het drinken...
Met dank aan Marieke Groen.

Kilometers vreten

We waren van plan om ergens in de buurt van Gien wederom op een Eceat-camping te gaan staan, in het mooie Loire-gebied met veel interessante kastelen in de buurt en aardige steden om te bezoeken. Het was een fijne tocht er naar toe (Zoon raakt nu ècht bedreven in het kaartlezen), maar wat een verschrikking toen we op de plaats van bestemming aankwamen. Krijsende kinderen in een zwembadje, alleen maar Nederlandse auto's op het parkeerterrein.
No go area for us.
Dus snel weer weggereden.
Waar nu naar toe?
Normandië!
Waarom niet?
Ja, zo gaat dat...
Via Orléans, Le Mans, Alencon, Bagnoles de-l'Orne en Domfort kwamen we om een uur of acht tijdens het vallen van de laatste druppels uit een fikse regenbui aan op een camping die totaal verlaten was. Prachtige boerderij, schitterend grasveld, rust. De boerin, een stoere edoch aantrekkelijke Francaise, kwam ons verwelkomen. We mochten gaan staan waar we wilden.
Bovenaan het grasveld stond een waanzinnige eik. Hij was me al meteen opgevallen en onder zijn takken, aan de voet van zijn stam hebben we tussen de druppels door ons tentje opgezet. Op het moment dat alles gereed was, begon het prompt te hozen. Zó gezellig! Eigenljk is kamperen zonder regen drie keer niks, toch? Vooral als het niet te lang duurt en de zon erna gewoon weer gaat schijnen.