Kan nog nèt

Na vier dagen van bovenmatige alcohol- en nicotineconsumptie (en dientengevolge een tekort aan gezonde nachtrust) is er slechts weinig dat ik nog verdraag. Maar dit gaat nog nèt.
Al dreunt het na het tweede couplet toch ook behoorlijk door...
Veel thee drinken, op tijd naar bed en morgen zie ik wel verder.

Kerstavond

Ik ben anti-christelijk opgevoed. Mijn vader zat regelmatig met een lege fles wijn aan de eettafel voor zich uit te mompelen: "Achthonderd jaar….. achthonderd jaar." Vervolgens sloeg hij zichzelf met de platte hand op het voorhoofd en riep nog eens naar de rest van het gezin, dat zich schrikachtig voor de televisie had verzameld (in mijn herinnering stond dan altijd de Berend Boudewijn Kwis of Éen van de Acht op): "Achthonderd jaar!!!". Maar niemand reageerde. Wij wisten tenslotte allang waar die achthonderd jaren op sloegen. Er was niets tegenin te brengen. Het was inderdaad belachelijk dat een geschiedenis pas achthonderd jaar na dato was opgeschreven en vervolgens tot Heilig Boek en daarmee de waarheid was verklaard. En dat in naam van die Bijbel de meest afschuwelijke misdaden waren begaan...ook dat was een onomstreden feit. Hij had dus gewoon gelijk, maar we wilden het hem niet steeds opnieuw geven. Hij moest niet zo drammen en niet zoveel drinken.
Kerstmis is het vieren van de geboorte van Jezus (mijn vader had geen goed woord voor hem over). Maar het is ook het mid-winterfeest. Het moment van de ommekeer, van de stilte. De langste nacht is voorbij: we gaan weer op weg naar het licht van de zomer. Alles wat nu dood lijkt, zal weer tot leven komen en vruchten afwerpen.
Tien jaar geleden zat ik met Kerstmis verstopt op een klein appartementje van een vriendin hier in Amsterdam. Ik heb twee dagen gehuild en in mijn dagboek geschreven. Over waarom ik weg moest gaan bij de vader van mijn kinderen. Over dat ik Zoon en Dochter (vier en zeven indertijd) niet meer elke dag zou zien, omdat we co-ouderschap wilden. Over dat ik een nieuw leven moest zien te beginnen (hoe, in Godsnaam hoe?!).
Twintig jaar geleden kwam Zus mij bezoeken op een klein Grieks eilandje, waar ik drie maanden bivakkeerde om te studeren. Het regende pijpenstelen die Kerst, maar het landschap bleef betoverend mooi en kleurrijk. Niks Nederlandse grijzige mistroostigheid. Wandelen door de groene bergen met een paraplu en een dun jasje aan! 's Avonds wijn drinken op het overdekte balkon met uitzicht op zee. Blaffende honden in de verte, pruttelende vissersbootjes op het water. Àlle Sissi-films op televisie met Griekse ondertitels. Rust en Vrede alom.
Vijfentwintig jaar geleden de laatste Kerst bij mijn ouders thuis. Ik herinner me vaag hoe de vriendin van oudste Broer op de oprit stond te kotsen, toen alle kinderen plus aanhang van pure ellende besloten om naar de kerk te gaan om middernacht. Binnen aan tafel bij mijn ouders was het echt niet om te harden. Dronken waggelden we naar het dorp. De koude nachtlucht deed ons goed. Voor het eerst van mijn leven maakte ik een beatmis mee. Ik vond het verschrikkelijk, maar alles beter dan thuiszitten bij mijn ouders op Kerstavond.

Twee jaar geleden was Dochter de weg behoorlijk kwijt en kwam met moeite thuis op de afgesproken tijd. Ze was er, maar nauwelijks aanwezig. Ze hing een beetje wazig op de bank. Een jaar geleden mocht ze van de hulpverleners met Kerst voor het eerst weer eens een nachtje thuis slapen. Wat een feest!
En dit jaar komt ze met Vriend aanzitten aan het Kerstdiner. Er liggen cadeautjes onder de boom voor iedereen. Zoon en ik hebben onze cd’s met mooie muziek alvast uitgepakt en genieten van Bach. Straks ga ik de keuken in om allerlei lekkers in elkaar te flansen. Het is dit jaar allemaal heel rustig en vredig. Zoals het de bedoeling is: niet van de Bijbel of van Jezus, maar van mij.

Kerstvakantie

Ik heb een nieuwe verslaving: sterren vouwen van zijdevloeipapier. Afgelopen week heb ik met zes klassen ongedurige pubers er meer dan honderd geproduceerd in de meest waanzinnige kleurencombinaties. Alle ramen van de school hebben we er mee volgehangen. 's Ochtends, vanaf het donkere plein, zag het van binnenuit verlichte gebouw eruit als van glas-in-lood: zo mooi. Als het licht geworden was in de wereld en we keken naar buiten was het minstens zo indrukwekkend. Om vrolijk van te worden.
En nu zijn Zoon en ik er maar gewoon mee verder gegaan. Van vierkante blaadjes en van langwerpige, grote en kleine, in allerlei kleuren. Het ziet er misschien ingewikkeld uit, maar het is een kwestie van precies werken en je krijgt er vanzelf handigheid in. Heel meditatief en rustgevend ook. En je kunt er niet bij roken!

Stel nou...

Stel nou dat ik nooit meer de puf of inspiratie zou vinden om hier nog een stukje te publiceren... zouden dan al die andere blog entries voor eeuwig door de ruimte blijven zweven? Zodat iemand/iets over honderden jaren bij toeval nog eens terecht zou kunnen komen in één van mijn versies van de werkelijkheid? Of worden die verhaaltjes van mij na verloop van tijd gewoon van het net verwijderd, als er niets meer wordt toegevoegd of gelezen?
In ieder geval is het zo, dat ik sinds de logeerpartij van konijn Timmie en het buitenlands, bijna buitenaards, bezoek van een Belg en een Italiaan op deze site (na het zoeken op het woord seks, durf ik te wedden), zodanig in het leven verstrikt ben geraakt, dat mijn bloggebeuren even niet meer belangrijk was. Er is niet echt een causaal verband te leggen met voornoemde gebeurtenissen. Het had eerder te maken met een bijeenkomst met Broers en Zus, ontwikkelingen met Zoon en Dochter en drukte op het werk.
Ik mis het dan wel, om zo achter het toetsenbord te contempleren, maar vind er de tijd even niet voor. Komt wel weer. Over dik twee weken is het Kerstvakantie en dan ga ik weer heerlijk schrijven.

Ain't he sweet?

Hij heeft heerlijk geslapen volgens mij en nu gaat ie helemaal uit zijn dakje met twee bospeentjes-met-het-groen-er-nog-aan.

Seks

Ik zit hier nu ruim een uur helemaal in mijn ééntje aan de bar. "Wat een hopeloos geval" zal iedereen wel denken. Ik bestel nog maar een glas rode wijn (mijn derde?) en steek een sigaret op. Wat is dat toch, waardoor eenzame mannelijke drinkers interessant lijken en vrouwen die precies hetzelfde doen meer een zielige, zelfs hysterische uitstraling hebben? Kan ik dat ongestraft op het patriarchaat schuiven of is er meer aan de hand?
Toen Ingrid me onlangs verzekerde dat het voor iemand zoals ik "zo'n mooie, intelligente, geestige vrouw, waar de seks van afdruipt" toch geen enkele moeite moest zijn om een leuke man aan de haak te slaan, hebben we nog een zeer genoeglijke avond beleefd door haast puberale plannetjes te ontwikkelen over hoe dat nou eens concreet aan te pakken. Daarom zit ik nu hier…
Mwa, tot zover waren de voorbereidingen opwindender te noemen.

Want wat zit er aan potentiëel mannelijks om me heen? Drie aantrekkelijke exemplaren die samen veel plezier hebben, zijn nèt iets te bruin en goed verzorgd om in vrouwen geïnteresseerd te zijn. Dan hebben we daar nog een ruime veertiger met een pafferig, al te blozend gezicht boven afhangende schouders en een flinke buik. Ik zie al uit de verte hoe hij ruikt: of het nou uit een flesje komt of van hemzelf is, het is in ieder geval te sterk. OK, ik heb mijn beste, strakke jaren gehad, dus ik mag een ander niet al te zeer op het uiterlijk beoordelen, maar… Het is dan ook voornamelijk zijn energie waar ik op afknap, bedenk ik me net op tijd. De rest van het aanwezige spul is te jong voor mij (die zien me aankomen!) of duidelijk voorzien. Bovendien: hoe pak je zoiets eigenlijk aan, als je geen prooi maar jager wilt zijn?
Ik herinner me hoe ik onlangs bij de kapper las hoe jonge vrouwen tegenwoordig een man versieren. De eerste vraag die dan gesteld wordt, is bijvoorbeeld "heb je een beetje een lekkere pik?". Jezuschristus, dat krijg ik toch nooit uit mijn strot zonder onmiddellijk in een onbedaarlijke lachbui uit te barsten. En dan kan ik het natuurlijk wel schudden; dat staat gelijk aan geestelijke castratie!
En trouwens, een lekkere pik: wat moet ik daar mee? Aan zo'n orgaan zit nog een heel levensverhaal vast. Ben ik daar in geïnteresseerd? Zelfs maar in onderdelen ervan? Dat verhaal moet je dan aanraken en het raakt jou aan. In latex -eventueel met aarbeiensmaak- gehuld, dringt het zelfs bij je binnen.
Ik kan mezelf in bed (of onder de douche, of in de vrije natuur, of bij de bushalte: ja echt, dat heb ik ook een keer gedaan, dat was met die reclameposter voor bronwater) prima bedienen. Het gaat altijd zoals ik het wil, al zijn de situaties waarin ik verzeild raak soms nog zo onverwacht.
Weet je wat? Ik ga afrekenen, naar huis, lekker douchen, mijn bed verschonen en dan heerlijk genieten van alle seks die nu alweer van me afdruipt.

Timmie

Z'n ene oortje hangt naar beneden, het andere staat half rechtop. Z’n zachte velletje heeft allerlei kleuren: wit, beige, grijs, zwart. Donkere kraaloogjes en een rusteloos neusje. Hij past makkelijk in één hand. Sinds dinsdag heeft Dochter een klein konijntje van zes weken oud. Ze heeft hem de naam Tim gegeven.
Vanavond is Dochter naar Rotterdam afgereisd om te gaan moshen in de pit van club Baruch. Dat heeft iets te maken met punkachtige hardrock en je daarop niet al te zachtzinnig bewegen. Dan wordt het laat, te laat voor de terugtocht, dus blijft Dochter slapen bij vrienden en komt pas morgen in de middag weer naar Mokum. En daarom logeert Timmie even bij mij. Ik heb een bos winterpeen voor hem gekocht en lekker zachte bodembedekker voor zijn improvisorische hok. Daar scharrelt hij wat in rond. Het is wel een gezellig geluid. Hij is nog een beetje te klein voor zijn naam, vind ik. Ik noem hem nog even Timmie.

Juf is er mooi klaar mee!

Het was een druk weekend. Allereerst moesten al die proefwerken nagekeken worden..... maar ook wasjes gedraaid en eten gekookt en kinderen vertroeteld en katten gevoederd. Druk en ook heel gezellig. Want toen ik de beoordelingen voor de rapporten ging vaststellen, kwamen al mijn leerlingen bij me aan tafel zitten. Als het ware, natuurlijk. Maar toch: om de beurt waren ze even aanwezig.
Ik keek ze in gedachten allemaal diep in de ogen, probeerde de ontwikkeling te peilen. En de één gaf ik iets meer dan hij verdiend had, om als het ware mijn vertrouwen in een stijgende lijn uit te spreken. Terwijl de ander misschien juist een flinke trap onder haar kont nodig had om nou eindelijk eens ècht aan het werk te gaan. Haar gemiddelde werd naar beneden afgerond.
Of dat eerlijk is? In ieder geval rechtvaardig.
Om 21.17 uur zondagavond was ik klaar met mijn karwei: bijna 11 uur voor het verstrijken van de dead-line. Het kunstje was weer geflikt. Leuk man!

Rapportentijd

Vóór zondagavond moeten er nog 132 Engelse proefwerken nagekeken worden door moi. De zon schijnt buiten, het is uitzonderlijk zacht en mooi weer voor de tijd van het jaar, maar juf zit binnen strepen en krullen te zetten en punten op te tellen... Af en toe gaat ze even los met de Scissor Sisters en dan kan ze er weer een uurtje tegen aan. Maandagochtend om 8 uur verstrijkt de deadline voor de invoer van rapportcijfers van de klassen die ik lesgeef: dat zijn 189 leerlingen. Die krijgen een beoordeling op zowel inzet als resultaat. Vandaar. Ik zie wel waar het schip strandt en wie weet dobberen we wel net op tijd de haven binnen.
Have a nice weekend!

Minister-president

Kofi Annan treedt binnenkort af als Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties. Als we hem nou vragen om onze nieuwe minister-president te worden? Een held aan het roer van onze natie, een fijne man om naar te kijken en ik durf er heel wat onder te verwedden dat hij goed raad weet met het integratievraagstuk.
Zoals hij -met licht gebogen hals- glimlachte naar iemand naast hem op een persconferentie over Sudan... daar kunnen die krachteloze mond van JP en die zuinig-strakke lippen van Wouter ècht niet tegenop!

Mama

Kindje/dreumes moest kotsen op de hoek van de Koninginneweg en de Willemsparkweg. Papa hield het kindje op de arm en liet het schuin voorover hangen, zodat de drab half tegen de gevel van het reisbureau en half op de stoep belandde. Mama stond er ietwat hulpeloos en gelaten bij. Toen kindje was uitgespuugd en zielig huilde, voelde papa –terwijl hij het kindje op de arm hield- in al zijn zakken totdat hij een zakdoek had gevonden. Daarmee veegde hij de mond van het kindje af, terwijl hij troostende woorden sprak. Mama boog zich voorover om de drab te inspecteren. Kindje moest weer spugen, bijna op mama’s lange blonde haar, maar ze trok nèt op tijd haar hoofd weg. Het licht sprong op groen en ik vervolgde mijn weg. Wat een gekke mama.

Democratie

Gisteren is er 52 euro op mijn rekening gestort als "tegemoetkoming in de gestegen energiekosten". Als bekend zou worden dat er ergens in een land in Afrika, Zuid-Amerika of Oost-Europa zo'n 10 dagen voor de verkiezingen geld werd uitgedeeld door de regerende partijen... zou daar dan geen schande over gesproken worden? Zou het woord electorale fraude dan niet vallen, zeker in combinatie met het gedoe rondom de stemcomputers?
Die 52 euro zullen verdwijnen in één van de vele zwarte gaten die mij omringen, dankzij of ondanks het kabinetsbeleid. Dat boeit me allemaal niet zo. Wat me werkelijk fascineert is de politieke draaikonterij. Hoe kunnen mensen die het beleid in ons land (willen gaan) bepalen er over het algemeen zo'n lage moraal op na houden? Je ziet aan hun gezichten dat ze van zichzelf vinden dat ze het spel heel goed spelen. En o, de benepenheid rond mondhoeken en ogen als ze even uit hun rol vallen... terwijl ik juist op die momenten opveer en een gemene grijns niet kan onderdrukken. Haha, betrapt! Jij bent ook maar een sukkel!
Maar op zo'n moment ben ik ook teleurgesteld, want ik wil geen knoeiers die in mijn naam het land besturen. Ik wil helden die in meerdere opzichten verheven zijn boven ons allen. Omdat ze kennis, visie, liefde, moed, inzicht, wijsheid, humor, mededogen, etc. in overvloed hebben en daardoor beter zijn dan wij, de kiezers. Hebzucht, eigenbelang, bekrompenheid: laat dat maar aan ons over.
Democratie betekent letterlijk "het volk regeert". Liever niet, dank u zeer beleefd.

St. Maarten

Ingrid en ik hadden afgesproken om naar Club 11 te gaan op zaterdagmiddag om half drie. Aan de voet van het oude TPG-gebouw (nu tijdelijk onderkomen van het Stedelijk Museum) omhelsden we elkaar weer sinds een maand of twee.
"Je ruikt naar Sinterklaas." zei ze, want ik had net een mandarijntje gegeten. Ingrid is dol op traditionele familiefeesten, maar de verjaardag van de oude man uit Spanje spant de kroon. En hoezeer ze ook oog heeft voor de noden van de gediscrimineerde medemens: Zwarte Piet moet zwart blijven. Er zijn grenzen.
Met de lift gingen we helemaal naar boven en bewonderden eerst maar eens het uitzicht. We zagen in de verte de gebouwen bij het WTC-station liggen, het Okura en ook de Zuiderkerk. Het IJ glansde in de middagzon, met prachtig dreigende herfstwolken erboven. Op een heldere dag kun je vast tot aan de zee kijken.
Midden in de ruimte staat een grote bar. Daar zijn we gaan zitten en terwijl we praatten en dronken en rookten, werd het buiten langzaam donker en deed de stad haar lichtjes aan. We hadden het over het individualisme in onszelf, onze kinderen, de leerlingen op school en de hele wereld. En of het vroeger nou beter was of alleen maar anders. En dat het antwoord op die vraag ervan afhangt hoe je de toekomst ziet. Hoe mooi zou het zijn als de mensheid opnieuw voor het belang van het geheel kiest. Niet vanuit angst voor hel en verdoemenis of omdat het zo hoort, maar uit eigen vrije keuze en het inzicht dat er geen andere mogelijkheid ìs. Het is goed filosoferen zo hoog boven alles verheven.
Op weg naar huis zag ik zingende kinderen met lampions, die door hun ouders in kleine optochtjes langs de deuren werden geleid. Allemaal ter ere van St. Maarten, die ooit zijn mantel in tweeën sneed om een arme bedelaar te beschermen tegen de kou.

Buurmeisje

De sleutels zaten nog in het slot van de buitendeur van de benedenburen. Zoiets heeft een gezellige charme als je in een dorp woont, maar in Amsterdam is het geen ideale situatie. Ik belde dus aan. De dochter des huizes deed open. Ongeveer 15 jaar oud, klein van stuk, het haar strak naar achteren in een paardenstaart, ogen zwart omrand, een zilveren knopje vlak onder de onderlip, trainingspakachtige outfit.
"Hallo" zei ik en wees met een vriendelijke glimlach naar de sleutelbos.
"Kut!"
Het kwam uit haar tenen.
Ze haalde de sleutels uit het slot.
"Bedankt. Doeidoei."
En de deur werd dicht geknald, voordat ik iets terug kon zeggen.
Zo'n meisje toch...

Verkiezingen

De laatste tijd kijk ik soms-maar toch nog vaker dan me de volgende ochtend, als de wekker om 7.00 uur gaat, lief is- naar Pauw en Witteman. Ik vind ze veel beter dan Barend en van Dorp (R.I.P.) en dat realiseerde ik me pas goed toen die brulaap van een Jan Mulder laatst te gast was bij Jeroen en Paul. Er is een tijd geweest dat ik het heerlijk vond, dat er eens iemand was die politici flink "de waarheid" zei. Maar nu zit ik met plaatsvervangende schaamte te kijken naar het onbeschofte zo niet ontremde gedrag van deze man op leeftijd. Het lijkt wel een dronkelap of een licht-dementerende... Wie wil nou met zo iemand overspel plegen?
Affijn.
Gisteravond was mw. Verdonk te gast bij Pauw en Witteman. Een interessante vraag die haar gesteld werd, was of ze de 239 (ze had zelf omstandig voorgerekend dat het om dit aantal gaat)vreemdelingen-zonder-status, die al jarenlang in Nederland wonen en geïntegreerd zijn, niet beter een verblijfsvergunning kon geven. Omdat dat wel zo humaan is.
Nee, was het antwoord (had u iets anders verwacht van haar? nee, maar je blijft toch hopen, nietwaar?), want dat zou maar een aanzuigende werking hebben, zo'n generaal pardon. Dat was in Spanje ook gebeurd, daar hadden zich zo'n 600.000 illegalen gemeld en daardoor stapten ook al die Afrikanen in gammele bootjes om de zee naar het Europese continent over te steken.
Wat een briljante analyse: het is dus eigenlijk allemaal de schuld van Spanje!
"Maar het gaat niet om een generaal pardon, het gaat niet om de mensen die hier nog heen gaan komen. Het gaat om mensen en gezinnen met kinderen die hier op school zitten, de Nederlandse taal beheersen, verwesterd zijn, enz. U hebt het net zelf voorgerekend: het gaat om 239 mensen die u status zou kunnen geven, zodat ze kunnen blijven. Waarom doet u dat niet?" vroeg Jeroen.
En daar ging ze weer met haar verhaal. Een dom verhaal. Jeroen en Paul lachten haar volgens mij stiekem een beetje uit. Dat was veel effectiever dan geschreeuw en gescheld.
Want wat is er nou simpeler dan 239 mensen welkom te heten in ons land? Eindelijk, na zoveel jaar van onzekerheid, krijg je dan rust in je hoofd en in je hart. Kun je je echt gaan richten op de toekomst. Is het gesodemieter voorbij.
Ik zou er nog veel meer over kunnen zeggen. Bijvoorbeeld dat elke asielaanvraag helemaal niet individueel beoordeeld wordt. En dat Verdonk met haar beleid een aantal internationale verdragen en afspraken schendt. En dat ze onschuldige kinderen op laat sluiten in gevangenissen.
Waar het natuurlijk om gaat, is dat ze er allemaal mee weg komt. Wij vinden met zijn allen -democratisch!!- dat andere onderwerpen belangrijker zijn.
Maar stellen we ons dan wel eens werkelijk voor hoe het zou zijn om in een arm of door oorlog geteisterd land te moeten leven? Of een land waarin je vervolgd of bedreigd wordt, omdat je een bepaalde religie of politieke lijn aanhangt, of van de herenliefde bent? En dat je dan via een lange moeizame weg naar Nederland komt om te horen, dat je best terug kunt naar Afghanistan. Gewoon een burqua dragen, dan heb je nergens last van...

In ieder geval heb ik vanavond maar eens een stemtest gedaan. Volgens mij is hij veel betrouwbaarder dan de bekende stemwijzer en dat maakt het de moeite en benodigde tijd echt waard.
Nog 15 nachtjes slapen en dan gaat Nederland stemmen. Ik hoop op een uitslag, waardoor ik me niet meer hoef te schamen voor mijn eigen land en mijn regering als het gaat om buitenlanders, vreemdelingen, allochtonen: mensen die anders zijn dan "wij".
Bij zo'n "wij" wil ik niet eens horen.

Oudjaar

Zo'n 40 jaar geleden zat mijn lieve Kleine Oma op de rand van mijn bed en vertelde me na het voorlezen van Pinkeltje iets dat ik daarna nooit ben vergeten.
"Vanavond is je eigen Oudejaarsavond." zei ze.
Ik begreep niet wat ze bedoelde.
"Je eigen Oud & Nieuw. Morgen ben je jarig, dan begint er voor jou een nieuw jaar. Dus moet je vanavond eigenlijk terugdenken aan wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd en wat je jezelf wenst voor het komende."
Ik voelde me heel erg speciaal. Van alle mensen en kinderen die ik kende, was ik niet alleen de enige die morgen jarig was, maar ook nog eens de enige die haar eigen Oudejaarsavond had.
Als kind leefde ik zó toe naar mijn verjaardag. De nog te slapen nachtjes werden afgeteld, ik was weken in de weer met een verlanglijstje en de uitnodigingen voor mijn partijtje. De spanning 's ochtends (veel te vroeg wakker worden hoorde er bij!) om het cadeau dat ik van mijn ouders ging krijgen. Soms stond er dan zomaar een spiksplinternieuwe fiets in de kamer! Wat een feest... Maar ook het diep doorleefde besef dat het aftellen na afloop van alle festiviteiten weer helemaal opnieuw moest beginnen bij 365.
Wanneer en waardoor de omslag heeft plaatsgevonden weet ik niet precies, maar ik vind er tegenwoordig niet veel meer aan om jarig te zijn. Vaak is het ineens zover en schrik ik er eigenlijk een beetje van. Verwachten 'ze' dat ik een feestje of borrel geef? Of klaarzit met koffie, thee en gebak?
Jammer dan.
Taart eten met Zoon en Dochter vind ik wèl fijn en daarom heb ik vandaag de kweeperen verwerkt tot moes en heb er vervolgens wat van gebakken. Het hele huis rook ouderwets en ik voelde me een Oervrouw in eigen keuken. En straks ga ik in bed in het donker mijn eigen Oudejaarsavond vieren, zoals mijn lieve Kleine Oma me dat geleerd heeft.

Kweeperen

Grappig zien ze eruit, hè? Beetje obsceen ook wel, vind ik... Kweeperen heten ze en sinds vorige week heb ik er een hele schaal vol van op mijn eettafel staan. In de herfstvakantie plukte ik ze bij een boerderij in Hessen, Duitsland, in de buurt van Marburg.
De boerderij wordt bewoond door één van mijn beste vriendinnen, haar echtgenoot en hun twee-jarig zoontje. C. is een jaar of vijf geleden geëmigreerd. Ze ging een zomerseizoen werken op de camping van haar broer, wandelde de tweede dag van haar verblijf in de velden om de honden uit te laten en liep daar in the middle of nowhere een man tegen het lijf. Ze raakten aan de praat, van het één kwam het ander en toen ik haar na anderhalve maand op kwam zoeken, wilde die man van mij leren hoe je in het Nederlands iemand ten huwelijk vraagt. C. heeft niet meteen "ja" gezegd, want het was ontzettend wennen daar. Maar uiteindelijk heeft ze zich met hem, zijn boerderij en zijn land verbonden en is met hem getrouwd.
Toen ik er vorige week was en gemoedelijk meehobbelde met haar leven, realiseerde ik me hoezeer ze die man moet liefhebben (en hij haar), anders houd je het daar gewoon niet vol: het kost veel energie om een nieuw bestaan op te bouwen. Zeker in zo'n omgeving. Het landschap is mooi met heuvels en bossen en akkervelden, maar er hangt een zwaarte in de lucht, die heel benauwend werkt.
Maar goed, die kweeperen. Ze liggen prachtig opgetast en verspreiden een herfstig, zurig aroma. Je kunt er gelei van maken en compote, jam, taart, wijn en likeur. Eens kijken hoe ver we komen a.s. weekend. De Latijnse benaming voor de kweepeer -Cydonia oblonga- is trouwens afkomstig van de Griekse stad Kydonia, tegenwoordig Chania, dat in het noordwesten van het eiland Kreta ligt. En laat ik twee jaar geleden in de herfstvakantie nou met een andere één-van-mijn-beste-vriendinnen op vakantie geweest zijn in de buurt van Chania! Een hele week van stralende zonneschijn, verpletterend paarse bougainville, bedwelmende jasmijn, knappende granaatappels, de glorieuze Middellandse Zee en mensen die van het leven weten te genieten. Als Broer daar nou eens een camping begon...

Een zoentje van het paard

Nichtje maakt hier kennis met een halfwilde Haflinger hengst die in de uiterwaarden van de Waal vertoeft, samen met vrouw en veulen. Zomaar, op de laatste zondagmiddag van oktober 2006, blijken we een ware paardenfluisteraarster in de familie te hebben...!

Top 5

Niet persé in volgorde van belangrijkheid, maar toch:
1. Ben vandaag naar de kapper geweest. Mijn haar zit geweldig en bovendien heb ik een heel fijn gesprek gehad met Manfred van Haar Hemel over het leven, dood en geboorte. Op het laatst meende ik te merken dat hij maar dóór bleef gaan met knippen, omdat we niet uitgepraat raakten. Gelukkig riep hij net op dat moment: "Ik ga stoppen hoor, want eigenlijk is het al lang goed!"en gooide zijn schaar met een joyeus gebaar aan de kant. Hij verstaat zijn vak en ook zijn klanten.
2. De Doos is teruggestuurd op kosten van UPC. Tot mijn aangename verbazing was er helemaal geen rij in het postkantoor toen ik binnenkwam. De man achter het loket vertelde me dat hij al een stuk of honderd van die dozen had verwerkt. De PTT (of ze zichzelf nou TPG of TNT noemen; voor mij zal het altijd de PTT blijven en die oranje kleur vind ik helemaal niks!) is dus hopelijk de enige die iets verdient aan de ergerniswekkende, hufterige actie van UPC (zie
mijn blog van 22 oktober).
3. Per aangetekende brief heb ik net op tijd (zoals dat doorgaans gaat bij mij) mijn huidige ziektekostenverzekering opgezegd, zodat ik per 1 januari over kan stappen naar een veel sympatiekere verzekeraar. AGIS wilde me vorig jaar niet laten gaan (toen was ik 1 dag te laat...stelletje muggenzifters), maar nu ben ik ze te slim afgeweest: haha!
4. Zoon is op weg naar huis. Hij heeft het goed gehad. Hij heeft zó genoten, sms'te hij me, dat hij geen één keer aan school heeft "ged8". Morgenavond om 21.00 uur rijdt zijn bus het Stadsplein van Amstelveen op en kan ik hem weer knuffelen en kussen. Moet wel stiekem, want hij wil tegenwoordig niet meer dat iemand dat ziet.
5. Dochter kwam met gloeiende wangen thuis van de garage. Ze ziet het weer helemaal zitten na een kleine dip. Ze had gepraat met de bazin over een aantal dingen dat haar dwars zat en dat heeft lucht gegeven. Volgende week krijgt Dochter een heus contract en eind november gaat ze waarschijnlijk verhuizen naar een betere plek met meer zelfstandigheid en vooral: autonomie. Onverwacht snel, "maar dat is omdat ze het zo goed doet", zei haar mentor. Mutti blij!

En dit alles terwijl ik vanochtend behoorlijk sjacharijnig aan mijn laatste vakantiedag begon en geen cent heb uit kunnen geven aan nieuwe kleren of schoenen. Ik had er zo'n ongelofelijke zin in om eens flink te spenden, maar niets was mooi genoeg...
Dat is dit zeker wel. Zet het geluid van je boxjes op maximaal en zing vanuit je tenen mee met die schattige krullenbol!

Laf

In het Vondelpark zie ik al jaren een man rijden in een electrisch karretje. Hij mist zijn benen. Lente, zomer, herfst en winter: hij is er altijd. Hij is altijd alleen.
Ik ken hem uit mijn jeugd. Hij woonde 30 jaar geleden in een straat achter de mijne, in de gegoede nieuwbouwwijk van een dorp in de buurt van de gruwelstad Eindhoven. Afgezien van een hoop overspel in het kader van de seksuele revolutie en een jogger die dood nierviel in het bos gebeurde er niks in dat dorp. Op een nacht werd er over alle gemeenteborden "Peyton Place" geplakt. Dat zegt het wel zo'n beetje.
J. was mooi met zijn donkere krullen en grote, sprekende, gevoelige ogen. Ik vond zijn blauwe houtje-touwtje jas geweldig. Maar ja, op een paar dagen na is hij drie jaar ouder dan ik, dus hij was onbereikbaar. Hij behoorde bij een groepje jongeren dat zo snel mogelijk uit het dorp wegwilde. Weg van de benauwenis, de grote wijde vrije wereld in. Ze kwamen bij elkaar over de vloer (van hangplekken had niemand ooit gehoord en de huizen waren groot genoeg), dronken bier en blowden wat om de tijd door te komen, totdat ze konden vertrekken uit dat vreselijke dorp. Ik deed gewoon wat ik me had voorgenomen: mijn school zo snel mogelijk afmaken en wegwezen.
J. nam een omweg en raakte onderweg verdwaald. Op een dag hoorde ik het verhaal van mijn ouders. Niemand wist -uiteraard- wat precies de reden was, maar op een avond zag J. geen uitweg meer uit het labyrint waarin hij verstrikt was geraakt en rende de drukke provinciale weg op die het dorp in tweeën sneed. Hij wilde er een einde aan maken. In plaats daarvan raakte hij zwaar gewond en moest voor de rest van zijn leven zijn benen missen.
Hoe hij uiteindelijk in Amsterdam terecht is gekomen weet ik niet. Toen ik hem de eerste keer tegenkwam in het park heb ik hem aangesproken en ik was daarna diep geschokt. Zijn gezicht was verweerd, de ogen dof, de haren plakkerig. Hij was in de war, maar herinnerde zich vaag wie ik was. Het verhaal dat hij vertelde was onsamenhangend en vol van problemen: geldgebrek, geen dak boven zijn hoofd en verraad. Er was niets over van die mooie, veelbelovende jongen.
Rond deze tijd moet ook hij jarig zijn. Gisteren zag ik hem weer in het park, rechtop in zijn karretje zittend, kijkend naar jongens die basketbal speelden. Het was eigenlijk een kleine moeite geweest om even naar hem toe te fietsen en een praatje met hem te maken.
Maar ik heb het niet gedaan en het voelt een beetje laf.

Nog een lijstje

Men are like..... bike helmets
Handy in an emergency, but otherwise, they just look silly.

Men are like..... blenders
You need one, but you're not sure why.

Men are like..... cement
After getting laid, they take a long time to get hard.

Men are like..... coffee
The best ones are rich, warm and can keep you up all night.

Men are like..... commercials
You can't believe a word they say.

Men are like..... computers
Hard to figure out and never have enough memory.

Men are like.....copiers
You need them for reproduction, but that's about it.

Men are like..... coolers
Load them with beer and you can take them anywhere.

Men are like..... high heels
They're easy to walk on once you get the hang of it.

Men are like..... horoscopes
They tell you what to do and are always wrong.

Men are like..... lava lamps
Fun to look at, but not all that bright.

Men are like..... laxatives
They irritate the shit out of you.

Men are like..... mascara
They usually run at the first sign of emotion.

Men are like..... mini skirts
If you're not careful, they creep up your leg.

Men are like..... plungers
They spend most of their life in a bathroom or a hardware store.

Men are like..... popcorn
They satisfy you, but only for a little while.

Men are like..... place mats
They only show up when there is food on the table.

Men are like..... snowstorms
You never known when he's coming, how many inches you will get or how long he will last.

Men are like..... used cars
Easy to get, cheap and unreliable.

Men are like..... vacations
They never seem to be long enough.

Men are like..... the weather
Nothing can be done to change either.

Men are like..... parking spots.
The good ones are already taken, and the ones that are left are handicapped or extremely small.

Doos

De reclames van UPC op televisie over hun aanbieding op het gebied van telefonie vond ik best leuk. Er zit steeds een echtpaar tegenover een vlotte jonge meid, die net gevraagd heeft waarom ze nou nog niet overgestapt zijn, omdat je dan zoveel gratis kunt bellen. De man van het ene echtpaar heeft ruzie met zijn familie, de club en de rest van de wereld en heeft dus helemaal niets aan dat aanbod. (“Buurman, een haan in deze buurt: dat kan ècht niet. Nee......kukelekú.”) En bij het tweede echtpaar zegt de vrouw met Brabantse tongval dat haar eega te onhandig is om dat te installeren en daarom begint ze er maar liever niet aan. Ik vond dat geestig èn slim bedacht: een product onder de aandacht brengen door mensen op te voeren die er -letterlijk of figuurlijk- niets mee kunnen.

Maar wat UPC me nou geflikt heeft… ik ben er pisnijdig over en ik kan die hufters wel wat doen. Ze zijn met een koeriersdienst tot twee keer toe bij mij aan de deur geweest en hebben een brief door de brievenbus gedaan waarin staat, dat men heeft geprobeerd een pakketje bij mij achter te laten. Als ik zoiets lees, word ik onrustig, want ik heb niets besteld. Wat willen ze van me?
Op zaterdagochtend werd er aangebeld. Ik had nog niet eens koffie gedronken. Ik riep van drie hoog naar beneden om te peilen wie het was.
“Een pakje voor u.” hoorde ik, dus ik liep naar beneden.
Ik moest tekenen voor ontvangst, want ik kreeg iets aangeboden van UPC.
“En als ik het nou niet wil hebben?” vroeg ik.
“Dan stuurt u het gewoon terug; de kosten zijn voor hen.” zei de man van de koeriersdienst, terwijl hij me met smekende ogen aankeek en zijn klapper met formulier onder de neus hield. Hij wilde zo graag dat ik daar mijn handtekening op zou zetten, want dan was hij van dat klotepakket af.
Ik voelde aan mijn water dat ik het niet moest doen, maar ik heb getekend. Ik ben een suffe sukkel en ik heb getekend. Ik vervloekte mezelf en UPC terwijl ik het pakket drie trappen opzeulde. Het is een apparaat waarmee ik zes maanden gratis digitaal televisie kan kijken: 40 zenders. (Waarom zou ik 40 zenders willen? Ik heb er nu al veel te veel waar nauwelijks iets interessants op aangeboden wordt.) Daarna betaal ik 2 euro en 16 cent per maand meer dan dat ik nu kwijt ben.
Dit is geen reclame meer, dit is iemand iets door de strot douwen. En godsamme, wat heb ik daar een hekel aan! Ik zou alle diensten van UPC op willen zeggen, ik zou ze willen sue'en, ik zou ze te gronde willen richten, ik zou een boycotcampagne willen voeren, ik zou.....
Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor. En dat weten ze natuurlijk. Sterker nog, daar rekenen ze op. Toch moet ik binnenkort naar het postkantoor en daar heel lang in de rij staan om dat apparaat terug te laten sturen, anders gaan ze me er voor laten betalen. Die reclames vind ik in ieder geval niet leuk meer, want die zijn vast door dezelfde criminele hufters bedacht die ervoor hebben gezorgd dat ik me nu een doos met een doos voel. Wat een gezeik zeg.

Zoon op tournee

Zoon is vanochtend om 7.15 uur met een bus naar Florence vertrokken. Sinds hij nèt zes jaar oud was (bijna acht jaar geleden), heeft hij vioolles gehad. Sinds een jaar of drie maakt hij deel uit van het jeugdorkest van de Amstelveense muziekschool. En met dat orkest is hij nu onderweg om concerten te gaan geven in Toscane. De hele herfstvakantie blijft hij weg.
Zoon speelt mooi, vind ik. Altijd loepzuiver en met een warme klank. In zijn ééntje optreden vindt hij geen enkel probleem. Muziek maken samen met anderen vindt hij misschien nog wel leuker. Je kunt dat niet echt met elkaar vergelijken, zegt hij. Ik vind het iedere keer wonderlijk om hem te zien en horen spelen: Elgar, Vivaldi, Haydn, Tsjaikovsky, etc. Dat iemand van mijn vlees en bloed dat kan…
Gisteravond hebben we een grote rode koffer met wieltjes ingepakt met allerlei spullen en kleren. Ik heb hem het laatste deel van Lemony Snicket en een heleboel lekkere dingen meegegeven voor onderweg. Zijn telefoon is opgeladen en hij heeft ruim voldoende beltegoed.
En over zeven nachtjes slapen is hij er weer.
Loslaten, heet dat.

Laatste les

Het is herfstvakantie. Ik heb pijn in mijn nek, donkere kringen onder mijn ogen, een grauwe waas over mijn gezicht en als ik eenmaal op da banque zit en de televisie aanzet, kom ik niet meer overeind. Nauwelijks energie om te zappen, laat staan een discussie of een plotlijn te volgen. Als ik tegen mezelf zeg dat het beter is om naar bed te gaan, ontbreekt me de kracht om te doen wat het meest verstandig is.
Leerlingen en lessituaties bevolken mijn hoofd, stukjes vergadering dwarrelen daar doorheen en soms plopt er een vergeten lijstje met to do-dingen op. De komende dagen moet dat hoofd eerst maar eens leeg, want het is niet gezond als je jezelf de meest grote onzinwoorden (landplichtambtenaar...?) uit hoort kramen, terwijl je een op zich zeer intelligente en ook belangrijke gedachtengang probeert over te brengen.
Komt allemaal goed, maar de mensen die zeggen "o, lekker veel vakantie" als je vertelt dat je in het onderwijs werkt, weten niet waar ze het over hebben. Zonder die vakanties was er nog veel meer lesuitval door zieke docenten en waren de vacatures helemaal niet meer te overzien. Het is zwaar werk. Het is topsport.
Maar het is ook heel mooi. Vandaag had ik naar de laatste Engelse les the Queen and the Soldier van Suzanne Vega meegenomen: de muziek en de tekst. Bij wijze van leerzaam spelletje had ik de meeste werkwoordsvormen weggelakt en die moesten de leerlingen proberen te achterhalen door een paar keer goed naar het lied te luisteren. Ik dacht dat het wel wat voor ze was: een sprookje over een jonge arrogante koningin en een soldaat die niet meer naar het slagveld wil. Hij zegt onder andere dat hij wil leven als een eerlijk man, die krijgt wat hij verdient en geeft wat hij kan "and to love a young woman who I don’t understand, your highness, your ways are very strange." De koningin verdraagt het niet, de liefde doet haar pijn en ze laat de soldaat wegvoeren en ter dood brengen, terwijl de oorlog voortduurt.
Ze wilden het wel drie keer horen, totdat ze alle woorden hadden gevonden. Dertig pubers met de hoofden in opperste concentratie over het papier gebogen, schrijvend, sommigen met het puntje van hun tong tussen de lippen. Vervolgens werd de hele tekst voorgelezen, elk couplet door een andere leerling, zodat we uiteindelijk allemaal dezelfde correcte tekst hadden. Toen riep de stoerste jongen van de klas, terwijl de pauze eigenlijk al begonnen was: "Ah, nog één keer, juf! En dan zingen we met z’n allen mee met Suzanne."
En zo is het gegaan. Het was prachtig om al die stemmen te horen samenvloeien in een tekst die mij al meer dan twintig jaar zo dierbaar is. Sommige jongens bassen al een beetje, een paar meisjes klonken er zo klaar als een klokje bovenuit. Ze zongen allemaal en ik zong met ze mee. In Amsterdam, op een vrijdagmorgen, iets na twaalven. De laatste les voor de herfstvakantie. Pijn in mijn nek, maar ook rillingen van ontroering over mijn rug.

Love rules

Collega’s vallen bij bosjes en in sommige klassen zijn wel vijf leerlingen ziek. "Het heerst", hoor je dan. En ik weet nooit wat er heerst; het zegt me niks. Ik kan me eindeloos laten omhelzen en kussen door snotterige, hoestende, koortsige mensen zonder daar ooit enige last van te hebben. Laatst was er iemand die me geen hand wilde geven, omdat ze iets onder de leden had en me niet wilde besmetten. Ik heb haar hartelijk uitgelachen.
De arrogantie.
Ik krijg het niet van een ander.
Ik krijg het hooguit van mezelf.
Daarom ben ik totaal niet bevreesd voor eigen gezondheid nu Dochter op da banque ligt met een heet voorhoofd, een pijnlijk gezwollen keel en een naar, droog kuchje. Ik vind het heel rottig voor haar dat ze zich zó beroerd voelt, dat ze zelfs niet naar 'haar' garage wil om daar te werken. Maar ik ben ook gelukkig.
Ik fiets door de regen om verse sapjes voor haar te kopen en drop en hoestsiroop en keeltabletten. Ik leg drie dekbedden over haar heen omdat ze rilt van de kou en maak dan ook nog een kruik. Vervolgens aai ik haar gloeiende gezicht en kijk van heel dichtbij hoe ze langzaam in zichzelf wegzakt. Aan haar adem ruik ik dat ze behoorlijk ziek is. Arm kind.
Anderhalf jaar lang heb ik niet voor Dochter kunnen zorgen als ze zich zo beroerd voelde en moest ik dat noodgedwongen aan zogenaamde professionals overlaten. Helemaal niet fijn. Dus nu geniet ik met volle teugen en ben ik stiekem een beetje blij dat 'het' heerst. Ook al weet ik niet wat 'het' is.

Het menu van de dag

Chachacha, wat zullen we eten?
Wat dacht u van Griekse courgettekoekjes, oftewel kolokythakia keftedhes (is een stuk gemakkelijker uit te spreken met een glaasje witte chardonnay erbij). Vegetarisch en toch lekker, zullen we maar zeggen. Komt-ie-dan:

Ingrediënten:
1 courgette
2 eieren
125 gr roomkaas
½ bosje peterselie gehakt
½ bosje dille gehakt
2 eetlepels gehakte munt
2 bosuitjes fijngesneden
1 theelepel bakpoeder
60 gr bloem
peper, zout, olijfolie

Rasp de courgette grof. Doe wat olijfolie in een koekenpan. Zet het vuur niet te hoog. Af en toe omscheppen, totdat het vocht uit de courgette verdampt is. Laat afkoelen.
Vermeng de losgeklopte eieren met de roomkaas, het bakpoeder, de bosui en de verse kruiden. Breng op smaak met peper en zout. Voeg de courgette toe, de bloem en het bakpoeder en maak er een egaal beslag van. Bak er kleine koekjes van in de koekenpan, met olijfolie op niet al te hoog vuur.

Rijst past er goed bij of van die grote zelfgesneden frieten. Verder nog een salade, olijven, etc . Eet smakelijk!!

Omaatje

"Als God het wil, wordt ik in april 98 jaar" zegt ze, zittend in het zonnetje met een gigantische oranje bril op haar neus. Ik steek mijn bewondering niet onder stoelen of banken en ze glundert er helemaal van.
"Ach ja, ik heb wel last van mijn knie en de laatste tijd zijn mijn ogen wat slechter geworden, maar verder heb ik geen gebreken. En als ik dan naar de televisie kijk…. oorlogen, bombardementen, natuurrampen, zoveel mensen die moeten vluchten en honger lijden. Dat vind ik zo vreselijk! Dan prijs ik mezelf gelukkig. Ik kan hier lekker in de zon zitten en nog een beetje voor mezelf zorgen. En ik ben best tevreden met mijn gezondheid, ondanks dat er wel iets aan schort. Hard werken houd je gezond! En ik heb van mijn 13e tot mijn 62ste altijd hard gewerkt. Ik had een café-restaurant in de Warmoestraat. Ook in de oorlog. Toen heb ik kinderen in huis genomen. Een joods meisje bij me laten onderduiken. Je doet wat je kan voor je medemens. Zo hoort dat."
"En is het nou leuk om zo oud te worden?"
"Leuk? Ja, als je maar gezond bent, dan is het leuk."
"Maar als je zo oud wordt als u, dan vallen er ook steeds meer mensen weg, lijkt me zo."
"Ik ben al ruim 25 jaar weduwe, maar ik begin er niet meer, hoor, aan een man. Waarom zou ik? Ze wassen hun hemden en onderbroeken maar zelf!"
We grinniken er samen genoeglijk om.
"Ik heb een reiger als vriend, die voer ik elke dag. Ik koop dooie kuikens voor hem in de dierenwinkel en dan wacht ie op me aan het water. Dat is erg leuk. En mijn dochter komt me regelmatig bezoeken."
"Dus het is goed vol te houden voor u." zeg ik verheugd, omdat het zo dus blijkbaar ook nog kan.
Dan schiet ze ineens bijna overeind uit haar stoel. "Ik vraag me wèl af waar we met zijn allen naar toe gaan. We gaan onze ondergang tegemoet, als ik dat allemaal zo om me heen zie. Mannen kunnen nu met mannen trouwen, en vrouwen met vrouwen…."
"Dat vindt u moeilijk om te begrijpen?" probeer ik haar wat te temperen, verbaasd over de enorme woede die zo plotseling doorklinkt in haar stem.
"Ik vind het wàlgelijk. Het is te walgelijk voor woorden!!!" Haar ogen priemen door de oranje bril, haar opgeheven wijsvinger beweegt fel heen en weer door de lucht. "Walgelijk!!"
Ik doe er even het zwijgen toe, ben totaal verbluft. Dan zeg ik maar dat ik weer eens verder moet. Ze laat zich achterover zakken, wenst me vriendelijk goedemiddag en zwaait me na, als een lief oud omaatje.

Bijtanken

Ben gisteravond met Leo de Fiat richting Nijmegen naar Zusje gereden. Moest weer eens even flink bijtanken en dat kan uitstekend met haar. Eerst heel lekker gegeten -ze kan goed koken!- en gedronken en wat geleuterd met Zwager, Zusje en de huisschilder, die eigenlijk een getormenteerde maar ozo getalenteerde percussiespeler bleek te zijn. Uit Beieren, maar sinds 10 jaar uit Rotterdam.
Tja. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk…
Later lagen de kindertjes in bed en Zwager met de afstandsbediening op de bank. De huisschilder verdween. Zusje en ik bleven in de keuken achter met de ronkende afwasmachine en een vers geopende fles wijn op tafel. Daar hoort een potje scrabble bij.
Wij spelen nooit tégen elkaar, maar zijn gewend om samen zoveel mogelijk punten te scoren. Ons record ligt rond de 1063 en werd alweer een paar zomers geleden gevestigd. Wat een glorieuze avond was dat!! Zou het ons lukken die prestatie te verbeteren?
Echt niet. We gingen om een uur of vijf vanochtend naar bed. In totaal hebben we drie flessen "verslagen" en misschien acht woorden op het bord gelegd. Ik heb de score niet eens berekend. Maar we hebben gepraat over onze grote liefdes, onze kinderen, vriendinnen, ouders, broers en alle onvolkomenheden die mensen eigen zijn. We hadden alles weer op een rijtje.
"Waarom doen we dit toch eigenlijk iedere keer weer?" vroeg ik Zusje toen ik haar vanochtend om iets voor twaalven weer zag. Ik voelde me een gekreukelde krant. Werktuiglijk reikte ze me een roze pilletje tegen de hoofdpijn en een glas water aan.
"Weet ik veel." was haar sjacharijnige antwoord. Ze houdt niet van domme vragen en zeker niet als ze net wakker is. Vind ik een mooie eigenschap.

Heimwee

Ik geef Nederlandse conversatieles voor gevorderden aan een groep buitenlandse vrouwen. Ze komen uit Marokko, Turkije, Hongarije, China, Iran, Indonesië en de Kaap Verdische Eilanden. Ik begin de eerste les met iets over mezelf te vertellen en vraag hen daarna hetzelfde te doen. Waar wonen ze, zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen, waar zijn ze geboren en wat zijn hun hobbies? Ze vinden het leuk om over zichzelf te praten en ik vlecht er allerlei "leermomenten" tussendoor. We hebben veel plezier om de ui- ei- en eu-klanken, die zo moeilijk zijn voor ongeoefende gezichtsspieren.
Andrea uit Hongarije is aan de beurt. Een jonge vrouw van begin dertig. Ze heeft een zoontje van drieëneenhalf en een Nederlandse echtgenoot. Sinds een jaar woont ze in Amsterdam met haar gezin. Ze houdt ervan om te gaan fietsen in het Amsterdamse Bos.
"Waar woonde je vroeger?" vraag ik haar.
"In Hongarije, op de boerderij van mijn ouders. We woonden daar heel vrij en we hadden beesten… hoe heten ze ook alweer? Geen schapen, maar… Jullie hebben ze ook veel, in Marokko." zegt ze tegen haar Marokkaanse medeleerlingen.
"Gaiten!" roepen die als uit één mond.
"Ja, gaiten." zegt Andrea. "Ik vind gaiten zulke mooie beesten. Ik mis de gaiten." Ze zegt het heel ernstig en zucht erbij.
"Ga je daarom ook vaak naar het Amsterdamse Bos fietsen? Want daar is een geitenboerderij; wist je dat?" vraag ik.
"Ja, ik ga daar vaak naar toe. Maar dan mis ik mijn eigen gaiten en mijn ouders en onze boerderij."
"Je hebt dus heimwee." concludeer ik. Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
"Heimwee." herhaal ik en ik kijk vragend de groep rond. Niemand schijnt het woord te kennen. Ik schrijf het op het bord en leg uit dat het letterlijk thuis en pijn betekent en leg daarbij mijn hand op mijn hart. "Je hebt hier pijn om waar je vandaan komt, om je familie en je land: je hebt heimwee."
Dàt is voor iedereen duidelijk en ze knikken en mompelen. Andrea's ogen zijn inmiddels volgelopen met tranen, die ze dapper probeert tegen te houden. Maar het lukt niet. Ze verontschuldigt zich voor haar emoties. Ze hoeft geen glaasje water.
Even is het heel stil in het lokaal. Dan zegt een oudere Marokkaanse vrouw zachtjes tegen Andrea: "In het begin is het het ergste. Maar later wordt het minder, hoor. Echt waar."

Boterbabbelaar

Buiten schijnt een warme herfstzon. Ik loop door de verlaten gangen van het zorgcentrum. Vroeger heette dat bejaardenhuis. Ik klop op deuren en wacht. Soms wordt er opengedaan, andere keren ga ik voorzichtig naar binnen. Ik herinner de bewoners eraan dat over een half uur een voorstelling van Jordanese liedjes begint in de grote zaal. Sommigen reageren blij verrast en zeggen dat ze er zo aankomen. Een mevrouw ligt -gekleed in een keurig mantelpakje- helemaal om een kussen heen gekruld op bed en zegt: "Ik slaap. Dat doe ik altijd na het eten."
Op de eerste verdieping staat een deur wagenwijd open. Ik kijk naar binnen en zie een mager vrouwtje met halflang grijs haar bijna dubbelgevouwen in een leunstoel zitten. Schuin voor haar staat een rollator: zo'n looprekje met wieltjes. Vanuit het gangetje vraag ik haar of ze zin heeft om mee naar beneden te gaan om naar de muziek te luisteren. Ze verstaat me niet. Met een paar passen ben ik vlak bij haar en gehurkt vraag ik het nog een keer. Ze buigt zich helemaal naar me toe, waarbij haar kin bijna op haar knieën valt. "Bent u een vrijwilligster?"
"Ja, en als u wilt, breng ik u naar beneden naar het optreden. Ze gaan muziek maken."
"Ach, ik houd helemaal niet van muziek."
Ze gaat weer achterover zitten en kijkt me met haar diepliggende kraaloogjes aan.
"Ik hoor bijna niets en ik zie bijna niets. Ik kan niet meer lezen. Ik kan geen televisie kijken of naar de radio luisteren. Ik versta de mensen bijna niet. Dan wordt het leven zo ontzèttend saai. Ik vind er niks meer aan." Even klinkt ze heel erg boos.
"Zal ik u een keer komen voorlezen?"
"Wat zegt u?" En ze komt weer helemaal naar voren. Met harde stem herhaal ik mijn vraag, mijn mond is heel dicht bij haar oor.
"Dat zou veel te vermoeiend zijn voor u: u moet dan zo hard schreeuwen." zegt ze, zachtjes met haar hoofd schuddend. "Maar ik vind het heel vriendelijk aangeboden, dank u wel hoor."
Ik neem haar uitgestoken hand in de mijne en streel haar even over haar arm. Ze is mager en voelt oneindig kwetsbaar. Ze pakt een plastic bakje van het tafeltje naast haar en houdt me dat voor. "Wilt u misschien een snoepje?"
"Ik neem een boterbabbelaar." krijs ik.
Ze glimlacht: "Ja, doe maar. Die zijn lekker, hè?"

Venus en Mars (vervolg)

Er zijn van die dagen waar je een beetje moe en lusteloos van wordt. Gelukkig valt die dag deze week op dinsdag, want dan zijn er vanaf 20.00 uur allemaal fijne series op Net5: Will and Grace, Grey's Anatomy en Gilmore Girls. Smullen op da Banque...
Maar onderstaande uitleg van Women's English en Men's English doet ook wonderen voor mijn humeur!
Daar gaat ie dan:
Women's English
Yes = No
No = Yes
Maybe = No
I'm sorry = You'll be sorry
We need = I want
It's your decision = The correct decision should be obvious by now.
Do what you want = You'll pay for this later.
We need to talk = I need to complain.
Sure go ahead = I don't want you to.
I'm not upset = Of course I'm upset, you moron!
You're so manly = You need a shave and you sweat a lot.
You're certainly attentive tonight = Is sex all you ever think about?
Be romantic, turn out the lights = I have flabby thighs.
This kitchen is so inconvenient = I want a new house.
I want new curtains = and carpeting, and furniture, and wallpaper.....
Hang the picture there = NO, I mean hang it there!
I heard a noise = I noticed you were almost asleep.
Do you love me? = I'm going to ask for something expensive.
How much do you love me? = I did something today you're really not going to like.
I'll be ready in a minute = Kick off your shoes and find a good game on TV.
Is my butt fat? = Tell me I'm beautiful.
You have to learn to communicate = Just agree with me.
Are you listening to me!? = [Too late, you're dead.]
Was that the baby? = Why don't you get out of bed and walk him until he falls asleep.
I'm not yelling! = Yes, I am yelling because I think this is Important.
The same old thing = Nothing
Nothing = Everything
Everything = My PMS is acting up.
Nothing, really = It's just that you're such an asshole.

Men's English
I'm hungry = I'm hungry.
I'm sleepy = I'm sleepy.
I'm tired = I'm tired.
Do you want to go to a movie? = I'd eventually like to have sex with you.
Can I take you out to dinner? = I'd eventually like to have sex with you.
Can I call you sometime? = I'd eventually like to have sex with you.
May I have this dance? = I'd eventually like to have sex with you.
Nice dress! = Nice cleavage!
You look tense, let me give you a massage. = I want to fondle you.
What's wrong? = I don't see why your making such a big deal about this.
What's wrong? = What meaningless self-inflicted psychological trauma are you going through now?
What's wrong? = I guess sex tonight is out of the question.
I'm bored. = Do you want to have sex?
I love you. = Let's have sex now.
I love you, too. = Okay, I said it... we'd better have sex now!
Yes, I like the way you cut your hair. = I liked it better before.
Yes, I like the way you cut your hair. = $50 and it doesn't look that much different!
Let's talk. = I am trying to impress you by showing you that I am a deep person and maybe then you'd like to have sex with me.
Will you marry me? = I want to make it illegal for you to have sex with other guys.
(while shopping) I like that one better. = Pick any freakin' dress and let's go home!
I don't think that blouse and that skirt go well together. = I am gay.

Rectificatie

Eens in de zoveel tijd – meestal stomtoevallig (?) als ik nòg roder sta dan gebruikelijk- fiets ik naar de PC Hooftstraat en schaf daar een Chanel lippenstift en een Chanel mascara aan. Ik betaal met mijn credit card, want zo lijkt het gratis en heb ik toch iets heel luxueus voor mezelf gekocht. Ik vind dat een goede constructie. Je kunt er maar beter verzorgd en mooi opgemaakt uitzien, ook al verdien je een schamel docentenloontje. Je weet tenslotte nooit wie je tegenkomt!
Als ik, pak ‘em beet, tien jaar geleden dure make-up aanschafte, gooide de geplamuurde verkoopster bij het afrekenen altijd testertjes van nieuwe luchtjes in het kleine tasje bij mijn spullen. Ze zei er dan iets bij, wat ik meestal niet verstond en/of niet begreep, maar dat liet ik nooit merken. Thuisgekomen werd ik iedere keer lichtelijk onpasselijk van wat een tennister of een popzangeres mij nu weer wilde laten opspuiten. Ik vond het zelfs te smerig ruiken om Dochter er winkeltje mee te laten spelen.
Dus zou ik eigenlijk blij moeten zijn, dat die veel –te bruin of juist te wit- bepleisterde lellebellen sinds een tijdje ongevraagd huidverzorgingsprodukten meegeven, ook van Chanel. Maar waarom denken ze dat ik zit te wachten op crèmetjes die vrij vertaald Leeftijdsuitstel, Ultra Nacht Correctie of zelfs Intense Nacht Rectificatie heten?
Ik bedoel: volgende maand word ik 47, maar ik zie er toch veel en veel jonger uit??!!!

Venus en Mars

Zoon werd opgewekt wakker op deze zondag en genoot van Villa Achterwerk (Buurman en Buurman blìjven leuk). Dochter stond een uur later op met hoofdpijn, een stijve nek en een pleehumeur. Ik had ook niet zo best geslapen, maar kweet mij van mijn Moederplicht door smakelijke wentelteefjes te bakken voor het ontbijt. Je weet maar nooit of het helpt...
Niet dus.
Dus zijn Zoon en ik naar het bos bij 's Graveland gereden. Het viel best mee met de drukte en terwijl we daar rondliepen, brak zowaar de zon door. Ik vind het fijn om een beetje dóór te wandelen en ondertussen te genieten van alles om me heen: bomen, paddestoelen, zingende vogels, aardegeuren. Ik kom van Venus.
Zoon vindt niets heerlijker dan om het bos te lijf te gaan. Hij probeert dode bomen om te duwen, slaat afgestorven takken weg en zegt zo de natuur een handje te helpen. Ik heb geprobeerd hem duidelijk te maken dat ik het niet prettig vindt om hem zo bezig te zien en vooral te horen, maar dat was niet aan hem besteed. Hij komt van Mars.
Terwijl hij zich uitleefde (er was echt niets aan te doen), maakte ik deze symbolische foto. Je zou toch zweren dat zo'n paddestoel een tepeltje heeft: heel vrouwelijk. En die kastanjes die openbarstten in de warme zon... die zijn dan meer van het mannelijke, zullen we maar zeggen.

Dochter was zowaar weer een beetje opgeknapt toen we thuiskwamen. Het werd nog een aangename avond, met lekker eten, veel gelach en geknuffel en mooie muziek. Een zondagavond zoals het hoort: ik met mijn twee prachtige, vrolijke kinderen om me heen, gelukkig.

Jarig

Vandaag vier jaar geleden werd ze geboren. Ze is mijn jongste nichtje en er is een dikke kans dat ze dat zal blijven, want we zijn allemaal wel zo'n beetje uitgebaard. Mijn nichtje was een "lieve" baby, geen mooie. Daar waren haar ogen veel te groot en veel te donker voor en haar kleine lijfje te schriel. Als een klein aapje klampte ze zich angstvallig aan haar moeder vast, die haar met eindeloos geduld verwarmde.
Een paar weken geleden nam ik deze foto. Hij is een beetje vaag en niet helemaal zoals het hoort qua licht. Maar waar ik iedere keer weer naar moet kijken, is dat kleine handje rechtsboven dat zich om het oor van mijn schoonzus lijkt te gaan vouwen. En dan de gelukzalig gesloten ogen, met daaronder de mond die in een totaal ontspannen glimlach openvalt... wat een schoonheid!

Garage

Dit zijn de handen van Dochter. Ze wil automonteur worden en eergisteren is ze begonnen met haar opleiding. Eén dag in de week gaat ze naar school en de overige vier dagen werkt ze in een garage. Ik ben gaan kijken vandaag, want daar had ze om gevraagd, de lieverd. En natuurlijk wilde ik wel eens zien hoe ze dat doet. Ik ben er een klein uur geweest en het is niet te geloven!
Ze verwisselt banden, balanceert wielen, lijnt auto's uit en dat alles met een air en routine alsof ze het al jaren doet. Ze heeft geleerd om een startmotor in en uit elkaar te zetten, maar ook allerlei grote lawaaierige apparaten bedient ze met verve. Ze heeft een eigen schroevendraaier, een locker en een blauwe overall, die haar prachtig staat.
De garage wordt gerund door Willem en zijn dochter. Ze zijn vol lof over Dochter’s inzet en hoe snel ze dingen leert. "We zijn hartstikke blij met haar." vertelden ze me.
Als ze na een dag hard werken naar huis fietst met gloeiende wangen is Dochter doodmoe, maar voldaan. Misschien worden haar handen nooit meer schoon. Vooral onder haar nagels blijft de automeuk hardnekkig zitten. Maar dat interesseert haar geen moer, zegt ze met glanzende ogen.

Gouden Bruiloft

Op 27 december a.s zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd. Tijdens hun turbulente huwelijksleven hebben ze vier kinderen gekregen: twee jongens en twee meisjes.
Wij hebben niet zo’n fijne jeugd gehad, kun je rustig stellen. Drie van ons zijn in therapie (geweest) om de meest pijnlijke gevolgen daarvan onder ogen te zien en "een plekje te geven". Mijn oudste broer twijfelt nog of hij eraan wil geloven, maar op een dag gaat dat vast wel lukken.
Sinds ongeveer een jaar komen wij als volwassen kinderen af en toe bij elkaar. Daarvoor deden we dat nooit, omdat wij elkaar te veel herinnerden aan de kwetsuren die we hadden opgelopen. Maar nu we allen de 40 zijn gepasseerd, kunnen we simpelweg genieten van elkaars gezelschap en maakt het ons uitermate gelukkig om samen te eten, te drinken en verhalen te vertellen over ons huidige leven. Vooral sinds we hebben afgesproken niet meer te zeggen: "nu ben je net papa (of mama)". Eigenlijk verwoordde mijn oudste broer het onlangs perfect toen hij zo’n samenzijn omschreef als thuiskomen. Klinkt heel vanzelfsprekend, maar voor ons is het dat niet.
Nu hadden mijn broers het vroeger zwaarder dan de meisjes en hebben zij derhalve meer oud zeer dan mijn zusje en ik. Eén van hen komt zelfs al jaren niet meer bij mijn ouders over de vloer en is eigenlijk met ze gebrouilleerd. Dus was het heel begrijpelijk dat zij er niet op zaten te wachten om de a.s. gouden bruiloft van onze ouders uitgebreid te gaan vieren. Dat was net een brug te ver.
Mijn zusje heeft toen een feestelijke lunch verzonnen, bij haar thuis, met alle kinderen, hun partners en kleinkinderen (dat zijn er inmiddels 9) die wilden komen. Mijn broers moesten er nog over nadenken.
Meisjes weten dat je zoiets lang van te voren in de week moet zetten, dat je het luchtig moet houden en niet te veel moet aandringen. Meisjes weten ook dat hun ouders niets liever willen dan al hun nageslacht rond één tafel te hebben. Dus zijn wij o zo blij dat we vanavond hebben gehoord dat iedereen er zal zijn op 3e Kerstdag.
Het wordt een winterdag met een gouden randje.

Marilyn

Dochter en ik zaten op een terras aan de van Baerlestraat. Het waaide, maar de zon scheen nog warm. Mensen liepen af en aan en wij nipten genoegelijk van onze koffie. Nèt op het moment dat een mooi geklede vrouw van ongeveer vijftig ons passeerde, blies de wind haar zwierige rok onthullend omhoog. We glimlachten haar bemoedigend toe, terwijl ze worstelde met het textiel.
"Dit is een scène uit een heel oude film." zei ze laconiek en uiterst stijlvol tegelijk.

Pensioen

Met zachte hand in de rug gesteund
Tot aan de drempel geleid
In het licht gezet

Door hem ben ik juf geworden en gebleven.
En nou is hij weg. Met zijn lieve vrouw naar Frankrijk.
Morgen de eerste dag zonder hem. Hoe moet dat nou?

Time out

Vanmiddag -zonnig, herfstig, zaterdag- fietste ik op een drukke weg dwars door de stad. De terrasjes waren gevuld met pratende en drinkende mensen. Trams reden rinkelend voorbij. Alles was zoals het hoort te zijn op een dag als vandaag.
Toen zag ik haar staan. Op de hoek aan de overkant van het kruispunt was een vrouw van haar fiets gestapt en druk bezig om zichzelf bij elkaar te rapen. Een mooie, goed verzorgde vrouw van een jaar of vijfendertig. Blond, lange benen, modieus gekleed. Ik hield haar in de gaten vanaf de andere kant van de weg, maar ze redde het niet. Ik ben overgestoken en naar haar toegegaan.
"Kan ik iets voor je doen?" vroeg ik. Ze keek me aan met twee prachtige zeegroene ogen, die plotseling volliepen met tranen.
"Ik ben een beetje aan het flippen." zei ze met een heel licht Duits accent "Ik moet weer even down to earth worden".
"Wil je wat drinken?" Ik bood haar het flesje water aan dat ik bij me had. Ze nam een klein slokje en keek weer voor zich uit, zoekend naar iets in de verte. Ze was echt in paniek. Haar ogen vonden niets om zich aan vast te houden. Ik probeerde haar blik te vangen.
"Ik heb een telefoon bij me, wil je iemand bellen?"
"Ik heb ook een telefoon, maar ik zou niet weten wìe ik moet bellen."
Ze zweeg weer, te radeloos om zich te generen voor haar situatie.
"Is er iets gebeurd?"
"Ik moet alleen maar even bijkomen."
Ik probeerde te bedenken wat er aan de hand zou kunnen zijn, maar verder dan een uit de hand gelopen afterparty of de verbreking van een hartstochtelijke relatie kwam ik niet. Door wat raakt zo iemand midden op de dag, midden in de stad zo volslagen uit haar evenwicht?
"Woon je hier ver vandaan?" vroeg ik toen maar.
"Ik hoef alleen nog maar een klein stukje rechtdoor."
"Zal ik even met je meefietsen?"
"Nee, het gaat wel."
Ze legde haar hand op mijn pols en keek me ineens recht aan met die grote ogen, waar ieder mens met gemak in zou kunnen verdrinken.
"Je hebt me weer een beetje kracht gegeven." zei ze.
"Weet je het zeker?"
Ze knikte met een vleug van vastberadenheid over haar gezicht.
Toen heb ik haar sterkte toegewenst en ben langzaam verder gefietst, af en toe omkijkend. Voor de zekerheid. En inderdaad, ze was weer op haar fiets gestapt en reed over de stoep, in een heel behoedzaam tempo. Eigenlijk had ik haar zo graag nog willen zeggen dat alles altijd weer goed komt. Echt waar.

Muis

Sinds ik een aantal maanden geleden op school een eigen werkplek mèt computer heb gekraakt, is het leven er in sommige opzichten een stuk aangenamer op geworden. Voortdurende bron van ergernis was echter de lamme muis waarmee ik icoontjes pas na secondenlang gestumper aan kon klikken. Ik deed mezelf te vaak denken aan die spastische jongen uit dat mopje. (Eindelijk, eindelijk krijgt hij een ijsje, probeert er verlekkerd een likje van te nemen en plant het dan met onverwachte kracht op zijn voorhoofd.) En dus had ik bij het hoofd van de administratie een nieuwe besteld. Nu is dat een heel aardige man met wie ik prima op kan schieten, maar zijn tempo ligt me iets te laag. Ik bedoel maar; sinds mei was ik al bezig over mijn nieuwe muis en pas vanmiddag belde hij me op om nu eindelijk een ware bestelling te plaatsen.
"Nee, gaat het dan werkelijk gebeuren nu? Krijg ik eindelijk een nieuwe muis?" Ik kon er niets aan doen; ik moest een beetje venijn kwijt.
"Jaja, het heeft wat lang geduurd, maar wat voor muis wil je nou eigenlijk?" vroeg hij sjacharijnig.
"Zo’n draadloze lijkt me wel handig. Het liefst ééntje waar ook een mp-3 speler en een vibrator inzit."
Het was even stil aan de andere kant.
"Ik weet niet of die momenteel leverbaar zijn," antwoordde hij droog, "maar ik zal kijken wat ik voor je kan doen."
Wordt vervolgd?

Feest

"Juf, je moet even meekomen! Het gaat helemaal niet goed met Sanne. Ze ligt op de grond en kan niet meer overeind komen!"
Ik stond bij de deur van de Melkweg, want daar werd gisteravond het schoolfeest gehouden. Altijd spannend. De leerlingen kijken er maandenlang naar uit, vooral de 3e-klassers, want die mogen dan voor het eerst komen. Voor leerkrachten is het ook een speciale avond, want wij hebben de verantwoordelijkheid over zo’n 400 pubers waarvan de hormonen zó heftig opspelen dat ze die alleen maar met alcohol (en andere middelen) de baas denken te kunnen.
Ik volgde Judith, het meisje dat mijn hulp had ingeroepen. Tussen een paar fietsen trof ik de 15-jarige Sanne aan. In een kort rokje met witte netpanties eronder zat ze op de grond tussen de spaghetti die ze die avond blijkbaar gegeten had. Ze had haar benen op een hulpeloze manier onder zich gevouwen. Haar blonde, halflange haren plakten aan elkaar van de kots, haar mascara was uitgelopen, haar ogen schoten verwilderd heen en weer. Ze hield een mobieltje in de buurt van haar oor en huilde: "Mammaaaaa, mammaaaaaaaaaa, waar ben je?" Ik nam de telefoon van haar over en vertelde de moeder wie ik was en dat ze haar dochter maar beter op kon komen halen, omdat ze waarschijnlijk te veel gedronken had.
Vervolgens trok ik Sanne overeind en heb haar samen met Judith naar de ingang gebracht. Sanne kon nauwelijks op haar benen staan, dus dat was nog best een gedoe. We hebben haar op een stoel gehesen, waar Judith zich over haar ontfermde. Sanne had vijf glazen Gold Strike achter elkaar gedronken om vast een beetje in de feeststemming te komen, vertelde Judith. Ondertussen aaide ze haar beste vriendin onophoudelijk over haar rug. Sanne kon niet meer rechtop zitten: ze klapte iedere keer weer dubbel voorover als we haar overeind probeerden te zetten. Kwijl liep in lange draden uit haar mond.
"Schat" zei Judith, "gaat ’t een beetje met je? Even volhouden, hoor, je vader komt er zo aan. Heb je het koud of juist warm? Wil je wat water drinken? Je moet wel wakker blijven, schat. Niet in coma raken ofzo, schat. Het gaat toch wel goed, hè? Moet je nog kotsen, schat?"
Sanne lalde met driedubbele tong: "Ik ga nooit meer drinken. Nooit meer."
Judith zuchtte tegen mij: "Wat alcohol toch niet met je doet…"
En weer tegen Sanne: "Ooooh schat, denk maar niet aan alle roddels morgen. O, wat een toestand, schat."
Toen moest ik echt even hardop lachen om de absurde situatie.
Judith reageerde verontwaardigd: "Wat lach je nou? Dit is toch helemaal niet leuk?!!"
"Nee, het is niet leuk, maar ook geen drama. Het is voornamelijk erg dom. Als ze morgen wakker wordt, heeft ze waarschijnlijk verschrikkelijke hoofdpijn en ontzettende dorst. En hopelijk heeft ze dan een belangrijke les geleerd."
Judith snuifde alleen maar. Ik voelde me oud en zoveel wijzer.
Even later liet Sanne zich door ons op de passagiersstoel van haar vader’s bolide hijsen. De man lachte wat gegeneerd, mompelde: "Tja, typisch Sanne, hè? Daar moeten we morgen maar eens een goed gesprek over voeren" en reed toen met zijn snurkende, laveloze dochter naar huis.

Oog

Deze foto kreeg ik vandaag door een vriendin toegestuurd per mail. Hij is gemaakt door de NASA met de Hubble telescoop en ze noemen het "Oog van God". Ik vind het best, ben niet gauw op blasfemische teentjes getrapt. Vind het een heel mooi plaatje. Maakt mij niet uit van wie dat oog is. God, Allah, E.T., Zeus, Vishna: ze zijn me allen even lief!

Spijbelen

Ze stond voor me met grote bruine ogen, die een mengeling van onschuld en assertiviteit uitstraalden. Haar kleding was stylish verantwoord: een strakke heupbroek met brede riem erop, een wit bloesje met veel kant, dat nèt niet te ver open stond, hippe lange kettingen. Ze wilde even iets met me bespreken. Ze was gisteren helemaal vergeten dat ze na moest blijven, omdat ze jarig was. En vandaag kon ze niet, want ze moest werken. Of ze dan een andere keer kon nablijven.
Dit meiske was in de tweede week van school weggebleven van gym èn van een uur Frans. Vorig jaar had ik haar ook al een aantal keren op het matje moeten roepen in verband met haar spijbelgedrag, dus ik was niet van plan om haar hier al te gemakkelijk mee weg te laten komen.
"Ik denk," zei ik op strenge toon "dat jij je prioriteiten eens op een rijtje moet zetten. In de eerste plaats moet je je zaakjes op school goed regelen en daarna kun je gaan werken. Dat wordt dus nablijven vandaag. Dan moet je je werk maar afzeggen. En anders moet je je afvragen of je wel op deze school wil blijven."
"Maar dat werk kàn ik helemaal niet afzeggen." zei ze wanhopig en verontwaardigd tegelijk.
"Wat is dat dan voor werk?" vroeg ik.
"Ik heb vandaag een foto-shoot!!!". Ze spuugde de woorden eruit. Het klonk alsof ze een audiëntie had bij de koningin, waarvoor alles uiteraard moest wijken.
Ik kon nog net mijn gezicht in de plooi houden.
"Een foto-shoot, aha… Heel leuk, maar als je wil werken na schooltijd, moet je niet spijbelen. En je hebt gespijbeld, dus moet je nablijven."
"Gespijbeld? Ik had gewoon geen zin in gym en toen ben ik niet gegaan." Uit haar toon kon ik opmaken, dat hiermee voor haar de zaak was afgedaan.
Geweldig!
Maar ze moest wèl nablijven en na een gesprek met de leerplichtambtenaar heeft ze dat ook maar gedaan. Want boetes en HALT-straffen (papiertjes prikken in plantsoenen met een oranje fluorescerend jasje aan) zijn natuurlijk helemaal niks voor Holland’s Next Top Model.

Ere-klasse... not!

Het was weer fijn op het rugbyveld afgelopen zondagmiddag. Broertje speelde in Amsterdam, dus ik kon met de fiets naar de wedstrijd: had ik ook iets van gezonde beweging. En het is iedere keer weer een aangename verassing hoe snel ik in een landelijke omgeving kan verkeren, terwijl ik toch op niet meer dan een steenworp afstand van het Leidseplein woon. De polders bij Osdorp zijn groen en vol vee.
De eerste helft gingen de twee teams gelijk op. Ik genoot van de scrums en de line-outs (respectievelijk als ze met twee kluitjes mannen tegen elkaar gaan duwen en als ze elkaar zo hoog mogelijk in de lucht tillen om de ingegooide bal te vangen) en kon de ingewikkelde puntentelling redelijk goed bijhouden. Het was 21-20 bij de rust.
Vlak nadat de wedstrijd weer begonnen was, haalde de coach mijn broertje van het veld en wisselde hij hem voor een meer aanvallende speler. Daar had broertje op zich nog wel begrip voor, maar dat hij eruit moest en niet de teamgenoot die de avond tevoren ongelofelijk gezopen en gefeest had, de hele tijd omviel en de ene na de andere penalty tegen kreeg... dat was om ziedend van woede langs de kant te staan briesen. Hij hield zich goed, maar ik voelde hoe de adrenaline door zijn lijf pompte, terwijl hij zijn ongenoegen uitte in prachtig venijnige, uitstekend gearticuleerde volzinnen druipend van een gepast sarcasme. De wedstrijd werd verloren.
We hebben samen wraak genomen. Ik weigerde en plein public een totaal ongepaste welkomstzoen van de onbetrouwbare zuiplap, die mij drie jaar geleden midden in een fijne herfstamourette had laten zitten en daar vervolgens als een klein kind om had lopen jokkebrokken. Zijn teamgenoten lachtten hem uit om mijn afwijzing: helemaal toen hij van de weeromstuit de grote plastic kan met zo'n vijf liter bier uit zijn handen liet vallen. En ja hoor, als een pruilende kleuter weigerde hij een nieuwe te gaan halen, helemaal toen hij hoorde dat die kan door broertje was betaald.
Die man hoort duidelijk niet in de ere-klasse.

Gisteravond was het bal.

Komt een vrouw midden in de nacht thuis, loopt een beetje tipsy en vrolijk neuriënd naar de keuken. Trekt de koelkast open. Pakt er een geopende fles witte wijn uit en schenkt zichzelf een glas in. Zet de fles terug waar hij vandaan kwam. Draait zich om naar het aanrecht en terwijl ze haar met heerlijk koele, witte wijn gevulde glas pakt, zegt ze opgewekt: "Hè lekker, ik heb nou al zin in morgenmiddag 5 uur: borreltijd!" Dan realiseert ze zich wat ze zegt en grijnst breeduit.

Gisteravond was het weer bal: damesavond met Hester, Ingrid en Suzan. Dit keer bij Ingrid, want Pieter moest optreden in Groningen. Suzan had maar weer eens haar voorgerecht van geprakte avocado met zalm gemaakt, Hester het hoofdgerecht (een vage ovenschotel met heel veel groenten en kaas), ik een Griekse salade erbij en Ingrid het toetje: iets met lange vingers, chocoladeschaafsel, slagroom en heel veel Drambuie.
Hester bleef flink achter in de alcoholconsumptie. Naar aanleiding van onze opmerkingen daarover mompelde ze steeds iets anders: "niet zo'n zin vanavond", "voel me een beetje opgeblazen en misselijk", "we drinken altijd zoveel als we bij elkaar zijn".
Wat dat laatste betreft had ze natuurlijk volkomen gelijk, maar hoezo was dat ineens een probleem? Het is toch juist heerlijk om samen langzaam maar zeker op te stijgen en een beetje te onthechten van het aardse bestaan met bijbehorende beslommeringen? En zo in sferen te geraken waarin we elkaar de meest intieme verhalen over onszelf en onze relaties vertellen? Zodat we van de anderen te horen krijgen hoe fantastisch we bepaalde zaken hebben aangepakt. Zodat we ineens onbedaarlijk lachen over de meest schrijnende situaties. Zodat we soms plotseling in huilen uitbarsten over iets heel kleins en vervolgens getroost worden, zoals het een ouderwetse vrouwenpraatgroep betaamt. Zonder drank lukt ons dat nou eenmaal niet.
Hester deed daar gisteravond duidelijk niet aan mee. Toen Suzan, Ingrid en ik de slappe lach kregen, glimlachte zij ingetogen. Toen Ingrid begon te huilen (dat doet ze bijna altijd tussen het hoofdgerecht en het toetje), haalde Hester een beetje harkerig haar papieren zakdoekjes te voorschijn.
En toen was ik het zat.
"Wat is er met jou? Wat zit je daar nou met je heiligheid achter je glaasje bronwater? Er is iets en ik wil nu weten wàt het is" lalde ik.
"Mathilde, doe een beetje rustig, joh." zei Suzan, maar ik duwde kwaad haar kalmerende hand weg en bleef Hester dwingend aankijken.
Ondertussen had Ingrid haar neus gesnoten en routineus haar uitgelopen mascara weggeveegd. "Het is wèl zo, dat je weer behoorlijk afstandelijk doet vanavond, Hester." zei ze met een stem die nog een beetje trilde.
Waarop Hester een slokje water nam en afgemeten sprak: "OK, als jullie het zo nodig moeten weten: ik ben zwanger." Even was het doodstil. Vervolgens begonnen we allemaal door elkaar te gillen.
Suzan: "Maar dat is toch geweldig? Je krijgt nog een kindje! Wanneer ben je uitgerekend?" Ze vloog uit haar stoel, pakte Hester vast en zoende haar onophoudelijk op de wangen.
Ingrid: "Gebruiken jullie dan geen voorbehoedsmiddelen? Wat vindt Mark er eigenlijk van? Die is vast niet ècht blij." Ze stiftte haar lippen bij, terwijl ze lodderig in een veel te klein spiegeltje keek.
Ik: "Waarom heb je dat niet meteen verteld? Dat hoef je toch niet in je eentje op te lossen?" Ik schonk iedereen nog maar eens in.
Hester schudde alleen maar haar hoofd en probeerde Suzan af te weren.
En Hester werd kwaad: "Dit is nou precies waarom ik het er vanavond niet over wilde hebben. Ik kan hier niet tegen: dat hysterisch-romantische, dat zwartgallige, dat super-praktische. Zo simpel ligt het allemaal niet. Ik zit voor het eindexamen van mijn opleiding. Ik wil volgend jaar een astrologiepraktijk beginnen. De kinderen zijn nu eindelijk zo groot dat ik een beetje mijn gang kan gaan en ik me niet meer gek hoef te rennen tussen mijn werk en school en huis en mijn studie. Mark heeft het ongelofelijk druk met zijn bedrijf. Het gaat allemaal nèt. En wat gebeurt er? Ik word ZWANGER! Toe maar. Denk je dat je alles hebt gehad… Maar ik kan het ook niet weg laten halen. Dat wil ik niet. Echt niet." Met heftige gebaren scheurde ze papieren servetjes aan flarden. En wij zwegen.
Het was de hoogste tijd om te landen, maar waar?
"Zullen we anders eerst koffie drinken en dan het toetje doen?" vroeg Ingrid zacht. "Of wil jij liever thee, Hes?" De aanstaande moeder knikte dankbaar.
"Ik heb ook zo'n ontzettende zin in chocola." zuchtte ze en we grinnikten met zijn allen.
De rest van de avond praatten we over Hesters baby en hoe dat nou verder moet. Het wordt waarschijnlijk een Ram, maar een Stiertje is natuurlijk ook prachtig. Suzan bood zich alvast aan als oppas, zodat ze kan oefenen voor later. Of als pleegmoeder, voor het geval het er misschien voor haarzelf toch niet van komt om kinderen te krijgen. Ingrid vertelde over haar abortus en hoe afschuwelijk treurig het is om in een betegelde ruimte op je rug te liggen met gespreide benen en een stofzuiger op je kut. En ik dacht aan mijn miskraam en dat ik vlak daarna bij L. ben weggegaan. Samen met onze zoon en dochter. En ik dronk echt veel te veel.

Fuk

Fukkerdefuk, ik kom niet bij mijn eigen blog. Van alles geprobeerd al de hele dag, maar niets helpt: mijn url-pagina blijft onbereikbaar. Kijken wat er gebeurt als ik een nieuw stukkie opstuur èn mijn haar in de henna zet.
(Stel je voor dat het nu wèl lukt... welke conclusie moet ik dan trekken?)

Op kamers

Gisteren is ze echt uit huis gegaan, mijn grote dochter van bijna 17, die voor mij ook altijd mijn kleine meisje zal blijven. Ze woont nu (begeleid) in een kamer met een mooi balkon. Daar zaten we gisteravond te roken en te kletsen, nadat we het met behulp van kaarsjes, kerstlampjes en klimopplanten zo gezellig mogelijk hadden gemaakt. Ze moet zich de ruimte nog eigen maken. Het moet haar plek gaan worden, ook al is het misschien maar voor een korte periode. We hebben zoveel meegemaakt de afgelopen twee jaar en dit is weer een grote stap in de goede richting.
Ze zal boos zijn over de regels waar ze zich aan moet houden, ze zal zich ergeren aan haar mentor en medebewoners, ze zal worstelen met vragen van de nieuwe mensen die ze gaat leren kennen. Vragen over de woelige tijd die achter haar ligt en die zichtbare sporen op haar heeft achtergelaten. Het zal niet gemakkelijk zijn voor haar, maar ze is door alle ervaringen ook wijzer geworden. Bovendien denk ik dat ze nu beseft dat ik er altijd voor haar zal zijn. Ook al gaat ze misschien weer een keer over haar eigen grenzen heen.
En tijdje geleden zaten we in de auto en vertelde ze me dat ze niet geloofde in ontoerekeningsvatbaarheid. Dat was eigenlijk een grote smoes van mensen die geen verantwoordelijkheid wilden nemen voor hun daden.
"Uiteindelijk heb je altijd de keuze om iets wèl of niet te doen," zei ze heel beslist.
Van opzij keek ik haar een beetje ongelovig glimlachend aan. Wat een vastberaden overtuiging ineens.
"Maar ik weet dat je er soms als het ware uit kunt vliegen en dan een tijdje later 'wakker' wordt en beseft wat je gedaan hebt. Dat overkomt anderen ook. Dus oordeel niet al te hard over anderen en vooral niet over jezelf als het een keer mislukt."
"Nee", zei ze zacht "en bovendien heb ik dan een moeder die zegt dat het niet erg is, omdat alles met vallen en opstaan gaat."
Ik viel stil en met kippenvel over mijn hele lijf concentreerde ik me op de flauwe bocht in de ring van Utrecht.

Condooms op school

Een aantal dagen per jaar hebben we studiedag op school. De kinderen hebben dan vrij en wij gaan ons inhoudelijk verdiepen in het één en ander, zodat de kwaliteit van ons onderwijs op peil blijft en liefst verbeterd wordt. Meestal zijn het zeer inspirerende bijeenkomsten. Al was het alleen maar doordat je eens wat langer met een collega kan praten dan die paar minuten in de pauze als je samen in de rij voor de koffieautomaat staat. Het is zo leerzaam om te horen hoe een ander omgaat met bijvoorbeeld orde en netheid in een klaslokaal. Of om tips uit te wisselen hoe kinderen die steeds wegdromen bij de les te houden. Binnenkort gaan we met het hele college naar een conferentie buitenshuis met workshops en voordrachten en een lunch.
Er stond al enkele dagen een grote doos in de leraarskamer, geadresseerd aan een collega die momenteel met zwangerschapsverlof is. Niemand was blijkbaar van plan om die doos te openen en aangezien ik wat last had van opgekropte agressie, pakte ik een schaar en ging de doos te lijf. Hij bleek van de GGD afkomstig en bevatte een paar honderd condooms mèt bijsluiter voor de verzorgingslessen. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens hield ik zo wat van die condooms in de lucht en riep door de leraarskamer: "Kijk, ze zijn net op tijd binnen voor de conferentie!"

Rugby

Mijn broertje is 44 jaar oud, maar ja, hij blijft altijd jonger dan ik en dus mijn broertje. Sinds dit seizoen speelt hij met zijn rugbyelftal in de ere-klasse. Hij is veruit de oudste van het stel en terecht trots dat hij dit nog effe flikt op zijn leeftijd. Vorige week hebben ze de eerste wedstrijd gewonnen met 42-7 en staan nu dankzij dit waanzinnige doelsaldo op de eerste plaats. Aanstaande zondag spelen ze uit in Amsterdam: dan ga ik zeker kijken!
Rugby is een bijzondere sport. Persoonlijk vind ik het veel en veel leuker om naar te kijken dan bijvoorbeeld voetbal, ook al zijn de spelregels tot nu toe onnavolgbaar gebleken voor mij. Maar hoe die mannen zich bewegen over het veld, elkaar te lijf gaan om dan weer in één grote knuffelkluwen te veranderen... ik vind het fenomenaal en sta regelmatig te springen en te gillen langs de kant. Daar halen tennis, handbal of hockey het niet bij. Het is het lijfelijke, het is het oergedoe dat het zo opwindend maakt. Dat gesjor en geduw, die horde mannen die langs komt stormen, zodat je de grond voelt trillen onder je voeten, het zonder enige gêne door de modder glijden. Het is een ruw spel, niet bedoeld voor die kleinzerige voetballertjes die om het minste geringste kreunend naar hun scheenbeen grijpen. Tegelijkertijd is het rugbyspel heel fatsoenlijk. Er vinden maar weinig overtredingen plaats, omdat er veel meer mag, maar ook omdat het simpelweg niet stoer gevonden wordt om je niet aan de afspraken te houden. Als er dan toch iemand over de schreef gaat, moet hij vijf minuten in de "sin-bin". Zodat zo'n oververhitte, zwetende, breedgeschouderde, gespierde, dorstige man weer wat rustiger kan worden. Al is het maar voor even.
Zucht.
Wat modderworstelen is voor mannen, is rugby voor vrouwen. En het is echt jammer dat er in de Margriet of Viva nooit eens een fijne achtergrondreportage over rugby'ers te vinden is om meer vrouwen naar de velden te "lokken". We zouden het zo fijn kunnen hebben elke zondag...

School

School is weer begonnen en het valt me niet mee. Aan het lesgeven ligt het niet: dat ging geweldig. Wat een feest om oude leerlingen weer te zien en mee te maken en kennis te maken met de jonkies. Het ging gewoon goed en het kostte niet eens moeite.
Maar het gedoe eromheen… Ook wij, als redelijk elitaire school, hebben te maken met jongens die zich niet gedragen. Ze hangen rond in de gangen, komen te laat in de les, spijbelen, intimideren andere leerlingen en ook mijn collega’s met grensoverschrijdend gedrag, voeren geen moer uit. Het maakt me woest. Het enige waar ze op uit lijken te zijn is de boel verzieken en dat kunnen ze en dat doen ze.
En wat doen wij? Wij praten met hen en hun ouders in de hoop dat we iets in ze wakker maken: moraal, werklust, wilskracht, perspectief. We praten en praten en praten, omdat wij ervan uitgaan dat woorden tot ze door zullen dringen en er toch ergens een positieve kern te raken valt. Als we na veel gesprekken ècht moeten constateren dat die woorden geen beslag krijgen, leggen we ze heel voorzichtig een sanctie op. Dan moeten ze bijvoorbeeld een werkstuk maken en krijgen daartoe een goed gedocumenteerde opdracht met een duidelijke deadline. Als de dealine verstrijkt, beweren ze vervolgens keihard dat die opdracht nooit is uitgereikt… sta je daar met je bek vol tanden!
Vlak voor de vakantie, op de allerlaatste schooldag, is een kwetsbare leerling op weg naar huis door drie andere jongens van onze school (waaronder een klasgenoot!) aangevallen met onder andere een nierbeschadiging als gevolg. Er is een aanklacht wegens mishandeling ingediend door de ouders van de gemolesteerde leerling en die affaire gaat terecht nog een gerechtelijk staartje hebben.
Wat doen wij als school? De boosdoeners worden geschorst voor één dag en wel de dag waarop de roosters worden uitgedeeld. De daaropvolgende sportdag mogen ze weer komen. Ze hebben dus gewoon nog een extra dag vakantie gehad!!
Welk signaal wordt daarmee aan andere leerlingen afgegeven? Hoe onveilig moet die arme mishandelde jongen zich voelen?
Als wij als school begrip blìjven opbrengen voor daders, in plaats van onze leerlingen en onszelf te beschermen door paal en perk te stellen aan grenzeloos wangedrag, is het niet ondenkbaar dat het leefklimaat totaal wordt verziekt. Dan is de school niet meer van ons en daar zou ik toch wel zo godsgruwelijk van balen.
Dus ik ben woest en bezin mij op snode plannen.

Vertigo

Vanavond had ik afgesproken met Ingrid. Het was heerlijk om elkaar weer te zien. We zaten onder de bomen bij Vertigo in het Vondelpark en deden een bestelling.
"Wij willen graag een droge witte en een rode wijn." zei ik tegen het meisje dat prompt van alles intikte in een apparaatje, dat aan haar riem hing. Ze had een oortje in, waarmee ze een directe verbinding had met de keuken.
"Dat is dan 4,75."
"Moeten we dat nu al betalen? Maar we hebben nog niet eens iets gekregen?!"
"Ja, dat doen we tegenwoordig zo, omdat mensen soms iets bestellen en dan gewoon weglopen."
Ik was even met stomheid geslagen, maar mijn hersens zochten naarstig naar een reden voor dergelijk gedrag. En ja hoor, daar kwam al wat.
"Misschien doen ze dat omdat ze dan te lang moeten wachten voordat jullie het komen brengen?" opperde ik.
"Goh, zou best kunnen. Zo had ik er nog niet over nagedacht."
Ze haalde haar schouders op en liep weg.
Op zo’n zwoele septemberavond, zonder jas en met blote voeten buiten zittend in een park met ruisende bomen, nippend van je wijn, lijkt het alsof Amsterdam in Zuid-Europa ligt. Maar ècht lang kun je jezelf daarin niet voor de gek houden.

Gelukt!

Eindelijk gelukt: da Banque is blogging!

Bubbels

Ze glimmen zo mooi in zes verschillende kleuren. Het lijken wel toverballen. Als je ze raakt, maakt het een zacht zoevend en vervolgens klikkend geluid. Als er meer dan drie van dezelfde kleur met elkaar in aanraking komen, spatten ze uit elkaar en hoor je iets dat veel op schieten lijkt. Dat laatste ligt me niet zo, dus draai ik het geluid meestal weg.
Er is geen tijdslimiet. Bij tetris is dat wel en daar werd ik –als ik bij level 7 of 8 was beland- bloednerveus van. Bij Bubbels kun je over elke volgende move nadenken zolang als nodig is en dat is enorm rustgevend. Het is bijna meditatief te noemen. Ik heb al menig vraagstuk op kunnen lossen door mijn gedachten te laten komen en gaan, terwijl ik naar die glanzende balletjes staarde en ze probeerde te elimineren.
Maar het is ook verslavend. Elke dag moet ik het een paar keer spelen. En hoe beter ik er in word, hoe langer zo’n spelletje natuurlijk duurt. Bovendien heb je op een gegeven moment ook een bepaalde eer hoog te houden: onder de 80.000 punten betwijfel ik of ik het nog wel kan en mòet een nieuwe poging wagen. Waar moet dat heen?
Maandag begint school en dus werk weer. Na zeven weken van –in meerdere opzichten - onbezorgd bubbelen, moet ik mijn leven weer efficiënt in gaan delen. Op tijd gaan slapen, op tijd weer op. Vijf dagen in de week voor een klas met 32 jonge pubers staan, hun aandacht vangen en ze iets leren. Proefwerken en overhoringen afnemen en op tijd nakijken. Wat een gedoe…
Zoals elk jaar aan het eind van de zomervakantie heb ik ook nu weer nachtmerries over lokalen die onder mijn falende toezicht worden afgebroken, gesprekken met ouders die volstrekt uit de hand lopen en collega’s die me de grond inboren.
De werkelijkheid is tot nu toe steeds een stuk rooskleuriger gebleken. Ik ben zelfs meerdere malen op onnavolgbare wijze ontzettend gelukkig geweest voor de klas. Dan hebben de kinderen en ik tijdens een les samen iets opgebouwd dat te maken heeft met concentratie, bevlogenheid en vertrouwen. En in zo’n sfeer kunnen wonderen ontstaan, waar ik weken op kan teren. Het is werkelijk aan te bevelen: werken in het onderwijs!

Da Banque

Op een maandagmiddag, iets meer dan drie weken geleden, gingen Dochter en ik naar Ikea om daar eens rond te neuzen. Ze zou immers vanaf 1 september op een Kamer Training Centrum (KTC) gaan wonen en moest daarvoor een uitzet aanschaffen. Maar we gingen alleen maar kijken, niks kopen.
Samen in de auto (altijd reuze gezellig, beetje praten met de radio aan) er naar toe gereden en aan de wandelroute door het woonwarenhuis begonnen. We kwamen niet ècht ver. We bleven ergens steken.
Je hebt daar van die gezellig ingerichte hoekjes met alleen maar meubels en spulletjes van Ikea. Om je op ideeën te brengen, om je aan het spenderen te krijgen. In één van die hoekjes stond een bank waar we –eigenlijk per ongeluk- op gingen zitten om even te wennen aan het idee dat we bij Ikea waren. Het duurde heel lang voor we weer op konden staan. Hij was tè fijn: breed, zacht, aan alle kanten ondersteunend. Zo anders dan het geval dat we gewend waren. Dochter viel van pure gelukzaligheid bijna in slaap en dat zegt wel iets, want ze is niet altijd even ontspannen.
Op een gegeven moment kon ik weer overeind komen om te zoeken naar het prijskaartje: 699 Euro!! Veel te veel voor mijn onderwijzersbudget.
"Kom," zei ik ferm, terwijl ik Dochter van de bank af sjorde, "het is een heerlijke bank, maar we moeten nu verder. Hier kwamen we helemaal niet voor en bovendien is hij veel te duur voor mij."
Ze snapte dat wel. Over het algemeen kan ze beter met geld omgaan dan ik. Jaren geleden had ik een behoorlijk belastingvoordeel en was daar zó verguld mee, dat ik voor iedereen cadeautjes wilde kopen. Ik vroeg haar of ze nog iets op haar verlanglijstje had staan, want "Wat moet ik anders met al dat geld?". Ze keek me aan met haar grote bruine ogen van 11 jaar en zei ernstig: "Mam, waarom ga je niet sparen?"
Zucht.
Dapper liepen we weg van onze nieuwe liefde en vervolgden de voorgeschreven route. Maar we gingen al giebelend nog zeker vijf keer terug naar "onze" bank om er nog even op te dromen over hoe het zou kunnen zijn. Ik beloofde haar en mezelf een list te verzinnen, zodat we met de Kerst riant zouden zitten op onze eigen demontabele 3-zits Ekeskog met afneembare hoezen en 10-jaarsgarantie.

Marktplaats is geweldig! Voor de helft van de prijs heb ik hem -gedemonteerd en nog geen twee jaar oud- gisteravond met Zoon en auto Leo opgehaald bij ontzettend aardige mensen. Het was nog even een hilarisch gedoe om hem weer in elkaar te zetten, maar gelukkig is Zoon reuze handig en blijft hij altijd rustig. Nu staat Da Banque te pronken in de huiskamer. Zo relaxed…
Wij zijn winterklaar.


En nu heb ik (heel modern en hip!)met mijn mobieltje een sfeervolle foto gemaakt van Da Banque en die vervolgens via mijn eigen e-mailadres naar mijn computer ge-mms't, zodat ik de foto op mijn blog kon zetten. Dacht ik. Ik ben nu al een uur bezig om te onderzoeken waarom het me niet lukt en ik word er een beetje gestoord van. Want hier, op deze plek, had die foto moeten staan. Misschien morgen nog eens proberen...

Terug

"Hè, wat ben ik blij dat ik in Amsterdam woon," verzuchtte ik tegen Zoon, toen we onze eigen straat weer indraaiden. Hij knikte stralend; was het helemaal met me eens. We zijn maar vijf dagen weggeweest en toch leek er heel wat veranderd sinds we afgelopen donderdag vertrokken naar een kleine camping op Walcheren. Dat is twee uur rijden. Je hoeft blijkbaar niet ver en lang van huis om er eens helemaal uit te zijn. Een godvrezend leven ligt bijna om de hoek.

De boer vertelde ons, dat hij pas na één jaar werd gegroet door zijn buren toen hij zich -uit Purmerend afkomstig- twintig jaar geleden op het bedrijf had gevestigd. "Als je op zondag niet twee keer in je beste pak of in lange rok mèt hoed te voet naar de kerk gaat, kennen ze je niet en hoor je er niet bij."
De winkels in Domburg zijn nu op de dag des Heeren open, omdat er aan de toeristen geld te verdienen valt. Er zijn naaktstranden. Maar op zaterdagavond zag ik een man van mijn leeftijd in zijn woonkamer op het huisorgeltje spelen om alvast de psalmen voor de volgende dag te oefenen. En op zondagmiddag, rond een uur of vijf, kwamen er in Oost Kapelle vanuit alle windstreken mannen, vrouwen en kinderen aanlopen, gekleed alsof ze naar een bruiloft gingen, zo'n dertig jaar geleden. Eigenlijk was de dresscode tussen een bruiloft en een begrafenis in. Ze gingen naar de kerk.

Fietsend over smalle weggetjes, omzoomd door jonge bomen, hebben we de wind getrotseerd die over de gigantische aardappel- en voederbietenvelden denderde. We hebben heerlijk geslapen, terwijl de regen op ons dak neerkletterde. Het knusse gekneuter rondom dat ene gaspitje werkte op onze slappe lachspieren, waardoor de pasta bij het afgieten in de braamstruiken belandde en we weer helemaal opnieuw konden beginnen. De waanzinnige hoeveelheid sterren aan de nachtelijke hemel dwong onze ademloze verwondering af. Het simpele leven dicht bij de natuur.

Walcheren is eigenlijk een eiland, voornamelijk bewoond door vissers en boeren. In het najaar van 1944 hebben de geallieeerden de dijken platgebombardeerd, zodat de zee het land kon overspoelen en zo helpen de Duitsers te verdrijven. Na een maand van hevige strijd, waarbij meer dan 27.000 doden vielen, was Walcheren bevrijd. Alleen de hogergelegen delen van het eiland (de duinen en de dorps- en stadscentra) waren drooggebleven. De rest was overdekt met een zilte drab: alle gewassen en bomen waren dood. Vele dorpen waren verwoest. De wederopbouw kon beginnen. Gelukkig bleef Walcheren gespaard tijdens de watersnoodramp in 1953.

Zou het zo zijn dat religie, het geloven in een hogere macht, een god, bijna een vanzelfsprekendheid is, als je met dergelijke omstandigheden te maken hebt (gehad)? Omdat je je klein voelt, onderworpen aan zaken waar jij geen invloed op hebt. En dat je dan houvast en bescherming en vertrouwen zoekt bij iets groots. Daar lijkt me op zich niets tegen.
Maar waarom voelt het dan zo benauwd?
Want dat was het, waarom Zoon en ik zo opgelucht terugkeerden in Amsterdam. Dat had niets te maken met het comfort van ons huis (in tegenstelling tot de primitiviteit van het kamperen), maar vooral met de vrijheid die je hier inademt. Je mag hier zijn wie je bent, omgaan met wie je wilt en leven op de manier zoals het jou past. Elke dag van de week, ook op zondag.